Γράφει η Μαρία Παπαμαργαρίτη-Μπασινά για το βιβλίο "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει", στο Blog της http://mpapamar.blogspot.gr/2013/03/blog-post_20.html:
Τετάρτη,
20 Μαρτίου 2013
Βιβλιοκριτική
Ραντεβού σήμερα με μία από τις νέες
εισόδους της Άνεμος Εκδοτική, την Αγγελική Μπούλιαρη που μέσα από τις ιστορίες
των έξι γυναικών ηρωίδων της, μάς θυμίζει πώς είναι να ζεις έχοντας εγκαταλείψει
τα όνειρά σου.
Οι προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που απεικονίζουν τη δυστυχία της καθημερινότητάς τους, την απελπισία της ζωής τους, αποτελούν έναν πόλο έλξης για τους αναγνώστες του σήμερα. Ο λόγος; Η συννεφιά της απελπισίας που σκιάζει τις ζωές τους, ίσως, τελικά να μας φαίνεται οικεία, περισσότερο από ότι τολμούμε να παραδεχτούμε. Είμαστε παιδιά της εποχής μας, και η εποχή μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας φορτώνει με αυτήν την αίσθηση της ματαιότητας και της βασανιστικής ερώτησης ''πού πάει το όνειρο όταν πεθαίνει;;;''
Οι προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που απεικονίζουν τη δυστυχία της καθημερινότητάς τους, την απελπισία της ζωής τους, αποτελούν έναν πόλο έλξης για τους αναγνώστες του σήμερα. Ο λόγος; Η συννεφιά της απελπισίας που σκιάζει τις ζωές τους, ίσως, τελικά να μας φαίνεται οικεία, περισσότερο από ότι τολμούμε να παραδεχτούμε. Είμαστε παιδιά της εποχής μας, και η εποχή μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας φορτώνει με αυτήν την αίσθηση της ματαιότητας και της βασανιστικής ερώτησης ''πού πάει το όνειρο όταν πεθαίνει;;;''
Η Αγγελική Μπούλιαρη δίνει μια
απάντηση που αξίζει την προσοχή μας: Το όνειρό μας δεν πεθαίνει. Απλώς θάβεται
και μάλιστα τόσο καλά που κινδυνεύεις να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου
κλαίγοντας την απώλειά του, το θάνατό του. Έρχεται, όμως, τελικά μια στιγμή που η
ψυχή σου σπάει τους ψηλούς τοίχους αυτού του εγκλωβισμού που δημιουργεί το
σύνολο των κοινωνικών επιταγών και η επιβαλλόμενη επίκτητη ανάγκη που φορτώνουν
στις πλάτες μας να ακολουθήσουμε την πεπατημένη, να 'ησυχάσουμε', να ζήσουμε
τη ζωή μας όχι όπως εμείς επιθυμούμε, αλλά όπως οι άλλοι περιμένουν από εμάς.
Αυτή τη ζωή επέλεξαν οι γυναίκες στη
συλλογή των διηγημάτων της.
Και οι έξι ηρωίδες της είναι γυναίκες που αποτελούν σίγουρα οικείες μορφές από το επαγγελματικό, ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στενότερο οικογενειακό μας περιβάλλον. Άφησαν στην άκρη τη δική τους ζωή. Ξέχασαν τα όνειρά τους, τα καταπάτησαν και το χειρότερο έπαψαν πια όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να ελπίζουν. Έπαψαν να ονειρεύονται.
Ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν τους έρθει από την αρχή η στροφή του δρόμου την ώρα που είναι έτοιμοι να την πάρουν, εγκαταλείπουν ολοσχερώς την πορεία.
Και οι έξι ηρωίδες της είναι γυναίκες που αποτελούν σίγουρα οικείες μορφές από το επαγγελματικό, ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στενότερο οικογενειακό μας περιβάλλον. Άφησαν στην άκρη τη δική τους ζωή. Ξέχασαν τα όνειρά τους, τα καταπάτησαν και το χειρότερο έπαψαν πια όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να ελπίζουν. Έπαψαν να ονειρεύονται.
Ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν τους έρθει από την αρχή η στροφή του δρόμου την ώρα που είναι έτοιμοι να την πάρουν, εγκαταλείπουν ολοσχερώς την πορεία.
Όλες οι ιστορίες ισοδύναμα αποκαλυπτικές
και συγκινητικές δείχνουν πώς η φυλακισμένη από τα επιβαλλόμενα 'πρέπει' ζωή μας
μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος δικτάτορας της ανθρώπινης
ελευθερίας.
Ξεχώρισα την πρώτη, από όπου και ο τίτλος όλης της σειράς των διηγημάτων, τη 'Βραδινή κατάκλιση' με το σκληρό ρεαλισμό της, και την τελευταία, τον ''Δράκο της Πανσελήνου'' που αφήνει την έντονη νότα αισιοδοξίας μέσα από τα λόγια της ηρωίδας, η οποία χαρακτηριστικά αποκαλύπτει «ανέβαλα τα όνειρά μου, δεν τα ακύρωσα».
Ξεχώρισα την πρώτη, από όπου και ο τίτλος όλης της σειράς των διηγημάτων, τη 'Βραδινή κατάκλιση' με το σκληρό ρεαλισμό της, και την τελευταία, τον ''Δράκο της Πανσελήνου'' που αφήνει την έντονη νότα αισιοδοξίας μέσα από τα λόγια της ηρωίδας, η οποία χαρακτηριστικά αποκαλύπτει «ανέβαλα τα όνειρά μου, δεν τα ακύρωσα».
Αυτό είναι και η πεμπτουσία του
ονείρου. Όταν είναι αληθινό, δεν ακυρώνεται ό,τι και αν κάνουν οι άλλοι ή ο άλλος σου εαυτός!
Αναρτήθηκε από MARIA PAPAMARGARITI στις 4:00 π.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου