«… "Πόσο λαμπερός ο ήλιος! Πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ!" αναφώνησε ξαφνιασμένη σαν παιδί σχεδόν εκστατική. Είχε ξεχάσει τη βουή του δρόμου, τη λάμψη του ήλιου, το κίτρινο χρώμα! Όλα παλιά, πολύ παλιά και λησμονημένα, η ίδια η ζωή, παλιά και λησμονημένη, σαν τρενάκι που βγαίνει από το σκοτάδι του τούνελ στο φως, ερχόταν ξανά προς το μέρος της για να την συναντήσει…»
Από
την Πλατύπους Εκδοτική, κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο της χαρισματικής συγγραφέως,
Αγγελικής Μπούλιαρη κι έχει τίτλο «Πόσο λαμπερός ο ήλιος Πόσο κίτρινα τα
τρόλεϊ». Πρόκειται για ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα, που δείχνει πως η
κατάκτηση της ευτυχίας, περνά από δύσβατα, ανήλιαγα μονοπάτια, στοιχειωμένα από
ανήλικους πόθους, λειψά όνειρα και ξεχασμένες αποσκευές από ταξίδια ματαιωμένα.
Η
γραφή της Αγγελικής Μπούλιαρη, διακρίνεται από ποιότητα, λυρισμό και ρεαλισμό
σε σωστή αναλογία, ώστε να αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την
πρώτη λέξη ως την τελευταία. Κάθε της ήρωας είναι πλασμένος από την πένα της με
φροντίδα, με ευδιάκριτα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, με παρελθόν φωτισμένο
για να μπορεί κάποιος να μπει στην ψυχοσύνθεσή του, να τον καταλάβει, να
συμπορευτεί μαζί του στις σελίδες του βιβλίου. Χωρίς να παίρνει θέση, παραθέτει
τα αναγκαία στοιχεία στην αφήγηση, επιτρέποντας σε αυτόν που διαβάζει να βγάλει
τα δικά του συμπεράσματα.
Δύο
συναισθήματα, δύο έννοιες, δύο λέξεις διαπνέουν κατά κύριο λόγο ολόκληρο το
βιβλίο: «αγάπη» και «ευτυχία». «… Όποιος δεν γνώρισε την αγάπη στα παιδικά του
χρόνια είναι ανίκανος, ναι έτσι ακριβώς, ‘ανίκανος’, να νιώσει και να δώσει
αγάπη» σελ. 249, ή «… Τελικά, ανακάλυπτε ξαφνιασμένη, ήταν όμορφα να έχεις έναν
ώμο να ακουμπήσεις, ήταν ευτυχία να ξέρεις ότι κάποιος έχει την έγνοια σου και
είναι πάντα εκεί για σένα…». Φευγαλέα αγγίζουν κάθε φορά την ζωή της Άνθιας,
απλά για να ξέρει πως υπάρχουν κι αυτά, και όχι μόνο απόρριψη, απόγνωση, πόνος,
μοναξιά, ψευδεπίγραφη ανεξαρτησία, εγκατάλειψη, φόβος.
Μεγαλώνει
χωρίς πατέρα και με μια μητέρα που δηλητηριάζει την σκέψη της με μισές αλήθειες
και ανεπαρκώς καλύπτει τις στοιχειώδεις της ανάγκες, αποζητώντας τρυφερότητα
μόνο για την ίδια. Αναγκάζεται, πρόωρα, να διεκδικήσει μια θέση κάτω από τον
ήλιο και να γευτεί την μοναξιά της προσωπικής της ελευθερίας. Ασυμβίβαστη,
χαράζει την δική της διαδρομή στο χάρτη της ζωής, βάζοντας υποθήκη τα πιο μύχια
αισθήματά της και τις καλά κρυμμένες αλήθειες της.
Ο
Άλκης, ένας μεγαλύτερός της άντρας, γεννημένος κυνηγός, αναγνωρίζει τα ορμέφυτα
που την συνθέτουν και κάνει κτήμα του την ευαίσθητη καρδιά της. Οι ισορροπίες
της ανατρέπονται, και η απόσταση ανάμεσα στο σωστό και το λάθος εκμηδενίζεται,
τυλίγοντάς την σ’ ένα σκοτεινό κύκλο, που την οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια,
στην αυτοκαταστροφική παραφορά.
Υπάρχει
διέξοδος για την νεαρή γυναίκα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια της κλονισμένης της
εμπιστοσύνης; Θα καταφέρει να βάλει σε μια σειρά αλληλουχίας το παρελθόν, το
παρόν και το μέλλον της;
Ως
επίλογο, ας κλέψουμε λίγες τελευταίες φράσεις του βιβλίου που θα σας συνεπάρει,
θα σας συγκινήσει, θα σας προβληματίσει, ανταμείβοντάς σας με γνώση που, όπως
γνωρίζετε καλά, είναι δύναμη (!):
«…Μόλις άναψε το πράσινο φανάρι, την ώρα που το πόδι της κατέβαινε από το πεζοδρόμιο και πατούσε στην άσφαλτο, ένιωσε σαν να πατάει ξαφνικά σε σταθερό έδαφος ύστερα από πολύ καιρό, βάζοντας τέρμα στην αγωνία μιας διαρκούς πτώσης στο κενό, και λίγες στιγμές αργότερα, από το απέναντι πεζοδρόμιο πια, αποχαιρέτησε με μια τελευταία ματιά τον τενεκέ των σκουπιδιών που είχε καταπιεί την κομματιασμένη συνταγή και τα θρύψαλα της προηγούμενης ζωής της. Ύστερα άφησε πίσω της την πίκρα της εγκατάλειψης κι έστρεψε το βλέμμα ολόισια μπροστά στο βάθος του δρόμου και στη θέληση να ζήσει…»
