" Έχω δυο γυναίκες στην καβάτζα",
είπε με ύφος σοβαρό, ο νεαρός που απέρριπτε
την τρέλα του έρωτα και της αγάπης την εξέλιξη.
" Είναι τρελές για μένα, κι εγώ εξετάζω υποψηφιότητες:
Ποια είναι η καλύτερη, γυναίκα μου να γίνει
και μητέρα των παιδιών μου;"
Τον κοίταξα. Λιγάκι απορημένη στην αρχή.
Παρά την εγωιστική θεώρηση, όχι, δεν είχε βλέμμα αρπακτικού,
ξέρεις, εκείνο του σκληρού και αδιάφορου,
που αγοράζει, ίσως, με το χρήμα σκέτα προϊόντα.
Το αντίθετο. Θα ’λεγα πως διέκρινα
μιαν αμυδρή πληγή στο βάθος των ματιών του.
Γύρισα το κεφάλι αλλού και χαμογέλασα αχνά.
Καημένη νιότη! Νομίζει πως μπορεί με τον κατάλληλο ελιγμό
τα λάθη που τη γέννησαν να αποφύγει…
Κοίταξα το νεαρό και του είπα: " Ένα είναι σίγουρο.
Κι αν τη λογική σου, όπως λες, ακολουθήσεις,
Θα ’ρθει μια μέρα σαν κι αυτήν εδώ που θα την αμφισβητήσεις.
Και πίσω προς το συναίσθημα, με νοσταλγία που πονάει, θα γυρίσεις…"
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:
Αχ αυτοί οι νέοι! Τι σιγουριά έχουν και πόσο απόλυτοι είναι με την ζωή
ΑπάντησηΔιαγραφή