ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ

Μια μικρή φιλική "ανάκριση" της Αγγελικής Μπούλιαρη από τον Βασίλη Μπαμπούρη*, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής της συλλογής με τίτλο "Η νοσταλγία του παλιού πόνου", περί Ποίησης, νοσταλγίας και παλιού πόνου:

1.            Γιατί γράφεις;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ακριβής απάντηση. Είναι ανάγκη έκφρασης για πράγματα που αισθάνομαι ή με προβληματίζουν, για πράγματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, ή μπορεί και να με καίνε. Ίσως είναι και ανάγκη επικοινωνίας με τον αναγνώστη μέσω της γραφής.

                                          

2.            Τι είναι για σένα η ποίηση; Τι γνώμη έχεις για την επικρατούσα αντίληψη ότι η ποίηση είναι «εύκολη» (αφού μάλιστα πολλοί συγγραφείς ξεκινούν γράφοντας ποιήματα);

Όπως ήδη έχω εξηγήσει στο οπισθόφυλλο της συλλογής, δεν επιχειρώ να δρέψω δάφνες ποιήτριας, οπότε θα απαντήσω στην ερώτηση ως κάποια που αγαπάει πολύ την ποίηση.

Η ποίηση, το ποίημα για την ακρίβεια, είναι η αιχμαλωσία της στιγμής. Η στιγμή αυτή, αν και μικρή, εμπεριέχει ένα ολόκληρο σύμπαν. Εμπεριέχει τόπους, συναισθήματα, εικόνες, το υλικό των ονείρων μας, μέσα στα οποία κρύβονται φόβοι και επιθυμίες.

Η ποίηση είναι ένα ανοιχτό παράθυρο, πηγή φωτός.

Είναι ακόμα ένα σκαλί στην σκάλα της ύπαρξης που μας ανεβάζει ψηλότερα.

Γενικά, η Ποίηση με οποιονδήποτε τρόπο και αν δονεί τα συναισθήματά μας, όπως και αν μας συγκινεί, είτε φέρνοντας ένα χαμόγελο είτε ένα τσίμπημα στην καρδιά κι ένα δάκρυ, για μένα είναι πάνω απ’ όλα μια παρηγοριά.

Τώρα, σχετικά με την ευκολία ή όχι της ποίησης.

Δεν θεωρώ την ποίηση εύκολη, το αντίθετο μάλιστα. Γενικά, θεωρώ τη λογοτεχνία δύσκολο έργο, όπως άλλωστε και κάθε μορφή τέχνης.

3.            Όταν θέλεις να εκφραστείς μέσω της γραφής, τι καθορίζει την επιλογή του κειμενικού είδους; Π.χ. αν θα γράψεις πεζό ή ποίημα, έμμετρο ή μη, ομοιοκατάληκτο ή μη, και ούτω καθεξής;

Η επιλογή αυτή γίνεται αυτόματα.

Ωστόσο, μπορώ να πω ότι αν θέλω να περιγράψω ένα γεγονός, μια κατάσταση, όπου εμπλέκονται διάφοροι χαρακτήρες με αξιοσημείωτες αντιδράσεις, τότε το πιθανότερο είναι να γράψω ένα διήγημα.

Αν έχω να αφηγηθώ μια μεγάλη ιστορία, με πλούσιο υλικό, θα γράψω μυθιστόρημα.

Αν, τέλος, θέλω απλώς να αιχμαλωτίσω τη στιγμή, όπως είπα προηγουμένως, θα γράψω ένα ποίημα. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν κάνω άλλη συνειδητή επιλογή. Μπορεί να είναι σε ελεύθερο στίχο, μπορεί να έχει ομοιοκαταληξία, ή και να μοιάζει με πεζό, όπως το ποίημα "Ταιριαστά κοστούμια".

4.            Πες μας δυο λόγια για τον τίτλο. Τι ακριβώς είναι ο παλιός πόνος και τι αντιπροσωπεύει για σένα η νοσταλγία γι’ αυτόν;

Ο τίτλος της συλλογής είναι παρμένος από το ποίημα «Η νοσταλγία του παλιού πόνου», που θα ακούσετε σε λίγο.

Ο πόνος είναι ένδειξη ζωντάνιας.

Η νοσταλγία για τον παλιό πόνο αντιπροσωπεύει τη νοσταλγία για την εποχή που είχαμε τη δυνατότητα να νιώσουμε έντονα συναισθήματα, που αντιδρούσαμε, που ήμαστε ζωντανοί.

Η νοσταλγία, λοιπόν, είναι για τον παλιό μας εαυτό που δεν είχε βυθιστεί στην απάθεια, που δεν είχε αλλοτριωθεί.

5.            Δώσε μας μερικά στοιχεία για τα ποιήματα της Συλλογής. Πότε γράφτηκαν; Πώς τα επέλεξες;

Η συλλογή καλύπτει ένα ευρύ φάσμα κάποιων δεκαετιών.

Ένα μέρος από τα ποιήματα της συλλογής είναι των τελευταίων ετών, αλλά πολλά, ίσως το μεγαλύτερο μέρος, είναι ποιήματα της νιότης μου. Σε ένα εμμέσως αναφέρεται η ηλικία μου. Ήμουν τότε περίπου είκοσι πέντε ετών.

Κάποια από τα νεανικά μου ποιήματα είναι πιο οργισμένα, θα έλεγα, πιο σκοτεινά, κι αυτό οφείλεται εν μέρει στις επιρροές που δέχτηκα από το κίνημα του υπαρξισμού, καθώς και στην αναζήτησή μου για την ουσία της ζωής και το νόημα της ύπαρξης.

Όλα αυτά ήταν θέματα δύσκολα. Ας σκεφτούμε ότι και σήμερα αυτά αποτελούν κατά κάποιο τρόπο «ταμπού» για τους ψυχοθεραπευτές, οι οποίοι, και σωστά πράττουν, επικεντρώνονται στη διαχείριση της καθημερινότητας.

6.            Πώς θεωρείς ή ελπίζεις ότι λειτουργεί ένα ποίημά σου στο μυαλό ενός αναγνώστη; Τι θα ήθελες να πάρει κάθε αναγνώστης από τη Νοσταλγία του παλιού πόνου;

Ελπίζω ότι τα ποιήματα της συλλογής θα αποτελέσουν αφορμή για σκέψη, θα προκαλέσουν συγκίνηση και θα προσφέρουν αισθητική απόλαυση.


*Ο Βασίλης είναι καθηγητής μετάφρασης, μεταφραστής και συγγραφέας
Η Αγγελική 'ανακρίθηκε' στις 22 Απριλίου 2015, στο Λουκούμι Μπαρ, κατά την πρώτη παρουσίαση της Ποιητικής της Συλλογής "Η νοσταλγία του παλιού πόνου"

Δείτε το βιβλίο εδώ: http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

"Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ", Αγγελικής Μπούλιαρη - ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, ΑΘΗΝΑ

"Η νοσταλγία του παλιού πόνου", Αγγελική Μπούλιαρη

Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις Άνεμος Εκδοτική

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Μέσα σε ατμόσφαιρα νοσταλγίας (όπως ήταν αναμενόμενο), συγκίνησης και φιλίας, έγινε η Πρώτη Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής "Η νοσταλγία του παλιού πόνου", της Αγγελικής Μπούλιαρη, στο Λουκούμι Μπαρ, στο Μοναστηράκι.

Η παρουσίαση χωρίστηκε σε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος παρουσίασε την συλλογή και τη δημιουργό του ο Χρήστος Παπουτσής, ενώ ενδιαμέσως η Θέκλα και η Έλενα απήγγειλαν τα ποιήματα:

1. Προσωπική υπόθεση, σελίδα 68
2. Από το παράθυρο του τετάρτου ορόφου, σελίδα 9
3. Η τεθλασμένη, σελίδα 10
4. Προσπέρασμα, σελίδα 55
5.Εγωιστικό, σελίδα 13
6. Έγραφα ωραία κι εγώ κάποτε, σελίδα 65
7. Γλάρος, σελίδα 16


Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την απαγγελία των ποιημάτων:

1. Έχω δυο γυναίκες στην καβάτζα, σελίδα 61
2. Ενώ εκείνη κοιμάται, σελίδα 49

Στη συνέχεια ο Βασίλης Μπαμπούρης, μίλησε για την προσωπική του αλλά και τη γενικότερη σχέση του μέσου Έλληνα με την Ποίηση, και τόνισε ότι αυτό που τον προσέλκυσε στη "Νοσταλγία του παλιού πόνου" ήταν κυρίως η ανθρωπιά που τη διαπνέει, η εξαιρετική οικονομία λόγου και ο αποφθεγματικός τρόπος έκφρασης σε πολλά από τα ποιήματα της συλλογής.

Ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα φιλική "ανάκριση" της Αγγελικής Μπούλιαρη από τον Βασίλη Μπαμπούρη, περί Ποίησης, Νοσταλγίας και Παλιού Πόνου, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://the-yellow-buses.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html


Ανάμεσα στις ερωτήσεις, ακούστηκαν τα Ποιήματα:

1. Είπα, σελίδα 20

2. Εικόνα, σελίδα 33

3. Ταιριαστά Κοστούμια, σελίδα 60

4. Η νοσταλγία του παλιού πόνου, σελίδα 63

5. Νόστος, σελίδα 67

6. Σαν μια μουσική, σελίδα 32

7. Οι εξόριστες, σελίδα 67

Η εκδήλωση έκλεισε με δύο ποιήματα που έγραψε η δημιουργός για τον σύζυγό της, Γρηγόρη, στον οποίο και τα αφιέρωσε:

1. Της ψυχής ο έρωτας, σελίδα 30
2. Όχι, σελίδα 19

Φωτογραφίες από την πολύ όμορφη και ζεστή βραδιά

Βρείτε το βιβλίο "Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ" εδώ:

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΚΙΔΟΥ με αφορμή τη "ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ"

Η Αγγελική Μπούλιαρη και "Η νοσταλγία του παλιού πόνου"

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Η ιδέα για το καθένα από τα ποιήματα είναι γέννημα της στιγμής. Η ιδέα για τη συλλογή προέκυψε από την επιθυμία να στεγάσω τους στίχους μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Στο σπίτι, στον κήπο, στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο καφενείο, στην αμμουδιά.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Η συλλογή αυτή καλύπτει ένα ευρύ διάστημα κάποιων δεκαετιών.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Στιγμές στο χρόνο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Το πάθος της νιότης.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Δεν υπάρχουν χαρακτήρες στα ποιήματά μου, ή αλλιώς όλα είναι ήρωες. Ακόμα κι ένα βότσαλο στη λίμνη μπορεί να γίνει ήρωας-θέμα ενός ποιήματος.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Σκέψη και συγκίνηση.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Μεγαλώνοντας μειώνονται οι αγωνίες μου. Σταθερή, όμως, παραμένει η αγωνία για τα αγαπημένα πρόσωπα.

Φοβάστε...

Τη βία και τον πόλεμο.

Αγαπάτε...

Τα παιδιά.

Ελπίζετε...

Να προλάβω.

Θέλετε...

Να ταξιδέψω σε μακρινούς προορισμούς.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;

Οι ευαίσθητοι.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;

Δεν υπάρχει «πρέπει».

Γιατί δεν πρέπει;

Δεν υπάρχει «Δεν πρέπει».

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;

Στην «Άνεμος Εκδοτική» και στα βιβλιοπωλεία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;

Στο blog μου: http://www.the-yellow-buses.blogspot.gr

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;

Του δειλινού.

Ποια μουσική;

Το τραγούδι Manhã De Carnaval, από την ταινία Orpheo Negro.

Ποιο άρωμα;

Rive Gauche YSL

Ποιο συναίσθημα;

Νοσταλγία, φυσικά.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;

Φωτογραφικό άλμπουμπ.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;

Ζωγράφος ή σκηνοθέτης.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;

Αρκετούς. Για να μην αδικήσω Έλληνες συναδέλφους μου, θα αναφέρω τις Καναδέζες Μάργκαρετ Άτγουντ και Άλις Μονρό.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;

Ο Αλμπέρ Καμύ και συνολικά το έργο του.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;

Ανταλλάσσουμε ιδέες.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;

Καλά είναι κι αυτά, αλλά πρωτίστως χρειάζεται ψυχή με πράγματα που την καίνε.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;

Η ποιότητά του, ο τίτλος, το εξώφυλλο, η προώθηση, το κοινό του –αν είναι ευρύ η περιορισμένο– και η χρονική συγκυρία. Θα ονόμαζα τύχη τον συνδυασμό όλων αυτών.

Τι την αποτυχία;

Κάποιες ελλείψεις στον παραπάνω συνδυασμό.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;

Σαφώς, ναι! Βλέπω συχνά έναν αχρείαστο ανταγωνισμό για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη ή έχει διαβάσει τα περισσότερα βιβλία. Βρίσκω ανούσια την υπερβολή. Σύμφωνοι, λατρεύουμε τα βιβλία, αλλά αυτά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο και τη ζωή.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;

Ανάβαση στο Όρος.

 Ήταν το Ερωτηματολόγιο Read First για τα νέα βιβλία από το Κουκιδάκι:

http://koukidaki.blogspot.gr/2015/04/i-nostalgia-tou-paliou-ponou-aggeliki-bouliari-anemos.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΤΗΣ ΑΧΑΐΑΣ, για τη ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ.

Ευχαριστούμε πολύ την Μαίρη Κουμπάρου και τον Ημερήσιο της Αχαΐας!

Παρακάτω ολόκληρη η συνέντευξη:  

"Αφήστε με να περπατήσω

στις παραλίες, με το νερό

να σμίξω, των γλάρων

τις φωλιές ν’ αναζητήσω

και τις δικές μου τις πληγές

ίσως να κλείσω.

Το βράδυ πέφτει – τι μ’ αυτό;

Η ζωή μου φεύγει – τι μ’ αυτό!

Πρέπει να τη ζήσω,

αφού να κάνω αλλιώς

δε μπόρεσα, ούτε μπορώ."

Γράφει η Αγγελική Μπούλιαρη κάτω από τον τίτλο «Η ζωή μου φεύγει» και είναι μία από τις 83 ποιητικές της συνθέσεις που βρίσκονται στο νέο της βιβλίο «Η νοσταλγία του παλιού πόνου» που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. 

Για το συγγραφικό της ντεμπούτο, με το «Πόσο λαμπερός ο ήλιος. πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ», το 2005,τιμήθηκε με το βραβείο σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος του Καφενείου των Ιδεών. Ακολούθησαν τα «Η αγάπη φυλαχτό» το 2006, η συλλογή διηγημάτων το 2012 «Εγώ αγαπώ αυτή καπνίζει» (Άνεμος Εκδοτική), η συμμετοχή στη συλλεκτική έκδοση της ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών «Αφετηρίες Μνήμης», και η μετάφραση του λευκώματος «Ερωτικά Πορτρέτα». 

Τη γραφή της πάντα την χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια, η οξυδερκής παρατήρηση, η αισθαντικότητα, ο προσεγμένος καλλιεπής λόγος, οι καλοχτισμένοι χαρακτήρες, το θετικό πνεύμα, όλα όσα συντελούν ώστε να γίνει μια αφήγηση απολαυστική. Μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την παρούσα ποιητική της συλλογή, αποκαλύπτοντάς μας μια άλλη πτυχή του αδιαμφισβήτητου χαρίσματός της. 

Μέσα από τα ποιήματά της αναδύεται ένα πρόσωπο που άλλοτε μας κοιτά με τα θολά από δάκρυα μάτια του κι άλλοτε με πείσμα, άλλοτε ονειροπόλα κι άλλοτε με περίσκεψη. Μας οδηγεί σε απόκρημνα μονοπάτια αυτογνωσίας που θέλουν θάρρος και δύναμη για να τα διαβείς. Πόθοι που διαψεύστηκαν, ελπίδες που ματαιώθηκαν, αγάπες που προσπεράστηκαν, νεκρικές σιωπές, απώλειες, παλιοί και νέοι πόνοι. Κι από την άλλη η πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι πιο χαμογελαστό, πιο φωτεινό, ότι κουβαλά στα φτερά του την πραγμάτωση, την ευτυχία, τον αληθινό έρωτα, όσα δε ζήσαμε αν και θα θέλαμε.

Η Αγγελική Μπούλιαρη μοιράζεται τις σκέψεις της μαζί μας στην παρακάτω συνέντευξη:

Ο ποιητικός λόγος προηγήθηκε του πεζού ή το αντίθετο συμβαίνει στη ζωή σας; Τι από τα δυο πιο πολύ προτιμάτε;
«Ξεκίνησα από τον ποιητικό λόγο στην εφηβεία μου και του έμεινα πιστή για χρόνια. Η σύλληψη της στιγμής μέσω της ποίησης συνέβαινε αυτόματα, ενώ για το μυθιστόρημα έβρισκα πως χρειάζεται
μια επιπλέον ωριμότητα, μια ικανοποιητική εμπειρία της ζωής, ένα «παίδεμα» για το οποίο δεν αρκούσε η απλή παρατηρητικότητα, κι αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα πολύ αργότερα την συγγραφή πεζού. Αγαπώ και τα δύο είδη, και η επιλογή εξαρτάται από το τι θέλω να πω και το εύρος του υλικού».

Πόσα χρόνια έμειναν άστεγοι οι στίχοι σας;
«Τα περισσότερα της συλλογής, μερικές δεκαετίες».

«Δάφνες ποιήτριας να δρέψω δεν επιθυμώ. Δεν είμαι σεμνή. Προσγειωμένη είμαι», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Ο φόβος της πληθώρας των αυτοαποκαλούμενων ποιητών ήταν που σας ώθησε να διαχωρίσετε την θέση σας;
«Πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα έκφρασης και ο κάθε καλλιτέχνης έχει το κοινό του. Επομένως, όχι, δεν σκέφτηκα έτσι. Αυτό θα αντιστοιχούσε με την «κρυφή ματαιοδοξία» που απέδιδε ο Πλάτωνας στον Διογένη. Η αγάπη μου για την Ποίηση, ο σεβασμός για τους Ποιητές, καθώς και η επίγνωση ότι εγώ, όπως λέω σε κάποιο ποίημά μου, «δεν είμαι μήτε μια κουκίδα, μοναχική και θλιμμένη [που] σ’ ένα μπαλκόνι ξαγρυπνώ» ,ήταν που με οδήγησαν σ’ αυτή την διευκρίνιση».

Σε ποιό μελανοδοχείο της σκέψης σας χρωστάτε την πρώτη σας ποιητική συλλογή, του ρεαλισμού, του ιδεαλισμού ή και των δύο;
«Σωστά μαντεύετε. Και των δύο. Με δυο λόγια, ο ιδεαλισμός με έφερε σε τέτοιες πραγματικότητες,
ώστε αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ μέσω της ποίησης».

Η μάλλον οξύμωρη φράση του Τζακ Κέρουακ στην εισαγωγική σελίδα, «Μη χρησιμοποιείς το τηλέφωνο. Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ πρόθυμοι να απαντήσουν. Χρησιμοποίησε την ποίηση», με υποκινεί να σας ρωτήσω αν κι εσείς θεωρείτε την ποίηση τον μόνο τρόπο επικοινωνίας;
«Βεβαίως και δεν θεωρώ την ποίηση τον μόνο τρόπο επικοινωνίας. Αλίμονο, αν πίστευα κάτι
τέτοιο. Τίποτα δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη επικοινωνία. Ούτε νομίζω ότι ο Κέρουακ υπονοούσε κάτι τέτοιο – είναι γνωστό ότι οι φίλοι ήταν πολύ σημαντικοί γι’ αυτόν. Απλώς, στην ουσία, τις δύσκολες αποφάσεις τις παίρνεις μόνος σου. Η παρότρυνση, «Χρησιμοποίησε την ποίηση», αντιπροσωπεύει την πεποίθησή μου ότι η Ποίηση, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο, πηγή φωτός, και ότι με οποιονδήποτε τρόπο και αν δονεί τα συναισθήματά μας, όπως κι αν μας συγκινεί, είτε φέρνοντας ένα χαμόγελο, είτε προκαλώντας ένα τσίμπημα στην καρδιά ή ένα δάκρυ, είναι πάνω απ’ όλα μια Παρηγοριά!»

Πως εμπνευστήκατε το ποίημα, «Η νοσταλγία του παλιού πόνου», που τιτλοφόρησε όμορφα την συλλογή σας;
«Ήταν ένα απόγευμα καθώς παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, που μας
βομβάρδιζε με λυπηρά περιστατικά. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω σε τόση βία και
δυστυχία και ότι ένας τρόπος άμυνας ήταν η λήθη και η απάθεια.
Ο πόνος στο ποίημα είναι ένδειξη ζωντάνιας. Η νοσταλγία για τον παλιό πόνο αντιπροσωπεύει τη
νοσταλγία για μια προηγούμενη εποχή, όταν είχαμε τη δυνατότητα να νιώσουμε έντονα συναισθήματα,
να αντιδράσουμε, όταν ήμαστε ζωντανοί.
Επομένως αντιπροσωπεύει τη νοσταλγία για τον παλιό μας εαυτό, που δεν είχε βυθιστεί στην
απάθεια, που δεν είχε αλλοτριωθεί».

Ανάμεσα στις στάχτες του “παλιού πόνου” θα ανακαλύψει μια σπίθα ελπίδας ο αναγνώστης;
«Βεβαίως! Όπως άλλωστε γνωρίζουν οι αναγνώστες και των προηγουμένων βιβλίων μου, πάντα προτιμάω ως συμπέρασμα τη θετικότερη εκδοχή, εκφράζοντας έτσι την αισιοδοξία μου ότι ο άνθρωπος τελικά επιτυγχάνει στον αγώνα του για αυτοπραγμάτωση, στη διεκδίκηση μιας ζωής που του ταιριάζει και που τη δικαιούται».

Ποιό θα είναι το επόμενο λογοτεχνικό σας βήμα;
«Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με πολλούς χαρακτήρες και καταστάσεις».

Θέλετε να αφιερώσετε ένα στίχο σας στους αναγνώστες του Ημερήσιου;
«Με χαρά μου. 

''Της ψυχής ο έρωτας,
σπλαχνικός, ανακατώνει 

γύρη την ελπίδα 

στης ζωής τη σκόνη''

Η νοσταλγία του παλιού πόνου, Άνεμος Εκδοτική, 2015

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327
http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html