ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ, Μαργαρίτας Φρονιμάδη-Ματάτση

 

ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ, της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΗ-ΜΑΤΑΤΣΗ

Κατάθεση νωπής μαρτυρίας στη μνήμη της Λιλής Ιακωβίδη για τα 35 χρόνια από το θάνατό της

Εκδόσεις: ΚΕΝΤΡΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ, 2020

Σελίδες: 89

 

Το δοκίμιο «ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ», με την υπογραφή της Κορινθίας ποιήτριας, Μαργαρίτας Φρονιμάδη-Ματάτση, αποτελεί, όπως αναφέρεται και στο εξώφυλλο, κατάθεση νωπής μαρτυρίας στη μνήμη μιας σημαντικής Ελληνίδας ποιήτριας και συγγραφέα, στενής φίλης του Κωστή Παλαμά,  της ΛΙΛΗΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ-ΙΑΚΩΒΙΔΗ, για τα 35 χρόνια από το θάνατό της. Και, για να δανειστώ τον τίτλο του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου, είναι το «χρονικό μιας ευλογίας», το χρονικό της συνάντησης αυτών των δύο γυναικών.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1971 και δυο γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας και τρόπου ζωής, διαφορετικού τόπου και περιβάλλοντος, μέλλεται να συναντηθούν, να διασταυρώσουν τους δρόμους τους. Η μία, ηλικιωμένη, φτασμένη ποιήτρια στον Αθηναϊκό κύκλο, έχει αξιωθεί συναναστροφές και φιλίες με σημαντικά πρόσωπα, με ιερά τέρατα της Τέχνης. Έχει δοκιμάσει τις δυσκολίες του γάμου, τις ευθύνες της μάνας και της οικογένειας και έχει βιώσει τραγικές απώλειες. Η άλλη μια έφηβη μαθήτρια, της Δ! εξαταξίου Γυμνασίου, ορμητική, ενθουσιώδης, διψασμένη για μάθηση, γνώση και δημιουργία, και ωστόσο αρκετά ώριμη ώστε να διαισθανθεί μια πνευματική συγγένεια μεταξύ τους.

Πρόκειται για την καταξιωμένη ποιήτρια Λιλή Ιακωβίδη και την μαθήτρια Μαργαρίτα Φρονιμάδη, που έχει ήδη νιώσει τη φλόγα της ποίησης να οδηγεί το χέρι της στα πρώτα της ποιήματα. Με κάποιον τρόπο, οι δύο γυναίκες θα συναντηθούν και θα δεθούν, όπως η ζωή ξέρει να δένει τους ανθρώπους, φέρνοντας τη μία στο δρόμο της άλλης.

«Τάμα ζωής», χαρακτηρίζει η συγγραφέας το βιβλίο της «ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ», τάμα να προσεγγίσει και να αποκαλύψει πτυχές της προσωπικότητας της Λιλής Ιακωβίδη. Ένα τάμα που άργησε να εκπληρωθεί, λόγω των πολλαπλών ρόλων της, ως σύγχρονης γυναίκας και ποιήτριας, η οποία θέλησε να ανταποκριθεί σε όλους αυτούς τους ρόλους με ευσυνειδησία και αγάπη.

Ωστόσο, σε μια «αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη» αναδρομή στο παρελθόν και στην περίπου δεκαετή επικοινωνία της με την Λιλή Ιακωβίδη, η συγγραφέας αποφάσισε από την απλή σκέψη και επιθυμία, να περάσει στην πράξη, στην πραγματοποίηση δηλαδή του «τάματος» που είχε κάποτε υποσχεθεί μυστικά στην ποιήτρια και στον εαυτό της, με αποτέλεσμα το παρόν ενδιαφέρον σε μαρτυρίες πόνημά της.

Το βιβλίο χωρίζεται άτυπα σε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος η Μαργαρίτα Φρονιμάδη-Ματάτση αφηγείται με ειλικρίνεια και ζέση, πώς οι συμπτώσεις, τα γεγονότα και κυρίως η σπίθα μέσα της την οδήγησαν στην πόρτα της Λιλής Ιακωβίδη. Μιας προσωπικότητας της Ποίησης, με ευγενική μορφή, γλυκό χαμόγελο, διεισδυτική ματιά και αριστοκρατική λεπτότητα, η οποία θα γινόταν στη συνέχεια, όπως λέει η ίδια, πνευματική μάνα, πηγή έμπνευσης και φάρος, που θα την επηρέαζε στο «δυσκολοπερπάτητο» μονοπάτι της Ποίησης.

Περιγράφει την μετέπειτα επικοινωνία τους, με συναίσθημα και ακρίβεια, εστιάζοντας σε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, που φωτίζουν σε βάθος την προσωπικότητα της Λιλής. Μας μιλάει για την άγνωστη Λιλή που είχε ακουστά και για τη Λιλή που γνώρισε από κοντά. Για τα ραντεβού και τις συναντήσεις τους, και τον διαφορετικό κάθε φορά τόπο (λόγω των μετακομίσεων της Λιλής). Για τις σπουδές της ίδιας της συγγραφέα στη Φλωρεντία, και την προσωρινή, όπως αποδείχτηκε αργότερα, απομάκρυνση από τη Μούσα της Ποίησης.

Η συγγραφέας, με ζωντανές περιγραφές, μας ξεναγεί στο ταξίδι της γνωριμίας τους. Μεταφερόμαστε στο μικρό διαμέρισμα της Λιλής Ιακωβίδη και βλέπουμε με ευχάριστη έκπληξη, πώς μια καταξιωμένη ποιήτρια σκύβει, όχι μόνο με στοργή, αγάπη, ακόμα και θαυμασμό, πάνω σε μια μαθήτρια και τα πρώτα ποιητικά της βήματα, αλλά και σαν να νιώθει ότι έχει χρέος απέναντί της. Σαν να είναι δηλαδή ένας συνειδητός χρεώστης στα νιάτα, όπως καλό θα ήταν να νιώθουμε όλοι μας.

Στην ζωντανή αφήγησή της παρεμβάλλονται παλιές φωτογραφίες και τρία σημαντικά ντοκουμέντα: Άρθρο της Λιλής Ιακωβίδη, στην εφημερίδα Βραδυνή, 17-01-1972, με τίτλο «Χρεώστες στα νιάτα-Μια ζωντανή ανάμνηση», από το οποίο δανείστηκε η συγγραφέας τον τίτλο του δοκιμίου της. Ακολουθεί συνέντευξη της Λιλής Ιακωβίδη στο περιοδικό Πάνθεον, για τη Στήλη «Ό,τι πήρε το μάτι μας απ’ τις σημερινές γυναίκες», με τίτλο «Έβλεπα τον ποιητή κάθε Τετάρτη», αρχές 1971.  Τέλος,  άρθρο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, με την αναγγελία του θανάτου της, στις 12/11/1985, με τίτλο «Έσβησε χτες η Λιλή του Παλαμά».

Και το πρώτο μέρος του βιβλίου, τελειώνει, ως φόρος τιμής στην ποιήτρια, με τις Εκδηλώσεις μνήμης στο πρόσωπο της Λιλής Πατρικίου-Ιακωβίδη, οι οποίες φωτίζουν το πολύπλευρο έργο της, ως λογοτέχνιδας και ως δυναμικής γυναικείας προσωπικότητας, και πραγματοποιήθηκαν με εισήγηση και ενέργειες της ίδιας της συγγραφέα του δοκιμίου, Μαργαρίτας Φρονιμάδη-Ματάτση, από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος του βιβλίου με ένδεκα ανέκδοτες χειρόγραφες επιστολές, καρτ-ποστάλ, αφιερώσεις, καθώς και επτά χειρόγραφα ποιήματα της Λιλής Ιακωβίδη, τα οποία έστειλε η ίδια στην νεαρή τότε ποιήτρια Ρίτα Φρονιμάδη.

Είναι γνωστό ότι ένας συγγραφέας, με την σκιαγράφηση των ηρώων του και την ανάπτυξη του θέματός του, αποκαλύπτει ταυτοχρόνως και εμμέσως και τον δικό του εαυτό. Παρομοίως, το βιβλίο της Μαργαρίτας Φρονιμάδη-Ματάτση, «ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ», αποκαλύπτει επίσης πτυχές της δικής της προσωπικότητας, καθώς η ίδια σκιαγραφεί την προσωπικότητα της Λιλής Ιακωβίδη και αναφέρεται στα κοινά τους σημεία. Στη ροή της αφήγησής της, λοιπόν, επισημαίνονται δύο άξιες προσοχής αναφορές της, σε δύο άλλα, πλην της Λιλής Ιακωβίδη, πρόσωπα, που βρέθηκαν στη ζωή της κατά την εφηβική της ηλικία και για τα οποία αναγνωρίζει ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βοήθησαν στην πνευματική της εξέλιξη και ωριμότητα.

Η πρώτη αναφορά είναι σε έναν «εκλεκτό και πεφωτισμένο», όπως τον αποκαλεί, δάσκαλό της, πράγμα που φανερώνει ότι από μικρή διψούσε για μάθηση και είχε τις κεραίες της έτοιμες να απορροφήσουν τη γνώση, ενώ η δεύτερη αναφορά είναι σε συγγενικό της πρόσωπο, το οποίο παρείχε στήριξη και πνευματική τροφή στην ίδια και στην αδερφή της, κατά τα γυμνασιακά τους χρόνια.

Βρίσκω συγκινητικές και ελπιδοφόρες τις μνείες στα παραπάνω πρόσωπα. Επειδή περιπτώσεις σαν κι αυτές υπενθυμίζουν ότι πάντα υπάρχουν ανάμεσά μας, έστω και λίγοι ή σπανιότεροι, άνθρωποι ξεχωριστοί, εμπνευσμένοι και κυρίως δοτικοί. Και, κυρίως, πάντα υπάρχουν παιδιά και νέοι που θα ωφεληθούν από την δοτική προσωπικότητά τους, θα βρουν έμπνευση, ώθηση, διέξοδο. (Είναι βεβαίως μια σχέση αμφίδρομη, καθώς και οι παλαιότεροι ωφελούνται από τη δίψα για γνώση και δημιουργία που έχουν τα νιάτα).

Ως παράδειγμα μιας τέτοιας δοτικής προσωπικότητας, η συγγραφέας του βιβλίου δίνει την ποιήτρια Λιλή Πατρικίου-Ιακωβίδη, της οποίας τα κείμενα και οι πράξεις βρίσκονται σε αρμονία και συνέπεια, καθώς η ίδια σε διάφορες περιστάσεις αναγνωρίζει εμπράκτως στους νέους το θάρρος τους να προχωρήσουν μπροστά και να ζήσουν όπως επιθυμούν, μακριά από τον πόλεμο και το μίσος, με ελευθερία και ειρήνη. Μια μικρή γεύση των παραπάνω παίρνουμε και από το άρθρο της Λιλής Ιακωβίδη το οποίο αναφέρθηκε παραπάνω, «Χρεώστες στα νιάτα-Μια ζωντανή ανάμνηση», και στο οποίο φανερώνεται η αγάπη της για τα νιάτα και τη ζωή, καθώς επίσης και οι απόψεις της για το πολύτιμο του χρόνου, της αγάπης και της ειρήνης.

Αρκετά είναι όσα ενώνουν τις δύο ποιήτριες, τη Λιλή Πατρικίου-Ιακωβίδη και την Μαργαρίτα Φρονιμάδη-Ματάτση, κυρίως όμως τις ενώνει η αγάπη για την Ποίηση και τον Άνθρωπο, καθώς και οι πολλαπλοί ρόλοι που ανέλαβαν όχι μόνο ως γυναίκες, αλλά και ως πολίτες με συνείδηση και με συνειδητή ανάληψη ευθυνών, εν αντιθέσει με κάποιους αιρετούς, για τους οποίους η δεύτερη διαπιστώνει σε ένα ποίημά της: «Διάχυτη η βούληση αποφυγής των ευθυνών…», ενώ στη συνέχεια αναρωτιέται: «Ποιος θα χρεωθεί τη στέρηση του φωτός, του αέρα, της επικοινωνίας με τον πάνω κόσμο;»

Κι εδώ, ανάμεσα στο ρήμα «θα χρεωθεί» που χρησιμοποιεί η Μαργαρίτα Φρονιμάδη-Ματάτση στο ποίημά της, και στο ουσιαστικό «χρεώστες» που χρησιμοποιεί η Λιλή Πατρικίου-Ιακωβίδη στον τίτλο του άρθρου της, υπάρχει ένα σημαντικό κοινό σημείο ανάμεσα στις δυο ποιήτριες, αυτό του χρέους. Μοιράζονται την ίδια πεποίθηση, ότι είμαστε όλοι χρεώστες στα νιάτα, ότι οφείλουμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας  και τα παιδιά των παιδιών μας, μέσω της Τέχνης αλλά και της φυσικής μας παρουσίας.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να τονίσω ότι πέρα από τις αξιόλογες μαρτυρίες που έχουν κατατεθεί στο βιβλίο για την Λιλή Ιακωβίδη, ως  λογοτέχνιδα και ως άνθρωπο, εξίσου σημαντικό είναι πως οι «ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ» δίνουν μια αφορμή στους αναγνώστες και φίλους της Ποίησης, παλιούς και νέους, να ανακαλύψουν, είτε για πρώτη φορά είτε εκ νέου, μια σημαντική γυναικεία μορφή της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Κλείνοντας, θα αναφέρω ότι για την ποίηση της Λιλής Ιακωβίδη γράφτηκε: «Η ποίηση της Λιλής Ιακωβίδη δονείται από ένα πάθος αγάπης, που άλλοτε αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, χωρίς διάκριση, και άλλοτε παίρνει πιο προσωπικούς τόνους, τρυφερούς ή φλογερούς, ως αγάπη της μάνας στο παιδί της, ή ως φλόγα που καίει την καρδιά και το κορμί μιας πολύ ερωτευμένης γυναίκας». (Η Ελληνική Ποίηση-Ανθολογία Γραμματολογία, Εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ,1989)

Παραθέτω δυο μικρά αποσπάσματα:

Απόσπασμα από  την ΕΛΛΗΝΙΔΑ

« Αντιγόνη, το γέρο το γονιό σου

Τον τυφλό συνοδεύεις και σωπαίνεις.

Κι ως σωπαίνεις ακούς ολόγυρά σου

Γη και ουρανό να ψάλλουν το όνομά σου.

Ιφιγένεια φοράς το νυφικό σου

Στη θυσία για να γείρεις το λαιμό σου.

Και Ηλέκτρα, εσύ, προσμένεις απ’ τα ξένα,

Λυτρωτή, δικαιοκρίτη, το βλαστάρι

Το αρσενικό της ρίζας…»

Απόσπασμα από το ερωτικό Η ΑΝΟΙΞΗ ΘΑ ’ΡΘΕΙ, (αφιερωμένο στον ποιητή Μ.Μ.)

«Η άνοιξη θα ’ρθεί

Την άγιαν ώρα που στην πόρτα θα ακουστεί

Σαν όνειρο γλυκό το χτύπημά σου

Και θα φαντάξη η μέρα θεία γιορτή,

Με ήλιο της ολοπόρφυρο τον έρωτά σου.»

 

Πρώτη Δημοσίευση: https://www.fractalart.gr/chreostes-sta-niata/ 

Παρουσίαση στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Λουτρακίου 19/03/2023

 

 

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ

Της Λιλής Ζωγράφου, Εκδόσεις Παπαζήση, 1978

Το βιβλίο αυτό έρχεται μετά από και βασίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος του στο βιβλίο ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΑΠΑΝΤΑ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΛΙΛΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ – ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ, 1961, όπου η συγγραφέας μας γνωρίζει τη ζωή και το έργο της Μαρίας Πολυδούρη, την έντονη και θαρραλέα προσωπικότητά της, αλλά και τη σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη, από την προσέγγιση της οποίας μαθαίνουμε επίσης πολλά για τη ζωή και την προσωπικότητα του ποιητή.

Στο δοκίμιο «Καρυωτάκης-Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης» η Λιλή Ζωγράφου με τη γνωστή ελεύθερη, ορμητική και παθιασμένη, ίσως και θυμωμένη, πένα της:

Φωτίζει πτυχές της ζωής και της προσωπικότητας των δύο ποιητών και μας βοηθά να κατανοήσουμε τις πράξεις και την ποίησή τους. Εμβαθύνει στη σχέση τους και στους διαφορετικούς δρόμους που τράβηξε ο καθένας.

Αναλύει την εποχή τους και το κοινωνικό κατεστημένο και παρουσιάζει και συγκρίνει σημαντικές μορφές που εμφανίστηκαν ταυτοχρόνως με τους δύο ποιητές και αμφισβήτησαν τα ισχύοντα, όπως ο Φραντς Κάφκα, ο Βίλχελμ Ράιχ, ο Σίγκμουντ Φρόιντ και άλλοι, ενώ τονίζει τη μοναξιά της ιδιοφυίας και του διαφορετικού ατόμου, το οποίο δεν γίνεται κατανοητό ή αποδεκτό, αλλά αντιθέτως απορρίπτεται, ως αλλοπρόσαλλο και προβληματικό, ή ακόμη και ανήθικο, από το συντηρητικό περιβάλλον εκείνης της εποχής αλλά και κάθε εποχής.

Τέλος, αποκαθιστά τη φήμη της Μαρίας Πολυδούρη και την αναγνωρίζει ως μια σπουδαία νέα γυναίκα, τολμηρή, δυναμική, ειλικρινή, ελεύθερη, αν και αρκετοί καταλογίζουν στην συγγραφέα ότι δεν είναι αρκούντως αποστασιοποιημένη και μεροληπτεί υπέρ της Πολυδούρη.

Ας δούμε τι λέει μεταξύ άλλων η ίδια η Λιλή Ζωγράφου σε ένα απόσπασμα του βιβλίου της: 

«…Είναι και οι δυο παιδιά της ίδιας γενιάς, ξυπνημένα σε έναν κόσμο αναποδογυρισμένο και κατωτερικό, χωρίς όμως και να περπατούν στον ίδιο δρόμο. Μέσα στην Πολυδούρη φώλιαζε μια μανία ζωής, ενώ εκείνος ήταν τελείως αντιζωϊκός.
Αλλά όσο κι αν είναι οι δρόμοι τους διαφορετικοί, θα συναντηθούν στο σύνορο της Μοναξιάς. 

Ο Καρυωτάκης, το δειλό και αισθηματικό αγόρι μιας μικροαστικής οικογένειας με αρχές και παραδόσεις, δε μπορούσε να αλλάξει. Ένας άντρας χωρίς αυτοπεποίθηση, με στραγγαλισμένη κάθε εκδήλωση μαχητικότητας και τόλμης, δεν ήταν δυνατόν, σε οποιαδήποτε εποχή κι αν ζούσε, ούτε να αφομοιωθεί με τους γύρω του ούτε και να πολεμήσει για μια εξυγίανση. 

Η μόνη εκδήλωση ελευθερίας από μέρους του μένει η αυτοκτονία. 
Όχι μόνο σαν εκδήλωση παραίτησης από έναν κόσμο και μια ζωή που δεν τον είχαν προετοιμάσει να αντιμετωπίσει. Αλλά και γιατί η πράξη της αυτοκτονίας του, σαν εκδήλωση διαμαρτυρίας, είναι η μόνη που μετά από αυτή δεν θα είναι υποχρεωμένος να λογοδοτήσει για την πρωτοβουλία του σε εκείνους που φοβάται. 

...Πώς λοιπόν να μην συγκλονιστεί ο Καρυωτάκης -που γεννήθηκε νικημένος- από μια γυναίκα που έβαλε σε δοκιμασία την υποκρισία, τη βλακεία και την ανηθικότητα της εποχής της με μόνη τη λεβεντιά της να είναι ειλικρινής και γνήσια;»

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ, Ελένη Στελλάτου

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ  14-04-2018

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ

Ελένη Στελλάτου*

Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

Διηγήματα (19)

Σελίδες 140

Η Αγγελική Μπούλιαρη μιλάει για τη συγγραφέα Ελένη Στελλάτου και το πρώτο της βιβλίο ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ:

Φίλες και φίλοι, καλησπέρα και καλώς ήρθατε στην αποψινή μας συνάντηση με μια νέα λογοτέχνιδα, τη δική μας Ελένη Στελλάτου, και το πρώτο της βιβλίο με τίτλο ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ, μια συλλογή 19 μικρών ιστοριών, από τις Εκδόσεις Πόλις.

Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι σίγουρα γνωρίζετε την Ελένη ως μια νέα γυναίκα με ήρεμη δύναμη, η οποία συνδυάζει, όπως πολλές γυναίκες σήμερα αλλά και στο παρελθόν, πολλούς ρόλους, μεταξύ των οποίων της επαγγελματία φαρμακοποιού, της συζύγου του παλιού μας μαθητή, του Σωτήρη Βενάρδου, και της αφοσιωμένης μητέρας τριών παιδιών στα οποία αφιερώνει αυτό το πρώτο της έργο.

Πέρα από τους διάφορους οικογενειακούς και κοινωνικούς της ρόλους, η Ελένη ως μέλος της Αναγνωστικής Λέσχης Λουτρακίου, με την αγάπη της για τη λογοτεχνία, με την οξύνοια που τη χαρακτήριζε στις τοποθετήσεις της, αλλά και με τις ερωτήσεις που υπέβαλλε σχετικά με τα διάφορα λογοτεχνικά έργα, μου έδινε την εντύπωση, ότι μέσα της συντελούνταν διεργασίες και όταν θα ωρίμαζε ο καιρός, θα έπιανε το μολύβι για να γράψει τις δικές της ιστορίες και να μας φανερωθεί με έναν νέο ρόλο, αυτόν της συγγραφέα, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα.

Ας δούμε λίγο το Βιογραφικό της συγγραφέα μας.

Βιογραφικό Ελένης Στελλάτου

 Η Ελένη Στελλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Από την πλευρά του πατέρα της κατάγεται από την Κεφαλονιά, και από την πλευρά της μητέρας της από την Σπάρτη. Στην Κεφαλονιά έζησε τα παιδικά της χρόνια μέχρι την ηλικία των 9 ετών, οπότε μετακόμισαν στην Κόρινθο.

Σπούδασε Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Φαρμακείου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εργάζεται ως φαρμακοποιός εδώ στο Λουτράκι, όπου ζει με την οικογένειά της και τα τρία τους παιδιά, στα οποία και έχει αφιερώσει το πρώτο της βιβλίο «Το κόκκινο και το άσπρο».

Η αγάπη για τη λογοτεχνία ξεκινά από τα παιδικά χρόνια, όταν ο εκπαιδευτικός πατέρας έφερνε στο σπίτι κλασικά, παιδικά βιβλία, όπως του Ιουλίου Βερν και του Τζόζεφ Κρόνιν, ενώ τα διαβάσματα αργότερα εμπλουτίζονται ποικιλοτρόπως, και στα φοιτητικά χρόνια κλίνουν προς συγγραφείς με υπόβαθρο Ψυχολογίας, όπως ο Ίρβιν Γιάλομ και η Μάρω Βαμβουνάκη, και προς βιβλία σχετικά με το αντικείμενο των σπουδών της.

Η Ελένη επανασυνδέθηκε με την Λογοτεχνία πριν δέκα χρόνια περίπου, όταν άρχισε να γράφει μικρές ιστορίες σε ένα blog στο ίντερνετ και αργότερα με τη συμμετοχή της στις συναντήσεις της Λέσχης Ανάγνωσης Λουτρακίου, μια πρωτοβουλία του κυρίου Νίκου Παπανικολάου, σε Λέσχες Ανάγνωσης στην Αθήνα, σε ημερίδες για μεγάλους συγγραφείς και σε παρουσιάσεις βιβλίων.

Συμμετείχε στον κύκλο συναντήσεων για την τεχνική του μυθιστορήματος του συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη στο Έναστρον και παρακολούθησε τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Dasein Lab με τον συγγραφέα Κώστα Κατσουλάρη.

Αγαπημένοι της συγγραφείς είναι ο Μπόρχες, ο Φερνάντο Πεσσόα, ο Αχιλλέας Κυριακίδης, η Τζένυ 'Ερπενμπεκ, ο Ζάουμε Καμπρέ, o Ρομπέρτο Μπολάνιο.

Τον Νοέμβριο του 2017 ένα διήγημά της συμπεριλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο με τίτλο «Σόλωνος 101» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έναστρον, ενώ πριν λίγες εβδομάδες, τον Μάρτιο του 2018, εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Το Κόκκινο και το Άσπρο» από τις εκδόσεις Πόλις.

Αυτό το βιβλίο θα γνωρίσουμε εδώ απόψε. Ένα βιβλίο που είχα τη χαρά να το κρατήσω στα χέρια μου αμέσως μόλις κυκλοφόρησε, μιας και η Ελένη με τίμησε με την αγάπη και την εμπιστοσύνη της. Μόλις τέλειωσα την ανάγνωση,  έστειλα ενθουσιασμένη ένα μήνυμα στην Ελένη για να τη συγχαρώ για τη λογοτεχνική της φλέβα και φυσικά να της ευχηθώ μια καλή και γρήγορη συνέχεια.

Γιατί, φίλες και φίλοι, εάν για κάποιους είναι έκπληξη ότι η Ελένη έγραψε βιβλίο, θα αποτελέσει ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη ότι όχι απλώς γράφει, αλλά γράφει καλά, και υπόσχεται πολλά στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας.

Προσωπικά λατρεύω τις μικρές ιστορίες και δεν συμφωνώ με όσους θεωρούν ότι το Διήγημα είναι εύκολο είδος και δεν το προτιμάνε (γι' αυτό και χάρηκα πολύ όταν η Καναδέζα Άλις Μονρό, συγγραφέας αποκλειστικά διηγημάτων, κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας). Πιστεύω ότι η μικρή φόρμα απαιτεί μεγάλη μαεστρία καθώς ο συγγραφέας, σε αντίθεση με τον συγγραφέα μυθιστορήματος που έχει στη διάθεσή του άπλετες σελίδες και χρόνο, στο διήγημα αυτός πρέπει σε λίγο χρόνο και σε λίγες σελίδες, μερικές φορές σε μία μόνο σελίδα, να μας γνωρίσει τον ήρωα, τον ψυχισμό του, να αιτιολογήσει τις πράξεις και τη διάθεσή του της στιγμής, και να μας συναρπάσει και συγκινήσει.

Κάτι που η Ελένη Στελλάτου καταφέρνει πολύ καλά στα
Διηγήματα της συλλογής ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ.

Οι ιστορίες της είναι φωτογραφικά στιγμιότυπα που έχουν ληφθεί από μια κάμερα, το μάτι της συγγραφέα, με μεγάλη ευαισθησία, τέτοια που αντιλαμβάνεται τα πάντα, και τα φανερά και τα κρυμμένα, ενώ η Φύση με τα στοιχεία της, τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα δέντρα, τα ζώα είναι πανταχού παρούσα.

Τα διηγήματά της, δοσμένα με εκφραστική λιτότητα, οικονομία λόγου,  φανερώνουν την ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά της, αλλά και την ευελιξία της στις περιγραφές των ηρώων, καθώς με άνεση περιγράφει πότε ένα μωρό, πότε έναν ηλικιωμένο, πότε μια γυναίκα, και άλλοτε έναν άντρα. Κάποια από αυτά, όπως το Αλογάκι με άρωμα φράουλα και Στη Σέλα, με συγκίνησαν ιδιαιτέρως, επειδή δείχνουν ότι η συγγραφέας θυμάται καλά το παιδί που υπήρξε κάποτε, και από την άλλη δείχνουν ότι διαθέτει την ευαισθησία που χρειάζεται για να προσεγγίσει μια ηλικία στην οποία θα περιέλθει στο μέλλον.

Η Ελένη Στελλάτου στις ιστορίες της ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ θίγει θέματα όπως η μοναξιά και η μοναχικότητα, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο μακροχρόνιος πόνος από πληγή που δεν επουλώνεται, η αλλαγή των ανθρώπων στο χρόνο, η ρουτίνα μιας βαρετής δουλειάς, η απόλαυση της Φύσης.  Σε κάποιες ιστορίες ενυπάρχει το στοιχείο του τραγικού, ενώ σε άλλες υπάρχει λεπτό χιούμορ. Τέλος, η συγγραφέας καταδύεται και αναλύει εκπληκτικά τον παιδικό κόσμο της αθωότητας και της φαντασίας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο παιδεύονται συχνά τα παιδιά επειδή αποδίδουν στα πράγματα σημασία μεγαλύτερη από την πραγματική. 

Και στο σημείο αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια τελευταία σκέψη που μου γεννήθηκε αφού τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίου της Ελένης:

Οι άνθρωποι περνάνε δίπλα μας, πολλούς τους βλέπουμε συχνά, κάποιους καθημερινά. Νομίζουμε ότι τους ξέρουμε, επειδή έχουμε μαζέψει διάφορες πληροφορίες γι’ αυτούς, εγώ τις λέω «άχρηστες πληροφορίες», όπως πόσων ετών είναι, τι σπίτι έχουν, τι αυτοκίνητο, τι επαγγέλονται, πού εργάζονται. Λοιπόν, θα έλεγα, ότι όσο τους ξέρει μια Δημόσια Υπηρεσία που έχει καταχωρημένα στις καρτέλες της αυτά ακριβώς τα στοιχεία, άλλο τόσο τους ξέρουμε και εμείς. Δηλαδή, καθόλου.

Ευτυχώς, όμως, στον κόσμο αυτό, υπάρχουν οι συγγραφείς, οι λογοτέχνες, που όπως και η Ελένη Στελλάτου, με ματιά διεισδυτική, με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, καταφέρνουν να συλλάβουν όλα τα μικρά, τα αληθινά, τα ουσιαστικά, διαπερνούν το κάλυμμα της εμφάνισης και μπαίνουν στην ψυχή των αντι-ηρώων της εποχής μας, και μας τους γνωρίζουν.

Κι έτσι, γνωρίζουμε κι εμείς τον εαυτό μας και ξαναβρίσκουμε την ανθρωπιά μας!

Για το βιβλίο επίσης μίλησαν οι: Ελένη Κίτσου, κριτικός λογοτεχνίας, και Βαγγέλης Προβιάς, συγγραφέας. Αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Σπυροπούλου. Την εκδήλωση έκλεισε ο Γιώργος Μπεχλιβάνογλου, σολίστ κιθάρας και καθηγητής κλασσικής κιθάρας, παρουσιάζοντας το μουσικό έργο σε τρία μέρη La Cathedral, Augustin Barrios Mangore.

*  Η Ελένη Στελλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα (1978) με καταγωγή από Κεφαλλονιά και Σπάρτη. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Φαρμακείου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Η συλλογή διηγημάτων «Το Κόκκινο και το Άσπρο» από τις εκδόσεις Πόλις, Μάρτιος 2018 είναι το πρώτο της βιβλίο και είναι αφιερωμένο στα τρία παιδιά της. Ζει και εργάζεται ως φαρμακοποιός στο Λουτράκι Κορινθίας.

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ (BRAVE CITY), Άγγελος Χαριάτης

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ (BRAVE CITY)
Άγγελος Χαριάτης
Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, 2018
Σελίδες 192

Ο Άγγελος Χαριάτης που με τα προηγούμενα έργα του μας έχει δείξει ότι του αρέσει να πειραματίζεται με διάφορα λογοτεχνικά είδη, διήγημα, μυθιστόρημα, με αυτό το νέο του βιβλίο, προχωράει με τόλμη αλλά και με τη γνωστή του άνεση στο λόγο και δεξιοτεχνία  σε έναν καινούργιο χώρο, το χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας και μας καλεί να γνωρίσουμε την πόλη που δημιούργησε σε μια εποχή κοντινού μέλλοντος.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην Πόλη των Γενναίων, μια πόλη που προέκυψε όταν οι πάγοι έλιωσαν και ένα νέο κομμάτι ξηράς εμφανίστηκε, κάπου στα βόρεια του Πλανήτη Γη. Κοινό κτήμα όλων των κρατών, η νέα πόλη εποικίστηκε από μετανάστες και ξεκίνησε να διοικείται με τις αρχές της ισονομίας, της ισότητας, των ίσων ευκαιριών. Φάνταζε ως Γη της Επαγγελίας, όμως, όπως σημειώνει μελαγχολικά ο συγγραφέας μέσω του ήρωά του, του αστυνομικού Κόνερι, «όλα είχαν προβλεφτεί, το μόνο που δεν είχε προβλεφτεί ήταν η στόφα του ανθρώπου που όπου και αν βρεθεί, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φέρει την καταστροφή».

Στο αστυνομικό Τμήμα της Πόλης, ο αστυνομικός Κόνερι μαζί με τον συνάδελφό του Κάλαχαν, κατά τη διάρκεια της νυχτερινής τους βάρδιας, λαμβάνουν μια κλήση, που εκ πρώτης όψεως μοιάζει σαν απλή διατάραξη κοινής ησυχίας. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει, με αποτέλεσμα ο Κάλαχαν, παρά το ένδοξο όνομά του, να φύγει νωρίς από την ιστορία, ο δε Κόνερυ να αντικρίσει την αποτρόπαια εικόνα ενός τεμαχισμένου πτώματος. *

Ενώ, λοιπόν, ο Κόνερι περιμένει στο πεζοδρόμιο να έρθουν οι αστυνομικές ενισχύσεις, τον πλευρίζει μαύρο όχημα με φιμέ τζάμια, ένα γυναικείο χέρι με μαύρο γάντι προβάλει από το μισάνοιχτο παράθυρο κρατώντας ένα μυστηριώδες κουτάκι με κορδέλα, σαν δώρο, ενώ μια γυναικεία μπάσα και αυταρχική φωνή τον διατάζει να το πάρει.

Ο Κόνερι κάνει τη μοιραία κίνηση, δέχεται το κουτί και αποκρύπτει το γεγονός από την υπηρεσία του. Μετά από αυτό, παγιδεύεται, τα λάθη του συνεχίζονται, οι δολοφονίες διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να κρατηθεί από το γαϊτανάκι των γεγονότων και να εξιχνιάσει το μυστήριο. Η μυστηριώδης φωνή δίνει τις εντολές, ο Κινέζος Λι παρακολουθεί και τρομοκρατεί. Παίζεται ένα ολέθριο παιχνίδι κυριαρχίας που θα έχει νικητές και ηττημένους, όπως άλλωστε, κάθε αστυνομική ιστορία πρέπει να έχει κάποιον νικητή, ακόμα κι αν αυτός ο νικητής είναι έστω μια ιδέα.

Για μια στιγμή ο Κόνερι σκέφτεται να τα πει όλα στο Διοικητή του, αλλά ο φόβος τον ακινητοποιεί. Αναρωτιέται μήπως θα είναι αυτός το επόμενο θύμα, ωστόσο, άβουλος ξανά, περίπου απλός θεατής, περιμένει τις επόμενες κινήσεις των άλλων, δηλαδή της άλλης, της φωνής. Τελικά, όντας σε αδιέξοδο, ο Κόνερι ζητάει τη βοήθεια του ιδιωτικού ντετέκτιβ Καρόλου Λούμπενμπαϊχ. Βεβαίως το όνομα Κάρολος ακούγεται μεγαλοπρεπές, το πρώτο συνθετικό όμως του επωνύμου, ‘Λούμπεν’, μας προϊδεάζει για την κοινωνική τάξη, αλλά ίσως δεν ακούγεται ιδιαίτερα ευοίωνο. Μετά την επιλογή του Κόνερι από τη φωνή για να συμμετάσχει σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, έχουμε ακόμα μια επιλογή, τυχαία, από τον Κόνερι αυτή τη φορά, του Λούμπενμπαϊχ, που θα αλλάξει τη ζωή των χαρακτήρων.

Ο ντετέκτιβ μας αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι η επιλογή του ίδιου από τη φωνή κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν και σπάει το κεφάλι του να ανακαλύψει γιατί επέλεξαν αυτόν, ποιος είναι ο σκοπός τους και πάνω απ’ όλα ποιο πρόσωπο κρύβεται πίσω από τη βραχνή μυστηριώδη φωνή. Μπορεί να τους σταματήσει, μόνο αν καταφέρει να παραμείνει ζωντανός και τους αποκαλύψει, και για να γίνει αυτό θα πρέπει να επιδείξει μια γενναιότητα ανάλογη της ονομασίας της Πόλης και του Αστυνομικού Τμήματος όπου υπηρετεί. Μαζί του ψάχνουμε και αγωνιούμε κι εμείς.

Από τις πρώτες σελίδες, ο συγγραφέας μας στην ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ του, μέσα από διάφορες λεπτομέρειες, διεσπαρμένες εντέχνως, μας γνωρίζει τον ήρωα ή μάλλον τον (κλασικό) αντί-ήρωα της ιστορίας του, τον Κόνερι. Καπνίζει φτηνό χύμα τσιγάρο, μένει σε μια κακόφημη συνοικία, έχει τιμωρηθεί με δύο μήνες διαθεσιμότητα επειδή πυροβόλησε από λανθασμένο υπολογισμό έναν μετανάστη, ιδρώνουν τα χέρια του, δεν είναι ψύχραιμος και πανικοβάλλεται, υποφέρει από πονοκεφάλους και από κάποιο είδος νεύρωσης που τον κάνει να μετράει και να ξαναμετράει τα σκαλιά, είναι χήρος και δεν φαίνεται να έχει ξεπεράσει το πένθος, και τέλος δεν είναι αποφασιστικός, αλλά αντίθετα πηγαίνει όπου τον οδηγούν οι καταστάσεις ή οι άλλοι.

Ο συγγραφέας  αναπτύσσοντας ευθύγραμμα την ιστορία του, με σποραδική χρήση φλας μπακ, εισάγει με δεξιοτεχνία στα κεφάλαια κάθε φορά και έναν νέο χαρακτήρα, για τον οποίο μας δίνει πληροφορίες μέσα από μικρές λεπτομέρειες και καθημερινές συνήθειες. Έτσι, σταδιακά, γνωρίζουμε, επίσης, τον Κράβιτς, τον Νίλσεν, τον Διοικητή. Ποια θα είναι η τύχη τους; Ποιος θα είναι ο ρόλος τους σε σχέση με τον Κόνερι;

Με τον ίδιο τρόπο μας δίνει διάσπαρτες πληροφορίες για την Πόλη των Γενναίων και την κοινωνία της, ενώ συνηθισμένα πράγματα από τη δική μας σημερινή κοινωνία παρουσιάζονται επιδέξια σε διάφορα σημεία της ιστορίας, προσδίδουν αληθοφάνεια και δημιουργούν ένα ρεαλιστικό πλαίσιο για την εξέλιξη της πλοκής. Ταυτοχρόνως δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον κύριο χαρακτήρα, τον αντί-ήρωα Κόνερι και τα λοιπά πρόσωπα. Τέτοια στοιχεία είναι για παράδειγμα το Γραφείο Μετανάστευσης, η αίτηση για εργασία μακριά από την πατρίδα, η Νέα Γη της Επαγγελίας, ο καφές Starbucks, το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο της Coca Cola, τα κακόφημα μπαρ, η μεροληψία κατά κάποιων εθνικοτήτων, η αγωνία για μια σταθερή δουλειά και το όνειρο για μια συνταξιοδότηση σε ένα όμορφο εξοχικό περιβάλλον, και πολλά άλλα.

Η αφήγηση διανθίζεται με χιουμοριστικά στοιχεία, ίσως κυνικά, ζωντανές μεταφορές και με άφθονες απολαυστικές συγκρίσεις και παρομοιώσεις, πότε υπερβολικές, πότε αστείες. Π.χ. "ο Κόνερι έμοιαζε σαν κέρινη κούκλα έτοιμη να λιώσει", "τα μάτια του έκλεισαν γρήγορα όπως κλείνουν οι βαριές βελούδινες κουρτίνες σε μια παράσταση", "φωνή σαν σοπράνο που είχε χάσει το μεγαλείο της", "πήρε βαθιά ανάσα λες κι έπαιζε ρώσικη ρουλέτα με τον εαυτό του", "μια μπερδεμένη πετονιά 100 μέτρων έμοιαζε η υπόθεση", και πλήθος άλλων που θα ανακαλύψει ο κάθε αναγνώστης μόνος του.

Γενικά, όσον αφορά στη γλώσσα της αφήγησης, ο συγγραφέας δανείζεται δημιουργικά και εύστοχα εκφράσεις από την λαϊκή γλώσσα και την αργκό.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι όλοι επιδέξια σκιαγραφημένοι, ενώ καταγράφονται ή υπονοούνται, σε διάφορες περιστάσεις, ανθρώπινα συναισθήματα, πάθη και προβληματισμοί, όπως η αγάπη και το μίσος, η ματαιοδοξία και η φιλοδοξία, η συμπάθεια και η αντιπάθεια, η παραίτηση, η πλήξη, η διεκδικητικότητα, η απογοήτευση αλλά και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. 

Επιπλέον, ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο στην αφήγηση του Άγγελου είναι ότι σε κάποια σημεία δεν είναι σαφής η διαχωριστική γραμμή του κόσμου της παρανομίας από τον κόσμο των ντετέκτιβ, καθώς οι δεύτεροι περπατούν στα χωράφια των πρώτων και χρησιμοποιούν τις δικές τους μεθόδους.

Μερικοί αναγνώστες ίσως εξακολουθούν να θεωρούν το αστυνομικό μυθιστόρημα ένα εύκολο είδος. Τους διαβεβαιώνω πως όχι, κάθε άλλο. Όπως και στα άλλα είδη αφήγησης, και εδώ χρειάζεται ίδια ή ακόμα και μεγαλύτερη δεξιοτεχνία και μαστοριά για να ξετυλίξει ο συγγραφέας την ιστορία του, να σκιαγραφήσει μέσα από λόγια και πράξεις, συνήθειες και αντιδράσεις, τον ψυχισμό των χαρακτήρων του. Να διασπείρει μέσα στο κείμενο λεπτομέρειες που θα αποδειχθούν σημαντικές και θα παίξουν έναν ρόλο αποκαλυπτικό, είτε αποκαλύπτοντας οι ίδιες, είτε βοηθώντας στην τελική αποκάλυψη και λύση του προβλήματος.

Η ιστορία πρέπει να ξετυλίγεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί, ενδιαφέρον, περιέργεια, αγωνία, ίσως ακόμα, τρόμο και φρίκη και να ωθεί τους αναγνώστες να βρουν το δράστη ή τους δράστες. Το έγκλημα πρέπει να είναι «δικαιολογημένο», να εξηγείται δηλαδή το γιατί και το πώς και να συνδέεται λογικά με τον ψυχισμό του δράστη. Να υπάρχει συνοχή, ταίριασμα γεγονότων και προσώπων, ώστε να γεννιέται μια πειστική πλοκή και να δίνεται ένα πειστικό τέλος.

Όλα τα παραπάνω, ο Άγγελος  μας τα δίνει απλόχερα στην ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ του. Μέσω της σωστής «αρχιτεκτονικής» μελέτης της ιστορίας του, και με στοιχεία από διάφορα είδη αστυνομικού μυθιστορήματος, (εκτός του παραδοσιακού), όπως το σκληρό και το αγωνιώδες, καθώς και στοιχεία από τους αγγλόφωνους συγγραφείς (π.χ. Raymond Chandler), μας δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα, επιτυχημένη, μοντέρνα και απολαυστική αστυνομική ιστορία, με την οποία αποδεικνύει ότι έχει το χάρισμα να γράψει όποιο είδος επιθυμεί η καρδιά του ή το χέρι του.

Τον συγχαίρω μέσα από την καρδιά μου για την ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ, τον καλωσορίζω στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας και περιμένω το επόμενο γενναίο βήμα του στην συγγραφή!

*Στο διήγημα «Τα τρία μήλα», ένα από τα διηγήματα των Αραβικών ιστοριών «Χίλιες και μια νύχτες», ένα κομματιασμένο πτώμα ανακαλύπτεται τυχαία, και ο χαλίφης Χαρούν αλ-Ρασίντ διατάζει τον βεζίρη του, να ανακαλύψει τον ένοχο μέσα σε τρεις μέρες.

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να ακούσετε όλα όσα ειπώθηκαν τη βραδιά της παρουσίασης:
Την παρουσίαση του βιβλίου από Αγγελική Μπούλιαρη: από 04:50 έως 25:50
Την παρουσίαση του βιβλίου από τη Γιούλη Χρονοπούλου: από 27:00 έως 46:00
Ακολουθεί συζήτηση του συγγραφέα Άγγελου Χαριάτη με το κοινό
https://www.mixcloud.com/panagiotis-sidiropoulos/%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD/

https://siderisbooks.gr/product/brave-city/

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ, της Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου

 Αφιέρωμα στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ 

και Παρουσίαση του βιβλίου 

"ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ"

της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου 

στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Λουτρακίου, 16 Σεπτεμβρίου 2017

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λουτρακίου του Δήμου Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων σας προσκαλεί σε ένα αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις» της κας Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, φιλολόγου.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

- Ομιλία της συγγραφέα με θέμα «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Οκτάβιος Μερλιέ»
- Προβολή φωτογραφικού υλικού από το Αρχείο Μερλιέ
- Παρουσίαση του βιβλίου από την κα Αγγελική Μπούλιαρη, φιλόλογο, εκπαιδευτικό, συγγραφέα
- Παρουσίαση ερωτικών διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από την συγγραφέα, με       σχολιασμό και ανάγνωση αποσπασμάτων

Η παρουσίαση του βιβλίου από την Αγγελική Μπούλιαρη  

Λένε ότι η σχέση βιβλίου-αναγνώστη μοιάζει με την ερωτική σχέση. Το βιβλίο και συγκεκριμένα το εξώφυλλο πρέπει να αιφνιδιάσει την πρώτη ματιά του αναγνώστη και να του ξυπνήσει την επιθυμία να το αγγίξει. Αυτό συμβαίνει με το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου. 

Η έκδοση είναι προσεγμένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.  Όλα όσα αφορούν στην σωστή παρουσίαση και ανάδειξη του περιεχομένου (χαρτί, γραφιστικά, γραμματοσειρά, διάταξη) έχουν επιλεγεί ώστε να υπακούουν στους κανόνες της ποιότητας και της καλαισθησίας και να μας προσφέρουν ένα άριστα επιμελημένο, ποιοτικό και ελκυστικό σύνολο.

Το εξώφυλλο, εξαιρετικά καλαίσθητο, με εικονογράφηση λιτή, αλλά ατμοσφαιρική, μας εισάγει με ακρίβεια στο πνεύμα του βιβλίου, ενώ ο τίτλος, με τις λέξεις μαγευτικές αφηγήσεις, μας προϊδεάζει για απολαυστικές περιπλανήσεις στα κείμενα του Σκιαθίτη λογοτέχνη.

Το εξίσου καλαίσθητο οπισθόφυλλο μας δίνει περιληπτικά αλλά με ακρίβεια την ταυτότητα του βιβλίου:

«Ανθολογήματα του αφηγηματικού λόγου του κορυφαίου διηγηματογράφου, "ποιητή στον πεζό λόγο" της νέας Ελληνικής λογοτεχνίας, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με διεισδυτικό τρόπο σχολιασμένα, περιλαμβάνονται σε αυτή την εκτενή μελέτη. 
Η θεματικά ευκρινής και σαφής ταξινόμησή τους επιτρέπει την ανάδειξη του πολυδιάστατου χαρακτήρα του έργου του και των ιδιαίτερων αποχρώσεων της γραφής του: του ερωτικού στοιχείου και του φεμινισμού του, του πολιτικού στοχασμού και της κοινωνικής του μέριμνας, της θρησκευτικής του πρωτοπορίας όσο και της μεταφραστικής του δεινότητας.
Προηγείται μια πλήρης και εμπεριστατωμένη παρουσίαση της ζωής, της προσωπικότητας και του έργου του Σκιαθίτη, καθώς και της γλώσσας, του ύφους και της τεχνικής του.» 
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πραγματικά, όπως διαπιστώνουμε διαρκώς κατά την ανάγνωση του κειμένου, ο τίτλος δεν διαφεύγει στο ελάχιστο από ό,τι υπόσχεται, τουναντίον είναι συνεπής και ακριβέστατος.

Το βιβλίο, πέρα από την διάρθρωση και τον διαχωρισμό των περιεχομένων, αποτελείται ουσιαστικά-νοητικά από δύο μέρη: 1) Τα αποσπάσματα από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και 2) Τον σχολιασμό τους από την φιλόλογο Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου. 

Η συγγραφέας έχει κάνει μια σοφή και επιτυχημένη σταχυολόγηση αποσπασμάτων, τα οποία σχολιάζει με ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά, με τέτοια ευστοχία και οξυδέρκεια, ώστε λειτουργούν ως ακλόνητα στοιχεία που μας επιτρέπουν να διεισδύσουμε στον ψυχισμό, την προσωπικότητα και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αυτό συμβαίνει σε πρώτο πλάνο, ενώ στο φόντο, μέσα από το συνδυασμό των αποσπασμάτων και των αντίστοιχων σχολιασμών, που γίνονται σε ωραία γλώσσα και με εύληπτο τρόπο, σκιαγραφείται επίσης η δυναμική και ακούραστη προσωπικότητα της Μαρίας ως ανθρώπου, ερευνήτριας και συγγραφέα.

Είναι απαραίτητο να αναφερθώ στη διάρθρωση του βιβλίου, στον χωρισμό του σε μέρη και κεφάλαια, τα οποία επιτυγχάνουν την σπάνια πληρότητα σε συμπυκνωμένο και ευανάγνωστο αριθμό σελίδων. Η διάρθρωση του βιβλίου είναι τέτοια ώστε να φωτίζει όλες τις πτυχές του έργου και της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, κάποιες από τις οποίες δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, όπως για παράδειγμα του φεμινιστή, του θρησκευτικού ταγού, του μεταφραστή και του πολιτικού στοχαστή.

Οι Μαγευτικές Αφηγήσεις της Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου ξεκινούν με τον πρόλογο της συγγραφέως η οποία εξηγεί τη σχέση της με τον Παπαδιαμάντη και το πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο, έργο ζωής για την ίδια.

Ακολουθεί ένα προλόγισμα του Θεοδόση Πυλαρινού, ομότιμου καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Ιονίου Πανεπιστημίου, ο οποίος χαρακτηρίζει το βιβλίο «εύχρηστο, ευχάριστο, καλαίσθητο, δείγμα αγάπης και σεβασμού».

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη.

Το πρώτο μέρος έχει τίτλο 
«ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Η σεβάσμια μορφή των Ελληνικών γραμμάτων» και περιλαμβάνει τα εξής κεφάλαια:

Η προσωπικότητα

Εδώ η συγγραφέας με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα διηγήματα «Τα δαιμόνια στο ρέμα» και «Ολόγυρα στη λίμνη», αναφέρεται στα παιδικά χρόνια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη εντοπίζει τα παιδαγωγικά δεσμά της αρχόντισσας μητέρας στην ανατροφή του και αποκαλύπτει τις σχέσεις με τους συνομηλίκους του. 
Η συγγραφέας μας γνωρίζει, με τρόπο λιτό, εύληπτο και ευχάριστο, πολλά στοιχεία για την καταγωγή, την οικογένεια, την ανατροφή, τα παιδικά του χρόνια, αλλά και πώς όλα αυτά επέδρασαν στην προσωπικότητα, το χαρακτήρα και το έργο του.

Το έργο του

Στο κεφάλαιο αυτό, η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, διαχωρίζει και στη συνέχεια αναλύει το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με βάση τη θεματολογία και τη δική του συγγραφική ωρίμανση. 
Εστιάζει στον θρίαμβο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη επί του διηγήματος, της μικρής φόρμας πεζού λόγου (γενιά 1880). 
Επισημαίνει τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του έργου του: 
Τη Βαθιά θρησκευτικότητα και χριστιανική πίστη
Την Αγάπη προς της Φύση και τη Θάλασσα (ιδιαιτέρως της Σκιάθου) και
Την Αγάπη προς τους απλούς ανθρώπους, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. 

Όλα τεκμηριώνονται από σχετικά αποσπάσματα από διηγήματα όπως: Λαμπριάτικος ψάλτης, Η Γλυκοφιλούσα, Στο Χριστό στο Κάστρο, Η νοσταλγός, Γυνή πλέουσα, Οι ελαφροϊσκιωτοι κ. ά. 

Ακολουθούν τα κεφάλαια

Η γλώσσα και Το ύφος και η τεχνική του, όπου η συγγραφέας καταδεικνύει τον εκφραστικό πλούτο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια, και το πηγαίο χιούμορ του, την τεχνική του, καθώς και τα δυνατά σημεία στα διηγήματά του, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα έργα του: Ο έρωτας στα χιόνια, Η σταχομαζώχτρα, Η Φόνισσα, Στο Μέγα Γιαλό, Μεγαλείων οψώνια κ.ά.


Στο δεύτερο μέρος με τίτλο «Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – ένας πολυδιάστατος συγγραφέας», η συγγραφέας των Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικών αφηγήσεων, διαχωρίζει, τονίζει και αναλύει αυτές ακριβώς τις πολλές διαστάσεις του έργου αλλά και της προσωπικότητας του Σκιαθίτη πεζογράφου, αρκετές από τις οποίες εξακολουθούν να είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό, εφόσον η κυρίαρχη εικόνα για εκείνον είναι η απλή εικόνα ενός μοναχικού και ανέραστου κοσμοκαλόγερου. Η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου φωτίζει το πρόσωπο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τονίζει και προσθέτει λεπτομέρειες και τέλος εμπλουτίζει την εικόνα του, στα ακόλουθα κεφάλαια:

Υμνητής του έρωτα 
Πρώιμος φεμινιστής 
Πολιτικά επίκαιρος στοχαστής
Κοινωνικός καθοδηγητής
Θρησκευτικός ταγός
Δεξιοτέχνης μεταφραστής

Και πάλι τεκμηριώνει τα γραφόμενά της με άρθρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη καθώς και με τα σωστά αποσπάσματα από το έργο του, όπως Ολόγυρα στη λίμνη, Θέρος-έρος, Ο έρωτας στα χιόνια, Οι έμποροι των Εθνών. Η Βλαχοπούλα, Η νοσταλγός, Η Φόνισσα, Η Σταχομαζώχτρα, Οι Χαλασοχώρηδες, Τα Βενέτικα, Υπό την βασιλικήν δρυν, Η επίσκεψις του Αγίου Δεσπότη εν Αθήναις κ.ά. 

Μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να μας παρουσιάσει μια κάθε άλλο παρά αποτραβηγμένη προσωπικότητα, τουναντίον γνωρίζουμε έναν Παπαδιαμάντη τολμηρό και πρωτοπόρο, επίμονο και άξιον θαυμασμού (Η συγγραφέας μας τονίζει ότι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν αυτοδίδακτος στις ξένες γλώσσες, ωστόσο το μεταφραστικό του έργο κατέχει εξέχουσα θέση στον τομέα της μετάφρασης).

Το βιβλίο κλείνει με το Επίμετρο της συγγραφέα, με όσα Είπαν οι παλιοί για τον Παπαδιαμάντη, όπως ο Παλαμάς, ο Νιρβάνας, ο Ξενόπουλος και άλλοι, με πλούσια Βιβλιογραφία, με Κριτικά Σημειώματα για τις Μαγευτικές Αφηγήσεις και τέλος με το Βιογραφικό Σημείωμα της συγγραφέα.

Έχοντας τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, της φιλολόγου Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, έχουμε σχηματίσει μια πλήρη εικόνα για την προσωπικότητα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ειλικρινά δεν χρειάζεται να διαβάσουμε κάτι άλλο. Μπορούμε στη συνέχεια, ανεμπόδιστοι και εφοδιασμένοι, να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το συγγραφικό του έργο.

Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μια θαυμάσια αρχή, όταν κάποιος αποφασίσει να γνωρίσει τον κοσμοκαλόγερο, καθώς αφού πρώτα συστήνει τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στον αναγνώστη, στη συνέχεια τον καθοδηγεί, τον μυεί στον θησαυρό των κειμένων του, με αγάπη, με απόλυτο σεβασμό, με ειλικρίνεια, σχεδόν με τρυφερότητα.

Σε μια εποχή που η ελληνική γλώσσα μας χάνοντας την επαφή με τις ρίζες της, χάνει τη σωστή σύνταξη, γραμματική, ακόμα και τον τονισμό της, σε μια εποχή που έχει αφεθεί απροστάτευτη, συχνά κακοποιείται, ακόμη και λοιδορείται από επικίνδυνα αδαείς, ανεύθυνους, αδιάφορους ή ακόμη και εκ πεποιθήσεως περιφρονητικούς ανθρώπους, έρχεται αυτό το βιβλίο με το σεβασμό που προείπαμε, με γνώση και επίγνωση να μας κατευθύνει στο μονοπάτι της μύησης που θα μας οδηγήσει σε ένα σημαντικό μέρος του κόσμου της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας, στον κόσμο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Είναι ένα βιβλίο, το οποίο θα χαρακτήριζα με μία λέξη, πλούσιο, που κάνει κι εμάς πλουσιότερους σε γνώση αλλά, το σημαντικότερο, πλουσιότερους και σε συναισθήματα. Γι’ αυτό εύχομαι να μαγέψει και εσάς  όπως πραγματικά μάγεψε εμένα και να σας παρασύρει στη λογοτεχνική σπηλιά με τον κρυμμένο θησαυρό αυτής της σεβάσμιας μορφής των ελληνικών γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Ευχαριστώ!

Α.Μ.

Καλωσόρισμα και παρουσίαση της συγγραφέα Μαρίας Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, από την Αγγελική Μπούλιαρη

Με πραγματικά μεγάλη χαρά σας καλωσορίζω απόψε εδώ στον οικείο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων, για να σας γνωρίσω με ένα εξαιρετικό, πολύτιμο θα έλεγα, βιβλίο   και τη συγγραφέα του. Η ίδια αισθάνομαι πολύ τυχερή που ο δρόμος μου διασταυρώθηκε κάποια στιγμή με τον δικό τους και είχα έτσι την ευκαιρία να συναντήσω βιβλίο και δημιουργό και να επικοινωνήσω μαζί τους. Πρόκειται για το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μαγευτικές αφηγήσεις, Εκδόσεις ''Α. Θεοδωρίδης & Συν/τες Ε.Ε.'', 2015, και τη συγγραφέα του, φιλόλογο, κα Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, που έχουμε την χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε εδώ απόψε.

Θα επιχειρήσω, λοιπόν, να σας συστήσω βιβλίο και δημιουργό, με λόγια όσο γίνεται πιο σύντομα αλλά ουσιαστικά. Και θα ξεκινήσω με τη συγγραφέα Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου, για την οποία όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω ο τίτλος της φιλολόγου δεν αποκαλύπτει όλες τις δημιουργικές πτυχές της δυναμικής προσωπικότητάς της.

Η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας όπου έζησε μέχρι την ολοκλήρωση των γυμνασιακών σπουδών της, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κατοικεί στο Μαρούσι.

• Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

• Εργάστηκε ως  εκπαιδευτικός στη δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση επί τριάντα έτη. Τα μισά εξ αυτών συμμετείχε σε ομάδα εργασίας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για την παραγωγή γλωσσικού εκπαιδευτικού υλικού, καθώς και σε ομάδες σημαντικών ερευνητικών προγραμμάτων εθνικής αλλά και διεθνούς εμβέλειας του Κέντρου Εκπαιδευτικής  Έρευνας, στο οποίο υπηρέτησε μέχρι την συνταξιοδότησή της. 

• Μετεκπαιδεύτηκε σε Βρετανικά Πανεπιστήμια (Καίμπριτζ, Νόττινχαμ, Μπράιτον, Εδιμβούργο) στη μεθοδολογία διδασκαλίας της γλώσσας. 

•  Πραγματοποίησε υποδειγματικές διδασκαλίες, παρουσιάσεις και σεμινάρια για καθηγητές Β/θμιας εκπαίδευσης στο πλαίσιο των υπηρεσιακών καθηκόντων της. 

• Διετέλεσε βαθμολογήτρια, αναβαθμολογήτρια και προϊσταμένη στο Βαθμολογικό Κέντρο των Πανελληνίων εξετάσεων για αρκετά χρόνια.

• Εδώ και αρκετά χρόνια είναι συνεργάτρια της Βορέειου Βιβλιοθήκης του Δήμου Αμαρουσίου, όπου, κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2015-Μαρτίου 2016, οργάνωσε και συντόνισε  μηνιαίο πρόγραμμα βιβλιοανάγνωσης και μαθημάτων λογοτεχνίας, με θέμα «Ελληνική πεζογραφία της γενιάς του '30»' (Καραγάτσης, Βενέζης, Τερζάκης, Μυριβήλης).

Η συγγραφική της δραστηριότητα περιλαμβάνει: 

Α) Βιβλία: 

• Έξι γλωσσικά βιβλία για τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και τα αντίστοιχα βιβλία του δασκάλου, με επεξεργασία αυθεντικού υλικού, από τις Υπηρεσιακές εκδόσεις ΟΕΔΒ

• Το βιβλίο Η γλώσσα που μιλάμε στην Ελλάδα-Τα Ελληνικά ως ξένη γλώσσα, Εκδόσεις  University Studio Press, 2004. Ένα εξαιρετικό γλωσσικό βοήθημα, με επιστημονικό τρόπο γραμμένο, από άποψη μεθοδολογίας, που είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίσω και να διαπιστώσω, ιδίοις όμμασι, πόσο σπάνιο, καινοτόμο και χρησιμότατο είναι, αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά κοπιαστικής εργασίας. Το βιβλίο παρουσιάστηκε σε συνέδριο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα «Η διδακτική της Ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας, νέες τάσεις», καθώς και σε αντίστοιχο συνέδριο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με θέμα «Η Ελληνική Γλώσσα ως δεύτερη/ξένη».

• Μαρούσι - η δική μας πόλη, Εκδόσεις Μελίτη, 2011. Λεύκωμα τοπικής ιστορίας της πόλης του Αμαρουσίου.  

• Ο Μαραθώνιος δρόμος της Ολυμπιάδας του 1896, σε ελληνική έκδοση (2012), αλλά και σε δίγλωσση, Ελληνική-Αγγλική έκδοση (2014), από τις Εκδόσεις Α. Θεοδωρίδη ӄ Συν/τες Ε.Ε. 

• Τέλος, το βιβλίο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - μαγευτικές αφηγήσεις, Εκδόσεις ''Α. Θεοδωρίδης & Συν/τες Ε.Ε.'', 2015, που θα παρουσιάσουμε εδώ απόψε, και το οποίο έχει ήδη παρουσιαστεί στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, στην Αίθουσα Συνεδριάσεων Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας,  στο βιβλιοπωλείο ‘’Εν πλω’’,  και στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Κηφισιάς ‘’Γεώργιος Δροσίνης’’. Θα αναφέρω εδώ ότι τα χαρίσματα του βιβλίου αυτού, που είμαι σίγουρη θα αντιληφθείτε κατά τη διάρκεια της βραδιάς, εκτιμήθηκαν δεόντως στο εξωτερικό, από την Ελληνόγλωσση Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης, η οποία το αναζήτησε και το συμπεριέλαβε στους τίτλους της.

Β) Εκτός από τη συγγραφή βιβλίων, η Μαρία Σπυροπούλου-Θεοδωρίδη έχει εκπονήσει πλήθος Μελετών και Άρθρων, με θέματα όπως:

• «Ελληνική - γλώσσα της οικουμένης»

• «Ανεργία – το σύγχρονο κοινωνικό όνειδος»

•  «Νικηφόρος Βρεττάκος, ο εναγώνιος ποιητής της ειρήνης της αγάπης και του φωτός»

• «Εις μνήμην Παύλου Μάτεση, πολυγραφότατου συγγραφέα και μεταφραστή, παρουσίαση του έργου του: Η μητέρα του σκύλου 

• «Μαρίνα των βράχων», ανάλυση του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη

• «Το φιόρο του Λεβάντε - Σύντομη περιήγηση στην ιστορία και τον πολιτισμό του»

• «Ο μυθικός ήρωας Ελπήνωρ στην ποίηση του Τάκη Σινόπουλου»

• «Μ. Καραγάτσης, ο ακραίος νατουραλιστής της γενιάς του '30»

• «Μ. Καραγάτσης – Παρουσίαση των έργων του: Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν, και Το χαμένο νησί» 

• «Οδεύοντας προς το ετήσιο, φθινοπωρινό ''νενικήκαμεν''»

• «Ακρωτήρι Ιχθύς: Η μαγευτική βουνοσειρά της δυτικής Πελοποννήσου – Εκεί που ανταμώνουν Ιστορία και άπειρο Φυσικό κάλλος»

• «Ρήγας Βελεστινλής ο Θεσσαλός, ο φλογερός πρόδρομος της εθνεγερσίας»

• «Η λογοτεχνική γενιά του ’30, ορόσημο της πνευματικής μας ζωής»

Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να τη συγχαρούμε θερμά για το πλούσιο πνευματικό της έργο - προσωπικά θέλω να τη συγχαρώ για τον ελληνικό προσανατολισμό του – και να της ευχηθούμε μια εξίσου πλούσια και δυνατή συνέχεια!

Α.Μ.

Στιγμιότυπα από το αφιέρωμα και την παρουσίαση

BINTEO : 

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=uH873uSl_uo

(Βίντεο:  http://perahoragr.blogspot.gr/2017/09/blog-post_22.html?spref=fb
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Αγγελικής Μπούλιαρη και perahora.gr)

 α