Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

THE AUBERGINES

The aubergines

a short story by Angeliki Bouliari  

Both my mother’s husbands passed away prematurely, a short while after they had reached their sixties. The second at the age of sixty-three. In May of that year he received his pension, in June he was diagnosed with cancer. The doctors gave him a small extension of life through a serious, that is painful, operation, and so he had time to say farewell to us and we on the other hand to get used to the idea.  My own father was the first husband, but I don’t have much to tell you about him. They took a divorce when I was a little girl and saw him in no more than three or four occasions.

My mother is a very dynamic and independent person, though with a somewhat harsh and primitive behavior at times, perhaps because she was deprived of education, which became an obsession for her. Luckily things balanced out with me and my brothers, since we were all able to get proper education under her constant encouragement and through our will. Her brain is female, bears ideas all the time, however her boldness and heavy hand resemble a general. It would have been better if she were born a man. This would have helped her to impose her own opinions and realize many of her plans which never went further than this stage, since the first and best signature, that of the husband, was needed, which unfortunately was not available.

From this point of view, the husbands represented rather an obstacle in her way. But if she was young enough when she divorced the first one hoping for someone better, no matter if he finally didn’t meet her expectations either, when the second left her alone, too, she was by then of a mature age herself, in her early sixties, commonly considered old for new plans. Having often thought that her path of life in the role of a wife was predestinate, I told her once: “Oh, mother, whichever you had chosen, yet again you would be a widow now.” I meant, of course, that she would be alone, without company and support. I guess she didn’t like what I said, because she stared at me with severe eyes and asked me in a sibylline way: “You think so?” I suppose, now that I am thinking about it again, that she didn’t like this image for herself, of being a weak woman needing a man.

After the required mourning period had passed, Mother started driving regularly the car, enjoying her coffee with the accompaniment of some cigarettes and renovating her parental house in the country. When all works were completed, she announced to us that she would move there permanently. Ourselves we were concerned about her, whether after living her whole life in the city she would manage to get used to living in the country, and we hoped that she would spare her time between the country and the city, where we, her children and grandchildren, lived.

Soon it was proved that there was no reason for us to worry. Apart from her occupation with the housework, her energy was redirected to nature. She acquired a garden where she grew plants and seasonal vegetables and all kinds of herbs. A small poultry farm on the bank of the river passing nearby with hens and some geese were added in her occupations, while the ‘family’ was complemented with a fertile little cat and her six cute kittens, which, to her great joy, ran towards her upon her appearance on the path at usual lunch time and followed her everywhere like obedient little dogs.

 Soon, too, our hopes vanished that Mother would visit us in the city.

Of course, we were aware that since she had never been a conventional mother, she wouldn’t become a conventional grandma and elderly, yet again we had difficulty in accepting that all her life was now defined by the vegetable garden and the poultry and that there was no time left for us.  The plants, she said in a manner so authoritative that no objection or protest could be raised, needed continuous attention, so she had to be always present in order to protect them from the adverse weather conditions, and as far as the animals were concerned, they should be given food and water on a daily basis. There was nobody to undertake this duty with her own sense of responsibility. And she concluded with the suggestion that we should visit her, so she could see us and give us our share from the crop. Why was she getting tired anyway if not to provide us with fresh vegetables and eggs? On the other side, it was meaningless for us to talk about the family, work and children demands of each one of us. Our words were in question, hers never.

On such a visit of mine, on a like a lightning trip, last summer – I arrived midday and next morning I would leave – apart from the afternoon coffee-time, little other time we spent together. Mother was very busy with that whole new world she had created and of which she was very proud. To catch up with her and break my own news to her, I followed her everywhere running, because in spite of her age she walks upright so very fast that when I realized it, I stopped worrying about her health and smoking. So, I accompanied her as far as the drugstore where she bought medicines for two or three alone and impotent ‘elderly’ persons, and stayed with her afterwards while she was feeding the animals and putting water in the watering hole, and later on I watched her gather all hens and geese in their little houses and close tightly the doors, constantly watching out for her handsome but aggressive rooster who was very likely to attack her.

On the way back home and as it had got entirely dark outside, I felt certain that all kinds of her occupations were over and that we would have at last the opportunity to spend a lovely quiet evening together. In front of the garden gate, though, she suddenly stopped. “You go upstairs and I’ll come in a short while. I want to collect some aubergines that you take with you tomorrow.” There was no point in my saying that she didn’t have to do this or insisting on my keeping her company. It was getting chilly and cold, she said decisively, mosquitoes were always fond of biting me, the nettles would sting me and my legs would swell up and moreover my sandals would get dirty. Herself she was equipped with rubber boots, gloves, a knife and a torch. I obeyed.




I went home. I made myself some hot tea and drank it while watching the news on the television. Time passed but Mother still hadn’t appeared. I put a shawl on my shoulders and went out in the balcony overlooking the garden. In the total darkness I could only see a dim light and a human shadow going back and forth from one plant to the other: My mother and her torch.




“Enough with the aubergines! How many more am I going to take with me?” I said as calmly as I could.

“Aubergines you think I am collecting? I have other business more important to do”, she replied bent over a plant without looking up.

“What is going on?” I asked puzzled.

“There are some bugs here which go crazy for aubergines.”

“And what are you doing?”

“I am picking them up one by one from each aubergine plant.”

I stayed stunned. “One by one! Do you have to do that now? Can’t you do it in the morning?”

She laughed ironically. “It is at night they come out, and if I wait till morning, I will find no aubergines on their place tomorrow, not one. And it is a pity. I’ve grown them and taken care of them for so long”, she said and went on picking up the bugs carefully.

“And what are you doing with these bugs?”I asked without having got over the surprise yet.

“I put them here in a little bucket and I will throw them away on the other side of the road near the river. There they’ll find a lot of blackberries to eat!”



THE END

P.S. This short story first appeared in Greek, on : http://www.logwn-paignia.gr/tauepsilon973chiomicronsigmaf-15.html









Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:
Find Angeliki Bouliari here: 







Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ







 Έγραψα τον αριθμό της 
Κασσάνδρας στο κινητό μου, 
για να πάρω σε κάποια στιγμή ησυχίας και υποσχέθηκα να ενημερώσω σχετικά τη φίλη μου. Ήταν απ' αυτούς που σε χρεώνουν 2,5 ευρώ το λεπτό.

Η Κασσάνδρα δεν ήταν διαθέσιμη και με συνέδεσαν με μια συνεργάτιδά της, τη Σεμέλη. Γλυκύτατη κυρία, δεν μπορώ να πω, όλο 'γλυκιά μου' και 'γλυκιά μου' μ' έλεγε, αλλά μιλούσε αργά, μάλλον με είχε περάσει για αλλοδαπή και το έκανε επίτηδες, για να την καταλαβαίνω...



«Σε θέλει, σε θαυμάζει» μου είπε με σιγουριά. «Του αρέσεις και ως γυναίκα και ως άνθρωπος. Συγκεντρώνεις όλα όσα ψάχνει σε μια σύντροφο, γλυκιά μου». Μου ζήτησε να της πω έναν άλλο αριθμό και αυτοσυγκεντρώθηκε ξανά για λίγο, ενώ εγώ ήδη πετούσα στα ουράνια από τη χαρά μου.
«Τον βλέπω πολύ κοντά σου. Συνάδερφός σου είναι;»




«Όχι, ακριβώς, αλλά βρισκόμαστε μερικές φορές την εβδομάδα».
«Έλαβες λουλούδια τώρα τελευταία;»
«Όχι. Μονάχα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο την ημέρα της γιορτής μου από έναν άγνωστο», μουρμούρισα.
«Αυτός στο έστειλε! Σε σκέφτεται συνέχεια, γλυκιά μου. Σε ζηλεύει. Ζηλεύει τον άντρα σου που σ’ αγκαλιάζει. Δεν είναι σίγουρος για σένα, για τα αισθήματά σου, και διστάζει. Φοβάται. Με τη μητέρα του μένει;» 


«Δεν έχω ιδέα», απάντησα.
«Τον επηρεάζει αρνητικά για τέτοια σχέση», συνέχισε η Σεμέλη, αγνοώντας με. «Βλέπω κάποιες δυσκολίες, γλυκιά μου», μουρμούρισε σκεφτική, κι εγώ προσγειώθηκα απότομα σε ανώμαλο έδαφος. Μου ζήτησε ακόμα έναν αριθμό και σώπασε για να συγκεντρωθεί. Ενώ περίμενα με αγωνία, κόπηκε ξανά η γραμμή!



