ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, Άγγελος Χαριάτης

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΕΣΗΛΙΚΑ)*

Γράφει η Αγγελική Μπούλιαρη

Αυτός ο σύγχρονος άνθρωπος, ο περίπου μεσήλικας, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος. Λέγεται Λάζαρος και είναι παντρεμένος. Έχει μια καλή και εργαζόμενη σύζυγο, δύο υγιή και ζωηρά παιδιά και μια έστω και μέτρια αμειβόμενη εργασία. Αν και αναγνωρίζει ότι λόγω της κρίσης πολλοί γύρω του βρίσκονται σε χειρότερη θέση, επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά πάντα κουρασμένος, νευρικός και κατσούφης. Το χειλάκι του δεν σκάει εύκολα χαμόγελο. Γιατί απλώς, ο Λάζαρος έχει πάψει να χαίρεται. Και έχει παραιτηθεί από προσωπικές χαρές.

Έχει περιπέσει σε μια Λήθη η οποία τρέφεται από την μονοτονία της οικογενειακής και εργασιακής ζωής, από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτή η καθημερινότητα περιγράφεται πειστικά και γλαφυρά, σχεδόν σχολαστικά, από τον ταλαντούχο συγγραφέα μας, τον Άγγελο, για να δείξει πιστεύω τον πιεστικό τρόπο ζωής και εργασίας που εγκλωβίζει τον άνθρωπο της εποχής μας στο άγχος, το στρες και στα επουσιώδη πράγματα, ενώ ταυτόχρονα τον απομακρύνει από τα πραγματικά σημαντικά που είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.

Ως πατέρας ο Λάζαρος είναι παραπάνω από συνεπής στα καθήκοντά του. Αγωνίζεται για να καλύψει όλες τις ανάγκες των παιδιών, πρακτικές και συναισθηματικές, και προσπαθεί να οικοδομήσει σχέσεις αγάπης και ασφάλειας μαζί τους. Όμως, ως σύζυγος, δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια προς την πλευρά της συντρόφου του, την παρουσία της οποίας, επίσης, έχει πάψει να χαίρεται. Σκέφτεται και δρα σαν να νομίζει ότι η σχέση με τη γυναίκα του μπορεί να επανέλθει σε μια καλύτερη προηγούμενη κατάσταση από μόνη της, ως δια μαγείας, ή έστω μονομερώς, με τις προσπάθειες της συντρόφου του μονάχα.

Όμως, καλώς ή κακώς, καλώς κατά τη γνώμη μου και πιστεύω τη γνώμη των περισσοτέρων, ο κήπος της αγάπης ενός ζευγαριού χρειάζεται συνεχή φροντίδα και πρόνοια, ακριβώς όπως το tango χρειάζεται δύο χορευτές. Εδώ, όμως στην περίπτωση του ζευγαριού μας, του Λάζαρου και της Μαργαρίτας, έχουμε μια μετάθεση της συζυγικής αγάπης και από τους δύο συντρόφους προς τα παιδιά τους. Ωστόσο,  η ζωή, ο μεγάλος δάσκαλος, θα τους δείξει με τον τρόπο της ότι αυτό όχι μόνο δεν αρκεί αλλά ούτε είναι σωστό, και η ευθύνη είναι μοιρασμένη εξίσου.

Μια μικρή διέξοδος για το Λάζαρο, μια προσωπική ικανοποίηση, είναι τα δέκα λεπτά που περνά κάθε πρωί μόνος στο μπαλκόνι του, παρακολουθώντας το σκοτάδι να φεύγει και την ημέρα να έρχεται. Όταν ξημερώνει, αυτά τα δέκα λεπτά, όπως ομολογεί ο ίδιος είναι τα δέκα καλύτερα λεπτά της μέρας, γιατί τα λέει αληθινά με τον εαυτό του και κανείς δεν τον διακόπτει. Τότε απολαμβάνει σιωπή, ενδοσκόπηση και ελευθερία. Παραδέχεται ακόμα ότι δεν ξέρει αν είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος και αμφισβητεί αν η πορεία της ζωής του είναι επιλογή του ή αν εξωγενείς παράγοντες τον έσπρωξαν εδώ.

Έχοντας ξεχάσει τη δράση, την αντίδραση, την προσπάθεια, τη χαρά, και καθώς ο δρόμος της ζωής προς την ωριμότητα αποδεικνύεται κάπως δύσκολος, ο Λάζαρος ψάχνει μέσα από το μονοπάτι της ονειροπόλησης το δικό του καταφύγιο, τον προσωπικό του χωροχρόνο, σ’ εκείνα τα λίγα λεπτά που παρακολουθεί το ξημέρωμα καπνίζοντας στο μπαλκόνι του. Και αρχίζει να λοξοδρομεί προς το παρελθόν, όπου υπάρχει κάτι που δεν έχει διαγράψει η μνήμη του και η καρδιά του. Είναι ο  παλιός, νεανικός και ανεκπλήρωτος έρωτάς του για την παράξενη, αντιφατική και απρόβλεπτη Γλυκερία…

Άραγε, γιατί επιστρέφει ο Λάζαρος, γιατί επιστρέφουμε γενικά στο παρελθόν; Ίσως επειδή υπάρχει πάντα μια ομίχλη σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής μας, ενώ η επιλεκτική μας μνήμη διαλέγει με καινούργια κριτήρια να φωτίσει ή να σκιάσει παλιά πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα. Ίσως επιστρέφουμε επειδή εκείνο το «αν» και το «μήπως χρωστάμε μια ακόμα ευκαιρία» μας καταδιώκει, ενώ η προοπτική να γυρίσουμε πίσω και να δράσουμε διαφορετικά, με άλλους όρους, άλλες θέσεις και άλλα λόγια, μας ελκύει, μας δίνει ελπίδα και ζωντάνια.

