Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΙ, του Άγγελου Χαριάτη

 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΙ

Είδος:                   Αστυνομική Λογοτεχνία

Συγγραφέας:         Άγγελος Χαριάτης

Εκδόσεις:              24γράμματα, 2021

Σελίδες:                341

 

«Ούτε και ο πιο ευφάνταστος ιδιοκτήτης πρακτορείου στοιχημάτων δεν θα μπορούσε να μαντέψει το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα. Την πρώτη Κυριακή μετά την αργία του Πάσχα. Δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα ευρώ. Αυτή ήταν η αλήθεια. Ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της φιλοξενούμενης ομάδας δεν θα μπορούσε να το μαντέψει. Ούτε καν ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του Ολυμπιακού.»

Αυτές είναι οι πρώτες γραμμές του νέου βιβλίου του Άγγελου Χαριάτη «Ο κύριος Χι», και από αυτήν κιόλας την πρώτη παράγραφο ο συγγραφέας προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον προϊδεάζει για ένα αίνιγμα του οποίου θα επιζητήσει και ο ίδιος τη λύση, και ταυτοχρόνως τοποθετεί τον αναγνώστη κατευθείαν στην καρδιά της ιστορίας, ορίζοντας τον χρόνο (Κυριακή μετά το Πάσχα), τον χώρο (Γήπεδο ποδοσφαιρικού αγώνα-Στάδιο Καραϊσκάκη), τους συμμετέχοντες (ο Ολυμπιακός και η φιλοξενούμενη ομάδα) και τέλος το απροσδόκητο γεγονός (αποτέλεσμα αγώνα-ήττα του Ολυμπιακού). Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι ο συγγραφέας έχοντας ήδη αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή του αναγνώστη, από τις πρώτες αράδες, έχει κερδίσει ένα από τα στοιχήματα που κάθε συγγραφέας βάζει με τον εαυτό του, μια δυνατή αρχή.

Τι συμβαίνει λοιπόν στον «Κύριο Χι»; Όλα έμοιαζαν να βαίνουν καλώς στην ομάδα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, η οποία έχοντας διαγράψει μια πολύ καλή πορεία, είναι σχεδόν βέβαιη πρωταθλήτρια και έτοιμη να σηκώσει το κύπελλο Ελλάδος προς τον Αττικό ουρανό. Όμως, ξαφνικά οι δυνατοί παίκτες κάνουν σοβαρά λάθη, αδικαιολόγητα και ανεπίτρεπτα για την μέχρι τώρα εμπειρία και απόδοσή τους, και το ένα αρνητικό αποτέλεσμα εις βάρος της ομάδας τους ακολουθεί το άλλο. Σίγουρα «δεν υπάρχει βεβαιότητα στο ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και στη ζωή, η βεβαιότητα είναι μια αυταπάτη», όμως τα αρνητικά αποτελέσματα είναι ανεξήγητα, βάσει της δυναμικής της ομάδας. Ο Πρόεδρος, σε κατάσταση εφιαλτικής αγωνίας, καταφεύγει στον Άλκη Μπαμπαλή,  πρώην αστυνομικό, υποχρεωτικά αποστρατευμένο, και νυν ιδιωτικό ερευνητή, για να διαλευκάνει την υπόθεση.

Ο Άλκης, ξενύχτης, πότης, καπνιστής, «ένα ξωτικό της νύχτας, ένα Δον Κιχώτης της ημέρας», οξυδερκής και πεισματάρης, φαίνεται να είναι ο πλέον κατάλληλος για τη λύση του αινίγματος. Με βοηθούς του στην αναζήτηση της λύσης τον φίλο του Τέλη καθώς και τον «Ψείρα» από την Υπηρεσία, προσπαθεί να μάθει τι συμβαίνει και να ανακόψει την πτωτική πορεία της ομάδας.                                                                                                  

Την ίδια στιγμή ο Σωτήρης Παπατριανταφύλλου, αθλητικός ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, φοβισμένος και διχασμένος ανάμεσα στην κρυφή αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και την εξασφαλισμένη από τον Ολυμπιακό επιβίωσή του, αντιδρά σπασμωδικά, ενώ ο Βλαδίμηρος, ιδιοκτήτης παρανόμου στοιχήματος, επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να μαντέψει τον τελικό νικητή.

Όλα αυτά τη στιγμή που ο σκοτεινός κύριος Χι, ο άγνωστος Χι, έχοντας οργανώσει ένα σατανικό σχέδιο, στρατολογεί αλλεπάλληλους αναλώσιμους βοηθούς τους οποίους ονομάζει με τα γράμματα της αλφαβήτας, σύμφωνα με την εμφάνισή τους στην ιστορία, και οι οποίοι αργότερα είτε εξαφανίζονται είτε βρίσκονται νεκροί υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ποιος είναι ο κύριος Χι; Και το σπουδαιότερο, τι ακριβώς επιδιώκει και γιατί; Ποιο θα είναι το κέρδος του σύμφωνα με το σχέδιό του; Θα καταφέρει ο Άλκης να μάθει και να εμποδίσει την μέχρι τέλους εκτέλεση του σχεδίου; Και με ποιο τίμημα;

Ο Άγγελος Χαριάτης μας χάρισε ένα απολαυστικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ευρηματική συναρπαστική πλοκή, άριστα δομημένους, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, πιστή αναπαράσταση μέρους της ελληνικής κοινωνίας, χιούμορ και απροσδόκητο τέλος, που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η ιστορία τοποθετείται στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, χώρος που ενδιαφέρει σχεδόν τους πάντες, είτε παρακολουθούν το άθλημα είτε όχι. Ωστόσο, αξίζει να τονιστεί ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης ή φίλος του ποδοσφαίρου για να ευχαριστηθεί την ανάγνωση του «κυρίου Χι».

Το κείμενό του γραμμένο σε ευχάριστη γλώσσα, με ιδιαίτερο προσωπικό στυλ, χαρακτηρίζεται από πολλά λογοτεχνικά στοιχεία, όπως επαναλήψεις και συνώνυμα, μεταφορές και παρομοιώσεις, λογοπαίγνια, αναφορές σε συγγραφείς (Μπουκόφσκι, Ντίκενς), αναφορές σε ταινίες (Ο Ταξιτζής). Τέλος, το πλήθος των κοινωνικών σχολίων (για το χρήμα, τη δύναμη του όχλου, τη δικαιοσύνη, τη μετακίνηση ανθρώπων και ιδεών κ.ά.) διεσπαρμένων μέσα στο κείμενο, φανερώνουν έναν συγγραφέα με ανήσυχο πνεύμα, συντονισμένο στην εποχή του και στην κοινωνία.

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Άγγελος Χαριάτης γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής το 1975 και μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά. Ζει και εργάζεται στα Νότια Προάστια. Έχουν εκδοθεί εννέα βιβλία του, έχει συμμετάσχει σε τρεις συλλογικούς τόμους και αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικό περιοδικό.

Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται Διηγήματα («25 ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς», «Ισορροπώντας σε μια μεθυσμένη αλφαβήτα»), Κοινωνικό Μυθιστόρημα («Όταν ξημερώνει…», «Παράπλευρες απώλειες») καθώς και Αστυνομικό Μυθιστόρημα («Η πόλη των γενναίων-Brave City», και φυσικά «Ο κύριος Χι»).

Ο Άγγελος Χαριάτης είναι ένας εργάτης λέξεων και ένας επίμονος εραστής της γραφής η οποία είναι γι’ αυτόν ανάγκη επιτακτική, sine qua non. Όπως έχει δηλώσει, τον απασχολεί σχεδόν ψυχαναγκαστικά να πειραματίζεται στη συγγραφική δημιουργία, ακολουθώντας «τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο», πράγμα φανερό στην πορεία του από το ένα έργο του στο άλλο. Τον έλκει η νουάρ λογοτεχνία, με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τους μοναχικούς και απογοητευμένους αντι-ήρωες. Αν και βρίσκει πιο ενδιαφέροντες τους κακούς ήρωες, πιστεύει ότι και αυτοί χρειάζεται να έχουν λίγη καλοσύνη.

 

https://www.loutraki365.gr/blog/post/mythistorima-i-aggeliki-mpoyliari-proteinei-o-kyrios-hi  (31-10-2021)

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, Σαμ Λόιντ

 

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Συγγραφέας: ΣΑΜ ΛΟΪΝΤ

Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ

Εκδόσεις:      ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2020

Σελίδες:         470

 

Το ντεμπούτο του Σαμ Λόιντ είναι ένα αξέχαστο ψυχολογικό θρίλερ, μια τέλεια περιγραφή ενός εφιάλτη, που όλοι οι γονείς φοβούνται και κάποιοι, δυστυχώς, βιώνουν, μια καταπληκτική περιγραφή απαγωγής παιδιών. Άλλωστε, ο ίδιος ο συγγραφέας, απ’ αυτόν ακριβώς τον φόβο εμπνεύστηκε την ιδέα για το βιβλίο του, όταν συνόδευσε το γιο του σε ένα τουρνουά σκακιού, σε έναν πολυάσχολο χώρο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου η σύζυγός του ανησυχούσε διαρκώς για τον πρωτότοκο γιο τους, σκεπτόμενη διάφορα φανταστικά σενάρια απαγωγής.

Η 13χρονη Ελίσα, ένα έξυπνο και ώριμο κορίτσι και χαρισματική παίκτρια σκακιού, και η ανύπαντρη μητέρα της, Λένα, ταξιδεύουν από το σπίτι τους στο Σόλσμπερι για να φτάσουν σε ένα ξενοδοχείο στο Μπόρνμουθ, όπου η Ελίσα θα συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό Σκακιού. Η Ελίσα απάγεται έξω από το χώρο της εκδήλωσης και ναρκώνεται. Όταν ξυπνά, βρίσκεται δεμένη με χειροπέδες σε ένα υπόγειο, θεοσκότεινο κελάρι.

Την ανακαλύπτει και την επισκέπτεται ένας απελπισμένα μοναχικός 12χρονος, ο Ελάιτζα, που ζει εκεί, στο Δάσος της Μνήμης, στο σπίτι του, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Είναι ένα έξυπνο αγόρι, πεινασμένο για παρέα. Οι επιθυμίες τους συγκρούονται: Η Ελίσα αποζητά απεγνωσμένα τη βοήθεια του Ελάιτζα, όμως, εκείνος δεν θέλει με τίποτα να χάσει μια φίλη, και τη συμβουλεύει να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του απαγωγέα της, για να επιβιώσει.

Το πηχτό σκοτάδι δεν της επιτρέπει να δει πρόσωπα ή αντικείμενα, κι έτσι η Ελίσα, απίστευτα γενναία και αποφασισμένη να αγωνιστεί με κάθε τρόπο για να σωθεί και να σώσει τη μητέρα της από τον πόνο της δικής της απώλειας, επιστρατεύει τις υπόλοιπες αισθήσεις της, το ένστικτό της, το μυαλό της, σ’ αυτή τη μέχρις εσχάτων μάχη.

Η Ελίσα προσεγγίζει και πλαισιώνει την τρομακτικά δύσκολη κατάστασή της, με όρους με τους οποίους είναι απόλυτα εξοικειωμένη, όρους από τον κόσμο του σκακιού. Αξιοποιεί τις στρατηγικές του παιχνιδιού, ενός παιχνιδιού αυτή τη φορά με έναν απαιτητικό αντίπαλο, όπου το διακύβευμα είναι το υψηλότερο δυνατόν, αφού η ίδια της η ζωή εξαρτάται από τη νίκη της σ’ αυτόν τον αγώνα.

Το σκάκι κινεί αμέσως το ενδιαφέρον του Ελάιτζα, καθώς η Ελίσα εξηγεί τους κανόνες του. Είναι ένα παιχνίδι που εκείνος δεν έχει γνωρίσει ποτέ,  και που τώρα θέλει να παίξει μαζί της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Η Ελίσα τον δελεάζει με τη δυνατότητα επίτευξης του στόχου του, ελπίζοντας να τον χειριστεί για να την βοηθήσει ακούσια.

Παρακολουθούμε το απελπισμένο σενάριο της Ελίσα και τη σχέση της με τον Ελάιτζα μέσα από την οπτική του φρικιαστικού και τρομαχτικού παιδικού παραμυθιού, με το Σπίτι από Μελόψωμο και γλυκίσματα, τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, το δαιμονικό άσπρο πουλί, που είναι ο απαγωγέας, και την Κακή Μάγισσα.

Επικεφαλής της επιχείρησης έρευνας και αναζήτησης της Ελίσα είναι η αστυνομική επιθεωρήτρια Μαρέιντ ΜακΚάλαχ, μια γυναίκα τριάντα οκτώ ετών, η οποία, ταυτοχρόνως, έχει να αντιμετωπίσει δύσκολες προσωπικές καταστάσεις, εξαιτίας των οποίων ταυτίζεται με την Ελίσα και τον πόνο της μητέρας της, Λένα. Άραγε, μπορεί να βρει την Ελίσα πριν συμβεί το χειρότερο;

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο Πρώτο Μέρος, κάθε Κεφάλαιο φέρει ως επικεφαλίδα το όνομα του Χαρακτήρα στον οποίο εστιάζει ο συγγραφέας, καθώς και τον αριθμό της Ημέρας στην οποία αναφέρεται, μετρώντας από τη στιγμή της απαγωγής. Η όλη ιστορία διαρκεί 7 ημέρες, και η αφήγηση ξεκινάει από την 6^η Ημέρα. Στο Δεύτερο (και αρκετά μικρότερο) Μέρος, τα Κεφάλαια φέρουν ως επικεφαλίδα μόνο το όνομα του Χαρακτήρα.

Ο Σαμ Λόιντ έγραψε ένα ατμοσφαιρικό, συναρπαστικό και  αγωνιώδες μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στον ανατριχιαστικό τόπο του Δάσους της Μνήμης. Είναι μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, όπου οι δυνάμεις του κακού παίζουν το δικό τους παιχνίδι,  και όπου οι αναξιόπιστες αναμνήσεις, τα ζητήματα ψυχικής υγείας και οι πληγωμένες ψυχές μπλέκονται με τα πιο φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν εις βάρος αθώων και ευάλωτων παιδιών. Αυτό είναι το άβολο σημείο για τον αναγνώστη, αλλά το βιβλίο τον αποζημιώνει. Είναι τόσο καθηλωτικό που όχι μόνο δεν το αφήνει από τα χέρια του, αλλά παραμένει στη μνήμη του για καιρό. Είναι από τα βιβλία που αξίζει να διαβαστούν και, επιπλέον, διαβάζονται και δεύτερη φορά, ενώ συγκαταλέγεται στις λίστες με τα καλύτερα βιβλία του 2020.

https://enloutrakio.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%b1%cf%81%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b1%cf%83/

ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΙΔΗ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

Ορισμός της αστυνομικής λογοτεχνίας

Η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα είδος του πεζού λογοτεχνικού λόγου το οποίο μέσα από την μυθοπλασία εξερευνά την πλευρά της ανθρώπινης κοινωνίας που έχει να κάνει με το έγκλημα, τη διάπραξη και την ανακάλυψή του. Σκοπός, συνήθως, είναι να ανακαλυφθούν οι υπαίτιοι αλλά και τα κίνητρα που τους οδήγησαν στην διάπραξη του εγκλήματος. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά είναι το μυστήριο και η αγωνία.

Το πιο παλιό γνωστό κείμενο αστυνομικής λογοτεχνίας, μπορεί να θεωρηθεί το διήγημα «Τα τρία μήλα», ένα από τα διηγήματα των Αραβικών ιστοριών «Χίλιες και μια νύχτες». Σε αυτό το διήγημα, ένα κομματιασμένο πτώμα ανακαλύπτεται τυχαία, και ο χαλίφης Χαρούν αλ-Ρασίντ διατάζει τον βεζίρη του, να ανακαλύψει τον ένοχο μέσα σε τρεις μέρες. 

Η ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας

Η αστυνομική λογοτεχνία, όπως την εννοούμε σήμερα, εμφανίστηκε κατά τον 19ο αιώνα, όταν στην Μ. Βρετανία και στην Γαλλία θεσμοθετήθηκε ο ρόλος της αστυνομίας κατά του εγκλήματος.

Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα εικάζεται πως δημιουργήθηκε από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε το 1841 με τίτλο «Οι φόνοι της οδού Μοργκ». Αν και αποτέλεσε την αφετηρία της αστυνομικής λογοτεχνίας χρειάστηκαν περίπου εξήντα χρόνια έως ότου θεσπιστεί ως ένα ξεχωριστό είδος μυθιστορήματος, ενώ για μεγάλο διάστημα εθεωρείτο εύκολο ανάγνωσμα, δηλαδή παραλογοτεχνία.

Παραλογοτεχνία

Ο όρος παραλογοτεχνία γεννήθηκε στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα. Την εποχή εκείνη τα αστικά κέντρα δέχονταν μαζική προσέλευση πολιτών κυρίως από αγροτικές περιοχές ενώ ταυτόχρονα υπήρχε ανάπτυξη του πνευματικού επιπέδου των πολιτών. Αποτέλεσμα της μεγάλης ζήτησης είναι η εισαγωγή μεταφρασμένων μυθιστορημάτων από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Η παραλογοτεχνία έχει αστικό χαρακτήρα αφού το κλίμα της πόλης η ένταση, η βία, η καχυποψία και ο φόβος αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Η αφήγηση ενός αστυνομικού μυθιστορήματος μπορεί να διακριθεί στις εξής κατηγορίες:

Ορθόδοξη αφήγηση: Την ακολουθεί το παραδοσιακό μυθιστόρημα όπως το θεμελίωσε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε και περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως: 1. Ο ντετέκτιβ της ιστορίας είναι εκκεντρικός, ηθικά άψογος και παρατηρητικός, διαθέτει άριστη λογική και διαίσθηση, είναι οργανωτικός και λύνει τα προβλήματα και τους γρίφους. 2. Αρχικά το έγκλημα παρουσιάζεται ως αδύνατο. 3. Πιθανόν να καταλογίζει ως ένοχο έναν αθώο. 4. Τέλος, το μυθιστόρημα θα έχει ένα εντελώς απροσδόκητο αποτέλεσμα.  

Σκληρό αφήγημα: Έκανε την εμφάνιση του στην Αμερική στις αρχές του 1923, ταυτόχρονα με την γέννηση του οργανωμένου εγκλήματος, όταν υπήρχαν από μια οι συμμορίες και από την άλλη οι ειδικοί ντετέκτιβ που αναλάμβαναν τις σχετικές υποθέσεις. Οι συγγραφείς αυτού του είδους περιγράφουν εγκληματίες που συνδέονται με τον υπόκοσμο ενώ ρέει άφθονο αίμα και από τις δύο πλευρές. Επίσης, οι ρόλοι του καλού και του κακού δεν είναι σαφείς, ενώ κατά την εξέλιξη της ιστορίας αποκαλύπτονται πληροφορίες οι οποίες προηγουμένως δεν είχαν παρουσιαστεί ή ήταν ψευδείς.

Ανθρώπινο αφήγημα: Το είδος αυτό ξεκίνησε από την Γαλλία, ενώ τα δύο προηγούμενα ήταν αγγλόφωνα. Χαρακτηριστικό του είναι η ανθρώπινη παρόρμηση για έγκλημα, κυρίως για το κοινό καλό, χωρίς δηλαδή να υπάρχει δόλος και ιδιοτέλεια. π.χ. "ο Αρσέν Λυπέν" του Μωρίς Λεμπλόν, στο οποίο ο ήρωας διέπραττε ληστείες για να προσφέρει σε ανθρώπους με πραγματική ανάγκη.

Αγωνίας: Τέλος, το είδος αυτό έχει μια ξεχωριστή πορεία αφήγησης. Σκοπός του δεν είναι πλέον η εξιχνίαση κάποιου εγκλήματος, αλλά ο σχεδιασμός ενός νέου εγκλήματος, την εξέλιξη του οποίου ο αναγνώστης παρακολουθεί με αγωνία.

Στην Ελλάδα

Το Ελληνικό Αστυνομικό Μυθιστόρημα παρουσιάστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 30.  Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα γράφτηκε το 1928 από τον Παύλο Νιρβάνα, με τίτλο "Το έγκλημα στο Ψυχικό".

Μέχρι την δεκαετία του 1970 δημοσιευόταν σε περιοδικά και σε λαϊκές εκδόσεις, όπως στα περιοδικά Μάσκα, Μυστήριον, στη συλλογή Αστυνομικά βιβλία τσέπης.

Οι φόρμες του ήταν τυπικές, χωρίς λογοτεχνικές φιλοδοξίες αλλά, γενικά, διέθεταν φροντισμένη πλοκή. Οι ήρωες ήταν τυποποιημένοι και έδιναν την αίσθηση ότι μας είναι γνωστοί. Από άποψη θεματολογίας, βρισκόταν κάτω από την άμεση επιρροή άγγλων συγγραφέων του είδους, όπως η Agatha Christie, ο Peter Cheney, ο Yan Fleming ή ο γαλλο-βέλγος Simenon.

Τα δύο είδη που κυριαρχούν εξίσου είναι οι ιστορίες κατασκοπίας με αισθηματικές προεκτάσεις και η αστυνομική έρευνα για την εύρεση του δολοφόνου.

