ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ

Καλώς Ορίσατε!

Περάστε ελεύθερα!
Οι φύλακες κοιμούνται...

Ας αρχίσουμε από τα παραμύθια...

Ήλιος και Σελήνη,
φως και σκοτάδι,
αρσενικό και θηλυκό
(Χειροποίητη μάσκα από τη Βενετία)

Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, Σαιντ Εξυπερύ, Χάινριχ Μπελ
αλλά και Τζόαν Χάρις και Σόφι Κινσέλλα

Παλιές εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά, CD,
κι άλλα βιβλία, φωτογραφίες και γούρια

Η δεύτερη και πιο συχνά χρειαζούμενη
από τις τρεις βιβλιοθήκες

Τζαίημς Ντην, Αψέντι από Βερολίνο, "Υπερφύση",
Βούδας από πανηγύρι και κρύσταλλοι από Βραζιλία

Λεξικά, λεξικά, λεξικά...
κι ένας Γκάρφιλντ δώρο

Ρολόι από παλαιοπωλείο στα Καλάβρυτα,
πορσελάνινες γατούλες (ολόιδιες με τις πραγματικές μου)
από pet shop στη Βενετία

Παλιά γραφομηχανή με γατούλα
και ημερολόγιο με Μπριτζίτ Μπαρντό 

Η καλύτερη παρέα ενός συγγραφέα...

Ξύλινος κάδος για τα περιοδικά,
ζωγραφισμένος στο χέρι,
από παλαιοπωλείο στην Κόρινθο

Πίσω από την καρέκλα της συγγραφέα,
αγαπημένοι πίνακες ατενίζουν
από το απέναντι παράθυρο
το πράσινο του κήπου και το γαλάζιο της θάλασσας
(Πίνακες: Δήμητρα Αργυράκη)

Ο Έρωτας από το Μόλυβο προσπαθεί να γοητεύσει
τη Γοργόνα από το Πήλιο, και
η Μούσα από τη Μονεμβασιά συνοδεύει την αφιέρωση
για τη γιορτή της Μητέρας...

Το ράφι της αγάπης!
Νεράιδες, ξωτικά και άλλα αντικείμενα
και δώρα από αγαπημένους

(Φωτογραφίες:
Ναταλία Αργυράκη -
Αγγελική Μπούλιαρη)

ΕΧΩ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΤΖΑ

" Έχω δυο γυναίκες στην καβάτζα",

είπε με ύφος σοβαρό, ο νεαρός που απέρριπτε

την τρέλα του έρωτα και της αγάπης την εξέλιξη.

" Είναι τρελές για μένα, κι εγώ εξετάζω υποψηφιότητες:

Ποια είναι η καλύτερη, γυναίκα μου να γίνει

και μητέρα των παιδιών μου;"

Τον κοίταξα. Λιγάκι απορημένη στην αρχή.

Παρά την εγωιστική θεώρηση, όχι, δεν είχε βλέμμα αρπακτικού,

ξέρεις, εκείνο του σκληρού και αδιάφορου,

που αγοράζει, ίσως, με το χρήμα σκέτα προϊόντα.

Το αντίθετο. Θα ’λεγα πως διέκρινα

μιαν αμυδρή πληγή στο βάθος των ματιών του.

Γύρισα το κεφάλι αλλού και χαμογέλασα αχνά.

Καημένη νιότη! Νομίζει πως μπορεί με τον κατάλληλο ελιγμό

τα λάθη που τη γέννησαν να αποφύγει…

Κοίταξα το νεαρό και του είπα: " Ένα είναι σίγουρο.

Κι αν τη λογική σου, όπως λες, ακολουθήσεις,

Θα ’ρθει μια μέρα σαν κι αυτήν εδώ που θα την αμφισβητήσεις.

Και πίσω προς το συναίσθημα, με νοσταλγία που πονάει, θα γυρίσεις…"

Από την Συλλογή: Η νοσταλγία του παλιού πόνου, Άνεμος Εκδοτική, 2015

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

 


 
 
 
 
 
 

ΜΟΙΡΑ, της Ella Wheeler Wilcox

"Fate", by Ella Wheeler Wilcox, 1897

Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη

Bungalow of Ella Wheeler Wilcox, Short Beach, Conn.

ΜΟΙΡΑ

Κάποιο καράβι ταξιδεύει στην ανατολή

κι ένα άλλο κατευθύνεται στη δύση

με τους δικούς του το καθένα ίδιους ανέμους να φυσάνε.

Είναι του πλοίου τα πανιά

κι όχι οι ανεμοθύελλες

που ορίζουνε τη ρότα που τραβάμε.

Σαν τους θαλασσινούς αγέρηδες

μοιάζουν του πεπρωμένου οι δρόμοι,

έτσι όπως ταξιδεύουμε ως της ζωής την άκρη.

Είναι η ψυχή που καθορίζει

τον τελικό σκοπό της

κι όχι η γαλήνη ούτε η τρικυμία.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

"MONAΞΙΑ", της Ella Wheeler Wilcox

"SOLITUDE", by ELLA WHEELER WILCOX

Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη

MONAΞΙΑ

Γέλασε, και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου.

Κλάψε, και μονάχος θα κλαις.

Γιατί η λυπημένη γέρικη γη πρέπει να δανειστεί την ευθυμία της,

ενώ προβλήματα έχει δικά της αρκετά.

Τραγούδησε, και οι λόφοι θα απαντήσουν.

Αναστέναξε, κι ο στεναγμός σου στον αέρα θα χαθεί.

Αναπηδούν οι αντίλαλοι σε ήχο χαρωπό,

μα συρρικνώνονται στης έγνοιας τη φωνή.

Αγαλλίασε, και οι άνθρωποι θα ψάξουν να σε βρουν.

Πένθησε, και την πλάτη θα γυρίσουν ν’ απομακρυνθούν.

Θέλουν γεμάτο μερτικό απ’ όλες τις χαρές σου,

μα δεν χρειάζονται τη θλίψη από τις συμφορές σου.

Είσαι χαρούμενος, και οι φίλοι σου είναι πολλοί.

Δείξε λυπημένος, και τους έχασες όλους.

Ούτε ένας δεν αρνείται το νέκταρ του οίνου σου,

αλλά μονάχος πρέπει να πιείς της ζωής τη χολή.

Γιόρτασε με γεύμα πλούσιο και οι αίθουσές σου θα γεμίσουν από πλήθη.

Νήστεψε, κι ο κόσμος θα σε προσπεράσει.

Να πετυχαίνεις και να δίνεις, κι αυτό σε βοηθάει να ζεις,

μα κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει όταν πεθαίνεις.

Υπάρχει χώρος στους διαδρόμους της χαράς

για μιαν αρχοντική και μεγάλη κουστωδία,

αλλά όλοι πρέπει να μπούμε ένας-ένας στη σειρά

για τα στενά περάσματα του πόνου.

Poetical works of Ella Wheeler Wilcox,

Edinburgh : W. P. Nimmo, Hay, & Mitchell, 1917

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ;

Πώς το κατάφεραν αυτό
που μέχρι χτες αδύνατο φαινόταν;
Να μας στερήσουν από κείνα
τα σημαντικά που λέγαμε περήφανα
πως δεν μπορεί το χρήμα ν' αγοράσει;
Πίστη κι ελπίδα να ληστέψουν...


(Ιούνιος 2010)


Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΕΠΙ ΓΗΣ

Απόσπασμα από τη νουβέλα "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει" που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο - Από το ημερολόγιο της Λυδίας 

Τρίτη, 20 Φλεβάρη  

Άνθρωπος: Το πιο απελπισμένο πλάσμα επί γης…

Όλοι ψάχνουν κάτι να τους κρατήσει ζωντανούς.

Άλλοι ψάχνουν το νόημα της ζωής στην υπερβολική ταχύτητα, σ’ αυτήν ακριβώς που τελικά τους στερεί τη ζωή…

Άλλοι στην σκληρή, ακατάπαυστη εργασία, που δεν αφήνει περιθώριο στο μυαλό να σκεφτεί, στην ψυχή να νιώσει. Και γι’ αυτούς πάλι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην ανυπαρξία ζωής…

Ψάχνω κι εγώ. Τη δική μου ουτοπία. Μιαν αγκαλιά στεγνή από αίμα, σίγουρη, αδιάβροχη, αδιαπραγμάτευτη.

Να με κλείσει και να με νανουρίσει. Να με ησυχάσει και να με βεβαιώσει ότι όλα εκεί έξω είναι το ψέμα, το παραμύθι με τα στοιχειά και τους κακούς, κι εδώ μέσα, σ’ αυτή την αγκαλιά, είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, είναι η ζωή, το νόημα της ζωής…

Μέχρι τότε…

Μια εικόνα, μια στιγμή, μια σύντομη αίσθηση ευτυχίας.

Το πέταγμα του γλάρου, η ομορφιά του τσαλαπετεινού.

Μια σταγόνα βροχής στο μάγουλο, που σε κάνει να γυρίσεις το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, να δεις το συννεφάκι που την έστειλε, ακριβώς τη στιγμή που η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική.

Δροσοσταλίδες να γλιστρούν στα πλατιά φύλλα του φυτού στη γλάστρα έξω από την πόρτα σου.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου το πρωί, στο τραπέζι της κουζίνας, πάνω στο γυάλινο βάζο με το ξανθό μέλι.

Η τελευταία κόκκινη αναλαμπή στον ορίζοντα το σούρουπο.

Μια δροσερή αύρα.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΧΡΕΩΣΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ

Βοηθάει τη μητέρα της να ξαπλώσει, σβήνει τα φώτα, αφήνει μονάχα ένα μικρό πορτατίφ αναμμένο και την πόρτα του δωματίου μισάνοιχτη. Υπάρχει ένα χάος στην κουζίνα που πρέπει να μπει σε τάξη πριν από το φως της μέρας. Μαζεύει τα γυαλιά και τα χώματα, τα πετάει στα σκουπίδια, τινάζει το λερωμένο τραπεζομάντιλο και το βάζει στα άπλυτα. Στρώνει ένα καθαρό κι αρχίζει να σφουγγαρίζει. Περασμένα μεσάνυχτα, σφουγγαρίζει και σκέφτεται. Την έχει ξαναζήσει αυτή την ιστορία... Με το ένα ή το άλλο σκηνικό, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ηλικία, με λιγότερη ή περισσότερη βία...


Σαν φωνές από σκοτεινό βαθύ πηγάδι, έρχονται στα αυτιά της οι φράσεις της μητέρας της από το παρελθόν. "Αν δεν είχα εσένα, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα... Για χάρη σου τα υπομένω αυτά... Για το καλό σου βασανίζομαι..."
Χρεωστικά γραμμάτια που υπέγραφε εν αγνοία της η Βερονίκη, από τα άγουρα χρόνια της ακόμα. Τώρα οι φράσεις ηχούν στο μυαλό της καθαρές, γυμνές από το ρούχο της ασάφειας που φορούσαν κάποτε. Από την πρώτη αρχή, λοιπόν, από τη σύλληψή της ακόμη, υπήρξε ένα εμπόδιο στη ζωή των γονιών της, ένα βάρος και για τη μητέρα της...


Ρίχνει ολόγυρα τη ματιά της. Όλα είναι καθαρά και τακτοποιημένα. Τίποτα δε φανερώνει όσα προηγήθηκαν, κι από το υπνοδωμάτιο δίπλα ακούγεται η ήσυχη ανάσα της μητέρας της που έχει παραδοθεί στον ύπνο. Με λίγη φαντασία μπορεί να προσποιηθεί πως όλα ήταν ένα κακό όνειρο. Το πρωινό της άλλης μέρας δεν θα βρει τίποτα διαφορετικό που να ταράξει τον ρυθμό του.
Γιατί, αν το θέλει, η καρδιά του καθενός κρατάει καλά τα μυστικά της απ' το φως.


Ποια πληγή πονάει περισσότερο, δεν μπορεί η Βερονίκη να ξεχωρίσει. Της μητέρας της, που μια ολόκληρη ζωή, από τότε που θυμάται τον εαυτό της σχεδόν, της εκμυστηρευόταν τα προβλήματά της, ζητώντας τη συμπαράσταση και τη βοήθειά της; Να παραπονιέται για τον πατέρα μετά τους καυγάδες τους, να λέει πως δεν τον αντέχει, να κλαίει, να ουρλιάζει. Και την ίδια να μην την αφήνει ούτε καν να του μιλήσει, να την αγχώνει συνέχεια, μήπως κάνει κάτι και τον δυσαρεστήσει ή τον εξαγριώσει.
Αλλά μήπως δεν υποφέρει κι από του πατέρα της την πληγή; Γιατί, αυτός είναι ο πατέρας της, είναι σίγουρη. Με μια παράξενη ηρεμία διαπιστώνει πως, ακόμα κι αν δεν ήταν ο φυσικός της πατέρας, πάλι το ίδιο θα ήταν για κείνην. Αυτόν είχε γνωρίσει σαν πατέρα, μ' αυτόν σαν πατέρα είχε μεγαλώσει, αυτόν είχε αγαπήσει.
Ήταν πάρα πολύ αργά για να νιώσει διαφορετικά. Κι ήθελε κι αυτός να την αγαπάει το ίδιο, να την καμαρώνει, με τον απλό, αυθόρμητο, λαϊκό τρόπο που καμάρωναν τις κόρες τους οι άλλοι πατεράδες στη γειτονιά.


Και να, που τα χρόνια πέρασαν, εκείνη μεγάλωσε, δοκίμασε να πετάξει με τα δικά της φτερά, κι αυτοί οι δυο, οι γονείς της, εξακολουθούν να βρίσκονται στο κέντρο του κύκλου της ζωής της, κρατώντας τη δεμένη μαζί τους, με ένα νήμα αόρατο που την κάνει να στριφογυρίζει διαρκώς γύρω τους, επιστρέφοντας στα ίδια, ξανά και ξανά.


Κρύβει το πρόσωπό της στις παλάμες της. Με τον πανικό του ακροβάτη που νιώθει ότι το σκοινί κάτω απ'ο τις πατούσες του χαλαρώνει, αντιλαμβάνεται ξαφνικά ότι δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη χωρίς τις ευλογίες τους!


Αγγελική Μπούλιαρη, "Η αγάπη φυλαχτό", Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

 http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html