Εκδόσεις ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ, Σελίδες 96
Η νουβέλα του Στέφανου Ξένου, «Η Τελευταία Εβδομάδα», είναι μια θαυμάσια περιγραφή του σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου. Ο ήρωας ξεκινάει την ενήλικη, παραγωγική ζωή του με γέλιο, αυτοπεποίθηση, ενέργεια, έρωτα, με την ικανότητα να διακρίνει ακόμα και στο πιο ασήμαντο πράγμα την ξεχωριστή κα μοναδική σημασία του, αλλά και με μια μικρή υπεροψία, έπαρση, ότι, δηλαδή, υπερτερεί σε εξυπνάδα και φιλοσοφική θεώρηση της ζωής έναντι των φίλων και συναδέρφων του - οι οποίοι έχουν θέση στο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος του - και γενικά έναντι των συνανθρώπων του.
Όλους τους αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και τη συνάδερφό του, τη Νίκη, για την οποία αισθάνεται περισσότερα πράγματα απ’ όσα θέλει να παραδεχτεί. Θεωρεί ότι εκείνοι ζουν μια πληκτική, αδιάφορη, μηχανική και επαναλαμβανόμενη ζωή, και είναι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν έχει, ούτε θα έχει στο μέλλον, καμία σχέση μ’ αυτούς. Αντιθέτως, θα ζήσει μια έντονη, συναρπαστική ζωή και προπαντός ελεύθερη από συμβατικές δεσμεύσεις, ακριβώς όπως επιθυμεί.
Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο ήρωας πολύ αργότερα, όταν, σύμφωνα με το ποίημα «Κεριά», του Κωνσταντίνου Καβάφη, το οποίο παραθέτει στην αρχή, κοιτάξει πίσω του και δει τις μέρες του παρελθόντος του σαν μια σκοτεινή γραμμή από σβηστά κεριά που όλο πληθαίνουν;
Θα καταφέρει, καθώς προσπαθεί να διαφέρει από τους άλλους και να αποφεύγει τον συγχρωτισμό μαζί τους και τα δεσμά της ρουτίνας, μέσα στην 'ελευθερία' του αυτή, να βρει την ικανοποίηση, την ισορροπία, την ευτυχία που επιθυμεί, όπως άλλωστε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη;
Μήπως η έννοια της ελευθερίας δεν είναι τόσο απλή, ώστε αποφεύγοντας κάποια πράγματα, να την αποκτάς αυτομάτως; Μήπως είναι μια πολύπλοκη, εσωτερική διεργασία, η οποία δεν συνδέεται τόσο πολύ με ‘απτά’ πράγματα και η οποία σε ακολουθεί παντού, ανεξαρτήτως τόπων και καταστάσεων; (Βλ. ‘Η πόλις’, Κ. Π. Καβάφη)
Και, τέλος, θα καταφέρει ο ήρωας, να αποδώσει στον εαυτό του την αληθινή του ταυτότητα, πράγμα που αποτελεί για εκείνον το μεγαλύτερο επίτευγμα;
Η νουβέλα αποτελείται από επτά κεφάλαια, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε μία ημέρα της εβδομάδας. Κάθε νέο κεφάλαιο μας εισάγει στην επόμενη ημέρα της εβδομάδας, αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Ξεκινάει με τη Δευτέρα και τον ήρωα στην ηλικία των είκοσι επτά χρόνων. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι εκείνο της Κυριακής, με τον ήρωα σε ώριμη ηλικία, και ακολουθείται από την επόμενη ημέρα που είναι Δευτέρα ξανά, πλην όμως το ‘κεφάλαιο’ που της αναλογεί είναι λευκό. Υποθέτω για να συμπληρωθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.
Κάθε Ημέρα-Κεφάλαιο ξεκινάει με το ξυπνητήρι και την πρωινή έγερση, αλλά τελειώνει διαφορετικά, κάτι που ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει. Υπάρχει, επίσης, σε όλες τις Ημέρες-Κεφάλαια, μια παιδική παρουσία, η οποία μπαίνει στο δρόμο του ήρωα και πότε με το γέλιο της, και πότε, συνηθέστερα, με τα λόγια της, τον συνεφέρνει, χαροποιεί, αλλά και τον προβληματίζει. Αντιπροσωπεύει, άραγε, αυτή η παρουσία το παιδί που κρύβει μέσα του ο ήρωας, τον βαθύτερο, υποσυνείδητο εαυτό του, τον ‘φύλακα άγγελό’ του, που τον παρηγορεί πως "ό,τι κι αν συμβαίνει, θα περάσει, πάντα περνάει. Τα εμπόδια είναι σκαλοπάτια";
Κατά τη δική μου ανάγνωση και γνώμη, στο κείμενο υπάρχουν έμμεσες αναφορές στον Αλμπέρ Καμύ (Ο Ξένος), στον Κωνσταντίνο Καβάφη (Κεριά, Η πόλις) και στον Κώστα Καρυωτάκη (Δημόσιοι υπάλληλοι, Πρέβεζα - «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…»), πράγμα που, φυσικά, μόνο προτέρημα μπορεί να θεωρηθεί.
Συμπερασματικά, ο Στέφανος Ξένος είναι μια νέα, ενδιαφέρουσα και ευαίσθητη, αντρική φωνή στο πεδίο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, που είμαι σίγουρη ότι θα μας δώσει καλά δείγματα γραφής στο μέλλον. Όσο για το βιβλίο του ‘Η Τελευταία Εβδομάδα’, ομολογώ ότι το διάβασα με ενδιαφέρον και ότι μόλις το τέλειωσα, είχα την εντύπωση ότι έρχεται νέο αίμα στην Ελληνική Λογοτεχνία.
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:
