ΣΥΝΤΟΜΕΨΕΣ ΤΟΣΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ, ΣΧΕΔΟΝ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ!

Από τη νουβέλα: Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει

Από: Το Ημερολόγιο της Λυδίας

Πέμπτη 23 Νοέμβρη

Το ταξί με άφησε μπροστά στο Ξενοδοχείο Esmeralda, σ’ έναν ήσυχο δρόμο. Στο βάθος η Notre Dame, επιβλητικά γοτθική, ανυπέρβλητα μεγαλειώδης, φαινόταν να μου προσφέρει τη στοργική σκέπη της. Ο οδηγός ήρθε από την πλευρά μου να μου ανοίξει την πόρτα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στην άσφαλτο, μια παράξενη συγκίνηση με κατέλαβε κι ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Σήκωσα το βλέμμα ψηλά, στη στέγη του κτιρίου κι ακόμα πιο ψηλά, πέρα απ’ αυτήν, στον καθαρό, καταγάλανο ουρανό και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Πατώ τον τόπο που ζεις!

Θα μπορούσα, αμετανόητη νοσταλγός, να γονατίσω και να φιλήσω τον τόπο που ζεις…

«Είμαι εδώ», σου είπα απλά, μόλις απάντησες στο τηλέφωνο.

 Φόρεσα ένα μπεζ ταγιέρ, όπως σου είχα πει, όταν συζητήσαμε πώς θα γνώριζε ο ένας τον άλλον. ‘Εσείς οι γυναίκες αλλάζετε διαρκώς’, μου είπες σοβαρά. ‘Ίσως είναι κι αυτό μέρος της γοητείας σας. Πώς είσαι;’ Σου είπα πως δεν έχω αλλάξει πολύ, έχω πάρει λίγα κιλά μονάχα κι έχω λίγο πιο κοντά τα μαλλιά μου. Με συμβούλεψες να ντυθώ ζεστά, γιατί τα βράδια είναι ψυχρά.

Πώς θα μου φαινόσουν; Μήπως μια πλάνη που θα κατέρρεε μέσα σε λίγες στιγμές, μια μακρόχρονη πλάνη με στιγμιαίο τέλος; Πώς θα σου φαινόμουν; Μια ‘καλοζωισμένη αστή’, μια ‘μεσήλικη νοικοκυρά’;

Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Σε λίγο θα αντιμετώπιζα ‘το στοιχειό’ της ζωής μου.  Ωστόσο ήμουν προετοιμασμένη. Και ποτέ δεν υπήρξα δειλή. Οδυνηρή ή όχι η συνάντηση αυτή, θα ήταν μια λύτρωση…

 Bγαίνοντας από το ξενοδοχείο, σε είδα αμέσως. Ήσουν ακουμπισμένος πάνω σ’ ένα μεγάλο τζιπ με πινακίδες του Διπλωματικού Σώματος. Δεν είχες αλλάξει καθόλου, μονάχα ακόμα πιο αδύνατος από τότε. Μοντέρνος όπως πάντα. Τότε μακριά μαλλιά, μούσι, μπλουτζίν και πουκαμίσες με ζωηρά χρώματα. Τώρα κοστούμι με πουκάμισο χωρίς γραβάτα και μαλλιά κουρεμένα πολύ κοντά. Σχεδόν όπως σ’ είχα ονειρευτεί…

Σταθήκαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιταχτήκαμε βουβοί. Τα μάτια σου εξακολουθούσαν να είναι δυο λίμνες, σκοτεινές μα και γλυκές, που με  πλανερά καλέσματα με βούλιαζαν ηδονικά μες στο βυθό τους.

Ήταν παράξενο, λοιπόν, αλλά αληθινό: Ο χρόνος για μένα, πραγματικά, είχε σταματήσει στο παρελθόν…

Χαμογελάσαμε αμήχανοι και οι δύο.

«Ας χαιρετηθούμε, λοιπόν. Τι περιμένουμε;» είπες πρώτος.

Δώσαμε τα χέρια και φιληθήκαμε στο μάγουλο. Σαν δυο παλιόφιλοι που συναντιούνται ξανά, μετά από πολύ καιρό, αγκαλιαστήκαμε και με χτύπησες φιλικά στην πλάτη. Κι εγώ αφέθηκα. Ακούμπησα το κεφάλι μου απαλά στο στέρνο σου, κοντά στη λακκουβίτσα του λαιμού σου, κι ανέπνευσα τη μυρωδιά σου. Την είχα τόσο λαχταρήσει αυτή τη στιγμή! Τότε εσύ, με τα δυο σου χέρια, μ’ έπιασες από τα μπράτσα και με απομάκρυνες μαλακά…

Συντόμεψες τόσο αυτή την επαφή, σχεδόν την εξαφάνισες!

Και τότε ο χρόνος, με μια  ματωμένη χαρακιά, επιτέλους ξεκόλλησε από το παρελθόν και μ’ ένα τεράστιο άλμα, άρχισε πάλι να κυλά, από το παρόν αυτή τη φορά…

Απόσπασμα από το βιβλίο: Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973 και ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ της Κωστούλας Μητροπούλου

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973 και 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ της Κωστούλας Μητροπούλου

Το κείμενο και τα τραγούδια που ακολουθούν είναι από το βιβλίο της Κωστούλας Μητροπούλου, ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Ιούλιος 1974

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 Νοεμβρίου 1973
Ελλάδα, Αθήνα, Σχολή Πολυτεχνείου
"ΨΏΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εμείς οι ελεύθεροι Έλληνες φοιτητές, που για τρίτη μέρα σήμερα εξακολουθούμε τον αγώνα μας δηλώνουμε ότι είμαστε άοπλοι. Βρισκόμαστε άοπλοι απέναντι στα τανκς. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο..."

ΠΡΩΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟ: Προσέλευση του ανώνυμου πλήθους για να δηλώσει συμπαράσταση στους φοιτητές που βρίσκονται τρία εικοσιτετράωρα κλεισμένοι στη Σχολή. Η προσέλευση έχει όψη από πανηγύρι.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΚΤΑΩΡΟ: Προκηρύξεις και διακοπή της κυκλοφορίας. Η όψη του χώρου μέσα και έξω θυμίζει εορταστική εκδήλωση. Χαρακτηριστικό σημάδι σ' αυτό τον έγκλειστο χρόνο η φωνή των
ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων, μια φωνή νέου παιδιού που εκπέμπει στους 1.050 χιλιόκυκλους μηνύματα αισιοδοξίας.

ΤΡΙΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟ: Αριθμός συγκεντρωμένων εντός και εκτός Πολυτεχνείου πάνω από 20.000. Ώσπου νύχτωσε.

Από νωρίς το απόγευμα επικρατεί ένας ηλεκτρισμένος, διάχυτος πανικός στους δρόμους, στα βιαστικά βήματα των περαστικών, στα γεμάτα καφενεία. "Ελευθερία ή θάνατος".

Ώρα 8.00μμ: "Τα δακρυγόνα επιδρούν βλαβερώς εις το αναπνευστικόν σύστημα". Οι πιο παλιοί θυμούνται τον πόλεμο. Κλείνονται στα σπίτια τους. Στους δρόμους όλο και πιο νέοι, σχεδόν παιδιά. Χαφιέδες και δακρυγόνα.

Ώρα 9.00μμ: Σκοτώθηκε ένα νεαρό αγόρι αγνώστων στοιχείων που χαρακτηρίστηκε αμέσως "αναρχικός". Κάποιος έπιασε τα δάχτυλα του παιδιού και τάτριψε στις χούφτες του αδέξια, "είναι πεθαμένος" ξαναείπε ο περιπτεράς και κατάπιε την ίδια φράση για δεύτερη φορά, "το φάγατε το παιδί". Και ο κόσμος που είχε μαζευτεί διαλύθηκε βίαια από τα όργανα της τάξεως.

Ώρα 10.00μμ:Δεύτερος νεκρός, γωνία Χαλκοκονδύλη και Γ΄ Σεπτεμβρίου, "αναρχικός" είπανε μόνο και το όνομά του είχε μια κατάληξη σαν Λαμπρινός ή Φωτεινός.

Ώρα 11.02μμ. "Χρειαζόμαστε γιατρούς, χρειαζόμαστε φάρμακα, ο αέρας βαραίνει, πνιγόμαστε, χρειαζόμαστε αντιασφυξιογόνες μάσκες,  είμαστε χιλιάδες"

Ώρα 12.55 "Τα τανκς κατευθύνονται μέσα στη νύχτα με προορισμό το χώρο συγκεντρώσεως των φοιτητών".

Ώρα 1.29πμ. Τα παιδιά στον περίβολο τραγουδάνε. Το μεγάφωνο πολλαπλασιάζει σε χιλιάδες φράσεις τη μία και μοναδική φράση: ΔΕ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ.

Ώρα 2.02πμ : "αδέλφια, μη χτυπάτε!"

Ώρα 2.05πμ: "Θεέ μου, ας μη χυθεί αίμα!" Η νύχτα είναι γεμάτη μ' αυτή την ευχή.

Ώρα 2.48πμ: "Εφ' όπλου λόγχη!"

Ώρα 2.56πμ: Δύο πυροβολισμοί.

Ώρα 2.57 πμ: Τρία τανκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα. Οι άνθρωποι αραιώνουν. Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν και πολτοποιούνται. Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο.

 













Ώρα 3.03πμ: Στρατιώτες γέμισαν το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές παραδίνονται. Σειρήνες εκκωφαντικές. Μάχες στους δρόμους. Κόλαση.

Δυο από τα τραγούδια που γράφτηκαν στον ενδιάμεσο χρόνο, η μουσική είναι του Ανακρέοντα Παπαγεωργίου.

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΠΑΝΕ ΑΡΧΗΓΟ

Τον έλεγαν "ο αρχηγός"
έγιν' ο πρώτος τους νεκρός
οι φίλοι τούπανε "θα ζεις
όσο υπάρχουμε και μεις".

Είχε δυο μάτια γαλανά
στ' αριστερό σφαίρα περνά
μπλε παγωμένο το δεξί
στο στόμα κόκκινη γραμμή.

Μιλούσε πρώτος στα παιδιά
γέμιζε λόγια η καρδιά
πέρασε πρώτο τη γραμμή
που τελειώνει η ζωή.

"Σκοτώθηκε ο αρχηγός".
Ήταν ψηλός, ήταν στητός
θα τριγυρνάει στη ζωή
όσο υπάρχουν ζωντανοί.


ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

Πίσω απ' τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες
στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα
πίσω απ' τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες
παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα.

Μπροστά απ' τα κάγκελα οι σκλάβοι που φοβούνται
όπλα κρατάνε και ο δρόμος τους ανήκει
πίσω απ' τα κάγκελα φωνές που δεν φοβούνται
και μοιάζουν θάλασσα που πλέει ένα καϊκι.

Πίσω απ' τα σίδερα τα μάτια της γενιάς τους
χαμογελάνε σ' ένα φως που ξημερώνει
έξω στο δρόμο η ντροπή κι η παγωνιά τους
βήμα με βήμα την ελπίδα τη σκοτώνει.



Τραγούδια:

1. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, Μίκης Θεοδωράκης: http://youtu.be/_sf8lirAJoE

2. Το σφαγείο, Μίκης Θεοδωράκης: http://youtu.be/CKBvVYDviZ4

3. Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ: https://www.youtube.com/watch?v=jzadL5xF6lg&ab_channel=ka1962gr 

4. Όσο υπάρχει ουρανός, να πετάς!: http://youtu.be/VOF1GgKZ3bg

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΑΛΑΤΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ALTER VITA

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  της Αγγελικής Μπούλιαρη, συγγραφέα του βιβλίου «Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει», από την «Άνεμος» Εκδοτική, στην Σταυρούλα Αλατσά

Το βιβλίο της Αγγελικής Μπούλιαρη αγγίζει τόσο πολύ τις ψυχές των γυναικών που κάθε μια ιστορία είναι λες και γράφτηκε για εσένα. Εκτός από το γεγονός ότι θα θελήσεις να το κάνεις δώρο σε όλες σου τις φίλες, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα προσπαθήσεις να πείσεις και όλο τον ανδρικό περίγυρο σου να το διαβάσει, γιατί -ναι- είναι γεγονός, έχει πολλά να μάθει μέσα από αυτό!

"Εγώ αγαπώ αυτή καπνίζει", ένας αρκετά "εναλλακτικός" τίτλος. Κρύβει κάποιον συμβολισμό;

Ο τίτλος είναι η τελευταία φράση ενός μικρού και ουσιαστικού αποσπάσματος από το ημερολόγιο της Λυδίας. Δείχνει την ολοκληρωτική κυριαρχία του έρωτα στην ψυχή και τη σκέψη της. Εισπνέει και εκπνέει με την αγάπη αυτή. Οι άλλοι γύρω της, τους οποίους παρατηρεί με συμπάθεια, κάνουν πράγματα, περπατούν, μονολογούν ή καπνίζουν. Ωστόσο, αν κάποιος τη ρωτούσε: Εσύ τι κάνεις; Θα απαντούσε: Εγώ αγαπώ!

Η πρώτη ιστορία του βιβλίου, αναφέρεται στον ανεκπλήρωτο έρωτα και ήδη έχει ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ιστορίες. Γιατί πιστεύετε ότι οι γυναίκες ταυτίστηκαν τόσο πολύ με αυτήν;

Νομίζω επειδή υπάρχει ειλικρίνεια, αλήθεια, μοναξιά και αγάπη στη νουβέλα αυτή. Υπάρχει πάντα κάποιος έρωτας παλιός και το ερώτημα: τι θα γινόταν αν…; Επειδή όλες περπατάμε ένα δύσβατο μονοπάτι προς την ωριμότητα και την ευτυχία και επειδή η αγάπη που προσφέρουμε στους γύρω μας δεν είναι από μόνη της αρκετή για να απαλύνει τη μοναξιά μας.

Στην ίδια ιστορία συναντάμε και μια τρυφερή σχέση μάνας-κόρης. Ωστόσο η κόρη ανακαλύπτει την αληθινή ψυχή της μάνας της μέσα από ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Ποιος ήταν ο λόγος που άργησε τόσο πολύ να την καταλάβει;

Η Ξένια αρνιόταν την επικοινωνία με τη μητέρα της, επειδή έτσι θα γινόταν γνώστρια των διλημμάτων και αισθημάτων της μητέρας και θα υποχρεωνόταν να πάρει θέση, πράγμα που θα ανέτρεπε την επιθυμητή, όπως παραδέχεται και η ίδια, ηρεμία και ασφάλεια. Εθελοτυφλώντας, διατηρούσε την ασφάλεια του οικείου.

''Όλοι ψάχνουν κάτι να τους κρατήσει ζωντανούς''. Τι είναι τελικά αυτό που μας κρατάει ζωντανούς; Ο έρωτας, η αγάπη, η οικογένεια, οι φίλοι;

 Η αγάπη πάνω απ’ όλα! Αυτή που δίνουμε αλλά και παίρνουμε.

''Τα όνειρά μου τα ανέβαλα. Δεν τα ακύρωσα''. Άλλη μια φράση-κλειδί του βιβλίου. Πόσα όνειρα πιστεύετε ότι έχει αναβάλει η σημερινή γυναίκα;

Εξαρτάται από τις ευθύνες και τη δυναμικότητα της κάθε γυναίκας. Πάντως χρειάζεται εγρήγορση και επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να πρόκειται πραγματικά για αναβολή και όχι ακύρωση.

Το βιβλίο σας παρόλο που έχει γυναίκες ηρωίδες, εσείς η ίδια υπογραμμίσατε ότι απευθύνεται εξίσου και στον αντρικό πληθυσμό. Τι πιστεύετε ότι θα αποκομίσει ο άνδρας αναγνώστης από το βιβλίο σας;

Ναι, έχω πει ότι τα θέματα που θίγει δεν έχουν φύλο. Πιστεύω ότι το βιβλίο θα βοηθήσει τον άντρα στη βαθύτερη κατανόηση της ψυχοσύνθεσης και των αναγκών της γυναίκας, όπως ήδη μου έγραψε κάποιος αναγνώστης και με ευχαρίστησε. Από την άλλη βοηθάει τις γυναίκες να καταλάβουν ότι η υπερβολική εξάρτηση από πράξεις και χειρονομίες τις καθιστά ευάλωτες και υποψήφια θύματα προς εκμετάλλευση.

Μια φράση που μένει ανεξίτηλη στην μνήμη του κάθε αναγνώστη είναι: "Κι αν ο νους ξεχνάει, η ψυχή πάντα θυμάται". Τι είναι αυτό που θυμάται η δική σας ψυχή;

Όπως κάθε ψυχή, θυμάται και τα δύσκολα και τα όμορφα.

Έχετε πει: «Δεν ήθελα ποτέ να ποζάρω για "διανοούμενη" και να ανήκω σε "κύκλους", ήθελα μόνο να γράφω και να προκαλώ αληθινά συναισθήματα». Πιστεύετε ότι το καταφέρατε;

Ναι, παραμένω ειλικρινής και χαίρομαι που συχνά καταφέρνω μέσα από τους χαρακτήρες των βιβλίων μου να προκαλώ συναισθήματα συγκίνησης και αφορμή για σκέψεις.

Πως είναι η συνεργασία σας με την «Άνεμος Εκδοτική»;

 Άριστη! Είμαι ευτυχής που ανήκω στην οικογένεια του Ανέμου και που εκτός από τους εκδότες μου, Γιάννη Φιλιππίδη και Νικόλα Τελλίδη, συνάντησα αρκετούς ταλαντούχους και όμορφους ανθρώπους!

Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό που εν μέσω κρίσης μπορέσατε και εκδώσατε νέο βιβλίο;

Βεβαίως, ναι! Και επιπλέον τυχερή που η Φύση με προίκισε με το απαραίτητο πείσμα!

Γράφετε κάτι άλλο αυτή την εποχή;

Πάντα γράφω! Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνω το τρίτο μου μυθιστόρημα. Ανυπομονώ να πω «Τέλος», δηλαδή «Έτοιμο»!

Η συνέντευξη δόθηκε στην Σταυρούλα Αλατσά για το FREE PRESS ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ TΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ alter Vita.


Για πληροφορίες ή/και αγορά του βιβλίου "Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει":
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html


Βρείτε το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:
http://www.biblionet.gr/book/181354

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327
http://www.goodreads.com/author/show/6448557