ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΠΩΣ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ...

"Τι άλλο να σου πω, Βερονίκη;" ρωτάει ο Ευαγγελίδης, κοιτώντας την κατάματα. "Η ζωή σου είναι στα χέρια σου, έτσι όπως τώρα εγώ κρατάω τα χέρια σου στα δικά μου. Έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη! Ξέχασε τα δεσμά της μικρής ηλικίας. Πέταξε τα παιδικά πιστεύω στα σκουπίδια. Είναι καιρός να γκρεμίσεις τα είδωλα του παρελθόντος, να πάψεις να ζεις με φαντάσματα. Οι γονείς σου έχουν τη δική τους ζωή, έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές. Καιρός να κάνεις κι εσύ τις δικές σου, με το όποιο κόστος...
Και να θυμάσαι, σ' έναν γάμο ο καθένας αξίζει μια ειλικρινή σχέση, έναν σύντροφο που να τον αγαπάει πραγματικά κι όχι κάποιον που να μένει μαζί του για άλλους, δικούς του λόγους...
Η συνήθεια, η υποχρέωση ή το συμφέρον είναι προσβολή και για τους δύο."

"Δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό..."

"Μπορείς! Αφουγκράσου την καρδιά σου! Πάντα υπάρχουν σημάδια, παντού υπάρχουν μηνύματα, αρκεί να μην τα αγνοήσεις. Και μετά, διάλεξε!"

"Δεν μπορώ να διαλέξω, δεν ξέρω να διαλέγω..."

"Μπορείς. Κι ό,τι δεν ξέρεις, θα το μάθεις με τον καιρό. Αλλά αυτή τη στιγμή φοβάσαι να διαλέξεις, φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, φοβάσαι να είσαι ελεύθερη... Και ξέρεις γιατί;"

"Γιατί;"

"Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως αυτό που θα διαλέξεις θα αποδειχτεί το καλύτερο. Μπορεί να καταλήξεις εντελώς μόνη. Το δυσκολότερο είναι να αποφασίσεις, έχοντας μπροστά σου αυτή την τρομαχτική προοπτική... Να τα χάσεις όλα κάποια στιγμή, και τον έρωτα και τη φιλία και την αγάπη. Γι' αυτό, εκτός από αρετή, θέλει και τόλμη η ελευθερία..."

"Δεν μπορώ να είμαι μόνη. Φοβάμαι το σκοτάδι, το παρελθόν..."

"Γι' αυτό θα πετάξεις το παρελθόν στη φωτιά. Για να μη σε βαραίνει, να μη σε τυραννάει. Κι έπειτα, να θυμάσαι ότι, όπως και να έρθουν τα πράγματα, θα υπάρχεις πάντα εσύ, κι εσύ θα μπορείς, πάντα, να κάνεις μια καινούργια αρχή!"


Ένιωσε τα δάχτυλά της να χαϊδεύουν τις απαλές, βαμβακερές μπλούζες του. Ό,τι άγγιζε τη σάρκα του ήταν από βαμβάκι, ήταν αλλεργικός στα άλλα υφάσματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και το άρωμά του τη ζάλισε. 
Θυμήθηκε την πρώτη τους φορά στον πύργο, πόσο σίγουρη ήταν τότε ότι αυτόν περίμενε όλη της τη ζωή, πως όλα είχαν γίνει για να οδηγηθεί σ' εκείνον, πόσο βέβαιη ήταν και για τη δική του ανταπόκριση. Της φαινόταν πως θα μπορούσε να περάσει όλη της τη ζωή κοιτάζοντας αυτά τα μάτια, φιλώντας αυτά τα χείλη, ακουμπώντας σ' αυτό το κορμί. 
Μα ύστερα ένιωσε στο μπράτσο της τον πόνο από τα δάχτυλά του, εκείνη τη βραδιά στο Take Seven, στις καλαμιές, και κατάλαβε γιατί είναι πιο δύσκολο να φεύγεις, όταν δεν υπάρχει κανείς για να σε περιμένει...

"Η Αγάπη φυλαχτό", Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη, Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

 http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

"ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΛΟΙΠΟΝ..." (Αφιερωμένο...)

Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΧΡΩΜΑ


"Έλα", είπε απαλά η Αθηνά. "Αυτό ήταν, τελείωσε. Φεύγουμε!"
Της έσφιξε ελαφρά το μπράτσο, γύρισε και την κοίταξε, της χαμογέλασε για να της δώσει κουράγιο και με το ελεύθερο χέρι έδειξε το φωτεινό τετράγωνο της πόρτας μπροστά τους που έβλεπε στη Λεωφόρο.
Η Άνθια κοντοστάθηκε στο κεφαλόσκαλο σαστισμένη. Τα μάτια της, συνηθισμένα τόσες μέρες στο ήμίφως  του διαδρόμου, έκλεισαν απότομα για μια στιγμή, μόλις τα χτύπησε ο εκτυφλωτικός, μεσημεριάτικος ήλιος του Αυγούστου. Στ' αυτιά της έφτασε το απόκοσμο, θαρρείς, βουητό της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, ένα κίτρινο τρόλεϊ σύρθηκε αργά μπροστά στα μάτια της, με τις υπομονετικές κεραίες του να το καθοδηγούν στοργικά, ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων περίμενε καρτερικά στη στάση για το επόμενο μεγαλόψυχο μέσο συγκοινωνίας.
"Πόσο λαμπερός ο ήλιος! Πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ!" αναφώνησε, ξαφνιασμένη σαν παιδί, σχεδόν εκστατική.
Είχε ξεχάσει τη βουή του δρόμου, τη λάμψη του ήλιου, το κίτρινο χρώμα!
Όλα παλιά, πολύ παλιά και λησμονημένα, η ίδια η ζωή, παλιά και λησμονημένη, σαν τρενάκι που βγαίνει από το σκοτάδι του τούνελ στο φως, ερχόταν ξανά προς το μέρος της για να την συναντήσει.
"Μας καρδιοχτύπησες όλους πολύ, το ξέρεις;" ρώτησε η Αθηνά, καθώς περίμεναν για ταξί.
"Το φαντάζομαι", ψιθύρισε η Άνθια και κατέβασε ντροπαλά τα μάτια.
"Όχι, δεν μπορείς να φανταστείς... Ο γιατρός είπε πως είχες πενήντα τοις εκατό πιθανότητες να μείνεις... φυτό", είπε αργά και σοβαρά η Αθηνά.
"Φυτό!" τινάχτηκε τρομαγμένη σα να την τσίμπησε σκορπιός.
"Κι όμως... Ήσουν στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως τα ξέρουμε, και συνάμα στο όριο μεταξύ κανονικής ζωής και ζωντανού θανάτου..."
Της ήρθε κάτι σαν ζάλη, σαν σκοτοδίνη. Όχι, αυτό δεν το είχε σκεφτεί, δεν ήξερε καν πως υπήρχε αυτή η πιθανότητα. Ήξερε μόνο πως ή γλιτώνεις ή πεθαίνεις κι εκείνη είχε πάρει όλα τα χάπια, για να είναι σίγουρη για το δεύτερο. Φυτό; Ζωή χωρίς το μυαλό της; Και η παραμικρή απώλεια ελέγχου του λογικού της την πανικόβαλε, πόσο μάλλον η εικόνα ενός φυτού, σε πολυθρόνα ίσως...


Ανατρίχιαζε η Άνθια και σκεφτόταν πόσο φρικτό ήταν να χάνει κάποιος τα λογικά του, τον έλεγχο του εαυτού του, να βρίσκεται στο έλεος των άλλων. Το είπε στην Αθηνά.
"Μα εσύ δεν θα καταλάβαινες τίποτα, καλή μου", είπε εκείνη σκεφτική. "Ο πόνος θα ήταν για μας που θα σε βλέπαμε..."
"Δεν θα μ' άφηνες να καταντήσω έτσι, δεν θα άφηνες να ζω μ' αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έτσι; Πες μου!" Σχεδόν την ικέτευε να απαντήσει.
Η Αθηνά της χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Ποιος ο λόγος να της πει τώρα πως δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα σ' αυτή την τρομαχτική περίπτωση;
"Τώρα είσαι ζωντανή και υγιής. Αυτό έχει σημασία, αυτό να σκέφτεσαι!"
Ναι, αυτό ήταν το μόνο που σκεφτόταν.
"Σου χρωστάω τη ζωή μου, λοιπόν..."
"Χρωστάς στον εαυτό σου να ζήσεις..."

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσο λαμπερός ο ήλιος, πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ"

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ

"Will you still love me,
will you still hold me,
when I'm sixty-four?"
Φωτογραφία: Ναταλία Αργυράκη

Οι σχέσεις δεν ξεκινάνε πάντα με τις καλύτερες συνθήκες, ούτε διαρκούν επειδή δεν συναντούν εμπόδια. Οι σχέσεις δοκιμάζονται και πετυχαίνουν επειδή βρίσκουν τη δύναμη να νικήσουν τα εμπόδια. Έτσι είναι όλη η ζωή, αγώνες, προσπάθειες, δυσκολίες, εμπόδια, και μια μορφή της ευτυχίας είναι η ικανοποίηση ότι τα ξεπέρασες, μια ευτυχία που γίνεται μεγαλύτερη όταν μοιράζεσαι τη ζωή με κάποιον που σε νοιάζεται και τον νοιάζεσαι. Αυτά με τους ανέφελους ουρανούς και τους ανθόσπαρτους βίους συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.

Είναι στο χέρι μας αν θα δώσουμε την ευκαιρία σε μια σχέση, και κατά συνέπεια στους εαυτούς μας, να αναπτυχθεί και να μας δείξει αν είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και να συμπορευτούμε, ή αν θα τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους, έχοντας γίνει με κάποιον τρόπο σοφότεροι. Αν όμως αρνηθούμε αυτή την ευκαιρία και αποκολληθούμε ο ένας απ’ τον άλλο βίαια, στην ψυχή μας θα υπάρχει πάντα μια αμφιβολία κι ένα κενό που θα μας βασανίζει.

Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο σοβαρά και αμετάκλητα όσο φαίνονται τη στιγμή που ξεσπάει η κρίση. Η ζωή γύρω μας είναι γεμάτη από έρωτες, απιστίες, πάθη, καυγάδες, αποχωρισμούς, χωρισμούς και συμφιλιώσεις. Μόνο ο θάνατος είναι τελεσίδικος. Από μας εξαρτάται να διαλέξουμε από ποια οπτική γωνία θα εξετάσουμε τα γεγονότα και τα τεκταινόμενα, τη σκοτεινή ή τη φωτεινή; Πώς θα δούμε το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο; Πώς προτιμάμε δυο ψυχές συγγενικές, μόνη η καθεμιά σε αντικρινές όχθες με το ποτάμι ανάμεσά τους ή πλάι-πλάι στην ίδια όχθη;

Γιατί ναι μεν στη ζωή διαλέγουμε απ’ αυτά που θα έρθουν στο δρόμο μας, αλλά πάντως διαλέγουμε…

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html