Φίλοι στο Facebook…
Η οικογένειά μου είναι μεγάλη και
κυρίως πολυεθνική. Στενοί συγγενείς μου κατάγονται από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ή
ανήκουν σε άλλη φυλή, οι ρίζες μας έχουν απλωθεί σε διάφορα σημεία της Ευρώπης
καθώς και της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, ενώ η μίξη των φυλών έχει εμπλουτίσει
τη μορφή της οικογένειας αυτής με αρκετούς, τουλάχιστον ενδιαφέροντες,
συνδυασμούς. Φυσικά, και μέσα στον Ελλαδικό χώρο, είμαστε διασκορπισμένοι σε
διαφορετικές πόλεις.
Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που
δικτυώθηκα κι εγώ κοινωνικά στο Facebook.
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούσα να στέλνω και να λαβαίνω
πληροφορίες, νέα, φωτογραφίες, γενικά να επικοινωνώ και να διατηρώ επαφή με τα
αγαπημένα πρόσωπα. Κοντά στους συγγενείς, ήρθαν και οι παλιοί φίλοι και φίλες,
συμμαθητές, συμμαθήτριες, μαθητές και μαθήτριες, και ακολούθησαν συνάδελφοι από
τον καθηγητικό και τον εκδοτικό-συγγραφικό κόσμο.
Στην αρχή, κρατούσα το τυπικό
ευγενείας που είχα μάθει από μικρή. Ευχαριστώ, παρακαλώ, χρόνια πολλά,
καλοτάξιδο το βιβλίο σου. Σε πολλές περιπτώσεις αγόραζα το βιβλίο, το διάβαζα
και έστελνα τα συγχαρητήριά μου, δίνοντας έμφαση μόνο στα καλά στοιχεία του
βιβλίου και σεβόμενη στο έπακρο τον κόπο που χρειάζεται ο κάθε συγγραφέας για
να γεμίσει με οτιδήποτε έναν τέτοιο αριθμό σελίδων. Επιπλέον, με αυθορμητισμό
και ειλικρίνεια, μερικές φορές προέβαλα έργα, δημοσιεύσεις, φωτογραφίες και
άλλο υλικό φίλων μέσα από το προφίλ μου
(και στη συνέχεια Χρονολόγιό μου).
Επειδή είχε περάσει ένα μεγάλο
χρονικό διάστημα αποχής μου από το εκδοτικό (όχι συγγραφικό) στερέωμα, λάβαινα
συχνά ειδοποιήσεις και μηνύματα γνωστών και φίλων που ρωτούσαν πότε θα εκδώσω
νέο έργο και εξέφραζαν την ανυπομονησία τους.
Η στιγμή αυτή έφτασε τον Ιούλιο
που μας πέρασε (2012). Οργανώσαμε με τη βοήθεια μελών της οικογένειας και
παλιών μαθητών μου και νυν πραγματικά καλών φίλων μου, μια όμορφη φιλική βραδιά
για την παρουσίαση του βιβλίου στον τόπο κατοικίας μου. Απόλαυσα αγάπη, χαρά,
γέλιο, αισιοδοξία, και ακολούθησε η φυσιολογική προβολή από τον εκδότη μου και
από τις σελίδες του Facebook.
Όμως, φευ! Οι ανυπομονούντες φίλοι έλαμψαν δια της παντελούς απουσίας τους όχι
μόνο από την παρουσίαση, αλλά ακόμα και από τις σελίδες της κοινωνικής
δικτύωσης, δεν βρήκαν ούτε ένα δευτερόλεπτο να γράψουν μια ευχή!
Επιβεβαίωσα, δυστυχώς, πράγματα
που είχα παρατηρήσει ή υποπτευθεί από την αρχή. Το Facebook συχνά δεν ήταν παρά μια σειρά
από «πηγαδάκια», με ένα ή περισσότερα κεντρικά πρόσωπα που μιλούσαν για τα δικά
τους πράγματα, ενώ οι γύρω τους εξέφραζαν την αρέσκεια και τον ενθουσιασμό τους–
like - προς το έργο τους, τα λεγόμενά τους, και γενικά οτιδήποτε τους αφορούσε.
Γρήγορα πρόσεξα ότι, όσον αφορούσε στους συγγραφείς, κάθε πηγαδάκι ανήκε στον
ίδιο εκδοτικό οίκο-κύκλο. Αυτό δεν με ξάφνιασε και τόσο. Από ένα σημείο και
μετά, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζει ο καθένας τη δική του εκδοτική
οικογένεια και το δικό του έργο, και να χρησιμοποιεί το μέσο αυτό, το Facebook, για να προβάλλει
αποσπάσματα από το έργο του, τη γνώμη του και τη φιλοσοφία του.
Όμως, δεν μπορώ να πω ότι δεν με
εξέπληξε πόσο αρκετοί συνάδελφοι συγγραφείς, ακόμα και από τον ίδιο εκδοτικό
οίκο, παραμένουν περιχαρακωμένοι στο δικό τους χώρο, έτσι ώστε να μην «βλέπουν»
καν ότι ο διπλανός τους εξέδωσε ένα βιβλίο! Ούτε ένα like, ούτε μια απλή ευχή! Ας
μην το αγοράσουν, ας μην το διαβάσουν, ας ευχηθούν μόνο, έστω και στο πλαίσιο,
αν όχι φιλίας και αλληλεγγύης, μιας απλής ανταπόδοσης!
Κοντά σ’ αυτό, πρόσεξα
και, ευτυχώς ελάχιστες, περιπτώσεις όπου ο συνάδελφος όταν αναρτάς ένα σχόλιο,
μια σκέψη σου στο δικό σου χρονολόγιο, κάτι που του προκαλεί την προσοχή, ενώ
φαίνεται από τη συνέχεια ότι συμφωνεί μαζί σου, δεν σχολιάζει κάτω από την
ανάρτησή σου, αλλά δημοσιεύει άλλο σχόλιο ξεχωριστά είτε στο δικό σου είτε στο
δικό του χρονολόγιο, με τρόπο που να προβάλει τον εαυτό του, τις γνώσεις ή γνωριμίες
του!
Τι να πω και για κάποιους, οι οποίοι ζητούν τη φιλία σου, μάλλον για να αυξήσουν τον
αριθμό των φίλων τους, ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο, δεν σε ενοχλούν, δεν
τους ενοχλείς, κι όλα καλά μέχρι τη στιγμή που εκδίδεις νέο βιβλίο. Τότε ξαφνικά
κάνουν την εμφάνισή τους, μόνο και μόνο για να σχολιάσουν με κακεντρέχεια τον
τίτλο, το εξώφυλλο του βιβλίου σου, ή και το περιεχόμενο, προτού καν το
διαβάσουν!
Υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι μόλις συνδεθείς για να μιλήσεις
ενδεχομένως με τους συγγενείς και φίλους σου, αμέσως αρπάζουν την ευκαιρία για
να αρχίσουν διάλογο μαζί σου. Στην αρχή απαντούσα με ευγένεια, αλλά στη
συνέχεια προτίμησα να παραμένω αποσυνδεδεμένη για να γλιτώσω. Μερικές
χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
«Βγάζετε πολύ ωραίες φωτογραφίες»,
μου είπε νεαρός συντοπίτης μου. Κι εγώ, επειδή αγαπώ πολύ τη φωτογραφία και
είχα δημοσιεύσει ένα άλμπουμ με φυτά, τοπία, και αντικείμενα, θεώρησα ότι
αναφερόταν σ’ αυτό και τον ευχαρίστησα, συμπληρώνοντας, «είναι κάτι που μου
αρέσει πολύ». Αντιλαμβάνεστε πόσο αδέξια και αφελής φάνηκα όταν σε λίγο διάβασα
τη διευκρίνιση του νεαρού: «Εννοώ ότι κρατιέστε πολύ καλά, είστε πολύ ωραία
στις φωτογραφίες σας»!
Ακολούθησε ένας άλλος «φίλος» από
κάποιο νησί, που με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιον παλιό γνωστό του από τα μέρη μας.
Είπα πως ίσως το κοίταζα αν έβρισκα λίγο χρόνο. Λίγο αργότερα έλαβα ένα μήνυμά
του, δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, με μεμφόταν κατά κάποιο τρόπο για
ασυνέπεια και κατέληγε ότι δεν πειράζει, γιατί είχε βρει μέσω της δικτύωσης
κάποια πραγματική φίλη (και δική μου) και μου ανέφερε και το όνομα αυτής, η
οποία όπως κατάλαβα κάποια στιγμή με διέγραψε.
Κάποια «φίλη» συχνά μου μιλούσε
ειδικά τις βραδινές ώρες, κατά τις οποίες αντιλαμβάνομαι πως πολλοί από μας
έχουν λίγο χρόνο για τη δικτύωση. Απαντούσα, επειδή, αν τα στοιχεία της και οι
φωτογραφίες της ήταν αληθινές, μου είχε φανεί ως μια νέα κοπέλα που βρισκόταν
σε σύγχυση. Λόγω επαγγέλματος αλλά και ιδιοσυγκρασίας, είμαι ευαίσθητη στο θέμα
παιδιών και νέων, και προσπαθούσα να την κατανοήσω και όσο μπορεί κανείς κάτω
από τέτοιες συνθήκες, να τη στηρίξω. Όμως όλοι οι διάλογοι κάποια στιγμή
τελειώνουν ή πρέπει να τελειώνουν. «Γιατί δεν απαντάς;;;;» ήταν η φράση που
βρήκα την άλλη μέρα στα εισερχόμενα. Έδωσα την απάντηση, αλλά η κοπέλα
κοινοποίησε ένα σχόλιο, όχι εντελώς άδικο, κατά τη γνώμη μου, ότι είμαστε
ψεύτες και υποκριτές στο φέισμπουκ, δεν μας αντέχει, και κατέβασε το προφίλ
της…
Κάποιος άλλος, όταν τον
ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια για τη δουλειά μου, τονίζοντας ωστόσο ότι
είμαι πολυάσχολη και δεν έχω πολύ χρόνο ούτε όρεξη για ον λάιν συζητήσεις, δεν
παρέλειψε να με ειρωνευτεί πως όλοι είναι πολυάσχολοι σήμερα και να μη νομίζω
ότι μόνο εγώ είμαι…
Θα ήμουν άδικη και αγνώμων,
ιδιότητες που σε καμία περίπτωση δεν με χαρακτηρίζουν, αν δεν τόνιζα πόση χαρά
μού χάρισε το facebook,
εφόσον γνώρισα κάμποσους καινούργιους φίλους, αλλά και επανασυνδέθηκα με
πολλούς παλιούς μετά από πολύ καιρό, και επικοινωνώ εύκολα και γρήγορα με τα
αγαπημένα μου πρόσωπα στα διάφορα μέρη της Ελλάδας και σ’ όλον τον κόσμο!
Ωστόσο, το facebook δεν παύει να αποτελεί έναν μυστήριο, άγνωστο κόσμο, που
κάποιες φορές θυμίζει ζούγκλα και μπορεί να γίνει επικίνδυνος…
Είναι μεγάλο το θέμα και θα
επανέλθω. Προτού σας αφήσω, θα κλείσω μ’ ένα μικρό περιστατικό, που στάθηκε
αφορμή γι’ αυτές τις, πάντα καλοπροαίρετες, σκέψεις:
Τελευταία, συζητούσαμε με δυο καλές μου φίλες,
για κάποιον κοινό γνωστό μας, ο οποίος αν και ο ίδιος είχε ζητήσει τη φιλία
μου, όταν με συνάντησε κάπου στο κέντρο της πόλης μας, αντί να με χαιρετήσει,
έκανε πως δεν με είδε, και άλλαξε κατεύθυνση! Τότε η μία εκ των δύο φιλενάδων
που αρνείται παντελώς το facebook,
είπε ειρωνικά:
«Πολύ δυνατές οι φιλίες του facebook!» Εκεί, κοιταχτήκαμε, γελάσαμε, αλλά πέσαμε και σε
περίσκεψη…
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:
Find Angeliki Bouliari here:
Find Angeliki Bouliari here:
Ε.ΚΕ.ΒΙ. : http://www.biblionet.gr/author/55327
Facebook : https://www.facebook.com/angeliki.bouliari