Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

TOSCA - ΕΖΗΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΕΖΗΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ


ΕΖΗΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΕΖΗΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ


Έζησα για την τέχνη, 
έζησα για τον έρωτα.

Δεν έβλαψα ποτέ ψυχή ζώσα.

Με χέρι μυστικό
ανακούφισα όσες δυστυχίες γνώριζα.

Πάντα με πίστη αληθινή
ανέβαινε η προσευχή μου
στους ιερούς ναούς.

Πάντα με πίστη αληθινή
απόθετα λουλούδια στο βωμό.

Στης θλίψης μου την ώρα,
γιατί, γιατί, Θεέ μου,
αχ, γιατί με ανταμείβεις 
με τον τρόπο αυτό;

Έδωσα κοσμήματα για τον
μανδύα της Παναγίας,
κι έδωσα το τραγούδι μου
στα αστέρια στον ουρανό
κι εκείνα χαμογέλασαν
ακόμη πιο ωραία.


Στης θλίψης μου την ώρα,
γιατί, γιατί, Θεέ μου,
αχ, γιατί με ανταμείβεις
με τον τρόπο αυτό;




VISSI D' ARTE, VISSI D' AMORE

Vissi d’arte, vissi d’amore,
non feci mai male ad anima viva!
Con man furtiva
quante miserie conobbi aiutai.
Sempre con fè sincera
la mia preghiera
ai santi tabernacoli salì.
Sempre con fè sincera
diedi fiori agl’altar.
Nell’ora del dolore
perchè, perchè, Signore,
perchè me ne rimuneri così?
Diedi gioielli della Madonna al manto,
e diedi il canto agli astri, al ciel,
che ne ridean più belli.
Nell’ora del dolor
perchè, perchè, Signor,
ah, perchè me ne rimuneri così?





I LIVED FOR ART, I LIVED FOR LOVE

I lived for my art, I lived for love,
I never did harm to a living soul!
With a secret hand
I relieved as many misfortunes as I knew of.
Always with true faith
my prayer
rose to the holy shrines.
Always with true faith
I gave flowers to the altar.
In the hour of grief
why, why, o Lord,
why do you reward me thus?
I gave jewels for the Madonna’s mantle,
and I gave my song to the stars, to heaven,
which smiled with more beauty.
In the hour of grief
why, why, o Lord,
ah, why do you reward me thus?









Ακούστε εδώ
http://youtu.be/zXQvPwYYVBI
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:











Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ (THE ROSE)



Το Τριαντάφυλλο

Κάποιοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ποτάμι
που πνίγει το τρυφερό καλάμι.
Άλλοι λένε πως η αγάπη είναι ένα ξυράφι
που ματώνει την ψυχή σου.
Μερικοί λένε πως η αγάπη είναι μια πείνα,
μια ατέλειωτη, οδυνηρή ανάγκη.
Εγώ λέω πως η αγάπη είναι ένα λουλούδι,
κι εσύ ο μοναδικός του σπόρος.

Η καρδιά που φοβάται τον πόνο, 
ποτέ δεν μαθαίνει να χορεύει.
Τ' όνειρο που φοβάται το ξύπνημα,
ποτέ δεν ριψοκινδυνεύει.
Εκείνος που δεν μπορεί να δώσει,
είναι αυτός που δεν θα πάρει,
και η ψυχή που φοβάται μην πεθάνει,
ποτέ δεν μαθαίνει να ζει.

Όταν η νύχτα είναι αβάσταχτα μοναχική,
και ο δρόμος πάρα πολύ μακρύς,
και νομίζεις πως η αγάπη είναι μόνο
για τους τυχερούς και δυνατούς,
τότε, απλά, θυμήσου πως στο καταχείμωνο,
πολύ πιο κάτω από το παγερό χιόνι,
κρύβεται ο σπόρος που με την αγάπη του ήλιου,
την άνοιξη, θα γίνει τριαντάφυλλο.

(Απόδοση: Αγγελική Μπούλιαρη)
 http://www.goodreads.com/author/show/6448557



The Rose

Some say love it is a river
that drowns the tender reed.
Some say love it is a razor
that leaves your soul to bleed.
Some say love it is a hunger,
an endless aching need.
I say love it is a flower
and you its only seed.

It's the heart afraid of breaking
that never learns to dance.
It's the dream afraid of waking
that never takes the chance.
It's the one who won't be taking
who cannot seem to give
anf the soul afraid of dying
that never learns to live.

When the night has been too lonely
and the road has been too long
and you think that love is only
for the lucky and the strong,
just remember in the winter,
far beneath the bitter snow,
lies the seed that with the sun's love
in the spring becomes the rose.


The Rose Song Lyrics Information
The Rose was recorded by Bette Midler in 1979
Other popular recording have been by:
Conway Twitty in 1983 and Leann Rimes in 1997
Lyrics and Song Music by Amanda Mc Broom


Ακούστε το τραγούδι εδώ:

Τι λέει η στιχουργός και μουσικοσυνθέτης για το τραγούδι:  


How "THE ROSE" came to be (by Amanda McBroom)
People often ask me what inspired me to write The Rose. Here is the story:
I was driving down the freeway one afternoon, some time in 1977-something. I was listening to the radio. A song came on. It was "Magdalena" by Danny O’Keefe, sung by Leo Sayer.  I liked it immediately. My favorite line was "Your love is like a razor. My heart is just a scar." I thought," Ooh, I love that lyric."
As I continued to drive the thought came, I don't agree with the sentiment. I don't think love is like a razor. (I was younger then.) What, then, do I think love is? Suddenly, it was as if someone had opened a window in the top of my head. Words came pouring in. I had to keep reciting them to myself as I drove faster and faster towards home, so I wouldn't forget them. I screeched into my drive way, ran into the house, past various bewildered dogs and cats and husband, and sat down at the piano. Ten minutes later, The Rose was there.
I called my husband, George, into the room and played it for him, as I always did with my new songs. He listened, and quietly said to me, "You've just written a standard." I protested that no one but my pals would ever hear it. (This is long before I had ever recorded anything.) He said," Mark my words, something is going to happen with this song."
A year or so later, a professional song - writer friend of mine said, "Listen. There is this movie coming out called "The Rose". They are looking for a title tune. Do you want me to submit this to them?" I had never really tried to submit this song to anyone. I didn't consider myself a song writer at the time. So I said, "Sure."
She submitted the tune to the producers, who hated it. They thought it was dull and a hymn and not rock and roll and totally wrong. They put it in the reject box. But the divine Paul Rothchild, who was the music supervisor on the film, and had been Janis Joplin’s producer, hauled it out and asked them to reconsider. They again said no. So he mailed it to Bette Middler. She liked it, and that’s how it got into the film and changed my life forever.
I have never written another song as quickly. I like to think I was the window that happened to be open when those thoughts needed to come through. I am eternally grateful... to Bette Midler... to Paul Rothchild... to Bill Kerby, who wrote the screenplay...to my friend who first submitted it for me... and to the Universe for speaking to me in the first place and for showing me what I truly believe..........
.......... Originally the film was to be called "The Pearl", which was Janis Joplin’s nick name. But her family refused permission to use that name. Lucky for me. "Pearl" is much harder to rhyme than "Rose".


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

ΜΟΙΡΑ, της Ella Wheeler Wilcox

"Fate", by Ella Wheeler Wilcox, 1897
Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη


Bungalow of Ella Wheeler Wilcox, Short Beach, Conn.


















ΜΟΙΡΑ

Κάποιο καράβι ταξιδεύει στην ανατολή
κι ένα άλλο κατευθύνεται στη δύση
με τους δικούς του το καθένα ίδιους ανέμους να φυσάνε.
Είναι του πλοίου τα πανιά
κι όχι οι ανεμοθύελλες
που ορίζουνε τη ρότα που τραβάμε.

Σαν τους θαλασσινούς αγέρηδες
μοιάζουν του πεπρωμένου οι δρόμοι,
έτσι όπως ταξιδεύουμε ως της ζωής την άκρη.
Είναι η ψυχή που καθορίζει
τον τελικό σκοπό της
κι όχι η γαλήνη ούτε η τρικυμία.


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

"MONAΞΙΑ", της Ella Wheeler Wilcox


"SOLITUDE", by ELLA WHEELER WILCOX
Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη


MONAΞΙΑ


Γέλασε, και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου.
Κλάψε, και μονάχος θα κλαις.
Γιατί η λυπημένη γέρικη γη πρέπει να δανειστεί την ευθυμία της,
ενώ προβλήματα έχει δικά της αρκετά.

Τραγούδησε, και οι λόφοι θα απαντήσουν.
Αναστέναξε, κι ο στεναγμός σου στον αέρα θα χαθεί.
Αναπηδούν οι αντίλαλοι σε ήχο χαρωπό,
μα συρρικνώνονται στης έγνοιας τη φωνή.

Αγαλλίασε, και οι άνθρωποι θα ψάξουν να σε βρουν.
Πένθησε, και την πλάτη θα γυρίσουν ν’ απομακρυνθούν.
Θέλουν γεμάτο μερτικό απ’ όλες τις χαρές σου,
μα δεν χρειάζονται τη θλίψη από τις συμφορές σου.

Είσαι χαρούμενος, και οι φίλοι σου είναι πολλοί.
Δείξε λυπημένος, και τους έχασες όλους.
Ούτε ένας δεν αρνείται το νέκταρ του οίνου σου,
αλλά μονάχος πρέπει να πιείς της ζωής τη χολή.

Γιόρτασε με γεύμα πλούσιο και οι αίθουσές σου θα γεμίσουν από πλήθη.
Νήστεψε, κι ο κόσμος θα σε προσπεράσει.
Να πετυχαίνεις και να δίνεις, κι αυτό σε βοηθάει να ζεις,
μα κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει όταν πεθαίνεις.

Υπάρχει χώρος στους διαδρόμους της χαράς
για μιαν αρχοντική και μεγάλη κουστωδία,
αλλά όλοι πρέπει να μπούμε ένας-ένας στη σειρά
για τα στενά περάσματα του πόνου.

Poetical works of Ella Wheeler Wilcox,
Edinburgh : W. P. Nimmo, Hay, & Mitchell, 1917



Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ: