ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ (2)

Επιστροφή στο παρελθόν, ποτάμια και δρόμοι

Υπάρχει πάντα ένα μυστήριο στο παρελθόν, σ' αυτό το κομμάτι της ζωής και του μυαλού μας, επειδή ο χρόνος το θαμπώνει, το σκονίζει, το σκεπάζει με ομίχλη, και η επιλεκτική μας μνήμη, σαν καλλιτέχνης που δε μένει ποτέ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα αλλά ψάχνει να το τελειοποιήσει, διαλέγει με καινούργια κριτήρια να φωτίσει, να καθαρίσει, να γυαλίσει ή να κρύψει παλιά πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα.
Μας σαγηνεύει η ιδέα ενός καινούργιου ταξιδιού στα παλιά, εκείνο το "αν" μας καταδιώκει, και η προοπτική να γυρίσουμε με κάποιο τρόπο πίσω και να θέσουμε άλλους όρους, να βάλουμε σε άλλες θέσεις τα πρόσωπα, άλλα λόγια στα χείλη τους, η πιθανότητα να δράσουμε διαφορετικά, μας ελκύει, μας δίνει ζωντάνια, ελπίδα ίσως και χαρά.  

Η επιστροφή στο παρελθόν θα μας απασχολήσει όλους κάποια στιγμή στη ζωή μας. Είναι δύσκολο ν' αντισταθείς, καθώς έχεις πάρει το δρόμο σου, "τον λιγότερο ή περισσότερο ταξιδεμένο", σε μια στάση καταμεσής στο μονοπάτι σου και σ' ένα βλέμμα πίσω σου.

Όμως δεν γυρίζουν όλοι πίσω. Είναι βέβαια λίγοι αυτοί που δεν γυρίζουν ποτέ στα παλιά, που σιχαίνονται να σκαλίζουν τις στάχτες, και κοιτάνε μόνο μπροστά. Δεν ξέρω αν πρόκειται για δύναμη και από πού την αντλούν, πάντως τους θαυμάζω. Για την τόλμη τους να προχωρήσουν στις άγνωστες διαδρομές και να αντιμετωπίσουν ό,τι συναντήσουν εκεί. Για τη γενναιότητά τους να αποδεχτούν τα αποτελέσματα των προηγούμενων επιλογών τους, και τη μεγαλοψυχία τους να μην αναιρέσουν και ταπεινώσουν τον παλιό εαυτό τους.

 Τους άλλους, με τις εμμονές και τα φαντάσματα, τις άγρυπνες νύχτες και το κυνήγι της ουτοπίας, τους κατανοώ, τους συμπαθώ, μπορεί και να τους αγαπώ...

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο καθένας έχει την άποψή του, είτε υποκύπτει στον πειρασμό του παρελθόντος είτε όχι.

Όπως σχολίασε ένας ανώνυμος αναγνώστης σε ανάρτηση της Ναταλίας με το θέμα αυτό, που υπήρξε αφορμή και για το δικό μου σημερινό:
"Η αλήθεια είναι ότι κάνω κι εγώ το ίδιο λάθος κι όταν το παρόν δεν είναι καλό, ψάχνω στο παρελθόν τις στιγμές που έζησα με κάποιους ανθρώπους, ακόμα κι αν με πόνεσαν, για να βρω εκεί το καλύτερο... Πόσο λάθος! Αλλά όλοι αυτό δεν κάνουν; Σαν να μην πιστεύουν ότι αύριο, στην επόμενη γωνία σε περιμένει κάτι καλύτερο, κι έτσι πρέπει να ξεθάβεις και να αναμοχλεύεις τα περασμένα και να σκέφτεσαι, 'μήπως με τον/την... θα ήμουν ευτυχισμένη/ος; Μήπως έκανα λάθος που δεν έδωσα μια ευκαιρία; Θα με αγαπήσει άλλος όπως εκείνος; Και άλλα τέτοια."

  

Συμφωνώ με τα παραπάνω, έτσι γίνεται. Επειδή, πραγματικά, δεν πιστεύουμε ότι στην επόμενη γωνία, ώρα, υπάρχει κάτι καλύτερο που μας περιμένει, που μας αξίζει. Είναι η ανασφάλειά μας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η έλλειψη εκτίμησης και αγάπης προς τον εαυτό μας που μας κάνει να αφήνουμε αυτές τις ελλείψεις να παίζουν το ρόλο του "κακού" (κακοτυχίας, ατυχίας) στη ζωή μας. Και ως συγγραφέας, επαναλαμβάνω, το κατανοώ, επειδή κι εμείς οι συγγραφείς "τρεφόμαστε" από τέτοιες καταστάσεις για να πλάσουμε χαρακτήρες.

Συμφωνώ όμως και με την άποψη της Ναταλίας: " Ακόμη κι αν το παρόν μας δυσαρεστεί, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε ή θα θέλαμε ή ελπίζαμε πως θα έχουμε, ακόμη και τότε, μπορούμε μόνο να παλέψουμε για το καλύτερο αύριο. Όχι να ανοίξουμε ξεχασμένα σεντούκια, παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας, λέγοντάς του πως κάπου εκεί, ανάμεσα στα παλιά μας αντικείμενα θα βρούμε κάτι καλύτερο από το τώρα. Κάτι στο οποίο χρωστάμε μια ακόμη ευκαιρία. "

Νομίζω ότι τα λεγόμενα της Ναταλίας αντιπροσωπεύουν την υγιή, ζωντανή, αγωνιστική και εν τέλει ωφέλιμη, για τον καθένα ξεχωριστά, αντίληψη. Εκφράζει τις σκέψεις που πρέπει να κάνουμε, τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε, όταν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τότε απομένει ένα και μόνο ερώτημα που αφορά μονάχα στο παρόν:

"Τι δεν πάει καλά, τώρα, μ' αυτόν τον άνθρωπο, με μένα;"

Όλα στη ζωή είναι, κι ο καθένας έχει το δικό του χωροχρόνο ωριμότητας.

Μπορείτε να διαβάστε, επίσης:

1.  Την ανάρτηση της Ναταλίας που έδωσε την αφορμή για τις σκέψεις αυτές,

      http://the-red-studio.blogspot.gr/2013/01/let-go.html#more

2.  Τη δική μου ανάρτηση: Γιατί επιστρέφουμε στο παρελθόν; (1)

      http://the-yellow-buses.blogspot.gr/2013/01/1.html

3.  Τη νουβέλα "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει" με θέμα ακριβώς την επιστροφή στο παρελθόν της ηρωίδας, της Λυδίας,       

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html


Φωτογραφίες: Αγγελική Μπούλιαρη
Περιοχή: Ίναχος Αιτωλοακαρνανίας
Εποχή: Χειμώνας (Δεκέμβριος 2012)

ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ; (1)

Σάββατο 24 Μάρτη

 Συνάντησα τον Αχιλλέα. Του τα είπα όλα. Δεν του άρεσε καθόλου αυτή η επανέναρξη τηλεφωνικής επικοινωνίας, ύστερα από τη συνάντησή μας στο Παρίσι. Και το γεγονός ότι εγώ έδειχνα χαρούμενη από σκόρπιες λέξεις του Δημήτρη, όπως το ‘μου’ για παράδειγμα που συνόδευε το όνομά μου ή το στοιχειώδες ενδιαφέρον του για τα παιδιά μου, τον εκνεύριζε.

«Δεν βλέπω το λόγο για τη συνέχεια αυτή», μου είπε. «Πήρες τις απαντήσεις σου, που, μεταξύ μας, μάλλον τις γνώριζες, αλλά δεν ήθελες να τις παραδεχτείς, τώρα τι θέλεις; Μόνο κακό μπορεί να προκύψει, αν συνεχίσεις την όποια επαφή… Κι εγώ νοιάζομαι για σένα, Λυδία, θέλω να είσαι εσύ καλά…»

Έβλεπε ξεκάθαρα τη δυσπιστία μου απέναντι στα λόγια του, την άρνησή μου να τα δεχτώ. Μ’ έπιασε από τα μπράτσα και μ’ ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια.

«Νομίζεις πως θέλω να σου χαλάσω τη χαρά σου; Μα, δεν πρόκειται για κάτι πραγματικό, ουσιαστικό, πρόκειται για μια ψευδαίσθηση… Σε ξεγελούν τα καταραμένα συναισθήματα. Βασίζεσαι σε λάθος δεδομένα!»

«Δεν με καταλαβαίνεις», του είπα με παράπονο.

«Κι όμως σε καταλαβαίνω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον! Έχεις ανάγκη από κάποιον που να κατανοεί και να σέβεται την προσωπικότητά σου, να σ’ αγαπάει πολύ και να μοιράζεται πράγματα μαζί σου… Αλλά δεν είναι αυτός. Ίσως κάποτε, αλλά όχι τώρα. Όχι πια! Δεν μπορεί να σου δώσει, δεν το βλέπεις; Βάλε τελεία και παύλα! Πίστεψέ με, η επιστροφή στο παρελθόν μονάχα καταστροφική μπορεί να είναι! Για όλους!»


«Μα δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου! Αν υπήρχε τρόπος, θα ξερίζωνα την καρδιά μου, για να γλιτώσω από την τυραννία του!»

«Όχι, δεν θα το ’κανες… Τουλάχιστον, όχι εύκολα…» είπε ο Αχιλλέας, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι. «Έχεις μάθει να ζεις έτσι. Τον χρησιμοποιείς σαν αντίβαρο σε μια σκληρή για σένα πραγματικότητα. Γαντζώθηκες σε μια ιδέα, για να μην χάσεις την ισορροπία σου. Κι όλα αυτά επειδή ακόμα αρνείσαι να δεχτείς τις συνέπειες των επιλογών σου!»

«Τον αγαπώ!» διαμαρτυρήθηκα, ενώ ένιωθα τα μάτια μου να θολώνουν. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει στην καρδιά μου!»

Ο Αχιλλέας πέρασε το χέρι του στην πλάτη μου κι έσφιξε τον ώμο μου.

«Δεν είναι αγάπη αυτό, καλή μου. Το ’πες και μόνη σου: είναι τυραννία... Η τυραννία του αδιέξοδου…»

Άλλαξα θέμα και ρώτησα για τα δικά του νέα. Όμως, φαίνεται πως όσα του είχα πει, στριφογύριζαν στο μυαλό του, γι’ αυτό και επανέφερε το θέμα τη στιγμή που με αποχαιρετούσε.

«Άκουσε, Λυδία. Άφηνε τα πράγματα να κυλούν μόνα τους. Το παρελθόν θα μπορούσε να μπει στο δρόμο σου από μόνο του και τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς... Κι αλλιώς είναι τώρα που εσύ εξωθείς και πιέζεις καταστάσεις, σκαλίζεις τις στάχτες του παρελθόντος. Ό,τι προκύψει, θα είναι αποτέλεσμα ‘βίας’… Κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό…»

Μου ζήτησε να υποσχεθώ – σ’ αυτόν αλλά και στον εαυτό μου - ότι θα σκεφτόμουν με απόλυτη σοβαρότητα να διακόψω κάθε επικοινωνία με τον Δημήτρη και να τον βγάλω από τη σκέψη μου, ότι θα έβαζα μια τάξη στην άτακτη μυστική ζωή μου και θα ξαναγυρνούσα στην τακτοποιημένη μου κανονική ζωή.

Του έδωσα την υπόσχεσή μου, μα στην άκρη του μυαλού μου άρχισα να σχεδιάζω μια ακόμα, την τελευταία, μικρή επιστροφή…

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει")
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Η Πέρσα ζήτησε να πηγαίνουν, γιατί δεν αισθανόταν καλά, οπότε σηκώθηκαν όλοι να φύγουν. Ο Τόνι άφησε την Πέρσα απέξω από το σπίτι της και συνέχισε πάντα σιωπηλός για το σπίτι της Βερονίκης. Μόλις έφτασαν, έσβησε τη μηχανή, γύρισε προς το μέρος της και την κοίταξε με κρύο βλέμμα.

- Ξέρεις ποιος ήταν αυτός; τη ρώτησε.

- Για ποιον μιλάς; Δεν καταλαβαίνω.

- Γι' αυτόν με τον οποίον χόρεψες.

Ένα δυσάρεστο προαίσθημα, σαν ριπή παγωμένου αέρα, την έκανε να ανατριχιάσει.

- Φίλος σου. Εσύ έτσι μου τον σύστησες.

- Και πώς ήθελες να σου τον συστήσω; Από δω το μεγαλύτερο καμάκι του νησιού; Και να σκεφτείς, έβαλα στοίχημα μαζί του ότι θα αρνιόσουν να χορέψεις! 

- Έναν χορό μόνο. Κι αυτό γιατί σκέφτηκα πως έτσι έπρεπε να κάνω. Δεν ήθελα η Πέρσα... Σαστισμένη η Βερονίκη προσπαθούσε να εξηγήσει.

- Η Πέρσα... Άφησε την Πέρσα ήσυχη! Τη διέκοψε με οργισμένη ειρωνεία. Ακούμπησε τους αγκώνες στο τιμόνι, στήριξε το μέτωπό του στις παλάμες και σχεδόν μονολόγησε χαμηλόφωνα:

- Πώς μπόρεσες να φερθείς τόσο επιπόλαια;

- Επιπόλαια; Η Βερονίκη, εμβρόντητη, επανέλαβε σαν ηχώ.