Κι ενώ ο Λάζαρος βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση ρουτίνας, αμφισβήτησης, ονειροπόλησης και λοξοδρόμησης προς το παρελθόν, την πόρτα του χτυπούν το τέρας της ανεργίας αλλά και η ίδια η Γλυκερία που επιστρέφει… Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει εντελώς για τον ερχομό μιας κρίσης, προσωπικής και συζυγικής-οικογενειακής στη ζωή του Λάζαρου. Τι θα συμβεί; Ποιος θα νικήσει στην πάλη που θα ακολουθήσει, όπου οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη; Δεν έχω πρόθεση να το αποκαλύψω, φυσικά.

Θα πω μόνο ότι ο Άγγελος δημιούργησε έναν πολύ ενδιαφέροντα, ρεαλιστικό χαρακτήρα, ο οποίος μας είναι συμπαθής παρά τα όσα τυχόν «αντιπαθητικά» κάνει. Ο Λάζαρος είναι ευαίσθητος, συναισθηματικός, σχεδόν άριστος πατέρας (διατηρούμε μια δικαιολογημένη επιφύλαξη). Κατά βάση τον θεωρώ ειλικρινή, δείχνει να εκτιμά τη σύζυγό του και απ’ όσο καταλαβαίνουμε υπήρξε και καλός υπάλληλος στην εργασία του. Εξακολουθεί να μας είναι συμπαθής ακόμα και όταν ολισθαίνει προς το ψέμα και την προσποίηση, όταν οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν σε συνθήκες ανεργίας. Αλλά και όσον αφορά στο θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτά του, τον συμπονάμε. Γιατί, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που δεν κρύβει στα βάθη της ψυχής του έναν τέτοιον έρωτα; Και ποιος δεν θα ήθελε να τον συναντήσει ξανά, να του δοθεί ένα φιλί, ένα άγγιγμα, μια λέξη;

Κατανοούμε και τις ονειροπολήσεις του Λάζαρου. Άλλωστε δεν είναι κακό να κάνει κανείς όνειρα. Αντιθέτως, επιβάλλεται. Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε την άκρη ενός ονείρου να πιαστούμε; Απλώς, στο δρόμο προς την ωριμότητα χρειάζεται να τα αλλάζουμε…

Όμως μας θυμώνει κιόλας λίγο. Γιατί βλέπουμε μιαν αφέλεια, μιαν ανωριμότητα, μια ευπιστία που τον τυφλώνουν (ίσως βέβαια και να θέλει να τυφλωθεί) που εμάς καθώς τον παρακολουθούμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μας κάνει να φοβόμαστε πως θα μπλέξει σε άσχημους μπελάδες και ίσως το τίμημα να είναι πολύ βαρύ για να το αντέξει.

Συνοψίζοντας, θέλω να πω ότι απόλαυσα το μυθιστόρημα του Άγγελου, ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, ιδιαιτέρως ως γυναίκα αναγνώστρια, επειδή οι άντρες συγγραφείς δεν καταδέχονται συχνά να ασχοληθούν με θέματα όπως η οικογένεια, τα παιδιά, η συζυγική ζωή. Εδώ, ο συγγραφέας μας, με το θέμα του, και προπαντός με την τέχνη του και την αμεσότητα της γραφής του, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αδιάπτωτο μέχρι την τελευταία σελίδα - για την ακρίβεια τον κρατάει σε αγωνία, τον αγγίζει, τον συγκινεί και το κυριότερο τον βάζει σε σκέψεις γύρω από θέματα, καταστάσεις και σχέσεις που αφορούν όλους μας μέσα στην σύγχρονη πραγματικότητα.

ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, Άγγελος Χαριάτης

Μυθιστόρημα, Σελίδες 444, 
Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, 2016

* Από την παρουσίαση του βιβλίου στο Charlotte - Wine Bar Bistro Cafe, Μικρολίμανο Πειραιά, στις 18 Ιανουαρίου 2017

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε όσα ειπώθηκαν τη βραδιά της παρουσίασης: 
Παρουσίαση από Αγγελική Μπούλιαρη: από 08:40 έως 18:50
Παρουσίαση από Ιωάννα Κουτρολού: από 21:50 έως 28:30
Ακολουθεί συζήτηση Άγγελου Χαριάτη με το κοινό
https://www.mixcloud.com/panagiotis-sidiropoulos/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BE%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-caf%C3%A9-charlotte/

Δείτε το άλμπουμ της παρουσίασης

Ακούστε μαγνητοσκοπημένο υλικό εδώ: http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=2ed811ca-5974-4482-9161-129d4f7da449

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΚΑΪΝ - Ελένη Κεκροπούλου

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΚΑΪΝ - Ελένη Κεκροπούλου

Ιστορικό Μυθιστόρημα

Σελίδες 850

Εκδόσεις Ωκεανός, 2015

1881: Η Θεσσαλία με την Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως επιστρέφει στους κόλπους της μητέρας Ελλάδας. Πολλοί Έλληνες της Μικρασίας αγοράζουν μεγάλα τσιφλίκια και έρχονται για εγκατάσταση στον θεσσαλικό κάμπο που βράζει από την αντίδραση των εξαθλιωμένων αγροτών που βλέπουν τα όνειρά τους να σβήνουν.

Ο Αχιλλέας Κωνσταντινίδης, γιος μεγαλοτσιφλικά των Τρικάλων, πνεύμα ανήσυχο και μεγάλος γυναικάς, από ένα γύρισμα της Τύχης και της Ανάγκης, θα βρεθεί αρραβωνιασμένος με τη μικρή ορφανή Ειρήνη, το κορίτσι που ονειρευόταν να παντρευτεί ο μικρότερος αδελφός του, ο ευαίσθητος και ονειροπόλος Χριστόφορος.

Ανάμεσα στα δυο αδέλφια σιγοκαίει ο συγκαλυμμένος ανταγωνισμός και το μίσος. Ο ένας οπαδός ένθερμος του Δηλιγιάννη κι ο άλλος Τρικουπικός, θα στέκονται πάντοτε απέναντι ο ένας στον άλλον. Το μόνο που τους ενώνει, είναι ο τυφλός έρωτας για την ίδια γυναίκα.

Το ξέσπασμα του Ελληνοτουρκικού Πολέμου το 1897 θα φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής και τα δυο αδέλφια θα δουν τις ζωές τους να ανατρέπονται...

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γνώμη μου: Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, με υποβλητική γραφή, με πιστή αναπαράσταση της εποχής και με δυνατούς και ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που δύσκολα φεύγουν από τη μνήμη μας. Ξεχωρίζει η Ειρήνη, το μήλον της έριδος, για την χάρη, την αξιοπρέπεια, την τόλμη και προπαντός την τεράστια ψυχική αντοχή μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες που της επιφυλάσσει η ζωή.

Πρωταγωνιστές, ωστόσο, σ’ αυτό το βιβλίο, είναι αφενός ο Έρωτας, ο παθιασμένος, ο ζηλόφθονος, ο οργίλος, ο πιστός, και αφ’ ετέρου η Πολιτική, σχετικά με την οποία, παρακολουθώντας τα γεγονότα στις σελίδες του βιβλίου, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς:

Γιατί επαναλαμβάνουμε μη αποτελεσματικές τακτικές; Γιατί δεν διδασκόμαστε, επιτέλους, από τα λάθη μας; Η Ελλάδα, αυτός ο πανέμορφος τόπος, που μας κληροδότησε παιδεία και δημοκρατία, θα αξιωθεί ποτέ ανάλογες συνθήκες, με ειλικρινείς και συνειδητοποιημένους πολίτες και πολιτικούς; Εν ολίγοις, θα δει ποτέ καλύτερες μέρες;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε εδώ:

http://enloutrakio.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC/

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557._

ΣΚΕΨΟΥ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ της ΕΛΕΝΗΣ ΚΕΚΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΚΕΨΟΥ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ

Της ΕΛΕΝΗΣ ΚΕΚΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μυθιστόρημα

Σελίδες 630

Εκδόσεις Ωκεανός, 2014

Η συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο αυτό «σε όλες τις μητέρες που προδόθηκαν από τις κόρες τους, καθώς και, κυρίως, στις κόρες που προδόθηκαν από τις μητέρες τους, χωρίς συγνώμη».

Ο τίτλος του βιβλίου είναι παρμένος από το τραγούδι «Piensa en mi»  της Luz Casal, και σε πρώτη ανάγνωση η ιστορία είναι ένας ερωτικός θρήνος.  Όμως είναι δεν είναι μόνο αυτό, είναι πολλά περισσότερα.

Πρωταγωνίστρια εδώ η Γυναίκα σε όλες τις φάσεις της ζωή της: Η Γιαγιά Αμαλία, η Κόρη της Εύα, η Εγγονή της Αλίκη και η νεαρή Δισέγγονή της Λία.

Η Εύα μεγαλώνει ως πανέμορφο παιδί που προκαλεί το θαυμασμό. Θρέφεται με αυτόν και μεγαλώνοντας αυτόν επιζητά, αυτόν θέλει. Όχι παιδιά, όχι υποχρεώσεις, κούραση και «θυσίες». Όταν γεννά την Αλίκη, αρνείται να τη θηλάσει, παίρνει χάπια για να αναστρέψει το γάλα  και παραδίδει το μωρό σε τροφό και στη γιαγιά Αμαλία. Η απορριπτική πράξη της σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που κορυφώνονται σαν σε αρχαία τραγωδία.

Οι άντρες της ιστορίας, ο Ηλίας, ο Αριστείδης και ο Κίμων, ο Αλέξης και, προπαντός, ο Άρης – τυχαίο ότι η δημιουργός του έδωσε το όνομα του θεού της έριδας και του πολέμου; - παίζουν κι αυτοί καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής όλων.

Οι ήρωες δένονται αναμεταξύ τους με το παρελθόν, την υποχρέωση, τον οίκτο, το θαυμασμό, το πάθος, τις ενοχές, ακόμα και το μίσος, αλλά, δυστυχώς, όχι με το θεμελιώδες αίσθημα της Αγάπης…

Πλήθος ερωτημάτων εγείρονται από το κείμενο: 

Υπάρχει σε όλες το μητρικό ένστικτο; Αν όχι, πού οφείλεται η απουσία του; 

Είναι οι γυναίκες σήμερα πραγματικά ελεύθερα και αυτόνομα άτομα ή εξακολουθούν να ζητούν την ευτυχία αποκλειστικά μέσα από την επιβεβαίωση  ενός άντρα και την εξάρτηση απ’ αυτόν; 

Υπάρχει πατρικό ένστικτο και ποια η δύναμή του; 

Πώς διαμορφώνεται η συνείδηση της ελεύθερης βούλησης και θέλησης;

Το βιβλίο ΣΚΕΨΟΥ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ είναι ένα βιβλίο για τις μητρικές αλλά και πατρικές σχέσεις, για τον έρωτα, τη ζωή, την αγάπη, την ισορροπία και την ευτυχία. Ένα συναρπαστικό, ρεαλιστικό, κοινωνικό μυθιστόρημα, με καλά δομημένους χαρακτήρες, με απρόοπτα και ανατροπές, που προκαλεί τον αναγνώστη να κοιταχτεί στον εσωτερικό του καθρέφτη.

Ακούστε το τραγούδι εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=LS04M9Mz26E&list=PLvJSBXcC9c0Y52y3dZz3Y7idnHvYovhBn

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο: http://enloutrakio.gr/category/aggelikh/

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΗΣ, Ντόρας Ρωζέττη

Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΗΣ, Ντόρας Ρωζέττη

Πρώτη έκδοση: Αθήνα 1929

Πρώτη έκδοση από Εκδόσεις Μεταίχμιο: 2005

Σελίδες: 242

Επιμέλεια – επίμετρο: Χριστίνας Ντουνιά, καθηγήτριας Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Κριτική: του Γρηγορίου Ξενόπουλου στη Νέα Εστία, 1929.

Το βιβλίο εξιστορεί τον έρωτα δύο κοριτσιών στην Αθήνα του 1929, της Ντόρας, φοιτήτριας της Χημείας που είναι κάπως ‘εκκεντρική και λίγο αγοροκόριτσο’ και της Λίζας, μιας όμορφης και φιλάρεσκης κοπέλας που εργάζεται σ’ ένα γραφείο. Ο έρωτάς τους χαρακτηρίζεται από μανία και πάθος, χωρισμούς και σμιξίματα, αγωνία για την ταπείνωση και τον εξευτελισμό, αναζήτηση μιας διαφυγής και ελπίδας για το μέλλον.

Γράφει η Χριστίνα Ντουνιά στο Επίμετρο, μεταξύ άλλων: «…Δεν είναι τυχαίο ότι το μυθιστόρημα της Ντόρας Ρωζέττη εμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Στη διάρκεια της σημαντικής αυτής περιόδου τόσο στον ευρωπαϊκό όσο και στον ελληνικό χώρο και ιδιαίτερα στους κόλπους των διανοουμένων και καλλιτεχνών, εκδηλώνεται μια έντονη διάθεση ελευθερίας, κατάφασης της ερωτικής επιθυμίας και ανατροπής των κοινωνικών συμβάσεων. …

Η ποίηση του Καβάφη κερδίζει την αθηναϊκή νεολαία, ο Λαπαθιώτης δεν κρύβει την ομοφυλοφιλία του δηλώνοντας ταυτόχρονα οπαδός του κομμουνιστικού οράματος, η Πολυδούρη εφαρμόζει αυτοσχέδια στη ζωή της τις ιδέες του φεμινιστικού κινήματος και ο Καρυωτάκης γράφει τις ανατρεπτικές του σάτιρες. 

…Ωστόσο αν ο άνεμος ερωτισμού και ελευθερίας που φυσά στα φοιτητικά και καλλιτεχνικά στέκια επιτρέπει στη Ρωζέττη το ρίσκο αυτού του τολμηρού εγχειρήματος, η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να το δεχτεί.»

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γράφει στην κριτική του στη Νέα Εστία για το βιβλίο: «Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η δ. Ρωζέττη ξέρει να γράφει. Έχει τη σκέψη λεπτή και βαθιά, η πινελιά της αποδίδει γραμμή, χρώμα κι ατμόσφαιρα. Αιστάνθηκε, φαίνεται, στη ζωή της, έναν μεγάλο πόνο κι έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο. Θα γράψει κι άλλο; Ή θα μείνει μ’ αυτή μόνο την quasi αυτοβιογραφία; Δεν μπορούμε να πούμε.»

Όχι, η Ντόρα Ρωζέττη δεν έγραψε άλλο βιβλίο. Ίσως τρόμαξε, ίσως μετάνιωσε για την «Ερωμένη της», ίσως μεσολάβησαν άλλοι παράγοντες στη ζωή της, πάντως δεν έδωσε συνέχεια στην πένα της. Πολλοί, στη συνέχεια, ασχολήθηκαν περισσότερο με την ταυτότητα της συγγραφέως παρά για το ίδιο το βιβλίο. Έτσι λοιπόν, όσοι αναγνώστες ενδιαφέρονται γι’ αυτό το θέμα μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο : Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑ ΝΤΟΡΑ ΡΩΖΕΤΤΗ, Το νεανικό της λεύκωμα, της Ελένης Μπακοπούλου, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2012

Η γνώμη μου: Σε μια από τις επισκέψεις μου σε κάποιο βιβλιοπωλείο την Άνοιξη του 2006, τράβηξε την προσοχή μου αυτό το βιβλίο. Κατ’ αρχήν, ο τολμηρός τίτλος, που υποδηλώνει ένα θέμα ταμπού για το έτος έκδοσης (1929), αλλά και για αρκετούς ακόμη και σήμερα, καθώς και το μάλλον ξενικό όνομα της συγγραφέα που υπήρχε μεγάλη πιθανότητα, όπως σκέφτηκα, να είναι ψευδώνυμο με κάποια κρυφή σημασία, ήταν παραπάνω από αρκετά για να κινήσουν την αναγνωστική μου περιέργεια. Χωρίς να υποκύψω σε κάποιου είδους πειρασμό να διαβάσω πρώτα το επίμετρο και την κριτική, ξεκίνησα την ανάγνωση. 

Πολύ γρήγορα με συνεπήρε η αμεσότητα και η ειλικρίνεια της γραφής, το βάθος των συναισθημάτων των χαρακτήρων και η αγωνιώδης περιπέτεια ενός πραγματικά μεγάλου έρωτα που καμία σημασία δεν είχε αν επρόκειτο για έρωτα ομοφύλων ή ετεροφύλων. Γιατί, όπως επισημαίνει και ο ίδιος ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, «όταν εκείνος που μας παρουσιάζει το ανθρώπινο, έχει το χάρισμα να μας δείχνει μαζί και το βάθος, κάνει Τέχνη. Κι από το κράτος της Τέχνης τίποτα το ανθρώπινο δεν μένει έξω.»

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά εδώ: http://enloutrakio.gr/category/aggelikh/

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΜΟΛΥΒΙΩΝ, Σώτη Τριανταφύλλου

ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΜΟΛΥΒΙΩΝ, της Σώτης Τριανταφύλλου

Σελίδες 392, Εκδόσεις Πατάκη

Πρώτη Έκδοση 2000, Τελευταία 2012

«Το Εργοστάσιο των μολυβιών είναι ένα μυθιστόρημα για την επανάσταση και τους επαναστάτες. Επίσης, είναι ένα μυθιστόρημα για τα τρομερά γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο, και για άλλα, λιγότερο τρομερά, που τον συγκλόνισαν επίσης. Η ιστορία αρχίζει το 1866, στο Κάιρο, όταν χτίζεται η διώρυγα του Σουέζ, και τελειώνει στην Αθήνα, λίγες μέρες πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρόκειται για το χρονικό μιας ελληνικής αστικής οικογένειας που δεν μοιάζει με τις άλλες, και που δεν συμμορφώνεται με την ηθική του δέκατου ένατου αιώνα. Ακόμα, πρόκειται για την ιστορία μιας μεγάλης φιλίας, που αρχίζει στη Ζυρίχη και που συνεχίζεται στις ταραγμένες πόλεις του κόσμου: στο Βερολίνο και στην Αγία Πετρούπολη.

Στο Εργοστάσιο των μολυβιών οι ήρωες βρίσκονται στη δίνη των πολιτικών γεγονότων, από τις αιματηρές εξεγέρσεις κατά της αποικιοκρατικής εξουσίας μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση, κι από την παραφορά της μετεπαναστατικής Ρωσίας μέχρι τα εγκλήματα του σταλινικού καθεστώτος - κι ανάμεσα σ' αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν άλλα, όχι λιγότερο συνταρακτικά: ο έρωτας, η απελπισία, η αρρώστια και τα παιχνίδια της τύχης.

Το Εργοστάσιο των μολυβιών είναι ένα βιβλίο για τον άνθρωπο-τεχνικό και για τον άνθρωπο-επαναστάτη, που είναι συχνά το ίδιο. Και για το μεγαλείο τού να πεθαίνεις μ' έναν τόμο του Μαγιακόβσκι στην τσέπη, αλλά όχι προτού ζήσεις μια υπέροχη ζωή.»  

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γνώμη μου: Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μια από τις πιο σημαντικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, όσο για το «Εργοστάσιο των Μολυβιών» της, είναι ένα άρτιο και συναρπαστικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, και επομένως, αξίζει να διαβαστεί!

 Πιθανόν η πολιτική κριτική οπτική της συγγραφέως να αποθαρρύνει ή να δυσαρεστεί κάποιους αναγνώστες, αλλά πιστεύω στην ανοιχτόμυαλη ανάγνωση και την ελευθερία των ιδεών. Πιστεύω, επίσης, ότι η ‘ανατομία’ ενός λογοτεχνικού βιβλίου σκοτώνει την αναγνωστική απόλαυση, ενώ οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μας είναι οι ‘αντίθετοι’ και όσα μας πλήγωσαν…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά εδώ: http://enloutrakio.gr/category/aggelikh/

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ, Δημήτρης Στεφανάκης

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ 
Δημήτρης Στεφανάκης
Εκδόσεις Ψυχογιός 
Σελίδες 554







