 |
| "Will you still love me, will you still hold me, when I'm sixty-four?" Φωτογραφία: Ναταλία Αργυράκη |
Οι σχέσεις δεν ξεκινάνε πάντα με τις καλύτερες συνθήκες, ούτε διαρκούν επειδή δεν συναντούν εμπόδια. Οι σχέσεις δοκιμάζονται και πετυχαίνουν επειδή βρίσκουν τη δύναμη να νικήσουν τα εμπόδια. Έτσι είναι όλη η ζωή, αγώνες, προσπάθειες, δυσκολίες, εμπόδια, και μια μορφή της ευτυχίας είναι η ικανοποίηση ότι τα ξεπέρασες, μια ευτυχία που γίνεται μεγαλύτερη όταν μοιράζεσαι τη ζωή με κάποιον που σε νοιάζεται και τον νοιάζεσαι. Αυτά με τους ανέφελους ουρανούς και τους ανθόσπαρτους βίους συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.
Είναι στο χέρι μας αν θα δώσουμε την ευκαιρία σε μια σχέση, και κατά συνέπεια στους εαυτούς μας, να αναπτυχθεί και να μας δείξει αν είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και να συμπορευτούμε, ή αν θα τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους, έχοντας γίνει με κάποιον τρόπο σοφότεροι. Αν όμως αρνηθούμε αυτή την ευκαιρία και αποκολληθούμε ο ένας απ’ τον άλλο βίαια, στην ψυχή μας θα υπάρχει πάντα μια αμφιβολία κι ένα κενό που θα μας βασανίζει.
Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο σοβαρά και αμετάκλητα όσο φαίνονται τη στιγμή που ξεσπάει η κρίση. Η ζωή γύρω μας είναι γεμάτη από έρωτες, απιστίες, πάθη, καυγάδες, αποχωρισμούς, χωρισμούς και συμφιλιώσεις. Μόνο ο θάνατος είναι τελεσίδικος. Από μας εξαρτάται να διαλέξουμε από ποια οπτική γωνία θα εξετάσουμε τα γεγονότα και τα τεκταινόμενα, τη σκοτεινή ή τη φωτεινή; Πώς θα δούμε το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο; Πώς προτιμάμε δυο ψυχές συγγενικές, μόνη η καθεμιά σε αντικρινές όχθες με το ποτάμι ανάμεσά τους ή πλάι-πλάι στην ίδια όχθη;
Γιατί ναι μεν στη ζωή διαλέγουμε απ’ αυτά που θα έρθουν στο δρόμο μας, αλλά πάντως διαλέγουμε…
