"Τι άλλο να σου πω, Βερονίκη;" ρωτάει ο Ευαγγελίδης, κοιτώντας την κατάματα. "Η ζωή σου είναι στα χέρια σου, έτσι όπως τώρα εγώ κρατάω τα χέρια σου στα δικά μου. Έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη! Ξέχασε τα δεσμά της μικρής ηλικίας. Πέταξε τα παιδικά πιστεύω στα σκουπίδια. Είναι καιρός να γκρεμίσεις τα είδωλα του παρελθόντος, να πάψεις να ζεις με φαντάσματα. Οι γονείς σου έχουν τη δική τους ζωή, έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές. Καιρός να κάνεις κι εσύ τις δικές σου, με το όποιο κόστος... Και να θυμάσαι, σ' έναν γάμο ο καθένας αξίζει μια ειλικρινή σχέση, έναν σύντροφο που να τον αγαπάει πραγματικά κι όχι κάποιον που να μένει μαζί του για άλλους, δικούς του λόγους...
Η συνήθεια, η υποχρέωση ή το συμφέρον είναι προσβολή και για τους δύο."
"Δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό..."
"Μπορείς! Αφουγκράσου την καρδιά σου! Πάντα υπάρχουν σημάδια, παντού υπάρχουν μηνύματα, αρκεί να μην τα αγνοήσεις. Και μετά, διάλεξε!"
"Δεν μπορώ να διαλέξω, δεν ξέρω να διαλέγω..."
"Μπορείς. Κι ό,τι δεν ξέρεις, θα το μάθεις με τον καιρό. Αλλά αυτή τη στιγμή φοβάσαι να διαλέξεις, φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου, φοβάσαι να είσαι ελεύθερη... Και ξέρεις γιατί;"
"Γιατί;"
"Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως αυτό που θα διαλέξεις θα αποδειχτεί το καλύτερο. Μπορεί να καταλήξεις εντελώς μόνη. Το δυσκολότερο είναι να αποφασίσεις, έχοντας μπροστά σου αυτή την τρομαχτική προοπτική... Να τα χάσεις όλα κάποια στιγμή, και τον έρωτα και τη φιλία και την αγάπη. Γι' αυτό, εκτός από αρετή, θέλει και τόλμη η ελευθερία..."
"Δεν μπορώ να είμαι μόνη. Φοβάμαι το σκοτάδι, το παρελθόν..."
"Γι' αυτό θα πετάξεις το παρελθόν στη φωτιά. Για να μη σε βαραίνει, να μη σε τυραννάει. Κι έπειτα, να θυμάσαι ότι, όπως και να έρθουν τα πράγματα, θα υπάρχεις πάντα εσύ, κι εσύ θα μπορείς, πάντα, να κάνεις μια καινούργια αρχή!"
Ένιωσε τα δάχτυλά της να χαϊδεύουν τις απαλές, βαμβακερές μπλούζες του. Ό,τι άγγιζε τη σάρκα του ήταν από βαμβάκι, ήταν αλλεργικός στα άλλα υφάσματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και το άρωμά του τη ζάλισε.
Θυμήθηκε την πρώτη τους φορά στον πύργο, πόσο σίγουρη ήταν τότε ότι αυτόν περίμενε όλη της τη ζωή, πως όλα είχαν γίνει για να οδηγηθεί σ' εκείνον, πόσο βέβαιη ήταν και για τη δική του ανταπόκριση. Της φαινόταν πως θα μπορούσε να περάσει όλη της τη ζωή κοιτάζοντας αυτά τα μάτια, φιλώντας αυτά τα χείλη, ακουμπώντας σ' αυτό το κορμί.
Μα ύστερα ένιωσε στο μπράτσο της τον πόνο από τα δάχτυλά του, εκείνη τη βραδιά στο Take Seven, στις καλαμιές, και κατάλαβε γιατί είναι πιο δύσκολο να φεύγεις, όταν δεν υπάρχει κανείς για να σε περιμένει...
"Η Αγάπη φυλαχτό", Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη, Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες
 |
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html
Θα το ξαναδιαβάσω. Με προσοχή. Και θα αποστηθίσω. (ωχ, το έγραψα σωστά? μάλλον όχι)τα μαθήματα. έχεις γράψει ευτυχώς πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή