Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, Άγγελος Χαριάτης

 

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, Άγγελος Χαριάτης

Ελληνική Λογοτεχνία, Μυθιστόρημα

Εκδόσεις:         24γράμματα/Γεώργιος Δαμιανός, 2022

Σελίδες:           320

 

Η αφήγηση ξεκινάει με το πρωινό ξύπνημα της μεγαλούπολης, έναν κοντινό ζεστό Ιούλιο, καθώς ο μοναχικός, περίπου πενηντάρης, Υάκινθος, ετοιμάζεται για μια ακόμη εργάσιμη ημέρα στο γραφείο, στις αρχές της οδού Ερμού. Εκεί, εργάζεται μαζί με τον  εργοδότη του, τον κύριο Λεμοντζόγλου, επίσης μοναχικό και άκληρο, που τον προσφωνεί «παιδί μου», και φαίνεται να έχει τα μάτια επάνω του, όπως ένας μεγάλος σε ένα μικρό παιδί. Και οι δύο φαίνεται ότι στερούνται της χαράς της ζωής, καθώς ο εργοδότης, απλώς, συσσωρεύει πλούτο και ο υπάλληλος συγκεντρώνει συντάξιμα χρόνια.

Ο Υάκινθος προσπαθεί να ζει ατάραχα, χωρίς διακυμάνσεις, προγραμματίζοντας στην εντέλεια την καθημερινότητά του, με τις ίδιες και απαράλλακτες συνήθειες. Με αυτόν τον τρόπο και με την απομάκρυνση από τη γειτονιά των παιδικών του χρόνων, μετά τον θάνατο της μητέρας του, προσπαθεί να θάψει τα αναπάντητα «γιατί» και να απωθήσει τον πόνο και την πικρία που προκάλεσε η ξαφνική και ανεξήγητη εξαφάνιση του πατέρα του από τη ζωή του, όταν ήταν μικρός.

Όμως, εκείνη την ημέρα παραλαμβάνει από την σπιτονοικοκυρά του έναν φάκελο χωρίς αποστολέα, όπου το όνομά του ως παραλήπτη είναι γραμμένο με μια παλιομοδίτικη καλλιγραφία, και διαισθάνεται πως η ζωή του δεν θα είναι ποτέ ίδια μετά από την ανάγνωση του περιεχομένου. Και δεν έχει άδικο.

Την πρώτη επιστολή ακολουθούν άλλες τέσσερεις παρόμοιες, χωρίς αποστολέα, χωρίς γραμματόσημο. Όλες τον προσκαλούν και τον παρακινούν να καταδυθεί στο παρελθόν, με την ελπίδα να λάβει τις απαραίτητες απαντήσεις στα ερωτήματά του. Όλες παίζουν μαζί του το παιχνίδι του χαμένου «θησαυρού», εφόσον καθεμιά τους τον κατευθύνει προς τόπους, πρόσωπα, μαρτυρίες και γεγονότα, όπου το προσωπικό στοιχείο δεν είναι ανεξάρτητο από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, αντιθέτως, μπορεί να έχει στενή σχέση με το εκάστοτε ιστορικό γεγονός.

Στη διάρκεια αυτής της συχνά ψυχικά κουραστικής και βασανιστικής διαδρομής, ο Υάκινθος γνωρίζει τον βαθύτερο εαυτό του και έρχεται όλο και πιο κοντά στην ποθητή λύση του γρίφου της απουσίας του πατέρα.

 

Με τη γνωστή χαρακτηριστική του γραφή, ο Άγγελος Χαριάτης μας χαρίζει ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα, σε έναν συνδυασμό κοινωνικού και εν μέρει «αστυνομικού» μυθιστορήματος, με ένα θέμα συγκινητικό, εκείνο της απουσίας του πατέρα και της επίδρασης που αυτή έχει πάνω στον ψυχισμό ενός παιδιού και του μελλοντικού ενηλίκου.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στις γειτονιές της Αθήνας, στο Θησείο, στον Άγιο Δημήτριο, στο Κέντρο, στην οδό Ερμού, στην οδό Βουλιαγμένης, την περιοχή Βαρυμπόμπης, το λιμάνι του Πειραιά. Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα, οι περιγραφές του εσωτερικού κόσμου των ηρώων αλλά και του περιβάλλοντος κόσμου είναι καταπληκτικές, ενώ η μοναξιά του κεντρικού ήρωα χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, καθώς η αγωνία του να βρει τον πατέρα και η απογοήτευση και η απελπισία του, όταν δεν βλέπει τη λύση κοντά, είναι συγκλονιστική.

Είναι πράγματι εκπληκτικό, πώς ο Άγγελος Χαριάτης διεισδύει στον ψυχισμό του ήρωά του, με πόση επιδεξιότητα και πληρότητα περιγράφει τις αντιδράσεις του σ’ αυτή τη δύσκολη και βαθιά συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Επίσης, αξιοθαύμαστη είναι η φαντασία του και η ικανότητά του να περιγράφει, εκτός από τους χαρακτήρες, τους τόπους και τους χώρους, με έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, δημιουργώντας μια σκοτεινή και αγωνιώδη μερικές φορές, «νουάρ» ατμόσφαιρα, που γεννάει ερωτηματικά και εξάπτει την περιέργεια του αναγνώστη για το τι θα ακολουθήσει.

Το μυθιστόρημα Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ είναι γραμμένο με το ιδιαίτερο προσωπικό στυλ του Άγγελου Χαριάτη. Κι αυτή τη φορά, χαρακτηρίζεται από πολλά λογοτεχνικά στοιχεία, κυρίως μεταφορές και παρομοιώσεις, αναφορές σε συγγραφείς, παλιούς τραγουδιστές και τραγούδια, σε πραγματικά συμβάντα, καθώς και από τα διάσπαρτα κοινωνικά σχόλια για την οικογένεια, τον ρόλο των συγγενών, τη ρουτίνα, τα «αδύναμα πρέπει»  και τα «σβησμένα θέλω», το νόημα της ομορφιάς και της ατέλειας, αλλά και της ζωής: «Θέλω να ζω, όχι απλώς να υπάρχω», λέει κάποια στιγμή ο Υάκινθος, ενώ μια νεαρή γυναίκα αποκρίνεται, «Θέλω να νιώθω, όχι απλώς να ζω».

Το βιβλίο τονίζει την πατρική αγάπη και τρυφερότητα, αλλά και το πολύτιμο της φιλίας, της ευγνωμοσύνης και της συγχώρεσης. Στο βάθος, θέτει και το ερώτημα: Αξίζει ένα οποιοδήποτε συμβάν στην προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου, για να αναστείλει αυτός ο άνθρωπος, να ακινητοποιήσει, τη μικρή και ανεπανάληπτη ζωή του;

 

Πρώτη δημοσίευση: 06-12-2022

https://www.loutraki365.gr/blog/post/i-aggeliki-mpoyliari-proteinei-i-skia-toy-patera-aggelos-hariatis

«ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ», Σπύρος Πετρουλάκης

 

«ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ», Σπύρος Πετρουλάκης

Μυθιστόρημα

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, 2022

 

Δυο ιστορίες εκτυλίσσονται εκ παραλλήλου στο βιβλίο αλλά σε διαφορετικό χρόνο, η μία στο παρελθόν πριν εκατό περίπου χρόνια, από το 1900-1922, και η άλλη στη σημερινή εποχή.

Ο κύριος τόπος και των δύο ιστοριών είναι τα Χανιά και συγκεκριμένα, η πόλη των Χανίων, η Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής και η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Ερημίτου, ενώ μικρό αλλά σημαντικό και καθοριστικό μέρος των ιστοριών εκτυλίσσεται στη Σμύρνη.

Με θαυμαστή δεξιότητα ο Σπύρος Πετρουλάκης αφηγείται τις ιστορίες του τη μια πάνω στην άλλη. Προχωράει η μία στο παρόν, προχωράει και η άλλη στο παρελθόν. Μικρότερα, χρονικά, τα βήματα της μιας στο παρόν, μεγαλύτερα, ως όφειλαν, της άλλης στο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο που η ιστορία της σημερινής εποχής είναι κατά τι μικρότερη, διότι όπως καταλαβαίνουμε είναι το όχημα για να αφηγηθεί ο συγγραφέας την ιστορία και τα πάθη του Ιωάννη, όπως υποδηλώνει εύστοχα ο τίτλος του βιβλίου.

Τα σημεία έναρξης κάθε νέου βήματος είναι υπολογισμένα με ακρίβεια, έτσι ώστε με κάθε ερώτημα που προκύπτει στη σημερινή εποχή, ο αναγνώστης να συμμετέχει στην προσπάθεια να ανιχνεύσει τις απαντήσεις στο παρελθόν, και σταδιακά, χωρίς να χάσει ούτε για μια στιγμή το ενδιαφέρον του, να φτάσει στο τέλος της, όταν θα έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτήματα, θα έχει βρεθεί η αλήθεια και θα επέλθει με κάποιο τρόπο η λύτρωση, η αναγκαία κάθαρση.

Στη σημερινή εποχή λοιπόν, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στα Χανιά, στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής. Εκεί, ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεγράκης, ο οποίος έχει κληθεί από τον ηγούμενο, πατέρα Σπυρίδωνα, ανακαλύπτει μια αριστουργηματική και συνάμα «βλάσφημη» εικόνα, που κανείς δεν θα περίμενε να βρίσκεται σ’ ένα μοναστήρι. Ποιος είναι, άραγε, ο άγνωστος δημιουργός της, του οποίου την τέχνη χαρακτηρίζει ένας γνήσιος και απαράμιλλος ρεαλισμός, και κυρίως πώς έφτασε να ακολουθήσει μια τόσο τολμηρή τεχνική στις αγιογραφίες του; Λίγο αργότερα, σε ένα ταξίδι του στη Σμύρνη, εντελώς απρόσμενα, ο Σταύρος θα βρει την άκρη του νήματος της ιστορίας. Με την επιστροφή του στα Χανιά, βήμα-βήμα, θα αποκαλυφθεί στον ίδιο αλλά και στον αναγνώστη, μια τραγική ιστορία, βαθιά θαμμένη στη μνήμη της πόλης.

Ο συγγραφέας επιλέγει να κάνει μια δυναμική αρχή της αφήγησης στο βιβλίο, με την ιστορία στο παρελθόν, στα Χανιά, το 1900, περιγράφοντας ολοζώντανα τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει με τον μόλις πέντε μηνών γιο της, η Τριανταφυλλένια, η οποία παρά το όμορφο όνομά της, αποδεικνύεται ικανή για σκληρές αποφάσεις και τρομαχτική, και τώρα κατά  την επίσκεψή της στο γιατρό αλλά και αργότερα. Το μωρό της γεννήθηκε με ατροφικό το δεξιό χέρι, στην απόληξη του οποίου υπήρχαν κάποιες σάρκινες προεξοχές αντί για δάχτυλα, σαν ακάνθινος ήλιος. Χωρίς ίχνος απελπισίας ή δισταγμού, ζητάει από τον γιατρό να του το κόψει! Τα πάθη του μικρού Ιωάννη έχουν κυριολεκτικά αρχίσει…

Πώς θα πορευτεί στη ζωή του, όταν μέσα σε έναν κόσμο που τον αντιμετωπίζει ως «παράουρο», κακοφτιαγμένο, άχρηστο, έναν κόσμο που τον περιφρονεί, τον εκμεταλλεύεται και τον κακοποιεί, η ίδια του η μάνα είναι η πρώτη που τον απορρίπτει και ρίχνει τον λίθο του αναθέματος;

Όμως, στη ζωή υπάρχουν οι άγριοι, οι άξεστοι και οι κακοί, υπάρχουν και οι συνετοί, οι καλοί και οι φιλάνθρωποι. Έτσι, ο πατέρας Καλλίνικος, αδερφός της μάνας του, της Τριανταφυλλένιας, θα γλιτώσει τον Ιωάννη από το υγρό και σκοτεινό υπόγειο, όπου τον φυλακίζει η μητέρα του, για να μην τον βλέπει, για να μην τον βλέπουν, για να μη ζωγραφίζει, για να μη ζει. Θα τον πάρει μαζί του στην Ιερά Μονή της Παναγιάς της Ακρωτηριανής και θα τον φροντίζει όσο μπορεί και όσο του επιτρέπει η συντηρητικότητα και το απόλυτο του λειτουργήματός του και των γύρω του.

Ο Ιωάννης έχει μέσα στην αθώα ψυχή του την αγάπη για την πέντε χρόνια μικρότερή του Περιχάν, με την οποία ερωτεύονται μέχρις εσχάτων, παρά την δίνη της ανασφάλειας και των τραγικών ιστορικών γεγονότων. Μέσα του καίει επίσης η θεία φλόγα της ζωγραφικής που τον κρατάει ζωντανό, του δίνει πείσμα και εφευρετικότητα. Ζωγραφίζει με ό,τι μέσο μπορεί να βρει, με κάρβουνο, με φυτά, με ασβέστη που μαζεύει από τους δρόμους, άμμο από τον πάτο φαραγγιού, κοκκινόχωμα, ακόμα και κοχύλια που τα θρυμματίζει στο πέτρινο γουδοχέρι. Ο νεαρός ζωγράφος, ένας «ατελής» άνθρωπος, πασχίζει να φτάσει στην τελειότητα και τολμά το αδιανόητο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Βλασφημία ή ωδή στον έρωτα είναι η δημιουργία του;

Εκτός από τον πατέρα Καλλίνικο, η ζωή φέρνει στο δρόμο του μια σπουδαία γυναίκα που θα γίνει δασκάλα του και θα τον στηρίξει σε δύσκολες στιγμές, θα γίνει γι’ αυτόν φως, ελπίδα, καταφυγή. Είναι η Φλωρεντίνη Καλούτση-Σκουλούδη, ζωγράφος, γλύπτρια, πιανίστρια, ιδρύτρια Λυκείου Ελληνίδων (1890-1971).

Υπάρχουν κι άλλοι χαρακτήρες, όπως η Γελντά στα Χανιά, η Δημητρούλα αργότερα στη Σμύρνη, αλλά και κάποιοι σε σύντομο πέρασμα από τη ζωή του Ιωάννη, οι οποίοι δείχνουν ενδιαφέρον γι’ αυτόν και του προσφέρουν μια διέξοδο από τις δυσκολίες της στιγμής που φαίνονται ανυπέρβλητες. Είναι άνθρωποι που δείχνουν καλοσύνη, μια καλοσύνη απαραίτητη για την επιβίωση του Ιωάννη, ο οποίος την δέχεται όπως ο διψασμένος για νερό, νιώθει τεράστια ευγνωμοσύνη και  είναι πάντα πρόθυμος να ξεπληρώσει όπως μπορεί. Μας συγκινεί αυτή η προθυμία του στην περίπτωση της Φλωρεντίνης, όταν επιστρέφει χωρίς δισταγμό τα δανεικά που της χρωστούσε, παρόλο που βρίσκονται μαζί με την Περιχάν σε εξαιρετικά δεινή θέση.

Θα είναι αρκετά τα πρόσωπα αυτά και η φλόγα της δημιουργίας, για να φανερώσουν τον ήλιο στη σκοτεινή ζωή του Ιωάννη; Τι δυσκολίες, τι πόνο, τού επιφυλάσσει ακόμα η ζωή; Φαίνεται πως θα έχει να αντιπαλέψει πολλά ακόμη, γι’ αυτό σε μια συνταρακτική σκηνή (στη σελ.232), από τις πολλές που διαθέτει το βιβλίο, ο Ιωάννης σαν ορμητικός χείμαρρος εξωτερικεύει τον ψυχικό πόνο της μέχρι τότε ζωής του. Μιλάει για την αγάπη που δεν γνώρισε, τη βία που έζησε, τους καλογέρους που καταστρέφουν ό,τι αγαπά και ζωγραφίζει, ακόμα και για την εξομολόγηση. Δεν έχει να εξομολογηθεί αμαρτίες, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως, λέει, ίσως εν γνώσει της ασέβειας που διαπράττει, και υπό το κράτος της αγανάκτησης, ο Θεός έχει να εξομολογηθεί σ’ εκείνον ‘για τις πίκρες που τού έπεψε’.

Εκτός από τον Ιωάννη, τον ήρωα του βιβλίου, και τους άλλους χαρακτήρες, στο βιβλίο σημαντική θέση κατέχουν οι τέχνες. Πρώτη η τέχνη της ζωγραφικής φυσικά και της αγιογραφίας, της μουσικής, της λαϊκής παράδοσης, της συντήρησης έργων τέχνης,  του τραγουδιού, και τέλος, κατά τη γνώμη μου, στο φόντο σταθερή η τέχνη της Αγάπης. Της Αγάπης για την Τέχνη, αλλά και κυρίως για τον Συνάνθρωπο!

 

Το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ είναι πραγματικά ένα πλούσιο βιβλίο. Πλούσιο σε ιδέες, θέματα και θέσεις, σε ανθρωπιά και συναισθήματα. Μέσα από την ιστορία και τα πάθη του αγγελικού Ιωάννη, ο συγγραφέας θίγει πολλά θέματα, ανθρώπινα και πάντα επίκαιρα, και ανοίγει δρόμους και παραδρόμους, γεωγραφικούς, ιστορικούς, κοινωνικούς, που οδηγούν τον αναγνώστη στη σκέψη και τον προβληματισμό, την ενσυναίσθηση και την αυτογνωσία.

Στα θέματα που θίγονται στο βιβλίο, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, υπάρχουν και ομοιότητες:

Ο πόλεμος είναι άγριο πράγμα.

Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν κάτι μεταξύ τους. Είναι η πολιτική και οι πολιτικοί που διχάζουν.

Οι άνθρωποι είναι ίδιοι απέναντι στον πόλεμο, το θάνατο και την αρρώστια.

Πάντα υπάρχει δυσπιστία απέναντι σε ένα καινούργιο φάρμακο για μια νέα ασθένεια, όπως το 1920 δυσπιστούσαν για τα φάρμακα κατά της πανούκλας.

Συντηρητισμός και δεισιδαιμονίες υπάρχουν και σήμερα.

Όλοι είμαστε παιδιά της γης, πρόσκαιροι, φιλοξενούμενοι.

Σε κάθε κοινωνία μεγάλη ή μικρή θα συναντήσεις όλους τους τύπους ανθρώπων.

Το θείο πάθος της Τέχνης ΔΕΝ υπερνικά πάντα τις δυσκολίες και την επιφυλακτικότητα του κόσμου.

Και το σημαντικότερο θέμα που θίγει ο συγγραφέας, παραδίδοντάς μας έναν συγκλονιστικό, «ατελή» Ιωάννη, είναι το θέμα της διαφορετικότητας. Παλιά, οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν το «ατελές» και το «διαφορετικό» με αισθήματα αποστροφής και κακίας, ακόμα και εκδίκησης. Σήμερα η συμπεριφορά μας έχει αλλάξει, το αποδεχόμαστε και το στηρίζουμε. Συχνά, όμως, η αποδοχή αυτή βρίσκεται μόνο στα λόγια. Στην πράξη υπερισχύουν κρυμμένες φοβίες για τα παραπάνω και δυσκολευόμαστε να ανοίξουμε την αγκαλιά και την καρδιά μας.

Εν κατακλείδι, το βιβλίο ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ, είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Δεξιοτεχνικά γραμμένο, με πολύ καλή επιμέλεια, τοποθετημένο σε σωστό ιστορικό πλαίσιο, πιστή απόδοση της εποχής και της ντοπιολαλιάς που φέρνει μια οικειότητα με τον τόπο και τα πρόσωπα, με ωραία γλώσσα, ζωντανές εικόνες τόπων και περιγραφές καταστάσεων, άρτιους χαρακτήρες, συνταρακτικά γεγονότα και καθηλωτικές σκηνές, προσφέρει στον αναγνώστη αγωνία και συγκίνηση. Ο Ιωάννης του έχει ψυχή αγγέλου. Ο αναγνώστης θα τον συμπονέσει, θα τον αγαπήσει βαθιά. Δεν θα τον ξεχάσει. Θα τον κρατήσει στην καρδιά του. Είναι ένας χαρακτήρας που θα κερδίσει με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στους ξεχωριστούς και αγαπημένους ήρωες της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας.

 

Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη*

Φιλόλογος-Συγγραφέας

angelbouliari@gmail.com

 * Η Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη σπούδασε Ελληνική και Αγγλική Φιλολογία, Δημιουργική Γραφή και Ψυχολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και Λογοτεχνική Μετάφραση στο Βρετανικό Συμβούλιο, καθώς επίσης Μετάφραση Παιδικής Λογοτεχνίας και την Ιταλική Γλώσσα. Στο παρελθόν εργάστηκε ως ιδιωτική υπάλληλος και ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποίηση. Τελευταίο της έργο το μυθιστόρημα «Δραπέτες του ονείρου» από τις εκδόσεις Ωκεανός.

Πρώτη δημοσίευση:  https://www.fractalart.gr/kata-ioanni/

Φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου στο Πνευματικό Κέντρο Εξαμιλίων, στις 16 Μαΐου 2022.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ… ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ, ΜΠΑΛΙ, ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΛΟΝΔΙΝΟ, ΤΟΣΚΑΝΗ, ΝΑΞΟΣ, ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ, ΜΟΣΧΑ, της Εύης Ρούτουλα

 

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ…

ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ, ΜΠΑΛΙ, ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΛΟΝΔΙΝΟ, ΤΟΣΚΑΝΗ, ΝΑΞΟΣ, ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ, ΜΟΣΧΑ

 

Συγγραφέας:         ΕΥΗ ΡΟΥΤΟΥΛΑ

Εκδόσεις:              ΦΙΛΥΡΑ, 2021

Σελίδες:                227

                  

«Η Ειρήνη ταξιδεύει στο Σαν Φρανσίσκο για να λάβει μέρος σε ένα νομικό συνέδριο. Η Χριστίνα έρχεται στην Αθήνα από το Μπαλί για να ράψει το νυφικό της. Ο Πάμπλο χαρίζει στον αδελφό του ένα ταξίδι ζωής στο Νησί του Πάσχα. Ο Κέβιν εξηγεί σε δύο τουρίστες την δημιουργία του Τάγματος της Περικνημίδας στο Λονδίνο. Η Πηγή βλέπει με τα δικά της μάτια τις ομορφιές της Τοσκάνης. Η Ντέρτε και ο Γιόχαν επισκέπτονται την θεία τους στην Νάξο. Ο Έντσιο πραγματοποιεί ένα προσκύνημα στο Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα, εκπληρώνοντας την τελευταία επιθυμία της γυναίκας του. Στην Μόσχα ο Ντιμίτρι Αφανάσεβιτς αναπολεί τον πόλεμο για την κατάκτηση του διαστήματος.

Ταξιδευτές όλοι της ζωής, μοναχικοί άνθρωποι που αναζητούν μια ολοκλήρωση, μια μορφή ευτυχίας που δεν βρίσκουν εύκολα στα οικεία μέρη, ψάχνουν να βρουν μια κάποια πληρότητα μέσα στα μουσεία, στις εκκλησίες, στα εστιατόρια, στα μακρινά αεροδρόμια, στις τυχαίες γνωριμίες. Το μεγαλύτερό τους κίνητρο: η πορεία, ο δρόμος, το ταξίδι για το ίδιο το ταξίδι.» (Η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Τα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ περιλαμβάνουν τους οκτώ προορισμούς του τίτλου με τις αντίστοιχες ιστορίες τους, καθώς και έναν  όμορφο Πρόλογο από την συγγραφέα, στον οποίο μας φανερώνει πώς ξεκίνησε από πολύ νωρίς η αγάπη της για τα ταξίδια. Μια αγάπη που οφείλεται στους γονείς, στη λογοτεχνία και στα γονίδια της περιπέτειας και της εξερεύνησης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και χάρη στην οποία κρατάμε στα χέρια μας αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο που απολαμβάνουμε για την περιπέτεια του ταξιδιού, τις γνώσεις που αποκομίζουμε, την απλή γλώσσα και τις ζωντανές περιγραφές, αλλά και για την ευαισθησία και την ανθρωπιά που αποπνέει, τον σεβασμό προς την ανθρώπινη ύπαρξη και τη Φύση.

Οχτώ προορισμοί, άλλοι πολύ μακρινοί, άλλοι κοντινότεροι, ανάμεσά τους και ένας ελληνικός. Οχτώ ιστορίες, που όπως λέει η συγγραφέας, «δεν είναι ακριβώς τουριστικές, δεν λειτουργούν σαν καρτ ποστάλ, αλλά είναι ιστορίες ανθρώπων που απλά συμβαίνουν σε διάφορα μέρη αυτού του πλανήτη». Οχτώ απολαυστικές ταξιδιωτικές περιπλανήσεις σε τόπους της γης και τόπους της ψυχής, σε αναζήτηση της χαράς, της συμφιλίωσης, της γαλήνης, της ευτυχίας.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Εύη Ρούτουλα γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Ζάκυνθο και το Κιάτο Κορινθίας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Babes Bolyai του Κλουζ Ναπόκα της Ρουμανίας, διαθέτει μάστερ στις νομικές επιστήμες και εργάζεται ως δικηγόρος από το 1997. Έχει λάβει μέρος σε πολλά νομικά συνέδρια ανά τον κόσμο. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και έφορος της εποπτεύουσας επιτροπής της Ιονίου Βιβλιοθήκης της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας. Τα μεγαλύτερα ενδιαφέροντά της είναι η ιστορία, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος και τα ταξίδια.

Η Εργογραφία της περιλαμβάνει: "Μετρό Λονδίνου, επτά σταθμοί επτά ιστορίες", Εκδόσεις Ακακία, 2013. "Ιστορικός Οδηγός Λονδίνου και περιχώρων", Εκδόσεις Bookstars, 2014. Το συλλογικό έργο "Οίκος Νυφικών", Εκδόσεις Bookstars, 2015. "Ο Άρχοντας της Μεσογείου", Εκδόσεις Φιλύρα, 2017. «Στα μονοπάτια της Κριμαίας», Εκδόσεις Φιλύρα, 2019.

 

https://www.loutraki365.gr/blog/post/i-aggeliki-mpoyliari-proteineitaxideyontas-san-fransisko-mpali-nisi-toy-pasha-londino

 24 Αυγούστου 2021-ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΙ, του Άγγελου Χαριάτη

 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΙ

Είδος:                   Αστυνομική Λογοτεχνία

Συγγραφέας:         Άγγελος Χαριάτης

Εκδόσεις:              24γράμματα, 2021

Σελίδες:                341

 

«Ούτε και ο πιο ευφάνταστος ιδιοκτήτης πρακτορείου στοιχημάτων δεν θα μπορούσε να μαντέψει το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα. Την πρώτη Κυριακή μετά την αργία του Πάσχα. Δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα ευρώ. Αυτή ήταν η αλήθεια. Ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της φιλοξενούμενης ομάδας δεν θα μπορούσε να το μαντέψει. Ούτε καν ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του Ολυμπιακού.»

Αυτές είναι οι πρώτες γραμμές του νέου βιβλίου του Άγγελου Χαριάτη «Ο κύριος Χι», και από αυτήν κιόλας την πρώτη παράγραφο ο συγγραφέας προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον προϊδεάζει για ένα αίνιγμα του οποίου θα επιζητήσει και ο ίδιος τη λύση, και ταυτοχρόνως τοποθετεί τον αναγνώστη κατευθείαν στην καρδιά της ιστορίας, ορίζοντας τον χρόνο (Κυριακή μετά το Πάσχα), τον χώρο (Γήπεδο ποδοσφαιρικού αγώνα-Στάδιο Καραϊσκάκη), τους συμμετέχοντες (ο Ολυμπιακός και η φιλοξενούμενη ομάδα) και τέλος το απροσδόκητο γεγονός (αποτέλεσμα αγώνα-ήττα του Ολυμπιακού). Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι ο συγγραφέας έχοντας ήδη αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή του αναγνώστη, από τις πρώτες αράδες, έχει κερδίσει ένα από τα στοιχήματα που κάθε συγγραφέας βάζει με τον εαυτό του, μια δυνατή αρχή.

Τι συμβαίνει λοιπόν στον «Κύριο Χι»; Όλα έμοιαζαν να βαίνουν καλώς στην ομάδα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, η οποία έχοντας διαγράψει μια πολύ καλή πορεία, είναι σχεδόν βέβαιη πρωταθλήτρια και έτοιμη να σηκώσει το κύπελλο Ελλάδος προς τον Αττικό ουρανό. Όμως, ξαφνικά οι δυνατοί παίκτες κάνουν σοβαρά λάθη, αδικαιολόγητα και ανεπίτρεπτα για την μέχρι τώρα εμπειρία και απόδοσή τους, και το ένα αρνητικό αποτέλεσμα εις βάρος της ομάδας τους ακολουθεί το άλλο. Σίγουρα «δεν υπάρχει βεβαιότητα στο ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και στη ζωή, η βεβαιότητα είναι μια αυταπάτη», όμως τα αρνητικά αποτελέσματα είναι ανεξήγητα, βάσει της δυναμικής της ομάδας. Ο Πρόεδρος, σε κατάσταση εφιαλτικής αγωνίας, καταφεύγει στον Άλκη Μπαμπαλή,  πρώην αστυνομικό, υποχρεωτικά αποστρατευμένο, και νυν ιδιωτικό ερευνητή, για να διαλευκάνει την υπόθεση.

Ο Άλκης, ξενύχτης, πότης, καπνιστής, «ένα ξωτικό της νύχτας, ένα Δον Κιχώτης της ημέρας», οξυδερκής και πεισματάρης, φαίνεται να είναι ο πλέον κατάλληλος για τη λύση του αινίγματος. Με βοηθούς του στην αναζήτηση της λύσης τον φίλο του Τέλη καθώς και τον «Ψείρα» από την Υπηρεσία, προσπαθεί να μάθει τι συμβαίνει και να ανακόψει την πτωτική πορεία της ομάδας.                                                                                                  

Την ίδια στιγμή ο Σωτήρης Παπατριανταφύλλου, αθλητικός ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, φοβισμένος και διχασμένος ανάμεσα στην κρυφή αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και την εξασφαλισμένη από τον Ολυμπιακό επιβίωσή του, αντιδρά σπασμωδικά, ενώ ο Βλαδίμηρος, ιδιοκτήτης παρανόμου στοιχήματος, επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να μαντέψει τον τελικό νικητή.

Όλα αυτά τη στιγμή που ο σκοτεινός κύριος Χι, ο άγνωστος Χι, έχοντας οργανώσει ένα σατανικό σχέδιο, στρατολογεί αλλεπάλληλους αναλώσιμους βοηθούς τους οποίους ονομάζει με τα γράμματα της αλφαβήτας, σύμφωνα με την εμφάνισή τους στην ιστορία, και οι οποίοι αργότερα είτε εξαφανίζονται είτε βρίσκονται νεκροί υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ποιος είναι ο κύριος Χι; Και το σπουδαιότερο, τι ακριβώς επιδιώκει και γιατί; Ποιο θα είναι το κέρδος του σύμφωνα με το σχέδιό του; Θα καταφέρει ο Άλκης να μάθει και να εμποδίσει την μέχρι τέλους εκτέλεση του σχεδίου; Και με ποιο τίμημα;

Ο Άγγελος Χαριάτης μας χάρισε ένα απολαυστικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ευρηματική συναρπαστική πλοκή, άριστα δομημένους, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, πιστή αναπαράσταση μέρους της ελληνικής κοινωνίας, χιούμορ και απροσδόκητο τέλος, που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η ιστορία τοποθετείται στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, χώρος που ενδιαφέρει σχεδόν τους πάντες, είτε παρακολουθούν το άθλημα είτε όχι. Ωστόσο, αξίζει να τονιστεί ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης ή φίλος του ποδοσφαίρου για να ευχαριστηθεί την ανάγνωση του «κυρίου Χι».

Το κείμενό του γραμμένο σε ευχάριστη γλώσσα, με ιδιαίτερο προσωπικό στυλ, χαρακτηρίζεται από πολλά λογοτεχνικά στοιχεία, όπως επαναλήψεις και συνώνυμα, μεταφορές και παρομοιώσεις, λογοπαίγνια, αναφορές σε συγγραφείς (Μπουκόφσκι, Ντίκενς), αναφορές σε ταινίες (Ο Ταξιτζής). Τέλος, το πλήθος των κοινωνικών σχολίων (για το χρήμα, τη δύναμη του όχλου, τη δικαιοσύνη, τη μετακίνηση ανθρώπων και ιδεών κ.ά.) διεσπαρμένων μέσα στο κείμενο, φανερώνουν έναν συγγραφέα με ανήσυχο πνεύμα, συντονισμένο στην εποχή του και στην κοινωνία.

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Άγγελος Χαριάτης γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής το 1975 και μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά. Ζει και εργάζεται στα Νότια Προάστια. Έχουν εκδοθεί εννέα βιβλία του, έχει συμμετάσχει σε τρεις συλλογικούς τόμους και αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικό περιοδικό.

Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται Διηγήματα («25 ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς», «Ισορροπώντας σε μια μεθυσμένη αλφαβήτα»), Κοινωνικό Μυθιστόρημα («Όταν ξημερώνει…», «Παράπλευρες απώλειες») καθώς και Αστυνομικό Μυθιστόρημα («Η πόλη των γενναίων-Brave City», και φυσικά «Ο κύριος Χι»).

Ο Άγγελος Χαριάτης είναι ένας εργάτης λέξεων και ένας επίμονος εραστής της γραφής η οποία είναι γι’ αυτόν ανάγκη επιτακτική, sine qua non. Όπως έχει δηλώσει, τον απασχολεί σχεδόν ψυχαναγκαστικά να πειραματίζεται στη συγγραφική δημιουργία, ακολουθώντας «τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο», πράγμα φανερό στην πορεία του από το ένα έργο του στο άλλο. Τον έλκει η νουάρ λογοτεχνία, με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τους μοναχικούς και απογοητευμένους αντι-ήρωες. Αν και βρίσκει πιο ενδιαφέροντες τους κακούς ήρωες, πιστεύει ότι και αυτοί χρειάζεται να έχουν λίγη καλοσύνη.

 

https://www.loutraki365.gr/blog/post/mythistorima-i-aggeliki-mpoyliari-proteinei-o-kyrios-hi  (31-10-2021)

ΥΠΑΤΙΑ, Δημήτρη Βαρβαρήγου (2)

Η γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της το δικαίωμά της να αντιστέκεται στο σκοτάδι

Γράφει η Αγγελική Μπούλιαρη-Αργυράκη

Φιλόλογος-συγγραφέας

ΥΠΑΤΙΑ

Είδος:             Ιστορικό Μυθιστόρημα

Συγγραφέας: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ

Σελίδες:         490

Εκδόσεις:      ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ, 2014

Τι ήξερα εγώ για την Υπατία; Με αιδώ, ομολογώ, τίποτα άλλο παρά ότι ήταν ένα ουσιαστικό γένους θηλυκού, που μου θύμιζε το αξίωμα του υπάτου και της θητείας του (υπατείας). Βλέπετε, η γυναίκα που αντιστάθηκε στον σκοταδισμό μέχρι και την τελευταία της πνοή, παρέμεινε επί αιώνες επιμελώς κρυμμένη στο σκοτάδι. Χρειάστηκε μια ταινία, η AGORA , με τη σπουδαία Ρέιτσελ Βάις, το 2009, για να μάθω ότι η Υπατία που έζησε στην Αλεξάνδρεια (370-416 μΧ) ήταν μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος, δίδασκε τις επιστήμες αυτές, αλλά και μελετούσε αδιάκοπα για να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα και να επεκτείνει το πεδίο της γνώσης. Ταυτοχρόνως, έμαθα και για το τραγικό και βίαιο τέλος της, τίμημα με το οποίο πλήρωσε όχι μόνο τις πεποιθήσεις της περί ανεξιθρησκείας, ελευθερίας, δικαιώματος στη γνώση και στην επιλογή ζωής, που την έφεραν σε αντίθεση με το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής, αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι γεννήθηκε γυναίκα και μάλιστα με πνεύμα ισάξιο ανδρών επιστημόνων της εποχής της, καθώς επίσης και την τόλμη να εισχωρήσει και να διεκδικήσει τη θέση της σ’ αυτόν τον ανδρικό κόσμο. 

Ατυχώς, αγνοούσα ότι ήδη, προτού ακόμη εισχωρήσω στον κόσμο του διαδικτύου, ένας Έλληνας συγγραφέας, ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, μετά από πολυετή έρευνα και μόχθο, είχε συγγράψει και εκδώσει βιβλίο του με τίτλο και θέμα ακριβώς αυτό: ΥΠΑΤΙΑ.

Το βιβλίο με συνεπήρε και ως αναγνώστρια ένιωσα την πληρότητα και τη χαρά που φέρνει η ανάγνωση ενός πολύ καλού βιβλίου. Με την έντιμη, συνεπή και ανθρωπιστική γραφή του ο συγγραφέας με κέρδισε, έτσι ώστε να θέλω να διαβάσω και τα επόμενα αλλά και τα προηγούμενα βιβλία του.

Με αυτό το ιστορικό μυθιστόρημά του ο κ. Βαρβαρήγος μας ξεναγεί στην περίφημη Αλεξάνδρεια, σε μια δύσκολη εποχή, όταν φθίνει ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και κηρύσσεται παράνομη η ελληνική φιλοσοφία, υπό την πίεση φανατικών του Ιουδαϊσμού αλλά και του χριστιανισμού που πλέον αποτελεί επίσημη θρησκεία του κράτους. Η Υπατία του μας πληροφορεί, μας προβληματίζει, διευρύνει τις γνώσεις μας, την οπτική γωνία μας, τον τρόπο σκέψης μας, και μας προτρέπει να ερευνούμε αδιάκοπα την κληρονομιά μας. 

Βρήκα έξοχη την αναπαράσταση της εποχής, με τα διάφορα ρεύματα και τις τάσεις στη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την πολιτική, τις επιστήμες, και πάνω απ' όλα γοητευτική και συγκινητική τη σύνθεση της αγνής, καθαρής και δυνατής προσωπικότητας της Υπατίας, χωρίς να υπολείπονται σε πληρότητα και όλοι οι άλλοι χαρακτήρες του βιβλίου. Καταγράφονται ήθη και έθιμα της εποχής και παρουσιάζεται με αδρές πινελιές η καθημερινή ζωή των κατοίκων.

Οι διάλογοι, αληθοφανείς, με λόγο που κυλάει αβίαστα, σαν να παρακολουθείς πραγματική συζήτηση, πότε ανήσυχων πνευμάτων πότε απλών ανθρώπων, χωρίς περιττά στολίδια ή πομπώδεις εκφράσεις, φωτίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.  

Οι επικεφαλίδες, που λειτουργούν και ως μικροί, ανεξάρτητοι θησαυροί, συμπυκνώνουν είτε το βαθύτερο στοχασμό του συγγραφέα πάνω σε κάθε κεφάλαιο, είτε αποδίδουν την κατάσταση γύρω από την Υπατία, και άλλοτε τον χαρακτήρα και τα πιστεύω της φιλοσόφου.

Όλα αναδείχτηκαν όπως έπρεπε και με τον καλύτερο τρόπο μέσω της εξαιρετικής γραφής του κ. Δημήτρη Βαρβαρήγου. Γραφή ωραία, ουσιαστική, χωρίς υπερβολές, με αίσθηση οικονομίας, με αγάπη προς το κείμενο και τον αναγνώστη, με περιγραφές ακριβείς, ιδιαίτερες  και χαρισματικές, ακόμα και όταν πρόκειται για τα δύσκολα και τα βίαια, αφού ο συγγραφέας διαθέτει το δικό του μαγικό πέπλο από λέξεις, με το οποίο τυλίγει τα γεγονότα και τα προσφέρει στον αναγνώστη, έτσι ώστε εκείνος να τα μαντέψει, να τα αντέξει και να τα δεχτεί.

Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται ηθικά διλήμματα, συγκρούσεις συμφερόντων και ιδεών καθώς και οι απόψεις της Υπατίας, ενός πραγματικά ελεύθερου πνεύματος, για την πίστη, τη γνώση, την ηθική, τον έρωτα, την ελευθερία, το θάνατο, την ευτυχία, τη μεταφυσική.

Είναι πάρα πολλά τα σημεία που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου και αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου, αλλά επειδή ο καθένας μας βρίσκει σ' ένα βιβλίο τους δικούς του προσωπικούς θησαυρούς, αρκούμαι να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά.

Στη σελίδα 83, βρίσκουμε μια συνοπτική αλλά πλήρη παράθεση της έννοιας του Χριστιανισμού (ισότητα, φιλαλληλία, αγάπη) καθώς και τη συγκλονιστική δήλωση της Υπατίας, "Έχω δικαίωμα να αντισταθώ στο σκοτάδι". Λέτε γι' αυτό, αιώνες μετά, να δόθηκε το όνομά της σ' ένα αστέρι; (Το 1884, όταν ανακαλύφθηκε ο αστεροειδής 238, ονομάστηκε Υπατία). Λίγο παρακάτω, ωστόσο, στη σελίδα 97, συναντάμε το υποκριτικό πρόσωπο ενός αξιωματούχου χριστιανού.

Στη σελίδα 147, η Υπατία δηλώνει: " Η αρρώστια της γης είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβάλλουν τις ιδέες και απόψεις τους πάνω σε θέματα που άλλοι είναι αντίθετοι, είτε επειδή γνωρίζουν, είτε επειδή είναι αμαθείς". Νομίζω ότι και σήμερα επίκαιρη είναι η φράση αυτή.

Στη σελίδα 192, η Υπατία αναρωτιέται: "Το να παραιτηθώ από τα πιστεύω μου είναι λήψη μέτρων;" ενώ στη σελίδα 462 ο Πέτρος συμπεραίνει για την ίδια: "Γνωρίζεις πολλά, μα όχι τη μεγαλύτερη τέχνη απ’ όλες, πώς να επιβιώσεις". Ίσως και να μην ήθελε να τη γνωρίσει αυτή την τέχνη, να μην την ενδιέφερε. Παρακαλάει μόνο μυστικά στη σελίδα 464, να προλάβει να ελευθερωθεί (δηλαδή, το πνεύμα της  να εγκαταλείψει το σώμα της) πριν τη συντριβή της.

Το βιβλίο κλείνει υπέροχα με το 19ο κεφάλαιο, μεστό σε ιδέες και νοήματα, και πρωταγωνιστή αυτόν που έμεινε πίσω για να βαστάξει το φορτίο της θλιβερής απώλειας και να αποδώσει την τέφρα της αγαπημένης του στο σύμπαν: τον Ορέστη. Στη σελίδα 470, ο Ορέστης σκέφτεται τα ατέλειωτα και αναπόφευκτα πάρε-δώσε των θνητών με τη μοίρα, που "ποτέ δεν χαρίζεται απόλυτα, αλλά με την πρώτη ευκαιρία παίρνει πίσω περισσότερα απ' όσα πρόσφερε", και στη σελίδα 474, ο ίδιος, μέσα στο ξέσπασμα της οδύνης του, αναφωνεί: "Πόλη μου, μαζί με την αγαπημένη μου σβήνει η ιερή σου φλόγα", μαντεύοντας έτσι το τέλος του ελληνιστικού κόσμου και την αρχή του σκοταδισμού-μεσαίωνα.

Τα λόγια του Ορέστη, στις δύο τελευταίες σελίδες του βιβλίου, προτρέπουν και καλούν όλους όσοι αγαπούν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τη γνώση και το πνεύμα, σε ένωση με το παρελθόν και συνέχεια: "Αίολε, δείξε μου τη μάνητά σου, να φουσκώσει τα πανιά των αποφάσεών μας, να ταξιδέψουμε στα πέρατα της γης. Ναύτες, λάμνετε τα κουπιά να βρεθούμε στα όνειρα που χάθηκαν, μέσα στο λαμπρό παρελθόν που αγάπησε... Κι όλοι εσείς, που κηλιδώσατε με το αίμα της τ' όνομά Του, μάθετε πως δεν θα μπορέσετε να αποφύγετε μέσα στο πανίσχυρο σύμπαν το παρελθόν που στέκει ζωντανό εμπρός μας και μας καλεί να ενωθούμε μαζί του, για να μη χαθεί η αρχαία γνώση, το κάλλος και το ιερό του πνεύμα. Είμαστε οι επίγονοι των πρωτοπόρων του μέλλοντος."

Η «Υπατία» αναδεικνύει έξοχα το μεγαλείο μιας γυναίκας υπεύθυνης, σοβαρής και αφιερωμένης στα ελληνικά ιδεώδη, της φιλοσόφου και επιστήμονος Υπατίας, και με αφορμή την τραγική κατάληξή της, επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία μόνο κακά σπέρνουν και θερίζουν, ενώ παράλληλα θίγει ένα θέμα ταμπού, ότι θύματα δεν υπήρχαν μόνο ανάμεσα στους οπαδούς του χριστιανισμού, αλλά και ανάμεσα σε όσους δεν είχαν ασπασθεί τη νέα θρησκεία.

Εν κατακλείδι, Η ΥΠΑΤΙΑ του Δημήτρη Βαρβαρήγου, είναι ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει!

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: 4ος αιώνας, μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές, στις διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών και στους φονικούς διωγμούς των εθνικών. Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, η Υπατία, αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου Ορέστη, βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα. Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους ενοχλεί τον κλήρο που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της, να της προσάψει κατηγορίες ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του. Συλλαμβάνεται, οδηγείται στην εκκλησία και δολοφονείται... Ο αγώνας δύο ανθρώπων γεμάτος ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής προσπαθούν, κρυφά, να ζήσουν την απλή ζωή να γευτούν τα πάθη της και τις μεγάλες στιγμές μιας ανομολόγητης αγάπης, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να την εκφράσουν...

Σημείωση: Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Α-τύπος, τεύχος 01, Οκτώβριος 2019

https://atnews.gr/%ce%b1%cf%84%cf%8d%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%b5%cf%86%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%ae%ce%bc%ce%bf-2/

ΚΑΡΜΠΟΝ, Γιώργος Κούβας

ΚΑΡΜΠΟΝ, Γιώργος Κούβας 

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις ΚΙΧΛΗ, 2017 - Σελίδες 245 

Ο Άρης Κοντός, ένας άτολμος, εσωστρεφής αντιήρωας, προικίζεται ξαφνικά με οξύτατη ακοή· ένα σπάνιο χάρισμα που του δίνει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει ήχους από γειτονικά διαμερίσματα αλλά και θορύβους της πόλης. Κι ενώ αρχικά ενοχλείται από το ηχητικό πανδαιμόνιο, οι απόηχοι που προέρχονται από το ρετιρέ τον δελεάζουν, με αποτέλεσμα να εθιστεί στην κρυφακοή και τη μίμηση της καθημερινής ζωής του ζωγράφου Φίλιππου Ροδόπουλου. Μια παρεκκλίνουσα πορεία στο βασίλειο των ήχων αρχίζει. Ο ήρωας στήνει ηχοπαγίδες κι απλώνει ηχονήματα, επιθυμώντας να πραγματοποιήσει ένα κρυφό του όνειρο: να κατακτήσει τις κορυφές της Τέχνης. Οδηγείται όμως σε εξύψωση ή μήπως σε ελεύθερη πτώση; 

Στο αδιέξοδο όπου θα βρεθεί ο ήρωας, όταν θα αποκαλυφθεί το σχέδιό του και εκείνος θα ξεγυμνωθεί, οι στοχασμοί του θα επιφέρουν την κάθαρση της ψυχής του, και τότε, με οδηγό τα χελιδόνια της Αλεξάνδρειας του παππού του, θα αναζητήσει νέες αυθεντικές διαδρομές, λιγότερο περίπλοκες και επικίνδυνες: «Παγωμένος αέρας θα με φυσήξει στο πρόσωπο. Μπροστά θα υπάρχει μονάχα η ελπίδα. Ελπίδα βαμμένη στα χρώματα της θάλασσας. Χελιδόνια της Αλεξάνδρειας θα μου δείξουν τον δρόμο. Θα τα ακολουθήσω έχοντας για ταυτότητα μια αγάπη που ριζώνει στην καρδιά και για αποσκευή το ζωγραφισμένο με παράνομες ζωές σεντόνι». 

Ακροβατώντας ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στοιχείο, το Καρμπόν, είτε μιλά για την ηρωική έξοδο από τη μετριότητα της καθημερινής ζωής, είτε για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας, είτε για τη σχέση αυθεντικού και αντιγράφου, παραμένει ανοιχτό σε διαφορετικές αναγνώσεις. 

Το ΚΑΡΜΠΟΝ* είναι έξυπνο, πρωτότυπο, ενδιαφέρον, εντυπωσιακά καλογραμμένο. Δεν θυμίζει σε τίποτα πρώτη συγγραφική εμφάνιση, αντιθέτως, το επιδέξιο ξεδίπλωμα της πλοκής, η τέλεια σκιαγράφηση της προσωπικότητας του ήρωά του, ενός καθημερινού ήρωα της απλής ζωής, με τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία του, η περιγραφή του φιλόδοξου σχεδίου που συλλαμβάνει ο ήρωας και της εκτέλεσης από τον ίδιο – να αντιγράψει, σαν με καρμπόν, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, τη ζωή του ζωγράφου στο ρετιρέ, μέχρι του σημείου να μεταλλαχθεί σε κάποιον άλλο - όλα δηλώνουν έναν έμπειρο τεχνίτη του λόγου, του οποίου περιμένουμε ανυπόμονα το επόμενο έργο! 

*Το ΚΑΡΜΠΟΝ υπήρξε φιναλίστ στη βραχεία λίστα τριών λογοτεχνικών βραβείων. 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Γιώργος Κούβας γεννήθηκε το 1974 στην Κόρινθο. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε μεταπτυχιακά στη διοίκηση επιχειρήσεων. Από το 2011 ζει στην Ελβετία, όπου εργάζεται ως σχεδιαστής καινοτόμων ιατρικών συσκευών. Το 2017 εντάχθηκε στην επιστημονική ομάδα του κέντρου Wyss στη Γενεύη, που υποστηρίζει την ανάπτυξη εφαρμογών νευροτεχνολογίας για ασθενείς με νευρολογικές δυσλειτουργίες. Ξεκίνησε τη συγγραφική του δραστηριότητα με τεχνικά κείμενα. Δημοσίευσε επιστημονικά άρθρα σε διεθνείς εκδόσεις. Το ΚΑΡΜΠΟΝ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. 

ΑΓΓΕΛΙΚΑ Η ΜΑΝΤΕΝΟΥΤΑ, Ελένη Κεκροπούλου

ΑΓΓΕΛΙΚΑ Η ΜΑΝΤΕΝΟΥΤΑ

Το μυθιστόρημα για την πραγματική ζωή της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού

ΑΓΓΕΛΙΚΑ Η ΜΑΝΤΕΝΟΥΤΑ

της Ελένης Κεκροπούλου

Εκδόσεις Ωκεανός, 2010

Σελίδες 560

Οπισθόφυλλο:

Το όνομά της Αγγέλικα Νίκλη. Όμορφη σαν την ίδια την αναδυομένη Αφροδίτη.

Ο πατέρας της, ένας κατατρεγμένος Μανιάτης, θύμα της φτώχιας και της ανάγκης, την πούλησε στον βαθύπλουτο «Ταμπακιέρη», τον  Ζακυνθινό κόντε Σαλαμόν. Αυτός θα απαρνηθεί τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα απειλήσει με αποκλήρωση τον νόμιμο γυιό του Ροβέρτο, επειδή συντάχθηκε με τους Δημοκρατικούς που αγωνίζονταν για  την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. 

Από την ανίερη ένωση του ηλικιωμένου κόντε με την μικρή ερωμένη του, θα γεννηθούν τρεις γυιοί. Ο πρώτος θα γίνει ένας σπουδαίος ποιητής. Ο δεύτερος σημαντική πολιτική προσωπικότητα των Επτανήσων. Και ο τρίτος, γυιός μεταθανάτιος του κόντε, θα χάσει όλα του τα προνόμια. Μετά από χρόνια, θα αγωνιστεί για να κερδίσει το όνομα και την περιουσία που του στέρησαν τα δυο  μεγαλύτερα αδέρφια του. Θα αγωνιστεί και για την χαμένη τιμή της μάνας του, σε μια δίκη που θα αφήσει εποχή στα Επτάνησα. Την Δίκη των αδελφών Σολομών.

Αυτό το βιβλίο δεν θα γραφόταν ποτέ, όπως αποκαλύπτει η συγγραφέας στο Σημείωμα που παραθέτει στο τέλος του βιβλίου, αν η ίδια δεν είχε πάθος με την ποίηση του Σολωμού και μανία να μαζεύει και να διαβάζει ό,τι γραφόταν για τον μεγάλο μας ποιητή. Η μελέτη αυτή της βιογραφίας του την οδήγησε στον εντοπισμό κάποιων παραποιημένων ημερομηνιών και της δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Για παράδειγμα, μεγαλώνανε την ηλικία της Αγγέλικας, για να μη φαίνεται ότι ήταν παιδί, όταν ο γέρο-κόντες την έκανε μαντενούτα του και γέννησε τον Διονύσιο, και επίσης μεγαλώνανε την ηλικία του κόντε για να φανεί πως δεν μπορούσε, υπερήλικας ών, να συνουσιασθεί και να τεκνοποιήσει ένα τρίτο παιδί.

Η περιπέτεια της συγγραφέως με την Αγγέλικα Νίκλη ξεκίνησε, όταν έπεσε στα χέρια της το βιβλίο «Ο Σολωμός δέσμιος του Νομικού Καθεστώτος της Εποχής του», του Δημητρίου Χρ. Καπάδοχου, το οποίο της έλυσε κάποιες σημαντικές απορίες και της έδωσε το έναυσμα να γράψει, «όχι για τον Διονύσιο Σολωμό, αλλά για εκείνο το κοριτσάκι που υπήρξε η μητέρα του και που τόσο το περιφρόνησαν και το διέσυραν, στην ανόητη προσπάθειά τους να αγιοποιήσουν τον Σολωμό, οι βιογράφοι του. Όμως οι μεγάλοι ποιητές δεν χρειάζονται φωτοστέφανο αγίου. Άλλωστε οι άγιοι δεν είναι ποιητές και σίγουρα οι μεγάλοι ποιητές δεν είναι άγιοι».

Ακολούθησαν πολλαπλές και πολυεπίπεδες αναγνώσεις του έργου του Λίνου Πολίτη για τον Σολωμό καθώς και του Σωκράτη Καψάσκη. Επίσης η συγγραφέας μελέτησε οτιδήποτε έγραψαν για τον ποιητή οι: Πολυλάς, Παλαμάς, Ψυχάρης, Κριαράς, Τυπάλδος, και άλλοι. Τέλος όλα τα επίσημα έγγραφα που παρουσιάζονται στο βιβλίο όπως διαθήκες, δικόγραφα, ληξιαρχικές πράξεις, ομιλίες επισήμων, είναι όλα γνήσια.

Το μυθιστόρημα «Αγγέλικα η μαντενούτα» χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα, ένα θαυμάσιο βιβλίο, με υπέροχη γλώσσα και ζωντανές περιγραφές, με εξαιρετική απόδοση της εποχής και φυσικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Είναι ένα βιβλίο-ύμνος στη γυναίκα και μάνα!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Ελένη Κεκροπούλου γεννήθηκε στον Ζυγό της Καβάλας, αλλά μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Σπούδασε στο Καποδιστριακό πολιτικές επιστήμες και νομικά, καθώς και ξένες γλώσσες. Εργάζεται στον εκδοτικό χώρο εδώ και τριάντα έξι χρόνια ως μεταφράστρια, επιμελήτρια, εκδότρια και συγγραφέας.

ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΙΔΗ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

Ορισμός της αστυνομικής λογοτεχνίας

Η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα είδος του πεζού λογοτεχνικού λόγου το οποίο μέσα από την μυθοπλασία εξερευνά την πλευρά της ανθρώπινης κοινωνίας που έχει να κάνει με το έγκλημα, τη διάπραξη και την ανακάλυψή του. Σκοπός, συνήθως, είναι να ανακαλυφθούν οι υπαίτιοι αλλά και τα κίνητρα που τους οδήγησαν στην διάπραξη του εγκλήματος. Τα βασικότερα χαρακτηριστικά είναι το μυστήριο και η αγωνία.

Το πιο παλιό γνωστό κείμενο αστυνομικής λογοτεχνίας, μπορεί να θεωρηθεί το διήγημα «Τα τρία μήλα», ένα από τα διηγήματα των Αραβικών ιστοριών «Χίλιες και μια νύχτες». Σε αυτό το διήγημα, ένα κομματιασμένο πτώμα ανακαλύπτεται τυχαία, και ο χαλίφης Χαρούν αλ-Ρασίντ διατάζει τον βεζίρη του, να ανακαλύψει τον ένοχο μέσα σε τρεις μέρες. 

Η ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας

Η αστυνομική λογοτεχνία, όπως την εννοούμε σήμερα, εμφανίστηκε κατά τον 19ο αιώνα, όταν στην Μ. Βρετανία και στην Γαλλία θεσμοθετήθηκε ο ρόλος της αστυνομίας κατά του εγκλήματος.

Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα εικάζεται πως δημιουργήθηκε από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε το 1841 με τίτλο «Οι φόνοι της οδού Μοργκ». Αν και αποτέλεσε την αφετηρία της αστυνομικής λογοτεχνίας χρειάστηκαν περίπου εξήντα χρόνια έως ότου θεσπιστεί ως ένα ξεχωριστό είδος μυθιστορήματος, ενώ για μεγάλο διάστημα εθεωρείτο εύκολο ανάγνωσμα, δηλαδή παραλογοτεχνία.

Παραλογοτεχνία

Ο όρος παραλογοτεχνία γεννήθηκε στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα. Την εποχή εκείνη τα αστικά κέντρα δέχονταν μαζική προσέλευση πολιτών κυρίως από αγροτικές περιοχές ενώ ταυτόχρονα υπήρχε ανάπτυξη του πνευματικού επιπέδου των πολιτών. Αποτέλεσμα της μεγάλης ζήτησης είναι η εισαγωγή μεταφρασμένων μυθιστορημάτων από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Η παραλογοτεχνία έχει αστικό χαρακτήρα αφού το κλίμα της πόλης η ένταση, η βία, η καχυποψία και ο φόβος αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Η αφήγηση ενός αστυνομικού μυθιστορήματος μπορεί να διακριθεί στις εξής κατηγορίες:

Ορθόδοξη αφήγηση: Την ακολουθεί το παραδοσιακό μυθιστόρημα όπως το θεμελίωσε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε και περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως: 1. Ο ντετέκτιβ της ιστορίας είναι εκκεντρικός, ηθικά άψογος και παρατηρητικός, διαθέτει άριστη λογική και διαίσθηση, είναι οργανωτικός και λύνει τα προβλήματα και τους γρίφους. 2. Αρχικά το έγκλημα παρουσιάζεται ως αδύνατο. 3. Πιθανόν να καταλογίζει ως ένοχο έναν αθώο. 4. Τέλος, το μυθιστόρημα θα έχει ένα εντελώς απροσδόκητο αποτέλεσμα.  

Σκληρό αφήγημα: Έκανε την εμφάνιση του στην Αμερική στις αρχές του 1923, ταυτόχρονα με την γέννηση του οργανωμένου εγκλήματος, όταν υπήρχαν από μια οι συμμορίες και από την άλλη οι ειδικοί ντετέκτιβ που αναλάμβαναν τις σχετικές υποθέσεις. Οι συγγραφείς αυτού του είδους περιγράφουν εγκληματίες που συνδέονται με τον υπόκοσμο ενώ ρέει άφθονο αίμα και από τις δύο πλευρές. Επίσης, οι ρόλοι του καλού και του κακού δεν είναι σαφείς, ενώ κατά την εξέλιξη της ιστορίας αποκαλύπτονται πληροφορίες οι οποίες προηγουμένως δεν είχαν παρουσιαστεί ή ήταν ψευδείς.

Ανθρώπινο αφήγημα: Το είδος αυτό ξεκίνησε από την Γαλλία, ενώ τα δύο προηγούμενα ήταν αγγλόφωνα. Χαρακτηριστικό του είναι η ανθρώπινη παρόρμηση για έγκλημα, κυρίως για το κοινό καλό, χωρίς δηλαδή να υπάρχει δόλος και ιδιοτέλεια. π.χ. "ο Αρσέν Λυπέν" του Μωρίς Λεμπλόν, στο οποίο ο ήρωας διέπραττε ληστείες για να προσφέρει σε ανθρώπους με πραγματική ανάγκη.

Αγωνίας: Τέλος, το είδος αυτό έχει μια ξεχωριστή πορεία αφήγησης. Σκοπός του δεν είναι πλέον η εξιχνίαση κάποιου εγκλήματος, αλλά ο σχεδιασμός ενός νέου εγκλήματος, την εξέλιξη του οποίου ο αναγνώστης παρακολουθεί με αγωνία.

Στην Ελλάδα

Το Ελληνικό Αστυνομικό Μυθιστόρημα παρουσιάστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 30.  Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα γράφτηκε το 1928 από τον Παύλο Νιρβάνα, με τίτλο "Το έγκλημα στο Ψυχικό".

Μέχρι την δεκαετία του 1970 δημοσιευόταν σε περιοδικά και σε λαϊκές εκδόσεις, όπως στα περιοδικά Μάσκα, Μυστήριον, στη συλλογή Αστυνομικά βιβλία τσέπης.

Οι φόρμες του ήταν τυπικές, χωρίς λογοτεχνικές φιλοδοξίες αλλά, γενικά, διέθεταν φροντισμένη πλοκή. Οι ήρωες ήταν τυποποιημένοι και έδιναν την αίσθηση ότι μας είναι γνωστοί. Από άποψη θεματολογίας, βρισκόταν κάτω από την άμεση επιρροή άγγλων συγγραφέων του είδους, όπως η Agatha Christie, ο Peter Cheney, ο Yan Fleming ή ο γαλλο-βέλγος Simenon.

Τα δύο είδη που κυριαρχούν εξίσου είναι οι ιστορίες κατασκοπίας με αισθηματικές προεκτάσεις και η αστυνομική έρευνα για την εύρεση του δολοφόνου.

Μεσολαβεί μια παύση στη συγγραφή αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα, μέχρι το 1995, οπότε ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο εκδηλώνεται στα ελληνικά γράμματα, η εμφάνιση του νέου αστυνομικού μυθιστορήματος, με κύρια χαρακτηριστικά τον πλούτο και την ποικιλία στη θεματολογία του. Έτσι διακρίνουμε πολλές κατηγορίες: Το ιστορικό αστυνομικό, το ψυχολογικό αστυνομικό, το κοινωνικό αστυνομικό, το πολιτικό αστυνομικό και, ακόμη, το μαθηματικό αστυνομικό. Κάποιοι συγγραφείς ανέπτυξαν επίσης το είδος του θρίλλερ, συχνά βίαιου.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι συγγραφείς ακολουθούν τους δρόμους που άνοιξαν οι παλαιότεροι Νίκος Μαράκης, Γιάννης Μαρής, Αθηνά Κακούρη, και κατόπιν οι Πέτρος Μάρκαρης, Ανδρέας Αποστολίδης και Πέτρος Μαρτινίδης. Αναφέρω αυτούς χαρακτηριστικά επειδή είναι αποκλειστικά συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικής παραγωγής είναι η καθιέρωση του είδους, ο συνεχής εμπλουτισμός του και η προσέλκυση πολλών φίλων αναγνωστών.

Στις αρχές του 2010 δημιουργήθηκε στην Ελλάδα η Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας στην οποία συμμετέχουν συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, οι οποίοι συζητούν ποικίλα σχετικά θέματα, και καταγράφουν τα έργα αστυνομικής λογοτεχνίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Επίλογος

Μερικοί αναγνώστες ίσως εξακολουθούν να θεωρούν το αστυνομικό μυθιστόρημα ένα εύκολο είδος. Τους διαβεβαιώνω πως όχι, κάθε άλλο. Όπως και στα άλλα είδη αφήγησης, και εδώ χρειάζεται ίδια ή ακόμα και μεγαλύτερη δεξιοτεχνία και μαστοριά για να ξετυλίξει ο συγγραφέας την ιστορία του, να σκιαγραφήσει μέσα από λόγια και πράξεις, συνήθειες και αντιδράσεις, τον ψυχισμό των χαρακτήρων του. Να διασπείρει μέσα στο κείμενο λεπτομέρειες που θα αποδειχθούν σημαντικές και θα παίξουν έναν ρόλο αποκαλυπτικό, είτε αποκαλύπτοντας οι ίδιες, είτε βοηθώντας στην τελική αποκάλυψη και λύση του προβλήματος.

Η ιστορία πρέπει να ξετυλίγεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί, ενδιαφέρον, περιέργεια, αγωνία, ίσως ακόμα τρόμο και φρίκη, και να ωθεί τους αναγνώστες να βρουν το δράστη ή τους δράστες. Το έγκλημα πρέπει να είναι «δικαιολογημένο», να εξηγείται δηλαδή το γιατί και το πώς και να συνδέεται λογικά με τον ψυχισμό του δράστη. Να υπάρχει συνοχή, ταίριασμα γεγονότων και προσώπων, ώστε να γεννιέται μια πειστική πλοκή και ένα δίνεται ένα πειστικό τέλος.

Ευτυχώς, μια περιήγηση στα βιβλιοπωλεία, θα αποφέρει πλούσιους καρπούς.

ΥΓ1. Το κείμενο αποτελεί μέρος ομιλίας μου που έγινε στις 7-2-2018, στο Charlotte Wine Bar στον Πειραιά, επί τη ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου "Η πόλη των γενναίων" του Άγγελου Χαριάτη.


ΥΓ2. Τα εξώφυλλα είναι ενδεικτικά της ελληνικής παραγωγής. Σαφώς υπάρχουν πολλά περισσότερα και είναι αυτονόητο ότι η παρούσα ανάρτηση δεν μπορούσε να φιλοξενήσει μεγαλύτερο αριθμό.

ΥΓ3. Λίγες μέρες μετά την ομιλία αυτή, κυκλοφόρησε το βιβλίο "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ - Ο Γιάννης Μαρής και οι άλλοι", του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ από τις Εκδόσεις Πατάκη, 440 σελίδων, το οποίο παρέχει όλες τις σχετικές πληροφορίες για όποιον ενδιαφέρεται.

Πηγές:

https://crimefictionclubgr.wordpress.com/opinion-greek-detective-stories/tonnet/

https://el.wikipedia.org/wiki/Αστυνομικό_μυθιστόρημα