Μεσολαβεί μια παύση στη συγγραφή αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα, μέχρι το 1995, οπότε ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο εκδηλώνεται στα ελληνικά γράμματα, η εμφάνιση του νέου αστυνομικού μυθιστορήματος, με κύρια χαρακτηριστικά τον πλούτο και την ποικιλία στη θεματολογία του. Έτσι διακρίνουμε πολλές κατηγορίες: Το ιστορικό αστυνομικό, το ψυχολογικό αστυνομικό, το κοινωνικό αστυνομικό, το πολιτικό αστυνομικό και, ακόμη, το μαθηματικό αστυνομικό. Κάποιοι συγγραφείς ανέπτυξαν επίσης το είδος του θρίλλερ, συχνά βίαιου.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι συγγραφείς ακολουθούν τους δρόμους που άνοιξαν οι παλαιότεροι Νίκος Μαράκης, Γιάννης Μαρής, Αθηνά Κακούρη, και κατόπιν οι Πέτρος Μάρκαρης, Ανδρέας Αποστολίδης και Πέτρος Μαρτινίδης. Αναφέρω αυτούς χαρακτηριστικά επειδή είναι αποκλειστικά συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικής παραγωγής είναι η καθιέρωση του είδους, ο συνεχής εμπλουτισμός του και η προσέλκυση πολλών φίλων αναγνωστών.

Στις αρχές του 2010 δημιουργήθηκε στην Ελλάδα η Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας στην οποία συμμετέχουν συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, οι οποίοι συζητούν ποικίλα σχετικά θέματα, και καταγράφουν τα έργα αστυνομικής λογοτεχνίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Επίλογος

Μερικοί αναγνώστες ίσως εξακολουθούν να θεωρούν το αστυνομικό μυθιστόρημα ένα εύκολο είδος. Τους διαβεβαιώνω πως όχι, κάθε άλλο. Όπως και στα άλλα είδη αφήγησης, και εδώ χρειάζεται ίδια ή ακόμα και μεγαλύτερη δεξιοτεχνία και μαστοριά για να ξετυλίξει ο συγγραφέας την ιστορία του, να σκιαγραφήσει μέσα από λόγια και πράξεις, συνήθειες και αντιδράσεις, τον ψυχισμό των χαρακτήρων του. Να διασπείρει μέσα στο κείμενο λεπτομέρειες που θα αποδειχθούν σημαντικές και θα παίξουν έναν ρόλο αποκαλυπτικό, είτε αποκαλύπτοντας οι ίδιες, είτε βοηθώντας στην τελική αποκάλυψη και λύση του προβλήματος.

Η ιστορία πρέπει να ξετυλίγεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί, ενδιαφέρον, περιέργεια, αγωνία, ίσως ακόμα τρόμο και φρίκη, και να ωθεί τους αναγνώστες να βρουν το δράστη ή τους δράστες. Το έγκλημα πρέπει να είναι «δικαιολογημένο», να εξηγείται δηλαδή το γιατί και το πώς και να συνδέεται λογικά με τον ψυχισμό του δράστη. Να υπάρχει συνοχή, ταίριασμα γεγονότων και προσώπων, ώστε να γεννιέται μια πειστική πλοκή και ένα δίνεται ένα πειστικό τέλος.

Ευτυχώς, μια περιήγηση στα βιβλιοπωλεία, θα αποφέρει πλούσιους καρπούς.

ΥΓ1. Το κείμενο αποτελεί μέρος ομιλίας μου που έγινε στις 7-2-2018, στο Charlotte Wine Bar στον Πειραιά, επί τη ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου "Η πόλη των γενναίων" του Άγγελου Χαριάτη.


ΥΓ2. Τα εξώφυλλα είναι ενδεικτικά της ελληνικής παραγωγής. Σαφώς υπάρχουν πολλά περισσότερα και είναι αυτονόητο ότι η παρούσα ανάρτηση δεν μπορούσε να φιλοξενήσει μεγαλύτερο αριθμό.

ΥΓ3. Λίγες μέρες μετά την ομιλία αυτή, κυκλοφόρησε το βιβλίο "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ - Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι", του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ από τις Εκδόσεις Πατάκη, 440 σελίδων, το οποίο παρέχει όλες τις σχετικές πληροφορίες για όποιον ενδιαφέρεται.

Πηγές:

https://crimefictionclubgr.wordpress.com/opinion-greek-detective-stories/tonnet/

https://el.wikipedia.org/wiki/Αστυνομικό_μυθιστόρημα