ΜΟΙΡΑ, της Ella Wheeler Wilcox

"Fate", by Ella Wheeler Wilcox, 1897

Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη

Bungalow of Ella Wheeler Wilcox, Short Beach, Conn.

ΜΟΙΡΑ

Κάποιο καράβι ταξιδεύει στην ανατολή

κι ένα άλλο κατευθύνεται στη δύση

με τους δικούς του το καθένα ίδιους ανέμους να φυσάνε.

Είναι του πλοίου τα πανιά

κι όχι οι ανεμοθύελλες

που ορίζουνε τη ρότα που τραβάμε.

Σαν τους θαλασσινούς αγέρηδες

μοιάζουν του πεπρωμένου οι δρόμοι,

έτσι όπως ταξιδεύουμε ως της ζωής την άκρη.

Είναι η ψυχή που καθορίζει

τον τελικό σκοπό της

κι όχι η γαλήνη ούτε η τρικυμία.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

"MONAΞΙΑ", της Ella Wheeler Wilcox

"SOLITUDE", by ELLA WHEELER WILCOX

Απόδοση στα ελληνικά: Αγγελική Μπούλιαρη

MONAΞΙΑ

Γέλασε, και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου.

Κλάψε, και μονάχος θα κλαις.

Γιατί η λυπημένη γέρικη γη πρέπει να δανειστεί την ευθυμία της,

ενώ προβλήματα έχει δικά της αρκετά.

Τραγούδησε, και οι λόφοι θα απαντήσουν.

Αναστέναξε, κι ο στεναγμός σου στον αέρα θα χαθεί.

Αναπηδούν οι αντίλαλοι σε ήχο χαρωπό,

μα συρρικνώνονται στης έγνοιας τη φωνή.

Αγαλλίασε, και οι άνθρωποι θα ψάξουν να σε βρουν.

Πένθησε, και την πλάτη θα γυρίσουν ν’ απομακρυνθούν.

Θέλουν γεμάτο μερτικό απ’ όλες τις χαρές σου,

μα δεν χρειάζονται τη θλίψη από τις συμφορές σου.

Είσαι χαρούμενος, και οι φίλοι σου είναι πολλοί.

Δείξε λυπημένος, και τους έχασες όλους.

Ούτε ένας δεν αρνείται το νέκταρ του οίνου σου,

αλλά μονάχος πρέπει να πιείς της ζωής τη χολή.

Γιόρτασε με γεύμα πλούσιο και οι αίθουσές σου θα γεμίσουν από πλήθη.

Νήστεψε, κι ο κόσμος θα σε προσπεράσει.

Να πετυχαίνεις και να δίνεις, κι αυτό σε βοηθάει να ζεις,

μα κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει όταν πεθαίνεις.

Υπάρχει χώρος στους διαδρόμους της χαράς

για μιαν αρχοντική και μεγάλη κουστωδία,

αλλά όλοι πρέπει να μπούμε ένας-ένας στη σειρά

για τα στενά περάσματα του πόνου.

Poetical works of Ella Wheeler Wilcox,

Edinburgh : W. P. Nimmo, Hay, & Mitchell, 1917

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ;

Πώς το κατάφεραν αυτό
που μέχρι χτες αδύνατο φαινόταν;
Να μας στερήσουν από κείνα
τα σημαντικά που λέγαμε περήφανα
πως δεν μπορεί το χρήμα ν' αγοράσει;
Πίστη κι ελπίδα να ληστέψουν...


(Ιούνιος 2010)


Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΕΠΙ ΓΗΣ

Απόσπασμα από τη νουβέλα "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει" που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο - Από το ημερολόγιο της Λυδίας 

Τρίτη, 20 Φλεβάρη  

Άνθρωπος: Το πιο απελπισμένο πλάσμα επί γης…

Όλοι ψάχνουν κάτι να τους κρατήσει ζωντανούς.

Άλλοι ψάχνουν το νόημα της ζωής στην υπερβολική ταχύτητα, σ’ αυτήν ακριβώς που τελικά τους στερεί τη ζωή…

Άλλοι στην σκληρή, ακατάπαυστη εργασία, που δεν αφήνει περιθώριο στο μυαλό να σκεφτεί, στην ψυχή να νιώσει. Και γι’ αυτούς πάλι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην ανυπαρξία ζωής…

Ψάχνω κι εγώ. Τη δική μου ουτοπία. Μιαν αγκαλιά στεγνή από αίμα, σίγουρη, αδιάβροχη, αδιαπραγμάτευτη.

Να με κλείσει και να με νανουρίσει. Να με ησυχάσει και να με βεβαιώσει ότι όλα εκεί έξω είναι το ψέμα, το παραμύθι με τα στοιχειά και τους κακούς, κι εδώ μέσα, σ’ αυτή την αγκαλιά, είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, είναι η ζωή, το νόημα της ζωής…

Μέχρι τότε…

Μια εικόνα, μια στιγμή, μια σύντομη αίσθηση ευτυχίας.

Το πέταγμα του γλάρου, η ομορφιά του τσαλαπετεινού.

Μια σταγόνα βροχής στο μάγουλο, που σε κάνει να γυρίσεις το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, να δεις το συννεφάκι που την έστειλε, ακριβώς τη στιγμή που η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική.

Δροσοσταλίδες να γλιστρούν στα πλατιά φύλλα του φυτού στη γλάστρα έξω από την πόρτα σου.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου το πρωί, στο τραπέζι της κουζίνας, πάνω στο γυάλινο βάζο με το ξανθό μέλι.

Η τελευταία κόκκινη αναλαμπή στον ορίζοντα το σούρουπο.

Μια δροσερή αύρα.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html