Λίγα λόγια

Στο Παρίσι του 1939 ο νεαρός Γάλλος δημοσιογράφος Φιλίπ Τεμπό αναζητά στοιχεία για το παράνομο ειδύλλιο μιας Ισπανίδας δούκισσας και ενός Έλληνα εμπόρου όπλων. Η ζωή του τελευταίου γεννά πολλά ερωτηματικά για την καταγωγή του, τη δράση και την πολιτική επιρροή του. Ποιος ήταν εντέλει ο άνθρωπος που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρήθηκε ο πλουσιότερος στον πλανήτη;
Την απάντηση δίνει ο παλιός αναρχικός Μιγκέλ Θαραμπόν. Μέσα από τις διηγήσεις του αναδεικνύεται ένας κόσμος συνωμοσίας, παρασκηνιακής πολιτικής και άνομου κέρδους. Μια κοινωνία σκιών γράφει Ιστορία ερήμην των απλών ανθρώπων, και γεγονότα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, φαντάζουν εμπνεύσεις ενός αμείλικτου πρωταγωνιστή.
Ο μυστηριώδης Έλληνας δίνει το «παρών» σε κάθε μεγάλη στιγμή: νέα όπλα, αποικιακοί πόλεμοι, πολιτικά σκάνδαλα, μυστικές υπηρεσίες, αγώνας για την αναγέννηση της Ελλάδας. Η σκοτεινή του διαδρομή στις μητροπόλεις του κόσμου φωτίζεται μονάχα από έναν ανεξήγητο πατριωτισμό και το πάθος του για μια γυναίκα…
Μια μυθιστορηματική αναδρομή στα χρόνια που προανήγγειλαν την εποχή μας, όπου ο έρωτας και η Ιστορία, η πολιτική και η κατασκοπεία, ο ρομαντισμός και ο κυνισμός διεκδικούν το δικό τους μερίδιο.

***

Πολύ ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική μυθιστορηματική βιογραφία, που αναπτύσσεται σαν καλογυρισμένη αστυνομική ταινία, με παιχνίδια κατασκόπων, πολιτικών και δημοσιογράφων, καθώς και έναν πανταχού παρόντα δυνατό έρωτα, από την εξαιρετική πένα του Δημήτρη Στεφανάκη, με ωραία, σωστά ελληνικά.

Αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες, σημαντικό και αμφιλεγόμενο πρόσωπο, στο οποίο έχουν αποδοθεί διάφορα επίθετα και χαρακτηρισμοί (έμπορος όπλων, πράκτορας, αμοραλιστής, φιλοχρήματος, εκδικητικός, θρασύς, τολμηρός, ριψοκίνδυνος, φιλόδοξος) και για το οποίο όλοι συμφωνούν ότι κατηύθυνε τις τύχες του κόσμου, όντας δαιμόνια προσωπικότητα και ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου.

Θεωρώ άθλο του συγγραφέα την πραγματοποίηση της έρευνας η οποία του απέφερε το υλικό, και πολύ περισσότερο την επιλογή του υλικού του και τον τρόπο παρουσίασης στους αναγνώστες. Η παρουσίαση αυτή είναι οργανωμένη στην εντέλεια και με σωστά τοποθετημένες παρεμβολές του αφηγητή, ώστε όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά εξάπτει την περιέργεια και προκαλεί αδημονία για τη συνέχεια.

Προσωπικά, είχα μια μικρή δυσκολία στην αρχή με το πλήθος των ονομάτων των προσώπων, πόλεων, κρατών, υπηρεσιών, και των γεγονότων. Καταλάβαινα ότι οι πληροφορίες που μου δίνονταν ήταν σημαντικές και έπρεπε να τις θυμάμαι, αλλά φοβόμουν πως η μνήμη μου θα με πρόδινε, επειδή, πρέπει να ομολογήσω, μόνο ακουστά είχα τον Ζ.Ζ. , τον μυστηριώδη Έλληνα. Στη συνέχεια, όμως, στο ξετύλιγμά του, βρήκα το «Φιλμ νουάρ» ελκυστικό και απολαυστικό, όσο και ενημερωτικό. 

Πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης και τις πληροφορίες που μου παρείχε, το «Φιλμ νουάρ» του Δημήτρη Στεφανάκη, μου υπενθύμισε ότι όταν εγώ, ο απλός πολίτης μιας οποιασδήποτε χώρας, κοιμάμαι, κάποιοι άλλοι γράφουν ιστορία, και ότι πολλές φορές δεν έχει σημασία πόσο εγώ, ο απλός πολίτης, επιθυμώ την ειρήνη και μόνο την ειρήνη, ο πόλεμος θα έρθει και θα έχει τη μορφή τους - αυτών που τον προγραμμάτισαν.

Δείτε περισσότερα:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=60&v=E3d4cKzXICY
https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1001452/film-noyar?cid=1001452



Αγγελική Μπούλιαρη:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Στέφανος Ξένος

Η Τελευταία Εβδομάδα
Εκδόσεις ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ, Σελίδες 96

Η νουβέλα του Στέφανου Ξένου, «Η Τελευταία Εβδομάδα», είναι μια θαυμάσια περιγραφή του σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου. Ο ήρωας ξεκινάει την ενήλικη, παραγωγική ζωή του με γέλιο, αυτοπεποίθηση, ενέργεια, έρωτα, με την ικανότητα να διακρίνει ακόμα και στο πιο ασήμαντο πράγμα την ξεχωριστή κα μοναδική σημασία του, αλλά και με μια μικρή υπεροψία, έπαρση, ότι, δηλαδή, υπερτερεί σε εξυπνάδα και φιλοσοφική θεώρηση της ζωής έναντι των φίλων και συναδέρφων του - οι οποίοι έχουν θέση στο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος του - και γενικά έναντι των συνανθρώπων του.

Όλους τους αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και τη συνάδερφό του, τη Νίκη, για την οποία αισθάνεται περισσότερα πράγματα απ’ όσα θέλει να παραδεχτεί. Θεωρεί ότι εκείνοι ζουν μια πληκτική, αδιάφορη, μηχανική και επαναλαμβανόμενη ζωή, και είναι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν έχει, ούτε θα έχει στο μέλλον, καμία σχέση μ’ αυτούς. Αντιθέτως, θα ζήσει μια έντονη, συναρπαστική ζωή και προπαντός ελεύθερη από συμβατικές δεσμεύσεις, ακριβώς όπως επιθυμεί.

Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο ήρωας πολύ αργότερα, όταν, σύμφωνα με το ποίημα «Κεριά», του Κωνσταντίνου Καβάφη, το οποίο παραθέτει στην αρχή, κοιτάξει πίσω του και δει τις μέρες του παρελθόντος του σαν μια σκοτεινή γραμμή από σβηστά κεριά που όλο πληθαίνουν;

Θα καταφέρει, καθώς προσπαθεί να διαφέρει από τους άλλους και να αποφεύγει τον συγχρωτισμό μαζί τους και τα δεσμά της ρουτίνας, μέσα στην 'ελευθερία' του αυτή, να βρει την ικανοποίηση, την ισορροπία, την ευτυχία που επιθυμεί, όπως άλλωστε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη;

Μήπως η έννοια της ελευθερίας δεν είναι τόσο απλή, ώστε αποφεύγοντας κάποια πράγματα, να την αποκτάς αυτομάτως; Μήπως είναι μια πολύπλοκη, εσωτερική διεργασία, η οποία δεν συνδέεται τόσο πολύ με ‘απτά’ πράγματα και η οποία σε ακολουθεί παντού, ανεξαρτήτως τόπων και καταστάσεων; (Βλ. ‘Η πόλις’, Κ. Π. Καβάφη)

Και, τέλος, θα καταφέρει ο ήρωας, να αποδώσει στον εαυτό του την αληθινή του ταυτότητα, πράγμα που αποτελεί για εκείνον το μεγαλύτερο επίτευγμα;

Η νουβέλα αποτελείται από επτά κεφάλαια, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε μία ημέρα της εβδομάδας. Κάθε νέο κεφάλαιο μας εισάγει στην επόμενη ημέρα της εβδομάδας, αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Ξεκινάει με τη Δευτέρα και τον ήρωα στην ηλικία των είκοσι επτά χρόνων. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι εκείνο της Κυριακής, με τον ήρωα σε ώριμη ηλικία, και ακολουθείται από την επόμενη ημέρα που είναι Δευτέρα ξανά, πλην όμως το ‘κεφάλαιο’ που της αναλογεί είναι λευκό. Υποθέτω για να συμπληρωθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.

Κάθε Ημέρα-Κεφάλαιο ξεκινάει με το ξυπνητήρι και την πρωινή έγερση, αλλά τελειώνει διαφορετικά, κάτι που ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει. Υπάρχει, επίσης, σε όλες τις Ημέρες-Κεφάλαια, μια παιδική παρουσία, η οποία μπαίνει στο δρόμο του ήρωα και πότε με το γέλιο της, και πότε, συνηθέστερα, με τα λόγια της, τον συνεφέρνει, χαροποιεί, αλλά και τον προβληματίζει. Αντιπροσωπεύει, άραγε, αυτή η παρουσία το παιδί που κρύβει μέσα του ο ήρωας, τον βαθύτερο, υποσυνείδητο εαυτό του, τον ‘φύλακα άγγελό’ του, που τον παρηγορεί πως "ό,τι κι αν συμβαίνει, θα περάσει, πάντα περνάει. Τα εμπόδια είναι σκαλοπάτια";

Κατά τη δική μου ανάγνωση και γνώμη, στο κείμενο υπάρχουν έμμεσες αναφορές στον Αλμπέρ Καμύ (Ο Ξένος), στον Κωνσταντίνο Καβάφη (Κεριά, Η πόλις) και στον Κώστα Καρυωτάκη (Δημόσιοι υπάλληλοι, Πρέβεζα - «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…»), πράγμα που, φυσικά, μόνο προτέρημα μπορεί να θεωρηθεί.

Συμπερασματικά, ο Στέφανος Ξένος είναι μια νέα, ενδιαφέρουσα και ευαίσθητη, αντρική φωνή στο πεδίο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, που είμαι σίγουρη ότι θα μας δώσει καλά δείγματα γραφής στο μέλλον. Όσο για το βιβλίο του ‘Η Τελευταία Εβδομάδα’, ομολογώ ότι το διάβασα με ενδιαφέρον και ότι μόλις το τέλειωσα, είχα την εντύπωση ότι έρχεται νέο αίμα στην Ελληνική Λογοτεχνία.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΣΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙΑ, Ελένη Κεκροπούλου

ΣΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙΑ

Ελένη Κεκροπούλου, 
Εκδόσεις Ωκεανός, 
Σελ. 720

"Ο Παντελής, η αγαπημένη του Τρισεύγενη και τα τρία παιδιά τους, νύχτα φεύγουν από το χωριό τους εκεί κοντά στα Τέμπη, για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, θα φθάσουν στη Χαλκίδα, στο βενετικό βασίλειο του Νεγροπόντε, το κόσμημα της Θαλασσοκράτειρας Βενετίας. Θα εγκατασταθούν εκεί πιστεύοντας πως τα βάσανά τους τέλειωσαν… 

Ο Λάμπρος Χαλκοκονδύλης, της μεγάλης αρχοντικής οικογένειας των Αθηνών, μυστικός πράκτορας του Μαχμούτ Πασά, του μεγάλου βεζίρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γόνου της βυζαντινής οικογένειας των Αγγέλων Φιλανθρωπινών, ελπίζει στην ανατροπή του Μεχμέτ Φατίχ, πουλώντας ταυτόχρονα εκδούλευση και στους Βενετούς…

Και στον καμβά αυτόν, οι Έλληνες, Γραικοί στη μια μεριά του Αιγαίου και Ρωμιοί στην άλλη, πάντα διχασμένοι, έρμα στη γαλέρα πότε του Βενετσιάνου πότε του Οθωμανού, βιώνουν μια μακρά περίοδο σκότους και δυστυχίας. Κι ωστόσο, ο απλός λαός, δεν παύει να ελπίζει, να ερωτεύεται, να κάνει παιδιά και να ονειρεύεται… να σπρώχνει τη ζωή να προχωρήσει...

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο περιπέτεια και δράση που φέρνει με ιστορική ακρίβεια στο φως τα σκοτεινά πρώτα χρόνια της οθωμανικής κατάκτησης.

Από τη συγγραφέα του bestseller «Αγγέλικα, η μαντενούτα», Ελένη Κεκροπούλου." (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γνώμη μου: Εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, με πλούτο πληροφοριών, που ήρθε στο φως μετά από πολυετή έρευνα. Αξίζουν συγχαρητήρια στη συγγραφέα για τον κόπο, την επιμονή και υπομονή της καθώς και για τον άριστο λογοτεχνικό τρόπο με τον οποίο μας μεταφέρει στην εποχή εκείνη, μέσα από τις ιστορίες αξέχαστων ηρώων και ηρωίδων. 

Όταν σήμερα κάποιοι για διάφορους λόγους αλλοιώνουν ή ξεχνούν την ιστορία του τόπου, το βιβλίο με θάρρος φωτίζει τα σκοτεινά και οδυνηρά εκείνα χρόνια.

Ο πραγματικός ήρωας του βιβλίου, ωστόσο, είναι ακριβώς αυτός ο απλός λαός που πάντα υφίσταται τα δύσκολα, ποτέ δεν παύει να ελπίζει, και που σπρώχνει με γενναιότητα τη ζωή να προχωρήσει. 

Μη φοβηθείτε τον αριθμό των σελίδων. Τίποτε δεν είναι περιττό, τίποτε δεν θα ανακόψει την αναγνωστική απόλαυση.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ, Ρέα Γαλανάκη

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ
Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 1998

Το μυθιστόρημα «Ελένη, ή ο Κανένας» στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Το νήμα έδωσε η ζωή της Σπετσιώτισσας και πρώτης σπουδασμένης ελληνίδας ζωγράφου Ελένης Αλταμούρα - Μπούκουρα, που μεγάλωσε στην μετεπαναστατική Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ήταν κόρη καπετάνιου που υπήρξε ο πρώτος θεατρώνης της Αθήνας. Η ζωή της δραματική, άγνωστη ακόμη εν πολλοίς, έλκει πρόσφατα το ενδιαφέρον κομίζοντας νέα στοιχεία στα ήδη δεδομένα.

Μαθαίνουμε, δηλαδή, ότι η Ελένη ντύθηκε στην Ιταλία σαν άντρας προκειμένου να σπουδάσει, και ότι ο έρωτος και ο γάμος της με το ζωγράφο επαναστάτη Σαβέριο Αλταμούρα γρήγορα διαλύθηκε. Επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε, αλλά μετά το θάνατο των δύο παιδιών της πάνω στη νιότη τους - μια κόρη και ο περίφημος ζωγράφος Ιωάννης Αλταμούρας- έζησε έγκλειστη στις Σπέτσες έναν μακρόχρονο, μονήρη και σχεδόν μυστηριώδη βίο.

Στο μυθιστόρημα συναιρούνται και διαλέγονται αδιάκοπα τα φώτα της γνώσης και η μαγεία, η λογική και η τρέλα, η αθωότητα και η ενοχή, ο χωρισμός και η συμφιλίωση, ο ανοιχτός ορίζοντας και ο εγκλεισμός, η καλλιτεχνική δημιουργία και η καταστροφή της, η ταυτότητα και η ματαιότητα της αναζήτησής της, η διαμόρφωση και η ασάφεια του εθνικού, η ύπαρξη και η κατάργηση του χρόνου, οι ζωντανοί και οι νεκροί. 

Δραματική, προκλητική, με πολλές ανατροπές και αντιφάσεις κύλησε η ζωή της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, για την οποία δεν διαθέτουμε ακόμη όλα τα κλειδιά. Με το μυθιστόρημα "Ελένη ή ο Κανένας" η Ρέα Γαλανάκη προσπάθησε να προσεγγίσει τον βίο και τον μύθο αυτής της υπαρκτής, πάντα επίκαιρης Ελένης, με τα δικά της αντικλείδια.

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ
Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2009

Το βιβλίο απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1999 και μολονότι δεν έτυχε της ίδιας θερμής αποδοχής από όλους τους αναγνώστες, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ ενδιαφέρον λόγω της ιδιαίτερης γραφής της Ρέας Γαλανάκη και της θεματολογίας του, αξίζει να διαβαστεί και να πάρει θέση στα αγαπημένα της βιβλιοθήκης μας!

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557