ΚΡΙΤΙΚΗ της Γιώτας Παπαδημακοπούλου για το βιβλίο ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΗ ΚΑΠΝΙΖΕΙ

Σάββατο, Ιουλίου 21, 2012

ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ, ΑΥΤΗ ΚΑΠΝΙΖΕΙ

Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή κάθε γυναίκας που γυρνάει το βλέμμα προς τα πίσω, στο δρόμο που περπάτησε ως τώρα, τον περισσότερο ή λιγότερο ταξιδεμένο. Τότε δοκιμάζει μια παράτολμη ίσως, νοσταλγική κατάδυση στα βαθιά νερά του παρελθόντος και έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια της. 

Είναι η στιγμή που παίρνει τα βυθισμένα παλιά της όνειρα απ' το χέρι, τα ανασύρει στην επιφάνεια και τα επιστρέφει στο φως και στη ζωή. 

Επειδή τα όνειρά της, απλά, τα ανέβαλε, δεν τα ακύρωσε! 

Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η εμμονή στις παλιές αγάπες, οι πρώτες ρυτίδες και τα ινστιτούτα ομορφιάς, η αγωνία για το μέλλον και οι αστρολογικές προβλέψεις, η συζυγική αποξένωση και η ξαφνική υπενθύμιση των παλιών ονείρων, ξετυλίγονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, με χιούμορ και τρυφερότητα.

Τα αντικείμενα παίζουν κι αυτά έναν σημαντικό ρόλο και αναστατώνουν τη ζωή των προσώπων. Ένα γαλάζιο φούτερ κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ένα κινητό και μια τράπουλα, μια βαλίτσα κι ένα άσπρο μαντίλι, η τηλεόραση και ο υπολογιστής, φέρνουν τα πάνω κάτω, καθώς στήνουν το δικό τους χορό μαζί με τον Τζόνι Ντεπ κι έναν μικρό δράκο!

Προσωπική άποψη:

Δεν ανήκω στους λάτρεις των διηγημάτων. Το γεγονός αυτό δεν οφείλεται σε κάποια ανόητη προκατάληψη αλλά στο γεγονός ότι δεν έχει πέσει στα χέρια μου κάποιο βιβλίο ανάλογου περιεχομένου που να καταφέρει να με συγκινήσει. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε μέχρι τώρα. 

Γιατί το"Εγώ Αγαπώ, Αυτή Καπνίζει", της Αγγελικής Μπούλιαρη, όχι μόνο μου άρεσε αλλά, κατάφερε να με αγγίξει ως τα βάθη της καρδιάς και της ψυχής μου. Είναι ένα βιβλίο, τόσο σύγχρονο και επίκαιρο και τόσο όμορφα δοσμένο που δεν μπορεί να μην σε συγκινήσει, έστω κι αν δεν ανήκεις στο target group για το οποίο μιλάει. 
Είναι ένα βιβλίο γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα γυναικών που αν μη τι άλλο, κάθε γυναίκα είναι αναγκασμένη να κάνει ή να βιώσει σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της, τότε που τα πρώτα νιάτα έχουν περάσει και ρίχνει μια ματιά στο παρελθόν και σε αυτά που άφησε πίσω.

Έξι διηγήματα! Έξι ιστορίες γυναικών στη μέση ηλικία όπου η κάθε μία, με τον δικό της τρόπο, προσπαθεί να καταλάβει τους λόγους που την οδήγησαν στο σήμερα. Κάνουν μια αναδρομή στο παρελθόν τους αναζητώντας αυτά που έχασαν, τα όνειρα που δεν έπαψαν να ελπίζουν ότι θα γίνουν πραγματικότητα αλλά, τα έβαλαν για λίγο στον πάγο. 

Είναι οι ιστορίες εφτά γυναικών που μπορεί να μην είναι μεγάλες, όμως, συναισθηματικά και ψυχολογικά, το πέρασμα του χρόνου τις έχει βαρύνει περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε. Είναι οι γυναίκες εκείνες τις διπλανής πόρτας, αυτές στις οποίες, ίσως, εξελιχθεί κάθε μία από εμάς με το πέρασμα του χρόνου, που ξυπνώντας ένα πρωί θα αναρωτηθούμε αν οι επιλογές μας ήταν σωστές, αν κάναμε όσα θέλαμε, αν διεκδικήσαμε όσα μας άξιζαν και τελικά, αν τίποτα από αυτά δεν είναι σωστό, αν έχουμε βαθιά μέσα μας τη δύναμη να το αλλάξουμε, να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη και στο υπόλοιπο που μας απομένει, να βρούμε την τόλμη να αλλάξουμε όσα μας πληγώνουν, να διεκδικήσουμε όσα ποθούμε ή τελικά, να συμβιβαστούμε με όσα μας ενοχλούν, όχι γιατί εμείς έχουμε πρόβλημα αλλά, γιατί ο κόσμος γύρω μας το επιβάλλει.

Η πρώτη ιστορία, η μεγαλύτερη σε έκταση, είναι ουσιαστικά και η πιο δραματική, με την ηρωίδα να ζει στα 45 της βουτηγμένη στη δίνη ενός παρελθόντος που θυσίασε λίγο μετά τα 20. Είναι μια γυναίκα που εγκατέλειψε τον έρωτα για την ασφάλεια και που μετά από τόσα χρόνια γάμου και έπειτα από δύο παιδιά, προσπαθεί να ξεκλέψει έστω και μια στιγμή από το όνειρο που δεν έζησε. Όμως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, όσο κι αν το θες. Γιατί στα 20 και στα 45 δεν αγαπάς με τον ίδιο τρόπο και το να αγαπάς μια ανάμνηση, δεν σημαίνει ότι ανταποκρίνεται στο παρόν. 

Η δεύτερη ιστορία πραγματεύεται την εμμονή των σύγχρονων γυναικών με την αστρολογία και τα ζώδια και κατά πόσο αφήνουν τις γενικούρες που τις συνοδεύουν να κατευθύνουν τα βήματά τους. Όταν δε είσαι μια γυναίκα που δεν έχει ιδέα από αυτά και που δεν ψάχνεις τον έρωτα αλλά σου έρχεται τυχαία για να καταλήξει να σε εκπλήξει με τρόπο που δεν το περιμένεις, είναι απόλυτα απολαυστικό. 

Η τρίτη ιστορία -όχι κατά σειρά αλλά σε έκταση- έχει να κάνει με μια γυναίκα η οποία ζει στην απόλυτη ανασφάλεια και τελικά γίνεται θύμα της, επιτρέποντας σε κάποιους επιτήδειους να την εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν τις ενδόμυχες ανάγκες και επιθυμίες της. Πιστεύει ότι κανείς δεν αναγνωρίζει όλα αυτά που πραγματικά προσφέρει στην οικογένειά της και πως δεν είναι επιθυμητή από τον άντρα της κάτι που έστω και παροδικά θα θελήσει να αλλάξει, για να ζήσει μέσα στην τρομοκρατία του ψέματος.

Οι υπόλοιπες ιστορίες είναι οι πιο μικρές σε έκταση ωστόσο, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο σημαντικές ως προς το περιεχόμενο. 

Παρακολουθούμε την σύγκρουση ανάμεσα στα σύγχρονα ζευγάρια, αυτήν που συνήθως εκτυλίσσεται στην κρεβατοκάμαρα και η μεταξύ τους μάχη εκτονώνεται μέσω της προσπάθειας επιβολής στο τηλεχειριστήριο και το τηλεοπτικό πρόγραμμα. Αυτή είναι η απόδειξη πως όχι μόνο η τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα σκοτώνει τον έρωτα αλλά, μπορεί να εξελιχθεί σε μια μάχη κυριαρχίας κι εξουσίας του ενός φύλου στο άλλο. 

Εν συνεχεία έχουμε τη γυναίκα που ονειρεύεται το ίνδαλμά της, με το οποίο είναι ενδόμυχα ερωτευμένη και ποτέ δεν πρόκειται να έχει, ένα άπιαστο όνειρο που όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από έναν τρίτο, πόσο μάλλον από τον σύζυγο αλλά, γίνεται πάτημα χλευασμού και κοροϊδίας. 

Και υπάρχει και η τελευταία ιστορία, αυτή που κλείνει το βιβλίο. Εκείνη η ιστορία που είναι η πιο αλληγορική και ταυτόχρονα, η πιο αισιόδοξη απ' όλες. Είναι η ιστορία της γυναίκας που βρίσκει τη δύναμη να πάρει την απόφαση να ξεφύγει από την τελματωμένη της ζωή, που θέλει να την αλλάξει, να κυνηγήσει τα όνειρα που ποτέ δεν έπαψε να έχει απλά τα ανέβαλλε, κόντρα στην δυσθυμία του συζύγου ή τις αμφιβολίες όποιων τρίτων.

Επί της ουσίας, τα διηγήματα της συγγραφέως, έχουν έντονο το δραματικό στοιχείο. 
Πρόθεσή της όμως δεν είναι μόνο να μας συγκινήσει, πράγμα που καταφέρνει με περισσή ευκολία αλλά, να μας δείξει και την διασκεδαστική πλευρά που μπορεί να κρύβεται πίσω από την δραματικότητα της καθημερινότητας. Αυτό μπορεί κανείς να το αντιληφθεί εύκολα από τις έντονες χιουμοριστικές πινελιές που χρησιμοποιεί προκειμένου να ντύσει κάποιες από τις ιστορίες της κάνοντας τους πρωταγωνιστές της πιο ανθρώπινους, πιο αληθινούς και τελικά, πιο εύκολο να τους προσεγγίσεις και να ταυτιστείς μαζί τους σε έναν κόσμο όπου αν θελήσουμε να το δεχτούμε, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο ή το μαύρο, δεν υπάρχει μόνο ευτυχία ή δυστυχία αλλά, ένας εναλλασσόμενος συνδυασμός αυτών των δύο. 

Αυτό όμως που κάνει τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο το βιβλίο της Αγγελικής Μπούλιαρη, είναι ο ποιητικός, σχεδόν λυρικός τρόπος με τον οποίο αφηγείται τις ιστορίες της καταφέρνοντας να σε ταξιδέψει, να σε συγκινήσει, να προκαλέσει την οργή και την απελπισία σου και την αμέσως επόμενη στιγμή, να γεννήσει το χαμόγελο στα χείλη και την ελπίδα στην καρδιά σου. 

Πραγματικά, τέτοια δείγματα γραφής σπανίζουν και τέτοια συναισθήματα δεν προκαλούνται εύκολα, πόσο μάλλον μέσα από 200 και κάτι, μόλις σελίδες.

Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:

Συγγραφέας: Μπούλιαρη Αγγελική 

Εκδόσεις: Άνεμος

Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία 

Έτος Έκδοσης: 2012 

Αρ. σελίδων: 216 

ISBN: 978-960-9585-08-8

Αναρτήθηκε στο Μεγαλείο των Τεχνών, από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις Σάββατο, Ιουλίου 21, 2012  http://culture21century.blogspot.gr/2012/07/blog-post_21.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

Η ΜΑΙΡΗ ΖΑΧΑΡΑΚΗ για το βιβλίο Η ΑΓΑΠΗ ΦΥΛΑΧΤΟ

"Η αγάπη φυλαχτό"-Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη

Τρίτη, 12 Μαρτίου 2013 17:03 Μαίρη Ζαχαράκη Μ' ένα βιβλίο ...πετάω

«...Πόσοι, άραγε, καταφέρνουν να συναντήσουν τον μεγάλο έρωτα της ζωής τους; Με την αμοιβαία ανταπόκριση, το ίδιο πάθος; Κι όταν τον συναντούν, να μη δειλιάζουν και να τολμούν, αν οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες; Μπορεί, λίγοι τυχεροί. Ίσως, για αυτό κάποιοι έρωτες να είναι μοιραίοι, μεγάλοι. Επειδή εμποδίστηκαν και δεν γνώρισαν τη φθορά της καθημερινότητας. Κι ο πόνος της έλλειψης, άραγε, εγκαταλείπει ποτέ; Μάλλον όχι, γιατί όσο ζει ο πόνος, ζει και ο έρωτας. Και μόνο ο έρωτας που ζει με την ανάσα σου είναι ο Ένας…».

Από τις Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες κυκλοφορεί το δεύτερο μυθιστόρημα της Αγγελικής Μπούλιαρη Αργυράκη με τον τίτλο «Η αγάπη φυλαχτό». 

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποπνέει τρυφερότητα, ειλικρίνεια κι έρωτα. Ιδιαίτερα ο αυτός ο τελευταίος, βρίσκεται συχνά υπόλογος, αφού πολλοί τον θεωρούν ουτοπία, ενώ άλλοι, φανταστικό δημιούργημα των μυθιστοριογράφων. Η Αγγελική Μπούλιαρη όμως τολμά να τον υπερασπιστεί, αποκαλώντας τον αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Πίσω από το ξετύλιγμα του μίτου της πλοκής, κρύβεται μια έντεχνη πένα, που άλλοτε βουτά στο μελανοδοχείο της λυρικότητας κι άλλοτε σε αυτό του ρεαλισμού. Οι δυο αντίθετες τάσεις συνυπάρχουν αρμονικά στο κείμενο προσδίδοντάς του μια πιο άρτια δομή προς τέρψη του αναγνώστη.

Η συγγραφέας, με την σπάνια ευαισθησία που την χαρακτηρίζει, προσεγγίζει κάθε ιστορία ως μάρτυρας υπεράσπισης, ψάχνοντας άοκνα για όλες τις παραμέτρους που ωθούν τους ήρωες της, να πάρουν ανατρεπτικές αποφάσεις για την ζωή τους, όταν οι περισσότεροι κατέκριναν ή ακόμα χειρότερα θα κατέκριναν ανενδοίαστα τις επιλογές τους. Ο καθρέφτης της αφήγησης αποκαλύπτει αποκομμένες εικόνες και σκόρπια είδωλα, κρυμμένα φαντάσματα και απωθημένες καταστάσεις, πικρά οικογενειακά μυστικά και ενήλικους παραβάτες ανήλικων όρκων.

Η Βερονίκη και ο Τόνι είναι δύο από αυτούς, και η ανυπόκριτη χημεία των αισθημάτων τους είναι ο μόνος στην πραγματικότητα παραβάτης, που τους ωθεί να θυσιάσουν το παρελθόν, το παρόν και ίσως το μέλλον τους για μια αγάπη φυλαχτό, μια αγάπη που άργησε να τους συναντήσει. Εκείνη ζούσε συμβιβασμένη στο όμορφο, ατάραχο τοπίο, που άλλοι της είχαν ετοιμάσει. Εκείνος έστεκε μετέωρος πάνω από την άβυσσο της μοναξιάς, αποφασισμένος να κάνει ένα διστακτικό βήμα προς μία λύση που της έλειπε ο αυθορμητισμός και το χτυποκάρδι. Ήταν αναπόφευκτο, πράγματα απλά, όπως ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, να οδηγήσουν τα δύο ανυποψίαστα θύματα του άγρυπνου, κατεργάρη γιού της Αφροδίτης, στα δίχτυα του! Ενοχές, διλήμματα, παρεξηγήσεις, θυμοί, βιώματα, μπαίνουν εμπόδιο στον κοινό τους δρόμο.

Το μυαλό και η καρδιά δίνουν αντικρουόμενες εντολές, φέρνοντάς τους σε σύγχυση και απονενοημένες κινήσεις. Αμφιρρέπουν μεταξύ καθήκοντος και προσωπικών επιλογών, έρμαια του κατεστημένου. Όσα τους δένουν ή όσα τους χωρίζουν θα επικρατήσουν τελικά; Το αεροπλάνο θα πετάξει μαζί ή δίχως την Βερονίκη; Την απάντηση θα την μάθετε μόνο αν βυθιστείτε στον κόσμο του «Η αγάπη φυλαχτό», απ’ όπου κλέβουμε λίγες φράσεις αντί άλλου επιλόγου.

«… Αλήθεια, πόσο χρειάζεται για την ευτυχία; Όσο χρειάζεται μια σκέψη. Λίγα δευτερόλεπτα. Όσο να πάρεις την απόφαση. Να κρατήσεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Να τολμήσεις να πεις ναι σ’ αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Μονάχα λίγα δευτερόλεπτα…».

Μαίρη Ζαχαράκη

http://www.filodimos.gr/id/index.php?option=com_content&view=article&id=12579:q-q-&catid=1206&Itemid=1370

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΚΡΙΤΙΚΗ της Μαίρης Ζαχαράκη για το ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΗ ΚΑΠΝΙΖΕΙ"

Αγγελική Μπούλιαρη: "Εγώ αγαπώ, Αυτή καπνίζει"

Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου 2012 15:52  Μ' ένα βιβλίο ...πετάω

«Λατρεία, Πάθος, Εκδίκηση, Αλτρουισμός, Αυτοθυσία, λέξεις που σύντομα θα βρίσκονται στο λεξικό με την ένδειξη «απηρχαιωμένη». Όσοι επιμένουν να τις χρησιμοποιούν, θα βρεθούν στο περιθώριο, πιεσμένοι από έναν ασφυκτικό κλοιό ελεγχόμενων, προγραμματισμένων συνανθρώπων τους με σταθερό δείκτη καλής διάθεσης – να ’ναι καλά και η Χημεία, η Βιολογία, η Γενετική και οι άλλες επιστήμες – και μοιραία θα αναρωτηθούν και οι ίδιοι κάποια στιγμή: «Έχουμε δίκιο, ή μήπως άδικο;». Το σίγουρο είναι πως όσοι παραμείνουν πεπεισμένοι για το δίκιο τους, σταδιακά θα είναι λίγοι, ελάχιστοι, ένας, κανένας…».

Η ταλαντούχα Αγγελική Μπούλιαρη υπογράφει την πέμπτη δημιουργική της πινελιά στον κόσμο της λογοτεχνίας, κάτω από τον τίτλο «Εγώ αγαπώ, Αυτή καπνίζει» που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. Έχουν προηγηθεί τα: «Πόσο λαμπερός ο ήλιος, πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ», «Η αγάπη Φυλαχτό», «Ερωτικά πορτρέτα» και «Αφετηρίες Μνήμης».

Το «Εγώ αγαπώ, Αυτή καπνίζει» διαπνέεται από μια νοσταλγική διάθεση, γεμάτη αναπολήσεις και διλήμματα, όνειρα κι επιθυμίες, έρωτες και ψευδαισθήσεις. Όλα αυτά είναι γαρνιρισμένα όμορφα με ραφινάτο χιούμορ και ανάλαφρο σαρκασμό, στοιχεία που καθιστούν το βιβλίο, ευχάριστο στην ανάγνωση. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, με ευδιάκριτα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αναγνωρίσιμοι τύποι της καθημερινότητάς μας, για να αναπτύσσεται μια φιλική σχέση ανάμεσα σ’ αυτόν και το βιβλίο.

Η Αγγελική Μπούλιαρη, ντύνει με φως, αθέατες πλευρές του ψυχικού μας κόσμου, ξεχασμένες αποσκευές σε κάποιο σταθμό της ζωής μας, λησμονημένες προσδοκίες αφημένες στο έλεος του χρόνου. Πόσες αλήθειες μας, δεν έχουμε ποστιάσει όπως – όπως στην αποθήκη του μυαλού και της καρδιάς μας; Πόσες ανάγκες ανεκπλήρωτες; Πόσους διακαείς πόθους; Ώσπου έρχεται σαν φίλος από τα παλιά, η επιθυμία να επιστρέψουμε ψηλαφιστά σε γνώριμα μονοπάτια της ύπαρξής μας και να αναμετρηθούμε με τα φαντάσματα του παρελθόντος μας.

Άλλοι καλωσορίζουμε με χαμόγελο την ευκαιρία να ξυπνήσουμε απ’ το λήθαργο τα ναρκωμένα όνειρά μας κι άλλοι με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας κλείνουμε με δύναμη την πόρτα και σφραγίζουμε ερμητικά την μνήμη ή έτσι νομίζουμε. Αρκεί ένα σκίρτημα κεραυνοβόλο, ένα τηλεκοντρόλ που κάνει ανελέητο ζάπινγκ, ένας ανάλγητος μεγεθυντικός καθρέφτης για να ξαναφέρει την ανεπιθύμητη ξένη στο κατώφλι μας.

Πόσο απέχει η ευτυχία από εμάς, είναι ένα από τα ερωτήματα που μας καλεί να διερευνήσουμε η συγγραφέας. Το χρώμα, ο ήχος, η υφή, η γεύση της, μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα μας, όμως όλοι έχουμε ίσο δικαίωμα σε αυτήν. Μπορεί να είναι μια παλιά αγάπη, ή ένας ακαταμάχητος, αιφνίδιος, νέος έρωτας. Ή πολύ απλά η συνειδητοποίηση πως αυτό που έχουμε δεν είναι και τόσο κακό. Ακόμη μπορεί να έχει την μορφή του ταξιδιού που πάντα θέλαμε να κάνουμε ή του ποιοτικού χρόνου που χρειαζόμαστε για τον εαυτό μας. Αρκεί να μην καταλήξει κυνήγι του ανέμου και ξυπνήσει το ανικανοποίητό μας ή πιαστούμε στα δολερά δίχτυα των επιτήδειων που εκμεταλλεύονται αυτή μας την ανάγκη.

Όλα αυτά και ακόμη πιο πολλά, ξεδιπλώνονται στις σελίδες του «Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει» με ιδιαίτερη μαεστρία και τρυφερότητα. Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να σας αφήσει μ’ ένα χαμόγελο στο τέλος της ανάγνωσής του κι ίσως μία ανεπαίσθητη περίσκεψη!

Μαίρη Ζαχαράκη

http://www.filodimos.gr/id/index.php?option=com_content&view=article&id=10541:--q---q&catid=1206:2013-07-16-15-08-23&Itemid=1370

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΚΡΙΤΙΚΗ της Μαρίας Παπαμαργαρίτη-Μπασινά για το "ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΗ ΚΑΠΝΙΖΕΙ"

Γράφει η Μαρία Παπαμαργαρίτη-Μπασινά για το βιβλίο "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει", στο Blog της http://mpapamar.blogspot.gr/2013/03/blog-post_20.html:

Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013

''Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει'', ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, Συγγραφέας: Αγγελική Μπούλιαρη

Βιβλιοκριτική

Ραντεβού σήμερα με μία από τις νέες εισόδους της Άνεμος Εκδοτική, την Αγγελική Μπούλιαρη που μέσα από τις ιστορίες των έξι γυναικών ηρωίδων της, μάς θυμίζει πώς είναι να ζεις έχοντας εγκαταλείψει τα όνειρά σου.

Οι προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που απεικονίζουν τη δυστυχία της καθημερινότητάς τους, την απελπισία της ζωής τους, αποτελούν έναν πόλο έλξης για τους αναγνώστες του σήμερα. Ο λόγος; Η συννεφιά της απελπισίας που σκιάζει τις ζωές τους, ίσως, τελικά να μας φαίνεται οικεία, περισσότερο από ότι τολμούμε να παραδεχτούμε. Είμαστε παιδιά της εποχής μας, και η εποχή μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας φορτώνει με αυτήν την αίσθηση της ματαιότητας και της βασανιστικής ερώτησης ''πού πάει το όνειρο όταν πεθαίνει;;;''

Η Αγγελική Μπούλιαρη δίνει μια απάντηση που αξίζει την προσοχή μας: Το όνειρό μας δεν πεθαίνει. Απλώς θάβεται και μάλιστα τόσο καλά που κινδυνεύεις να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου κλαίγοντας την απώλειά του, το θάνατό του. Έρχεται, όμως, τελικά μια στιγμή που η ψυχή σου σπάει τους ψηλούς τοίχους αυτού του εγκλωβισμού που δημιουργεί το σύνολο των κοινωνικών επιταγών και η επιβαλλόμενη επίκτητη ανάγκη που φορτώνουν στις πλάτες μας να ακολουθήσουμε την πεπατημένη, να 'ησυχάσουμε', να ζήσουμε τη ζωή μας όχι όπως εμείς επιθυμούμε, αλλά όπως οι άλλοι περιμένουν από εμάς.

Αυτή τη ζωή επέλεξαν οι γυναίκες στη συλλογή των διηγημάτων της. 

Και οι έξι ηρωίδες της είναι γυναίκες που αποτελούν σίγουρα οικείες μορφές από το επαγγελματικό, ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στενότερο οικογενειακό μας περιβάλλον. Άφησαν στην άκρη τη δική τους ζωή. Ξέχασαν τα όνειρά τους, τα καταπάτησαν και το χειρότερο έπαψαν πια όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να ελπίζουν. Έπαψαν να ονειρεύονται. 

Ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν τους έρθει από την αρχή η στροφή του δρόμου την ώρα που είναι έτοιμοι να την πάρουν, εγκαταλείπουν ολοσχερώς την πορεία.

Όλες οι ιστορίες ισοδύναμα αποκαλυπτικές και συγκινητικές δείχνουν πώς η φυλακισμένη από τα επιβαλλόμενα 'πρέπει' ζωή μας μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος δικτάτορας της ανθρώπινης ελευθερίας. 

Ξεχώρισα την πρώτη, από όπου και ο τίτλος όλης της σειράς των διηγημάτων, τη 'Βραδινή κατάκλιση' με το σκληρό ρεαλισμό της, και την τελευταία, τον ''Δράκο της Πανσελήνου''  που αφήνει την έντονη νότα αισιοδοξίας μέσα από τα λόγια της ηρωίδας, η οποία χαρακτηριστικά αποκαλύπτει «ανέβαλα τα όνειρά μου, δεν τα ακύρωσα».

 Αυτό είναι και η πεμπτουσία του ονείρου. Όταν είναι αληθινό, δεν ακυρώνεται ό,τι και αν κάνουν οι άλλοι ή ο άλλος σου εαυτός!

  

Αναρτήθηκε από MARIA PAPAMARGARITI στις 4:00 π.μ.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

  

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ "THE RED STUDIO" ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ

Mother-Daughter Duo, 

Από τη ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΡΓΥΡΑΚΗ 

Δεν ξέρω σε πόσους ακόμη δημοσιογράφους έχει τύχει να πάρουν συνέντευξη από ένα τόσο αγαπημένο και κοντινό τους πρόσωπο. Και ούτε φανταζόμουν πώς θα ένιωθα πριν αποφασίσω (αυθόρμητα, ως συνήθως) να πάρω για πρώτη φορά συνέντευξη από τη μαμά μου, Αγγελική Μπούλιαρη, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει" (την πρώτη μας συνέντευξη θα τη βρείτε εδώ). Ήθελα να έχω απόσταση και οικειότητα, ταυτόχρονα. Να δείχνω την υπερηφάνεια μου, χωρίς να υπερβάλλω. Να ακούω τις απαντήσεις της χωρίς να τις σχολιάζω υποσυνείδητα. Τελικά, όπως σε καθετί στο οποίο εμπλέκεται η magic mom μου, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ τίποτα από τα παραπάνω. Αντίθετα, κατέληξα να διαβάζω αυτή τη συνέντευξη στο τέλος με την περιέργεια και το ενδιαφέρον μιας απλής αναγνώστριας, που θέλει να γνωρίσει καλύτερα μία συγγραφέα που θαυμάζει. Σ' ευχαριστώ, μαμά!   

Έχεις πει ότι γράφεις για εμάς, τις τρεις κόρες σου. Εννοείς ότι εμείς σε εμπνέουμε ή ότι θέλεις να έχουμε κάτι από σένα;

Φυσικά και με εμπνέετε, από την άποψη ότι μου δίνετε ένα επιπλέον κίνητρο πέρα από την προσωπική μου ανάγκη για γραφή. Εννοώ ότι θέλω να σας πω πράγματα μ’ έναν τρόπο ευχάριστο και παραβολικό. Σε μια συζήτηση δεν μπορώ να μεταφέρω τέτοιον όγκο απόψεων και παρατηρήσεων και κινδυνεύω να φανώ ότι κάνω κήρυγμα, ενώ με τα βιβλία έχετε χώρο για μια ολότελα προσωπική εμπειρία. Και, ναι, θέλω να έχετε κάτι από μένα. Τα βιβλία μου θα μεταφέρουν τη φωνή μου σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και περίσταση.

Ήταν παιδικό όνειρο και ανάγκη σου να γράφεις. Πότε όμως είπες φωναχτά «θέλω να γίνω συγγραφέας»;

Αυτό έγινε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν σε μια έκθεση με θέμα ‘το επάγγελμα που θα ακολουθήσω’, αντί εκθέσεως έγραψα ένα διήγημα σε δύο εικόνες.  Στην πρώτη εικόνα μια νέα κοπέλα γράφει και σβήνει ασταμάτητα υπό το φως μιας λάμπας και μέσα στη νυχτερινή ησυχία, ενώ στη δεύτερη η ίδια περπατάει σ’ έναν κεντρικό δρόμο της πόλης και σταματάει μπροστά στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου όπου περιχαρής διαβάζει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου:Αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγγελικής Μπούλιαρη. Αυτή η εικόνα έγινε πραγματικότητα πολλά χρόνια αργότερα όταν καθώς περνούσα μπροστά από τον Ελευθερουδάκη στην Πανεπιστημίου, είδα φοβερά συγκινημένη στη βιτρίνα το πρώτο μου βιβλίο. Μέχρι τότε αλλά και μετά από αυτό, ήθελα να γίνω κατά καιρούς από δασκάλα, και ζωγράφος μέχρι σκηνοθέτης και… ιεραπόστολος! 

Η οικογένειά σου πίστεψε στο ταλέντο σου; Σε στήριξε όταν αποφάσισες τι ήθελες να κάνεις;

Πίστη στο ταλέντο μου μπορεί να υπήρχε από τη μεριά της μητέρας μου, του μοναδικού γονιού με τον οποίο μεγάλωσα, αλλά θέμα ενθάρρυνσης και πολύ περισσότερο στήριξης, δεν τέθηκε ποτέ. Τα χρόνια εκείνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα και έπρεπε να είμαι ρεαλίστρια. Προείχε η επαγγελματική αποκατάσταση και η οικονομική ανεξαρτησία μου και μετά η μόρφωση και η συγγραφή. Υπήρξα τυχερή τότε, επειδή κατάφερα να συνδυάσω σπουδές και εργασία, και πολύ αργότερα επειδή μπόρεσα να πραγματοποιήσω αρκετά από τα αναβληθέντα όνειρά μου, μεταξύ των οποίων και η συγγραφή και η λογοτεχνική μετάφραση. Ωστόσο, θα ήμουν άδικη αν δεν ανέφερα ότι η μητέρα μου η οποία είναι πολύ αυστηρός κριτής, χαρακτήρισε το πρώτο μου βιβλίο ‘άριστο’!

Λένε ότι όσοι γράφουν, ζουν πολλές ζωές. Συμφωνείς; 
Όσοι γράφουν, υποφέρουν πολλές ζωές.

Οι κεντρικές ηρωίδες σου στο τελευταίο σου βιβλίο «Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει» είναι γυναίκες στην ωριμότητα που αντιμετωπίζουν σύγχρονα, αληθινά προβλήματα. Πού κρύβονται οι απαντήσεις σε αυτά; 
Οι απαντήσεις κρύβονται στην ειλικρίνεια και την αυτογνωσία, δηλαδή τη συνεχή προσπάθειά μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές επιθυμίες μας, στην αποδοχή της πραγματικότητας και στην ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Οι ρόλοι των αντρών ποιοι είναι στις ιστορίες σου; Πώς τους αντιμετωπίζεις στο χαρτί και πώς στη ζωή;

Και οι άντρες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τουλάχιστον στα δύο προηγούμενα βιβλία μου. Μόνο στο τελευταίο βρίσκονται στο περιθώριο, σκιαγραφημένοι αχνά, και είναι του συζύγου, του κατά φαντασίαν εραστή και του φίλου. Εστιάζω σε κάποια χαρακτηριστικά τους που επιδρούν στην ψυχοσύνθεση και τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, όπως ο πατέρας απουσία-απόρριψη ή ο σύζυγος-βία. Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο θέμα της παιδικής κακομεταχείρισης και της σεξουαλικής κακοποίησης. Φυσικά υπάρχουν και οι αντρικοί ρόλοι των «καλών» όπως συμβαίνει στη ζωή. Στη δική μου ζωή υπάρχουν αρκετοί άντρες, σε διάφορους ρόλους. Έχω σύζυγο, αδερφούς, φίλους, συγγενείς. Τους αντιμετωπίζω με αγάπη, σοβαρότητα, επιείκεια και χιούμορ. 

Σε μια εποχή που τα best sellers περιλαμβάνουν ιστορίες από τη σφαίρα του φανταστικού, εσύ ‘σκαλίζεις’ τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί;

Γράφω γι’ αυτά που με καίνε, που αποτελούν τις κρυφές ή φανερές εμμονές μου, γι’ αυτά που νιώθω την ανάγκη να γράψω. Με ενδιαφέρει η πραγματικότητα, η ζωή η ίδια. Δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία ή με συνταγή. Ίσως γράψω μια φανταστική ιστορία στο μέλλον, όχι με σκοπό το όποιο κέρδος, αλλά επειδή θα μου αρέσει. Και θα ήθελα εδώ να ξεχωρίσω το φανταστικό από το εξωπραγματικό, επειδή από μια άποψη όλα τα βιβλία ανήκουν στο χώρο της φαντασίας. Ακόμη, πολλά βιβλία φαντασίας αποδίδουν μέσω αλληγοριών και συμβολισμών τέλεια τη σημερινή πραγματικότητα. Όσο για την επιτυχία, και ποιος δεν τη θέλει; Κι εγώ, όπως όλοι, θέλω να διαβαστώ από όσους περισσότερους αναγνώστες γίνεται, αλλά δεν μπορώ να ‘αλλάξω’ το βαθύτερο εαυτό μου και τη γραφή μου βάσει αυτού του σκεπτικού.

Τελευταία φαίνεται ότι όλοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς.  

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει και να δοκιμαστεί, κάθε βιβλίο έχει το κοινό του και στο τέλος ο αναγνώστης έχει πάντα το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής. Αν και κάποιες φορές βλέπω ότι μερικά γραπτά δοκιμάζουν την υπομονή του αναγνωστικού κοινού, γενικά θεωρώ θετική την ενασχόληση με το βιβλίο. 

Ποιο κενό αναπληρώνεις γράφοντας;

Η ζωή συχνά είναι σκληρή και άδικη. Αναπληρώνω τα κενά αγάπης, δικαιοσύνης και ισορροπίας.

Είσαι αυστηρή όταν διαβάζεις  γραπτά μου; 

Δεν χρειάζεται, επειδή γράφεις για ενδιαφέροντα θέματα και με πολύ όμορφο τρόπο. Είμαι σίγουρη ότι αν το θελήσεις, θα γράφεις ωραία βιβλία κάποια στιγμή στο μέλλον. Μόνο παρατηρώ και διορθώνω μικρά λάθη στην ορθογραφία ή τη σύνταξη, επειδή, και ως φιλόλογος, έχω μια μεγάλη αγάπη στη σωστή, ελληνική γλώσσα.

*Επιμέλεια/Styling: Αννούσα Μελά of my style forecast

*Φωτογραφίες: Vassilios Michail 

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο Red Studio της Ναταλίας Αργυράκη, την Τρίτη 14 -05-2013: http://the-red-studio.blogspot.gr/2013/05/mother-daughter-duo.html
η, 14 Μαΐου 2013

Βρείτε το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.biblionet.gr/book/181354

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html