Ξανακοίταξα το ρολόι του τοίχου. Ναι, δεν χωρούσε αμφιβολία, ακόμα ένα τέταρτο της ώρας είχε περάσει! Ο λογαριασμός του κινητού θα έπεφτε ως χαράτσι επί της κεφαλής μου, αλλά έπρεπε να μάθω…

«Λοιπόν, Σεμέλη, τι βλέπεις για το Νίκο; Υπάρχει άλλη; Τι θα γίνει; Τι να κάνω;» μπήκα κατευθείαν στο θέμα, μόλις με συνέδεσαν.
Η Σεμέλη αυτή τη φορά ακούστηκε κάπως παραξενεμένη που με άκουσε πάλι, κάπως κουρασμένη, δεν ξέρω κι εγώ τι να πω. Μάλλον είχε εξαντληθεί από την πολλή αυτοσυγκέντρωση, η καημένη…

«Δεν υπάρχει άλλη. Υπήρχε μια σχέση και τέλειωσε», είπε η Σεμέλη και σώπασε για λίγο. «Θα κάνεις κάποιο ταξίδι», συνέχισε. «Έχεις προγραμματίσει κάτι;»
Σκέφτηκα γρήγορα. Δεν είχα κανονίσει τίποτα ακόμα, αλλά πιθανόν να ταξίδευα σε δυο-τρεις μεγάλες πόλεις της επαρχίας, για τις ανάγκες της έρευνας σχετικά με τις προβλέψεις.
«Κάτι είναι στα σκαριά», απάντησα δισταχτικά.


«Θα πάτε μαζί! Θα σε συνοδεύσει. Με αυτοκίνητο. Θα είστε με παρέα, ίσως σε μέρος κοντά σε θάλασσα. Θα κουβεντιάσετε πολύ. Θα τα πάτε πολύ καλά στο τέλος! Τα ζώδιά σας ταιριάζουν, γλυκιά μου. Φαίνεται καθαρά στα χαρτιά μου. Ένας ψηλός, μελαχρινός σε σκέφτεται και μπαίνει στη ζωή σου. Αυτός θέλει να βεβαιωθεί για τα αισθήματά σου, ότι τον βλέπεις σοβαρά. Δεν θέλει κάτι επιπόλαιο, περαστικό…»

Κανένα πρόβλημα, σκέφτηκα, θα τον βεβαίωνα εγώ και με το παραπάνω!


Ήμουν πολύ χαρούμενη τώρα κι ένιωθα ότι βάδιζα σε στέρεο έδαφος. Ήξερα τι συνέβαινε κι επομένως αισθανόμουν μια σιγουριά για το αίσθημά μου και για τις μελλοντικές κινήσεις μου. Είχα ξεχάσει ολότελα την οικογενειακή μου κατάσταση, και ο λογαριασμός του κινητού μου, που πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου, ήταν μονάχα μια σύντομη και έμμεση υπενθύμιση. Έπρεπε να έχω το νου μου να τον παραλάβω εγώ η ίδια και να τσακιστώ να τον εξοφλήσω αμέσως, από φόβο μήπως τον έβλεπε ο γιος μου ή ο άντρας μου. Όχι, ότι θα μου έλεγαν τίποτα για το ποσό, αλλά μήπως κοίταζαν τους αριθμούς κι έβλεπαν το περίφημο νούμερο που άρχιζε από 9001… και μ’ άρχιζαν στην κοροϊδία και στις ερωτήσεις.




Από την ιστορία "Οι προβλέψεις" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει": http://anemosekdotiki.gr/books/ego_agapo.html 


Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ



Προτίμησα να φύγω, γιατί η διαφωνία δεν οδηγούσε πουθενά, αφού όπως πάντα διαφωνούσαμε ακόμα και για την αιτία της διαφωνίας.  Το σπουδαίο θέμα που είχε προκύψει ονομαζόταν ‘καναπές’ αλλά δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε αν χρειαζόμαστε καινούργιο καναπέ για το επίσημο σαλόνι ή για το πρόχειρο καθιστικό και επομένως ούτε για το χρώμα ούτε για το ύφασμα… Εγώ ψήφιζα καθιστικό, εκείνος σαλόνι. Εγώ απλά είχα διαφορετική άποψη, εκείνος πίστευε ακράδαντα ότι διαφωνούσα επίτηδες για να του πάω κόντρα.
«Πού πας;» με ρώτησε τη στιγμή που έπαιρνα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου.
«Μου τέλειωσε το μελάνι», είπα ψέματα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχε ιδέα από μελάνια και χαρτιά και υπολογιστές, ούτε ενδιαφερόταν  αν έγραφα και τι έγραφα.
«Τώρα;» με ειρωνεύτηκε. «Έχουν κλείσει. Δεν θα προλάβεις!» είπε, τονίζοντας το ‘δεν’ με σιγουριά που έκρυβε μέσα της ικανοποίηση. Για μια ακόμα φορά έφερνε την καταστροφή. Για μια ακόμα φορά με επέπλητε έμμεσα που δεν προγραμμάτιζα σωστά τις δουλειές μου.
«Δεν κλείνουν ποτέ πριν τις εννιά στην πόλη μας», απάντησα κι εγώ, όσο πιο ήρεμα μπορούσα, αλλά επίσης τονίζοντας το ‘δεν’, και βγήκα.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες, κοίταξα αντίκρυ μου το ολόγιομο φεγγάρι που φώτιζε τη νύχτα γύρω μου. Ίσως έφταιγε αυτό για την ανατροπή της, όπως και να ’χε ευαίσθητης, νευρικής ισορροπίας των δυο μας ως ζευγαριού, και μετά από μια σύντομη εκεχειρία, φαίνεται πως άρχιζε ξανά η εμπόλεμη περίοδος. Μπήκα στο αμάξι κι έβαλα μπρος.
Στη διασταύρωση, μπροστά στο ΣΤΟΠ, έμεινα σταματημένη για περισσότερο χρόνο απ’ όσο χρειαζόταν για να ελέγξω το δρόμο, κι έπειτα, αντί να στρίψω αριστερά προς την πόλη, χωρίς να το καταλάβω, απλά τράβηξα δεξιά προς το βουνό. Σταμάτησα στους πρόποδες, στην είσοδο του δάσους, σ’ ένα μικρό ξέφωτο.
Καλά ήταν μέχρι εκεί, ας μην πήγαινα παραπέρα. Ήμουν ήδη αρκετά μακριά από το σπίτι μου, ώστε να  παίρνω βαθιές ανάσες ελευθερίας, αλλά και αρκετά μακριά από την κατοικημένη περιοχή, ώστε να αισθάνομαι τουλάχιστον άβολα, αν προχωρούσα κι άλλο.
 Έβαλα το ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση και προσπάθησα να ενισχύσω το αμυντικό μου σύστημα με θετικές σκέψεις,  όπως για παράδειγμα, ‘είμαι ελεύθερη να κάνω αυτό ή το άλλο, απλά επιλέγω να μην το κάνω,  γιατί κρίνω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή’…


Άκουγα τον Λούις Άρμστρονγκ να αναρωτιέται ‘τι λάθος έκανε για να είναι μαύρος και να έχει τις μαύρες του’, και σκεφτόμουν πως μάλλον εγώ θα έπρεπε να αρχίσω να  αναρωτιέμαι τι έκανα μες στη μαύρη νύχτα, όταν ξαφνικά διέκρινα ένα φως, σαν πυροφάνι, να έρχεται προς το μέρος μου. Πάτησα το κουμπί για τις ασφάλειες, χαμήλωσα κι άλλο τον ήχο του ραδιοφώνου και περίμενα.
Καθώς το φως πλησίαζε αργά, κατάλαβα ότι ήταν μέρος ενός παράξενου σε σχήμα συνόλου, που στραφτάλιζε μες στο σκοτάδι, με τις ποικίλες, ζωηρόχρωμες λάμψεις της φωτιάς.
«Εξωγήινοι!» μουρμούρισα. «Ενδιαφέρον! Θα ήταν μια κάποια λύση…»


Όμως ήταν μονάχα ένας κοντός, παχουλούτσικος, μικρός δράκος, με φολιδωτή πολύχρωμη ράχη και μακριά ουρά, που ξέρναγε φωτιές μπροστά στο καπό μου. Του έκανα νοήματα να πάει πιο κει, γιατί δεν είχα καμιά όρεξη να γίνω πυροτέχνημα,  κι αυτός ήρθε τότε πλάι στο τζάμι μου και με κοιτούσε με μάτια μεγάλα και ικετευτικά.
Μάλλον θα ήταν ένας από τους σύγχρονους δράκους της Αγγελικής Βαρελά, της συγγραφέα παιδικών βιβλίων, που είχαν μείνει άνεργοι τον τελευταίο καιρό και ζητούσαν δουλειά σ’ ένα οποιοδήποτε βιβλίο.
«Αλλά εγώ, καλέ μου», του είπα σιγανά, κουνώντας το κεφάλι, «όχι μόνο δεν είμαι συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αλλά ούτε καν συγγραφέας. Μια απλή υποψήφια είμαι…»
Εκείνος επέμενε μια να με κοιτάζει, και μια να σκύβει και να ρίχνει τις φωτιές του προς τα κάτω και προς τα πίσω. Ακολούθησα με το βλέμμα τις κινήσεις του και κατάλαβα πως μου έδειχνε το πίσω αριστερό του πόδι. Φαινόταν χτυπημένο κι από την ουλή του έβγαινε ένα πορτοκαλί υγρό. Άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα. 
   
Έτσι γνώρισα το μικρό μου Δράκο…

Η συνέχεια στο βιβλίο ¨Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει"





Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ: