Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΧΡΟΝΟΣ ΑΚΙΝΗΤΟΣ! ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

Ας σταματούσε ο χρόνος!


Όμως το ήξερε, ο Χρόνος νικάει, δεν νικιέται. Είναι ο κατακτητής, δεν κατακτάται. Ορίζει, δεν ορίζεται. Είναι ένας μάγος αυτοκράτορας που δίνει εντολές ανέκκλητες με την υπεροψία της αδιαφιλονίκητης εξουσίας του.

Με το μανδύα του ορίζει τι θα αποκαλυφθεί και τι θα παραμείνει μυστικό δικό του στους αιώνες. Με μια του κίνηση, τραβάει το μανδύα και τα κρυμμένα λούζονται στο φως και φανερώνονται. Και με μια άλλη κίνηση σκεπάζει πρόσωπα, πράξεις, πράγματα και το σκοτάδι καταπίνει τα μυστικά.

Αυτός ορίζει τι θα θεραπευτεί και τι ανίατο θα μείνει.

Όταν εκείνος βιάζεται, σε παρασύρει στο βιαστικό του βάδισμα, και δεν μπορείς να τον προλάβεις, όσο κι αν ασθμαίνεις. Και συνήθως βιάζεται όταν είσαι ευτυχισμένος...
Όταν βαριέται, πάει ανελέητα αργά και δεν μπορείς καν να τον σπρώξεις - είναι τόσο βαρύς! Και συνήθως βαριέται, όταν εσύ βαλτώνεις στην απελπισία...

Χρόνος ακίνητος! Ανίκητος Χρόνος!


Όταν γκρεμίζονται οι μύθοι και τα παιδικά πιστεύω
και βρίσκεις την τόλμη να ζήσεις τη δική σου ζωή
Έτσι κι αυτή τη φορά ο Χρόνος οδήγησε με τις βιαστικές δρασκελιές του την κούρσα, φέρνοντας την εβδομάδα των εραστών στο σκοτεινό χώρο των μυστικών του παρελθόντος και την ίδια τη Βερονίκη μαζί με την Ισμήνη στη σάλα αναμονής του αεροδρομίου του νησιού, να περιμένουν το Μάριο.

Ούτε στιγμή δεν είχε φανταστεί η Βερονίκη ότι και το δευτερόλεπτο μακριά από τον Τόνυ θα ήταν τόσο βασανιστικό κι ότι θα χρειαζόταν να πιέσει τόσο πολύ τον εαυτό της για να δείχνει χαρούμενη! Έπρεπε, όμως. Για το Μάριο. Που ήταν καλός και σωστός και σίγουρα δεν άξιζε όσα του έκρυβε.

Λιγομίλητη και μ' ένα αδιόρατο μελαγχολικό χαμόγελο τον παρακολουθούσε, ενώ μιλούσε με την ξαδέρφη του, και κατέληγε πάλι στο ίδιο απελπιστικό συμπέρασμα. Δεν είχε το δικαίωμα να τον πληγώσει. Ποτέ δεν θα έβρισκε το θάρρος να του πει τι συνέβαινε.

Και τον ακολούθησε ξανά, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού αυτή τη φορά, κοιμήθηκε μαζί του στα λευκά σεντόνια ενός άλλου πολυτελούς ξενοδοχείου, ενώ η σκέψη της άλλο κορμί αγκάλιαζε κι άλλο στόμα φιλούσε, έβγαλε κι άλλες ευτυχισμένες φωτογραφίες κι έκλαψε κρυφά...


Το δικαίωμα του λάθους και της προσωπικής επιλογής

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:













 


1 σχόλιο:

  1. Time,sometimes friend and sometimes foe.
    When we are children we want time to fly ,we long to be older.
    When we are older,we want time to slow down,stop even,we long to be younger.
    when we were young,summers lasted for ever,now we are older they seem to be gone in the blink of an eye.
    Tempus fugit...mostly!

    ΑπάντησηΔιαγραφή