Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου 2012 15:52 Μ' ένα βιβλίο ...πετάω
«Λατρεία, Πάθος, Εκδίκηση,
Αλτρουισμός, Αυτοθυσία, λέξεις που σύντομα θα βρίσκονται στο λεξικό με την
ένδειξη «απηρχαιωμένη». Όσοι επιμένουν να τις χρησιμοποιούν, θα βρεθούν στο
περιθώριο, πιεσμένοι από έναν ασφυκτικό κλοιό ελεγχόμενων, προγραμματισμένων συνανθρώπων
τους με σταθερό δείκτη καλής διάθεσης – να ’ναι καλά και η Χημεία, η Βιολογία,
η Γενετική και οι άλλες επιστήμες – και μοιραία θα αναρωτηθούν και οι ίδιοι
κάποια στιγμή: «Έχουμε δίκιο, ή μήπως άδικο;». Το σίγουρο είναι πως όσοι
παραμείνουν πεπεισμένοι για το δίκιο τους, σταδιακά θα είναι λίγοι, ελάχιστοι,
ένας, κανένας…».
Η ταλαντούχα Αγγελική
Μπούλιαρη υπογράφει την πέμπτη δημιουργική της πινελιά στον κόσμο της
λογοτεχνίας, κάτω από τον τίτλο «Εγώ αγαπώ, Αυτή καπνίζει» που κυκλοφορεί από
την Άνεμος Εκδοτική. Έχουν προηγηθεί τα: «Πόσο λαμπερός ο ήλιος, πόσο κίτρινα
τα τρόλεϊ», «Η αγάπη Φυλαχτό», «Ερωτικά πορτρέτα» και «Αφετηρίες Μνήμης».
Το «Εγώ αγαπώ, Αυτή καπνίζει»
διαπνέεται από μια νοσταλγική διάθεση, γεμάτη αναπολήσεις και διλήμματα, όνειρα
κι επιθυμίες, έρωτες και ψευδαισθήσεις. Όλα αυτά είναι γαρνιρισμένα όμορφα με
ραφινάτο χιούμορ και ανάλαφρο σαρκασμό, στοιχεία που καθιστούν το βιβλίο,
ευχάριστο στην ανάγνωση. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, με ευδιάκριτα τα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αναγνωρίσιμοι τύποι της καθημερινότητάς μας, για
να αναπτύσσεται μια φιλική σχέση ανάμεσα σ’ αυτόν και το βιβλίο.
Η Αγγελική Μπούλιαρη, ντύνει
με φως, αθέατες πλευρές του ψυχικού μας κόσμου, ξεχασμένες αποσκευές σε κάποιο
σταθμό της ζωής μας, λησμονημένες προσδοκίες αφημένες στο έλεος του χρόνου.
Πόσες αλήθειες μας, δεν έχουμε ποστιάσει όπως – όπως στην αποθήκη του μυαλού
και της καρδιάς μας; Πόσες ανάγκες ανεκπλήρωτες; Πόσους διακαείς πόθους; Ώσπου
έρχεται σαν φίλος από τα παλιά, η επιθυμία να επιστρέψουμε ψηλαφιστά σε γνώριμα
μονοπάτια της ύπαρξής μας και να αναμετρηθούμε με τα φαντάσματα του παρελθόντος
μας.
Άλλοι καλωσορίζουμε με
χαμόγελο την ευκαιρία να ξυπνήσουμε απ’ το λήθαργο τα ναρκωμένα όνειρά μας κι
άλλοι με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας κλείνουμε με δύναμη την πόρτα
και σφραγίζουμε ερμητικά την μνήμη ή έτσι νομίζουμε. Αρκεί ένα σκίρτημα
κεραυνοβόλο, ένα τηλεκοντρόλ που κάνει ανελέητο ζάπινγκ, ένας ανάλγητος
μεγεθυντικός καθρέφτης για να ξαναφέρει την ανεπιθύμητη ξένη στο κατώφλι μας.
Πόσο απέχει η ευτυχία από
εμάς, είναι ένα από τα ερωτήματα που μας καλεί να διερευνήσουμε η συγγραφέας.
Το χρώμα, ο ήχος, η υφή, η γεύση της, μπορεί να είναι διαφορετική για τον
καθένα μας, όμως όλοι έχουμε ίσο δικαίωμα σε αυτήν. Μπορεί να είναι μια παλιά
αγάπη, ή ένας ακαταμάχητος, αιφνίδιος, νέος έρωτας. Ή πολύ απλά η
συνειδητοποίηση πως αυτό που έχουμε δεν είναι και τόσο κακό. Ακόμη μπορεί να
έχει την μορφή του ταξιδιού που πάντα θέλαμε να κάνουμε ή του ποιοτικού χρόνου
που χρειαζόμαστε για τον εαυτό μας. Αρκεί να μην καταλήξει κυνήγι του ανέμου
και ξυπνήσει το ανικανοποίητό μας ή πιαστούμε στα δολερά δίχτυα των επιτήδειων
που εκμεταλλεύονται αυτή μας την ανάγκη.
Όλα αυτά και ακόμη πιο πολλά, ξεδιπλώνονται στις σελίδες του «Εγώ αγαπώ,
αυτή καπνίζει» με ιδιαίτερη μαεστρία και τρυφερότητα. Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί
να σας αφήσει μ’ ένα χαμόγελο στο τέλος της ανάγνωσής του κι ίσως μία
ανεπαίσθητη περίσκεψη!
Μαίρη Ζαχαράκη
Μαίρη Ζαχαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου