ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ 14-04-2018
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ
Ελένη
Στελλάτου*
Εκδόσεις
ΠΟΛΙΣ
Διηγήματα
(19)
Σελίδες
140
Η Αγγελική Μπούλιαρη μιλάει για τη συγγραφέα Ελένη Στελλάτου και το πρώτο της βιβλίο ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ:
Φίλες και φίλοι, καλησπέρα και καλώς ήρθατε στην
αποψινή μας συνάντηση με μια νέα λογοτέχνιδα, τη δική μας Ελένη Στελλάτου, και
το πρώτο της βιβλίο με τίτλο ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ, μια συλλογή 19 μικρών
ιστοριών, από τις Εκδόσεις Πόλις.
Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι σίγουρα γνωρίζετε την
Ελένη ως μια νέα γυναίκα με ήρεμη δύναμη, η οποία συνδυάζει, όπως πολλές
γυναίκες σήμερα αλλά και στο παρελθόν, πολλούς ρόλους, μεταξύ των οποίων της
επαγγελματία φαρμακοποιού, της συζύγου του παλιού μας μαθητή, του Σωτήρη
Βενάρδου, και της αφοσιωμένης μητέρας τριών παιδιών στα οποία αφιερώνει αυτό το
πρώτο της έργο.
Πέρα από τους διάφορους οικογενειακούς και
κοινωνικούς της ρόλους, η Ελένη ως μέλος της Αναγνωστικής Λέσχης Λουτρακίου, με
την αγάπη της για τη λογοτεχνία, με την οξύνοια που τη χαρακτήριζε στις
τοποθετήσεις της, αλλά και με τις ερωτήσεις που υπέβαλλε σχετικά με τα διάφορα
λογοτεχνικά έργα, μου έδινε την εντύπωση, ότι μέσα της συντελούνταν διεργασίες
και όταν θα ωρίμαζε ο καιρός, θα έπιανε το μολύβι για να γράψει τις δικές της
ιστορίες και να μας φανερωθεί με έναν νέο ρόλο, αυτόν της συγγραφέα, όπως
ακριβώς γίνεται σήμερα.
Ας δούμε λίγο το Βιογραφικό της συγγραφέα μας.
Βιογραφικό
Ελένης Στελλάτου
Η Ελένη Στελλάτου γεννήθηκε στην
Αθήνα το 1978. Από την πλευρά του πατέρα της κατάγεται από την Κεφαλονιά, και από
την πλευρά της μητέρας της από την Σπάρτη. Στην Κεφαλονιά έζησε τα παιδικά της χρόνια
μέχρι την ηλικία των 9 ετών, οπότε μετακόμισαν στην Κόρινθο.
Σπούδασε Φαρμακευτική στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Φαρμακείου στο
Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια
εργάζεται ως φαρμακοποιός εδώ στο Λουτράκι, όπου ζει με την οικογένειά της και
τα τρία τους παιδιά, στα οποία και έχει αφιερώσει το πρώτο της βιβλίο «Το
κόκκινο και το άσπρο».
Η αγάπη για τη λογοτεχνία ξεκινά
από τα παιδικά χρόνια, όταν ο εκπαιδευτικός πατέρας έφερνε στο σπίτι κλασικά,
παιδικά βιβλία, όπως του Ιουλίου Βερν και του Τζόζεφ Κρόνιν, ενώ τα διαβάσματα
αργότερα εμπλουτίζονται ποικιλοτρόπως, και στα φοιτητικά χρόνια κλίνουν προς
συγγραφείς με υπόβαθρο Ψυχολογίας, όπως ο Ίρβιν Γιάλομ και η Μάρω Βαμβουνάκη, και προς βιβλία
σχετικά με το αντικείμενο των σπουδών της.
Η Ελένη επανασυνδέθηκε με την
Λογοτεχνία πριν δέκα χρόνια περίπου, όταν άρχισε να γράφει μικρές ιστορίες σε
ένα blog
στο ίντερνετ και αργότερα με τη συμμετοχή της στις συναντήσεις της Λέσχης
Ανάγνωσης Λουτρακίου, μια πρωτοβουλία του κυρίου Νίκου Παπανικολάου, σε Λέσχες
Ανάγνωσης στην Αθήνα, σε ημερίδες για μεγάλους συγγραφείς και σε παρουσιάσεις
βιβλίων.
Συμμετείχε στον κύκλο συναντήσεων
για την τεχνική του μυθιστορήματος του συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη στο Έναστρον
και παρακολούθησε τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Dasein Lab με τον συγγραφέα Κώστα
Κατσουλάρη.
Αγαπημένοι της συγγραφείς είναι ο
Μπόρχες, ο Φερνάντο Πεσσόα, ο Αχιλλέας Κυριακίδης, η Τζένυ 'Ερπενμπεκ, ο Ζάουμε Καμπρέ, o Ρομπέρτο Μπολάνιο.
Τον Νοέμβριο του 2017 ένα διήγημά
της συμπεριλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο με τίτλο «Σόλωνος 101» που κυκλοφορεί
από τις εκδόσεις Έναστρον, ενώ πριν λίγες εβδομάδες, τον Μάρτιο του 2018,
εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Το Κόκκινο και το Άσπρο»
από τις εκδόσεις Πόλις.
Αυτό το βιβλίο θα γνωρίσουμε εδώ
απόψε. Ένα βιβλίο που είχα τη χαρά να το κρατήσω στα χέρια μου αμέσως μόλις
κυκλοφόρησε, μιας και η Ελένη με τίμησε με την αγάπη και την εμπιστοσύνη της.
Μόλις τέλειωσα την ανάγνωση, έστειλα
ενθουσιασμένη ένα μήνυμα στην Ελένη για να τη συγχαρώ για τη λογοτεχνική της
φλέβα και φυσικά να της ευχηθώ μια καλή και γρήγορη συνέχεια.
Γιατί, φίλες και φίλοι, εάν
για κάποιους είναι έκπληξη ότι η Ελένη έγραψε βιβλίο, θα αποτελέσει ακόμη
μεγαλύτερη έκπληξη ότι όχι απλώς γράφει, αλλά γράφει καλά, και υπόσχεται πολλά
στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας.
Προσωπικά λατρεύω τις μικρές ιστορίες
και δεν συμφωνώ με όσους θεωρούν ότι το Διήγημα είναι εύκολο είδος και δεν το προτιμάνε (γι' αυτό και χάρηκα πολύ όταν η Καναδέζα Άλις Μονρό, συγγραφέας αποκλειστικά διηγημάτων,
κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας). Πιστεύω ότι η μικρή φόρμα απαιτεί μεγάλη
μαεστρία καθώς ο συγγραφέας, σε αντίθεση με τον συγγραφέα μυθιστορήματος που
έχει στη διάθεσή του άπλετες σελίδες και χρόνο, στο διήγημα αυτός πρέπει σε
λίγο χρόνο και σε λίγες σελίδες, μερικές φορές σε μία μόνο σελίδα, να μας γνωρίσει
τον ήρωα, τον ψυχισμό του, να αιτιολογήσει τις πράξεις και τη διάθεσή του της
στιγμής, και να μας συναρπάσει και συγκινήσει.
Κάτι που η Ελένη Στελλάτου καταφέρνει πολύ
καλά σταΔιηγήματα της συλλογής ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ.
Οι ιστορίες της είναι φωτογραφικά
στιγμιότυπα που έχουν ληφθεί από μια κάμερα, το μάτι της συγγραφέα, με μεγάλη
ευαισθησία, τέτοια που αντιλαμβάνεται τα πάντα, και τα φανερά και τα κρυμμένα,
ενώ η Φύση με τα στοιχεία της, τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα δέντρα, τα ζώα
είναι πανταχού παρούσα.
Τα διηγήματά της, δοσμένα με
εκφραστική λιτότητα, οικονομία λόγου,
φανερώνουν την ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά της, αλλά και την
ευελιξία της στις περιγραφές των ηρώων, καθώς με άνεση περιγράφει πότε ένα
μωρό, πότε έναν ηλικιωμένο, πότε μια γυναίκα, και άλλοτε έναν άντρα. Κάποια από
αυτά, όπως το Αλογάκι με άρωμα φράουλα
και Στη Σέλα, με συγκίνησαν ιδιαιτέρως, επειδή δείχνουν ότι η
συγγραφέας θυμάται καλά το παιδί που υπήρξε κάποτε, και από την άλλη δείχνουν
ότι διαθέτει την ευαισθησία που χρειάζεται για να προσεγγίσει μια ηλικία στην
οποία θα περιέλθει στο μέλλον.
Η Ελένη Στελλάτου στις ιστορίες της ΤΟ
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΠΡΟ θίγει θέματα όπως η μοναξιά και η μοναχικότητα, ο
ανεκπλήρωτος έρωτας, ο μακροχρόνιος πόνος από πληγή που δεν επουλώνεται, η
αλλαγή των ανθρώπων στο χρόνο, η ρουτίνα μιας βαρετής δουλειάς, η απόλαυση της
Φύσης. Σε κάποιες ιστορίες ενυπάρχει το
στοιχείο του τραγικού, ενώ σε άλλες υπάρχει λεπτό χιούμορ. Τέλος, η συγγραφέας
καταδύεται και αναλύει εκπληκτικά τον παιδικό κόσμο της αθωότητας και της
φαντασίας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο παιδεύονται συχνά τα παιδιά επειδή
αποδίδουν στα πράγματα σημασία μεγαλύτερη από την πραγματική.
Και στο σημείο αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια τελευταία σκέψη που μου γεννήθηκε αφού
τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίου της Ελένης:
Οι άνθρωποι περνάνε
δίπλα μας, πολλούς τους βλέπουμε συχνά, κάποιους καθημερινά. Νομίζουμε ότι τους
ξέρουμε, επειδή έχουμε μαζέψει διάφορες πληροφορίες γι’ αυτούς, εγώ τις λέω
«άχρηστες πληροφορίες», όπως πόσων ετών είναι, τι σπίτι έχουν, τι αυτοκίνητο,
τι επαγγέλονται, πού εργάζονται. Λοιπόν, θα έλεγα, ότι όσο τους ξέρει μια
Δημόσια Υπηρεσία που έχει καταχωρημένα στις καρτέλες της αυτά ακριβώς τα
στοιχεία, άλλο τόσο τους ξέρουμε και εμείς. Δηλαδή, καθόλου.
Ευτυχώς, όμως, στον
κόσμο αυτό, υπάρχουν οι συγγραφείς, οι λογοτέχνες, που όπως και η Ελένη Στελλάτου, με ματιά διεισδυτική, με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, καταφέρνουν να
συλλάβουν όλα τα μικρά, τα αληθινά, τα ουσιαστικά, διαπερνούν το κάλυμμα της
εμφάνισης και μπαίνουν στην ψυχή των αντι-ηρώων της εποχής μας, και μας τους
γνωρίζουν.
Κι έτσι, γνωρίζουμε
κι εμείς τον εαυτό μας και ξαναβρίσκουμε την ανθρωπιά μας!
Για το βιβλίο επίσης μίλησαν οι: Ελένη Κίτσου, κριτικός λογοτεχνίας, και Βαγγέλης Προβιάς, συγγραφέας. Αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Σπυροπούλου. Την εκδήλωση έκλεισε ο Γιώργος Μπεχλιβάνογλου, σολίστ κιθάρας και καθηγητής κλασσικής κιθάρας, παρουσιάζοντας το μουσικό έργο σε τρία μέρη La Cathedral, Augustin Barrios Mangore.
* Η Ελένη Στελλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα (1978) με καταγωγή από Κεφαλλονιά και Σπάρτη. Σπούδασε Φαρμακευτική στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Φαρμακείου στο
Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Η συλλογή διηγημάτων «Το Κόκκινο και το Άσπρο» από τις
εκδόσεις Πόλις, Μάρτιος 2018 είναι το πρώτο της βιβλίο και είναι αφιερωμένο στα τρία παιδιά της. Ζει και εργάζεται ως φαρμακοποιός στο Λουτράκι Κορινθίας.
