ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ, Δημήτρης Στεφανάκης

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ 
Δημήτρης Στεφανάκης
Εκδόσεις Ψυχογιός 
Σελίδες 554







Λίγα λόγια

Στο Παρίσι του 1939 ο νεαρός Γάλλος δημοσιογράφος Φιλίπ Τεμπό αναζητά στοιχεία για το παράνομο ειδύλλιο μιας Ισπανίδας δούκισσας και ενός Έλληνα εμπόρου όπλων. Η ζωή του τελευταίου γεννά πολλά ερωτηματικά για την καταγωγή του, τη δράση και την πολιτική επιρροή του. Ποιος ήταν εντέλει ο άνθρωπος που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρήθηκε ο πλουσιότερος στον πλανήτη;
Την απάντηση δίνει ο παλιός αναρχικός Μιγκέλ Θαραμπόν. Μέσα από τις διηγήσεις του αναδεικνύεται ένας κόσμος συνωμοσίας, παρασκηνιακής πολιτικής και άνομου κέρδους. Μια κοινωνία σκιών γράφει Ιστορία ερήμην των απλών ανθρώπων, και γεγονότα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, φαντάζουν εμπνεύσεις ενός αμείλικτου πρωταγωνιστή.
Ο μυστηριώδης Έλληνας δίνει το «παρών» σε κάθε μεγάλη στιγμή: νέα όπλα, αποικιακοί πόλεμοι, πολιτικά σκάνδαλα, μυστικές υπηρεσίες, αγώνας για την αναγέννηση της Ελλάδας. Η σκοτεινή του διαδρομή στις μητροπόλεις του κόσμου φωτίζεται μονάχα από έναν ανεξήγητο πατριωτισμό και το πάθος του για μια γυναίκα…
Μια μυθιστορηματική αναδρομή στα χρόνια που προανήγγειλαν την εποχή μας, όπου ο έρωτας και η Ιστορία, η πολιτική και η κατασκοπεία, ο ρομαντισμός και ο κυνισμός διεκδικούν το δικό τους μερίδιο.

***

Πολύ ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική μυθιστορηματική βιογραφία, που αναπτύσσεται σαν καλογυρισμένη αστυνομική ταινία, με παιχνίδια κατασκόπων, πολιτικών και δημοσιογράφων, καθώς και έναν πανταχού παρόντα δυνατό έρωτα, από την εξαιρετική πένα του Δημήτρη Στεφανάκη, με ωραία, σωστά ελληνικά.

Αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες, σημαντικό και αμφιλεγόμενο πρόσωπο, στο οποίο έχουν αποδοθεί διάφορα επίθετα και χαρακτηρισμοί (έμπορος όπλων, πράκτορας, αμοραλιστής, φιλοχρήματος, εκδικητικός, θρασύς, τολμηρός, ριψοκίνδυνος, φιλόδοξος) και για το οποίο όλοι συμφωνούν ότι κατηύθυνε τις τύχες του κόσμου, όντας δαιμόνια προσωπικότητα και ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου.

Θεωρώ άθλο του συγγραφέα την πραγματοποίηση της έρευνας η οποία του απέφερε το υλικό, και πολύ περισσότερο την επιλογή του υλικού του και τον τρόπο παρουσίασης στους αναγνώστες. Η παρουσίαση αυτή είναι οργανωμένη στην εντέλεια και με σωστά τοποθετημένες παρεμβολές του αφηγητή, ώστε όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά εξάπτει την περιέργεια και προκαλεί αδημονία για τη συνέχεια.

Προσωπικά, είχα μια μικρή δυσκολία στην αρχή με το πλήθος των ονομάτων των προσώπων, πόλεων, κρατών, υπηρεσιών, και των γεγονότων. Καταλάβαινα ότι οι πληροφορίες που μου δίνονταν ήταν σημαντικές και έπρεπε να τις θυμάμαι, αλλά φοβόμουν πως η μνήμη μου θα με πρόδινε, επειδή, πρέπει να ομολογήσω, μόνο ακουστά είχα τον Ζ.Ζ. , τον μυστηριώδη Έλληνα. Στη συνέχεια, όμως, στο ξετύλιγμά του, βρήκα το «Φιλμ νουάρ» ελκυστικό και απολαυστικό, όσο και ενημερωτικό. 

Πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης και τις πληροφορίες που μου παρείχε, το «Φιλμ νουάρ» του Δημήτρη Στεφανάκη, μου υπενθύμισε ότι όταν εγώ, ο απλός πολίτης μιας οποιασδήποτε χώρας, κοιμάμαι, κάποιοι άλλοι γράφουν ιστορία, και ότι πολλές φορές δεν έχει σημασία πόσο εγώ, ο απλός πολίτης, επιθυμώ την ειρήνη και μόνο την ειρήνη, ο πόλεμος θα έρθει και θα έχει τη μορφή τους - αυτών που τον προγραμμάτισαν.

Δείτε περισσότερα:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=60&v=E3d4cKzXICY
https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1001452/film-noyar?cid=1001452



Αγγελική Μπούλιαρη:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Στέφανος Ξένος

Η Τελευταία Εβδομάδα
Εκδόσεις ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ, Σελίδες 96

Η νουβέλα του Στέφανου Ξένου, «Η Τελευταία Εβδομάδα», είναι μια θαυμάσια περιγραφή του σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου. Ο ήρωας ξεκινάει την ενήλικη, παραγωγική ζωή του με γέλιο, αυτοπεποίθηση, ενέργεια, έρωτα, με την ικανότητα να διακρίνει ακόμα και στο πιο ασήμαντο πράγμα την ξεχωριστή κα μοναδική σημασία του, αλλά και με μια μικρή υπεροψία, έπαρση, ότι, δηλαδή, υπερτερεί σε εξυπνάδα και φιλοσοφική θεώρηση της ζωής έναντι των φίλων και συναδέρφων του - οι οποίοι έχουν θέση στο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος του - και γενικά έναντι των συνανθρώπων του.

Όλους τους αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και τη συνάδερφό του, τη Νίκη, για την οποία αισθάνεται περισσότερα πράγματα απ’ όσα θέλει να παραδεχτεί. Θεωρεί ότι εκείνοι ζουν μια πληκτική, αδιάφορη, μηχανική και επαναλαμβανόμενη ζωή, και είναι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν έχει, ούτε θα έχει στο μέλλον, καμία σχέση μ’ αυτούς. Αντιθέτως, θα ζήσει μια έντονη, συναρπαστική ζωή και προπαντός ελεύθερη από συμβατικές δεσμεύσεις, ακριβώς όπως επιθυμεί.

Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο ήρωας πολύ αργότερα, όταν, σύμφωνα με το ποίημα «Κεριά», του Κωνσταντίνου Καβάφη, το οποίο παραθέτει στην αρχή, κοιτάξει πίσω του και δει τις μέρες του παρελθόντος του σαν μια σκοτεινή γραμμή από σβηστά κεριά που όλο πληθαίνουν;

Θα καταφέρει, καθώς προσπαθεί να διαφέρει από τους άλλους και να αποφεύγει τον συγχρωτισμό μαζί τους και τα δεσμά της ρουτίνας, μέσα στην 'ελευθερία' του αυτή, να βρει την ικανοποίηση, την ισορροπία, την ευτυχία που επιθυμεί, όπως άλλωστε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη;

Μήπως η έννοια της ελευθερίας δεν είναι τόσο απλή, ώστε αποφεύγοντας κάποια πράγματα, να την αποκτάς αυτομάτως; Μήπως είναι μια πολύπλοκη, εσωτερική διεργασία, η οποία δεν συνδέεται τόσο πολύ με ‘απτά’ πράγματα και η οποία σε ακολουθεί παντού, ανεξαρτήτως τόπων και καταστάσεων; (Βλ. ‘Η πόλις’, Κ. Π. Καβάφη)

Και, τέλος, θα καταφέρει ο ήρωας, να αποδώσει στον εαυτό του την αληθινή του ταυτότητα, πράγμα που αποτελεί για εκείνον το μεγαλύτερο επίτευγμα;

Η νουβέλα αποτελείται από επτά κεφάλαια, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε μία ημέρα της εβδομάδας. Κάθε νέο κεφάλαιο μας εισάγει στην επόμενη ημέρα της εβδομάδας, αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Ξεκινάει με τη Δευτέρα και τον ήρωα στην ηλικία των είκοσι επτά χρόνων. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι εκείνο της Κυριακής, με τον ήρωα σε ώριμη ηλικία, και ακολουθείται από την επόμενη ημέρα που είναι Δευτέρα ξανά, πλην όμως το ‘κεφάλαιο’ που της αναλογεί είναι λευκό. Υποθέτω για να συμπληρωθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.

Κάθε Ημέρα-Κεφάλαιο ξεκινάει με το ξυπνητήρι και την πρωινή έγερση, αλλά τελειώνει διαφορετικά, κάτι που ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει. Υπάρχει, επίσης, σε όλες τις Ημέρες-Κεφάλαια, μια παιδική παρουσία, η οποία μπαίνει στο δρόμο του ήρωα και πότε με το γέλιο της, και πότε, συνηθέστερα, με τα λόγια της, τον συνεφέρνει, χαροποιεί, αλλά και τον προβληματίζει. Αντιπροσωπεύει, άραγε, αυτή η παρουσία το παιδί που κρύβει μέσα του ο ήρωας, τον βαθύτερο, υποσυνείδητο εαυτό του, τον ‘φύλακα άγγελό’ του, που τον παρηγορεί πως "ό,τι κι αν συμβαίνει, θα περάσει, πάντα περνάει. Τα εμπόδια είναι σκαλοπάτια";

Κατά τη δική μου ανάγνωση και γνώμη, στο κείμενο υπάρχουν έμμεσες αναφορές στον Αλμπέρ Καμύ (Ο Ξένος), στον Κωνσταντίνο Καβάφη (Κεριά, Η πόλις) και στον Κώστα Καρυωτάκη (Δημόσιοι υπάλληλοι, Πρέβεζα - «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…»), πράγμα που, φυσικά, μόνο προτέρημα μπορεί να θεωρηθεί.

Συμπερασματικά, ο Στέφανος Ξένος είναι μια νέα, ενδιαφέρουσα και ευαίσθητη, αντρική φωνή στο πεδίο της Ελληνικής Λογοτεχνίας, που είμαι σίγουρη ότι θα μας δώσει καλά δείγματα γραφής στο μέλλον. Όσο για το βιβλίο του ‘Η Τελευταία Εβδομάδα’, ομολογώ ότι το διάβασα με ενδιαφέρον και ότι μόλις το τέλειωσα, είχα την εντύπωση ότι έρχεται νέο αίμα στην Ελληνική Λογοτεχνία.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΕΣ, Ντ. Χ. Λώρενς

ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΕΣ (Sons and Lovers)

Ντέιβιντ Χέρμπερτ Λώρενς (David Herbert Lawrence)

Οι "Γιοι και εραστές" είναι το τρίτο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λώρενς και ένα από τα αριστουργήματα του. Η ιστορία περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά η αξία του βιβλίου έγκειται κυρίως στη δεξιοτεχνία με την οποία παρουσιάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις και τα προβλήματα που αναδύονται από αυτές. Τοποθετημένο στη γενέτειρα του Λώρενς, το Νότινχαμσάιρ, το βιβλίο είναι ένα αυτοβιογραφικό, πειστικό πορτρέτο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, και της σύγκρουσης των γενεών.

Η υπόθεση του έργου: Ο γάμος της Γερτρούδης και του Γουόλτερ Μορέλ έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αηδιασμένη από τον άξεστο και συχνά βίαιο σύζυγό της, η εύθραυστη Γερτρούδη, πρώην δασκάλα, αφιερώνει τη ζωή της στα παιδιά της και ιδιαιτέρως στους γιους της, Γουίλιαμ και Πολ, αποφασισμένη να μην τους επιτρέψει να ακολουθήσουν τον πατέρα τους εργαζόμενοι στα ανθρακωρυχεία. Όταν ο πρώτος γιος πεθαίνει, η μητέρα αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στον δεύτερο. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν ο Πολ αρχίζει να αναζητά έναν τρόπο για να ξεφύγει από την αποπνικτική λαβή της μητέρας του, μέσα από σχέσεις με κοπέλες της ηλικίας του.

Γνώστης, προφανώς, των νέων τότε θεωριών του Φρόιντ περί οιδιποδείου συμπλέγματος, ο Λώρενς τοποθετεί τον πυρήνα της ιστορίας του στη σχέση του νεαρού ήρωα με τη μητέρα του. Η υπερβολική αυτή μητρική αγάπη έχει αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση του εφήβου. Ο νέος δένεται συναισθηματικά τόσο πολύ με τη μητέρα του ώστε μεγαλώνοντας δεν μπορεί να αναπτύξει τη σεξουαλικότητά του και οι σχέσεις του με τα κορίτσια είναι προβληματικές.

Όταν οι "Γιοι και εραστές" δημοσιεύτηκαν το 1913 ενόχλησαν τους ηθικολόγους της Αγγλίας. Τόσο η ρεαλιστική απεικόνιση της βιομηχανικής επανάστασης και του κόσμου των ανθρακωρύχων -πριν από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο οι ανθρακωρύχοι στην Αγγλία ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο- όσο και οι αναφορές στο τότε ταμπού της σεξουαλικότητας έφεραν σε δύσκολη θέση τους κριτικούς της εποχής. Ωστόσο, οι πλέον οξυδερκείς και ανοιχτόμυαλοι παραδέχτηκαν ότι επρόκειτο για λογοτεχνικό αριστούργημα (όπως ο συγγραφέας E. M. Forster και ο επιφανής κριτικός του Κέιμπριτζ F. R. Leavis).

Ο Ντ. Χ. Λώρενς έγραψε νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια, ταξιδιωτικά βιβλία. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη λογοτεχνική κριτική, τη μετάφραση και άφησε πίσω του προσωπική αλληλογραφία. Στο έργο του αντιμετωπίζει θέματα σχετικά με τη συναισθηματική υγεία και ζωτικότητα, τον αυθορμητισμό, την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τα ένστικτα. 
Οι απόψεις του Λώρενς τού απέφεραν πολλούς εχθρούς, νομικές διώξεις, λογοκρισία και παρερμηνεία του έργου του, και είχαν ως αποτέλεσμα να υποβληθεί σε εθελοντική εξορία για μεγάλο χρονικό διάστημα. 
Σήμερα εκτιμάται ως οραματιστής διανοούμενος και σημαντικός εκπρόσωπος του μοντερνισμού στην Αγγλική Λογοτεχνία, αν και ορισμένες φεμινίστριες αντιτίθενται στον τρόπο που παρουσιάζονται οι γυναίκες και η σεξουαλικότητα στο έργο του.




Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

ΣΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙΑ, Ελένη Κεκροπούλου

ΣΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙΑ

Ελένη Κεκροπούλου, 
Εκδόσεις Ωκεανός, 
Σελ. 720

"Ο Παντελής, η αγαπημένη του Τρισεύγενη και τα τρία παιδιά τους, νύχτα φεύγουν από το χωριό τους εκεί κοντά στα Τέμπη, για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, θα φθάσουν στη Χαλκίδα, στο βενετικό βασίλειο του Νεγροπόντε, το κόσμημα της Θαλασσοκράτειρας Βενετίας. Θα εγκατασταθούν εκεί πιστεύοντας πως τα βάσανά τους τέλειωσαν… 

Ο Λάμπρος Χαλκοκονδύλης, της μεγάλης αρχοντικής οικογένειας των Αθηνών, μυστικός πράκτορας του Μαχμούτ Πασά, του μεγάλου βεζίρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γόνου της βυζαντινής οικογένειας των Αγγέλων Φιλανθρωπινών, ελπίζει στην ανατροπή του Μεχμέτ Φατίχ, πουλώντας ταυτόχρονα εκδούλευση και στους Βενετούς…

Και στον καμβά αυτόν, οι Έλληνες, Γραικοί στη μια μεριά του Αιγαίου και Ρωμιοί στην άλλη, πάντα διχασμένοι, έρμα στη γαλέρα πότε του Βενετσιάνου πότε του Οθωμανού, βιώνουν μια μακρά περίοδο σκότους και δυστυχίας. Κι ωστόσο, ο απλός λαός, δεν παύει να ελπίζει, να ερωτεύεται, να κάνει παιδιά και να ονειρεύεται… να σπρώχνει τη ζωή να προχωρήσει...

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο περιπέτεια και δράση που φέρνει με ιστορική ακρίβεια στο φως τα σκοτεινά πρώτα χρόνια της οθωμανικής κατάκτησης.

Από τη συγγραφέα του bestseller «Αγγέλικα, η μαντενούτα», Ελένη Κεκροπούλου." (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γνώμη μου: Εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, με πλούτο πληροφοριών, που ήρθε στο φως μετά από πολυετή έρευνα. Αξίζουν συγχαρητήρια στη συγγραφέα για τον κόπο, την επιμονή και υπομονή της καθώς και για τον άριστο λογοτεχνικό τρόπο με τον οποίο μας μεταφέρει στην εποχή εκείνη, μέσα από τις ιστορίες αξέχαστων ηρώων και ηρωίδων. 

Όταν σήμερα κάποιοι για διάφορους λόγους αλλοιώνουν ή ξεχνούν την ιστορία του τόπου, το βιβλίο με θάρρος φωτίζει τα σκοτεινά και οδυνηρά εκείνα χρόνια.

Ο πραγματικός ήρωας του βιβλίου, ωστόσο, είναι ακριβώς αυτός ο απλός λαός που πάντα υφίσταται τα δύσκολα, ποτέ δεν παύει να ελπίζει, και που σπρώχνει με γενναιότητα τη ζωή να προχωρήσει. 

Μη φοβηθείτε τον αριθμό των σελίδων. Τίποτε δεν είναι περιττό, τίποτε δεν θα ανακόψει την αναγνωστική απόλαυση.

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ, Ρέα Γαλανάκη

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ
Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 1998

Το μυθιστόρημα «Ελένη, ή ο Κανένας» στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Το νήμα έδωσε η ζωή της Σπετσιώτισσας και πρώτης σπουδασμένης ελληνίδας ζωγράφου Ελένης Αλταμούρα - Μπούκουρα, που μεγάλωσε στην μετεπαναστατική Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ήταν κόρη καπετάνιου που υπήρξε ο πρώτος θεατρώνης της Αθήνας. Η ζωή της δραματική, άγνωστη ακόμη εν πολλοίς, έλκει πρόσφατα το ενδιαφέρον κομίζοντας νέα στοιχεία στα ήδη δεδομένα.

Μαθαίνουμε, δηλαδή, ότι η Ελένη ντύθηκε στην Ιταλία σαν άντρας προκειμένου να σπουδάσει, και ότι ο έρωτος και ο γάμος της με το ζωγράφο επαναστάτη Σαβέριο Αλταμούρα γρήγορα διαλύθηκε. Επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε, αλλά μετά το θάνατο των δύο παιδιών της πάνω στη νιότη τους - μια κόρη και ο περίφημος ζωγράφος Ιωάννης Αλταμούρας- έζησε έγκλειστη στις Σπέτσες έναν μακρόχρονο, μονήρη και σχεδόν μυστηριώδη βίο.

Στο μυθιστόρημα συναιρούνται και διαλέγονται αδιάκοπα τα φώτα της γνώσης και η μαγεία, η λογική και η τρέλα, η αθωότητα και η ενοχή, ο χωρισμός και η συμφιλίωση, ο ανοιχτός ορίζοντας και ο εγκλεισμός, η καλλιτεχνική δημιουργία και η καταστροφή της, η ταυτότητα και η ματαιότητα της αναζήτησής της, η διαμόρφωση και η ασάφεια του εθνικού, η ύπαρξη και η κατάργηση του χρόνου, οι ζωντανοί και οι νεκροί. 

Δραματική, προκλητική, με πολλές ανατροπές και αντιφάσεις κύλησε η ζωή της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, για την οποία δεν διαθέτουμε ακόμη όλα τα κλειδιά. Με το μυθιστόρημα "Ελένη ή ο Κανένας" η Ρέα Γαλανάκη προσπάθησε να προσεγγίσει τον βίο και τον μύθο αυτής της υπαρκτής, πάντα επίκαιρης Ελένης, με τα δικά της αντικλείδια.

ΕΛΕΝΗ Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ
Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2009

Το βιβλίο απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1999 και μολονότι δεν έτυχε της ίδιας θερμής αποδοχής από όλους τους αναγνώστες, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ ενδιαφέρον λόγω της ιδιαίτερης γραφής της Ρέας Γαλανάκη και της θεματολογίας του, αξίζει να διαβαστεί και να πάρει θέση στα αγαπημένα της βιβλιοθήκης μας!

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

«ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ή «ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», του Άλντους Χάξλεϋ

Τίτλος πρωτοτύπου: Brave New World, by Aldous Huxley

Ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος είναι ένας κόσμος τον οποίο προφητικά φαντάστηκε ο Άλντους Χάξλεϋ τον προηγούμενο αιώνα, το 1932, ωστόσο σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

Σ’ αυτόν τον μελλοντικό κόσμο (ο Χάξλεϋ τον τοποθετούσε 600 χρόνια μετά από το έτος της συγγραφής του, ωστόσο ο ίδιος είχε ήδη διαπιστώσει τα σημάδια της έλευσής του από το 1946), υπάρχει ένα Παγκόσμιο Κράτος, το οποίο διοικείται με βάση το τρίπτυχο «Κοινότητα, Ταυτότητα, Σταθερότητα». Βρισκόμαστε σε μια εποχή κατά την οποία η τεχνολογία έχει μεταμορφώσει ολοκληρωτικά τον τρόπο ζωής του ανθρώπου και συνεπώς και τον ίδιο τον άνθρωπο, με την επιδίωξη μιας ουτοπικής πραγματικότητας.

Το άτομο είναι στην ουσία μια τέλεια μηχανή, με προγραμματισμένες λειτουργίες, κοινωνική τάξη, εργασία, επιθυμίες και συναισθήματα. Οι άνθρωποι παράγονται τεχνητά και μαζικά στο Κέντρο Εκκόλαψης και Προγραμματισμού, διαχωρισμένοι εξ αρχής σε κατηγορίες, από την Α στην οποία ανήκουν οι πιο ευφυείς, ικανοί και προορισμένοι να διευθύνουν, έως την Ε στην οποία ανήκουν οι απλοί εργάτες. Εδώ δεν έχει θέση η φυσική γέννηση, ούτε η οικογένεια και οι δεσμεύσεις, αλλά επιπλέον ακόμα και η απλή αναφορά των όρων «γονείς», «πατέρας» και «μάννα» θεωρείται ντροπή. Όλοι οφείλουν να είναι καταναλωτικοί, σεξουαλικά απελευθερωμένοι και ευτυχισμένοι. Άλλωστε «όλοι ανήκουν σε όλους». Αν τυχόν προκύψουν αρνητικά συναισθήματα, τότε τα χάπια ευτυχίας –το σόμα- και τα ψυχαγωγικά ταξίδια αναλαμβάνουν δράση.

Η Λενίνα και ο Μπέρναρντ πηγαίνουν σ’ ένα ταξίδι αναψυχής στο Νέο Μεξικό όπου ξεναγούνται σ’ έναν διατηρητέο ινδιάνικο καταυλισμό της παλιάς και απορριπτέας εποχής. Εκεί γνωρίζουν τον Τζον και τη μητέρα του, Λίντα, που δεν είναι ινδιάνοι. Η Λίντα έμεινε έγκυος κατά λάθος και από ντροπή δεν ξαναγύρισε στον πολιτισμένο κόσμο, αλλά γέννησε το γιο της εκεί. Ο Τζον μεγάλωσε ακούγοντας για τα καλά και τις αρχές του Καινούριου Κόσμου από την μητέρα του, και διαβάζοντας ένα απαγορευμένο για τους πολιτισμένους βιβλίο, τα Άπαντα του Σαίξπηρ. 

Δημιουργείται έλξη μεταξύ Τζον και Λενίνας, ενώ στο ταξίδι της επιστροφής στο Λονδίνο, η Λενίνα και ο Μπέρναρντ παίρνουν μαζί τους τον Τζον και την Λίντα.

Ακολουθούν συγκρούσεις και δυσκολίες προσαρμογής και επικοινωνίας για όλους τους παραπάνω μέσα στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο. Κεντρικός ήρωας πλέον είναι ο Τζον ο Άγριος, τον οποίο αρχικά περιφέρουν ως αξιοθέατο, και ο οποίος στο τέλος αποκηρύσσει τον Καινούριο Κόσμο, διότι όπως λέει μεταξύ πολλών και πολύ ενδιαφερόντων άλλων, 
«…εγώ δεν θέλω άνεση, εγώ αναζητώ τον θεό, την ποίηση, τον πραγματικό κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία…»

Η γνώμη μου: Είναι ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στην εφηβεία και από τα πιο αγαπημένα μου. Αξίζει να το διαβάσουμε και να το έχουμε στη βιβλιοθήκη μας, τόσο για την προφητική του δύναμη, όσο και για τα θέματα και διλήμματα που θίγει, σχετικά με την τεχνολογία και τον καταναλωτισμό, την ευτυχία και τα αρνητικά συναισθήματα, την ελευθερία και τον έλεγχο των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κάκτος και Πατάκη. Επίσης, το βρίσκετε και στην αγγλική γλώσσα από τις εκδόσεις Vintage Books – Vintage Classics, σε μια έκδοση που συμπεριλαμβάνει δύο ενδιαφέρουσες εισαγωγές, από την Μάργκαρετ Άτγουντ (2007) και από τον Ντέιβιντ Μπράντσο (1993) καθώς και εκτεταμένο βιογραφικό του Άλντους Χάξλεϋ.

ΥΓ. Όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=37406&subid=2&pubid=130055564  Ένας «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» περιμένει τον Στίβεν Σπίλμπεργκ μιας και ετοιμάζει την τηλεοπτική προσαρμογή του θρυλικού βιβλίου του Άλντους Χάξλεϋ. Το τηλεοπτικό δίκτυο Syfy ανακοίνωσε πως πρόκειται να συνεργαστεί με την εταιρεία παραγωγής του Σπίλμπεργκ Amblin για τη μεταφορά της δυστοπίας του Χάξλεϋ. 

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΤΗΣ ΑΧΑΐΑΣ, για τη ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΠΟΝΟΥ.

Ευχαριστούμε πολύ την Μαίρη Κουμπάρου και τον Ημερήσιο της Αχαΐας!

Παρακάτω ολόκληρη η συνέντευξη:  

"Αφήστε με να περπατήσω

στις παραλίες, με το νερό

να σμίξω, των γλάρων

τις φωλιές ν’ αναζητήσω

και τις δικές μου τις πληγές

ίσως να κλείσω.

Το βράδυ πέφτει – τι μ’ αυτό;

Η ζωή μου φεύγει – τι μ’ αυτό!

Πρέπει να τη ζήσω,

αφού να κάνω αλλιώς

δε μπόρεσα, ούτε μπορώ."

Γράφει η Αγγελική Μπούλιαρη κάτω από τον τίτλο «Η ζωή μου φεύγει» και είναι μία από τις 83 ποιητικές της συνθέσεις που βρίσκονται στο νέο της βιβλίο «Η νοσταλγία του παλιού πόνου» που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. 

Για το συγγραφικό της ντεμπούτο, με το «Πόσο λαμπερός ο ήλιος. πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ», το 2005,τιμήθηκε με το βραβείο σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος του Καφενείου των Ιδεών. Ακολούθησαν τα «Η αγάπη φυλαχτό» το 2006, η συλλογή διηγημάτων το 2012 «Εγώ αγαπώ αυτή καπνίζει» (Άνεμος Εκδοτική), η συμμετοχή στη συλλεκτική έκδοση της ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών «Αφετηρίες Μνήμης», και η μετάφραση του λευκώματος «Ερωτικά Πορτρέτα». 

Τη γραφή της πάντα την χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια, η οξυδερκής παρατήρηση, η αισθαντικότητα, ο προσεγμένος καλλιεπής λόγος, οι καλοχτισμένοι χαρακτήρες, το θετικό πνεύμα, όλα όσα συντελούν ώστε να γίνει μια αφήγηση απολαυστική. Μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την παρούσα ποιητική της συλλογή, αποκαλύπτοντάς μας μια άλλη πτυχή του αδιαμφισβήτητου χαρίσματός της. 

Μέσα από τα ποιήματά της αναδύεται ένα πρόσωπο που άλλοτε μας κοιτά με τα θολά από δάκρυα μάτια του κι άλλοτε με πείσμα, άλλοτε ονειροπόλα κι άλλοτε με περίσκεψη. Μας οδηγεί σε απόκρημνα μονοπάτια αυτογνωσίας που θέλουν θάρρος και δύναμη για να τα διαβείς. Πόθοι που διαψεύστηκαν, ελπίδες που ματαιώθηκαν, αγάπες που προσπεράστηκαν, νεκρικές σιωπές, απώλειες, παλιοί και νέοι πόνοι. Κι από την άλλη η πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι πιο χαμογελαστό, πιο φωτεινό, ότι κουβαλά στα φτερά του την πραγμάτωση, την ευτυχία, τον αληθινό έρωτα, όσα δε ζήσαμε αν και θα θέλαμε.

Η Αγγελική Μπούλιαρη μοιράζεται τις σκέψεις της μαζί μας στην παρακάτω συνέντευξη:

Ο ποιητικός λόγος προηγήθηκε του πεζού ή το αντίθετο συμβαίνει στη ζωή σας; Τι από τα δυο πιο πολύ προτιμάτε;
«Ξεκίνησα από τον ποιητικό λόγο στην εφηβεία μου και του έμεινα πιστή για χρόνια. Η σύλληψη της στιγμής μέσω της ποίησης συνέβαινε αυτόματα, ενώ για το μυθιστόρημα έβρισκα πως χρειάζεται
μια επιπλέον ωριμότητα, μια ικανοποιητική εμπειρία της ζωής, ένα «παίδεμα» για το οποίο δεν αρκούσε η απλή παρατηρητικότητα, κι αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα πολύ αργότερα την συγγραφή πεζού. Αγαπώ και τα δύο είδη, και η επιλογή εξαρτάται από το τι θέλω να πω και το εύρος του υλικού».

Πόσα χρόνια έμειναν άστεγοι οι στίχοι σας;
«Τα περισσότερα της συλλογής, μερικές δεκαετίες».

«Δάφνες ποιήτριας να δρέψω δεν επιθυμώ. Δεν είμαι σεμνή. Προσγειωμένη είμαι», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Ο φόβος της πληθώρας των αυτοαποκαλούμενων ποιητών ήταν που σας ώθησε να διαχωρίσετε την θέση σας;
«Πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα έκφρασης και ο κάθε καλλιτέχνης έχει το κοινό του. Επομένως, όχι, δεν σκέφτηκα έτσι. Αυτό θα αντιστοιχούσε με την «κρυφή ματαιοδοξία» που απέδιδε ο Πλάτωνας στον Διογένη. Η αγάπη μου για την Ποίηση, ο σεβασμός για τους Ποιητές, καθώς και η επίγνωση ότι εγώ, όπως λέω σε κάποιο ποίημά μου, «δεν είμαι μήτε μια κουκίδα, μοναχική και θλιμμένη [που] σ’ ένα μπαλκόνι ξαγρυπνώ» ,ήταν που με οδήγησαν σ’ αυτή την διευκρίνιση».

Σε ποιό μελανοδοχείο της σκέψης σας χρωστάτε την πρώτη σας ποιητική συλλογή, του ρεαλισμού, του ιδεαλισμού ή και των δύο;
«Σωστά μαντεύετε. Και των δύο. Με δυο λόγια, ο ιδεαλισμός με έφερε σε τέτοιες πραγματικότητες,
ώστε αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ μέσω της ποίησης».

Η μάλλον οξύμωρη φράση του Τζακ Κέρουακ στην εισαγωγική σελίδα, «Μη χρησιμοποιείς το τηλέφωνο. Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ πρόθυμοι να απαντήσουν. Χρησιμοποίησε την ποίηση», με υποκινεί να σας ρωτήσω αν κι εσείς θεωρείτε την ποίηση τον μόνο τρόπο επικοινωνίας;
«Βεβαίως και δεν θεωρώ την ποίηση τον μόνο τρόπο επικοινωνίας. Αλίμονο, αν πίστευα κάτι
τέτοιο. Τίποτα δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη επικοινωνία. Ούτε νομίζω ότι ο Κέρουακ υπονοούσε κάτι τέτοιο – είναι γνωστό ότι οι φίλοι ήταν πολύ σημαντικοί γι’ αυτόν. Απλώς, στην ουσία, τις δύσκολες αποφάσεις τις παίρνεις μόνος σου. Η παρότρυνση, «Χρησιμοποίησε την ποίηση», αντιπροσωπεύει την πεποίθησή μου ότι η Ποίηση, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο, πηγή φωτός, και ότι με οποιονδήποτε τρόπο και αν δονεί τα συναισθήματά μας, όπως κι αν μας συγκινεί, είτε φέρνοντας ένα χαμόγελο, είτε προκαλώντας ένα τσίμπημα στην καρδιά ή ένα δάκρυ, είναι πάνω απ’ όλα μια Παρηγοριά!»

Πως εμπνευστήκατε το ποίημα, «Η νοσταλγία του παλιού πόνου», που τιτλοφόρησε όμορφα την συλλογή σας;
«Ήταν ένα απόγευμα καθώς παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, που μας
βομβάρδιζε με λυπηρά περιστατικά. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω σε τόση βία και
δυστυχία και ότι ένας τρόπος άμυνας ήταν η λήθη και η απάθεια.
Ο πόνος στο ποίημα είναι ένδειξη ζωντάνιας. Η νοσταλγία για τον παλιό πόνο αντιπροσωπεύει τη
νοσταλγία για μια προηγούμενη εποχή, όταν είχαμε τη δυνατότητα να νιώσουμε έντονα συναισθήματα,
να αντιδράσουμε, όταν ήμαστε ζωντανοί.
Επομένως αντιπροσωπεύει τη νοσταλγία για τον παλιό μας εαυτό, που δεν είχε βυθιστεί στην
απάθεια, που δεν είχε αλλοτριωθεί».

Ανάμεσα στις στάχτες του “παλιού πόνου” θα ανακαλύψει μια σπίθα ελπίδας ο αναγνώστης;
«Βεβαίως! Όπως άλλωστε γνωρίζουν οι αναγνώστες και των προηγουμένων βιβλίων μου, πάντα προτιμάω ως συμπέρασμα τη θετικότερη εκδοχή, εκφράζοντας έτσι την αισιοδοξία μου ότι ο άνθρωπος τελικά επιτυγχάνει στον αγώνα του για αυτοπραγμάτωση, στη διεκδίκηση μιας ζωής που του ταιριάζει και που τη δικαιούται».

Ποιό θα είναι το επόμενο λογοτεχνικό σας βήμα;
«Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με πολλούς χαρακτήρες και καταστάσεις».

Θέλετε να αφιερώσετε ένα στίχο σας στους αναγνώστες του Ημερήσιου;
«Με χαρά μου. 

''Της ψυχής ο έρωτας,
σπλαχνικός, ανακατώνει 

γύρη την ελπίδα 

στης ζωής τη σκόνη''

Η νοσταλγία του παλιού πόνου, Άνεμος Εκδοτική, 2015

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327
http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html

ΦΕΥΓΩ ΞΕΝΗ, Γιάννης Δ. Μπάρτζης

Το διάβασα απνευστί. Εξαιρετική γραφή που χαρακτηρίζεται από γλωσσικό πλούτο και δεινή περιγραφική ικανότητα. Ακριβοδίκαιη χρήση καλολογικών στοιχείων, ούτε υπερβολικά πολλά να αποσπάσουν την προσοχή σου από το θέμα, ούτε λιγότερα ώστε να αδικούνται από τη ‘φτώχεια’ της περιγραφής οι σχετικές παράγραφοι.

Ο συγγραφέας έχει χαριστεί ταλέντο και επομένως κατέχει τον τρόπο να αγκιστρώνει τον αναγνώστη ο οποίος τον ακολουθεί με αδιάπτωτο ενδιαφέρον από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. Στην εξέλιξη της πλοκής δεν υπάρχουν κενά, χάσματα ή πλατειάσματα. Η πλοκή είναι στέρεη, συνεκτική και κατανέμεται ισομερώς στα κεφάλαια. Πιστή είναι η απόδοση της εποχής, της πόλης και της κοινωνίας της Κορίνθου του 1800 και εξής.

Άψογη η ενσυναίσθηση από τον συγγραφέα μιας γυναίκας, αρχόντισσας, που βρίσκεται στη δίνη ιστορικών ανατροπών και χάνει τα πάντα, από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικά. Ανέσεις, κοινωνική θέση, σεβασμό, δύναμη, ασφάλεια, αγαπημένα πρόσωπα, οικογένεια, πατρίδα, νόημα ζωής και λόγο ύπαρξης. Πλήρως δομημένη η προσωπικότητα της Γκιουλχανούμ, και κάπως αγιοποιημένη. Καμία αντίρρηση επ’ αυτού. Έτσι τη συνέλαβε ο συγγραφέας, έτσι ήθελε να την αποδώσει.

Απόλυτα ακριβής η παράθεση όλων των ιστορικών γεγονότων της ελληνικής επανάστασης, των χρόνων πριν και μετά το 1821. Άψογη η παρουσίασή τους από την αντίπαλη προς εμάς πλευρά, δηλαδή, την τουρκική, καθώς μια έντονη φιλοτουρκική διάθεση και άποψη διατρέχει ολόκληρο το κείμενο, από την αρχή ως το τέλος.

Εάν το βιβλίο είχε γραφτεί από έναν Τούρκο συγγραφέα, ο αντίκτυπος αυτής της διάθεσης δεν θα ήταν τόσο μεγάλος. Επειδή, τι πιο φυσιολογικό, για έναν Τούρκο συγγραφέα από το να χρησιμοποιήσει την πένα του για να εκθέσει τις απόψεις του λαού του; Όμως, το βιβλίο είναι γραμμένο από Έλληνα και μάλιστα Κορίνθιο. Θα μου πείτε: Ένας Έλληνας συγγραφέας, δηλαδή, δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα ή την ευαισθησία να αποδώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της άλλης πλευράς; Βεβαίως, ναι. Όμως, το γεγονός αυτό, μαζί με κάποια στοιχεία – για την ακρίβεια,  την έλλειψη κάποιων στοιχείων – οδηγούν τον αναγνώστη στους παρακάτω προβληματισμούς:

  

Ανάμεσα στις Κορίνθιες/Ελληνίδες δεν υπήρξε ούτε μία γυναικεία προσωπικότητα ισοδύναμη της Γκιουλχανούμ;

Ο συγγραφέας δεν απέδωσε κανένα θετικό χαρακτηριστικό στους αντιπάλους των Τούρκων, Έλληνες, των οποίων η ονομασία εμμέσως αμφισβητείται, ως αίφνης εφευρεθείσα, για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς των επαναστατών του 1821. Όλοι, λοιπόν, πλην των Υψηλάντη και Κολοκοτρώνη, παρουσιάζονται γενικώς αγνώμονες, και οι μεν φτωχοί ως χαρακτήρες απαίδευτοι και βάρβαροι, οι δε ευκατάστατοι ως φιλόδοξοι, συμφεροντολόγοι και οπορτουνιστές.

 

Περιγράφει ο συγγραφέας ότι εξεπλάγησαν πάρα πολύ οι Τούρκοι (αναφέρομαι στους κατοικούντες στην περιοχή Κορινθίας) και θεώρησαν την επανάσταση προδοσία πάντων των θεσμών και αρχών. Όμως, κανείς δεν σκέφθηκε στιγμή ότι και πριν από αυτά τα 400 χρόνια οι Έλληνες βρίσκονταν ήδη εκεί και για πολλά περισσότερα χρόνια, και ότι οι ίδιοι τότε ήσαν κατακτητές και έποικοι;

Σαφώς, γνωρίζω ότι το μεγαλύτερο θηρίο όλων είναι ο άνθρωπος, και πολύ περισσότερο  κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους τους λαούς ανεξαιρέτως.

Αντιλαμβάνομαι, επίσης, ότι μετά από 400 χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας επί του Ελλαδικού χώρου, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία επί των κεφαλών των Τούρκων η είδηση της επανάστασης και ο εν συνεχεία πόλεμος.

Έχω, επίσης, γνώση ότι τα όρια των κρατών βρίσκονται σε μια διαρκή αλλαγή και μετατόπιση, μικρότερη ή μεγαλύτερη.

Απλώς, θεωρώ ότι στο βιβλίο χρειαζόταν να υπάρχει και το αντίπαλον δέος. Ίσως διακατέχομαι από συναισθηματισμό και ρομαντισμό, αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν υπήρξε ούτε μία Ελληνίδα/Κορίνθια με ανάλογο ήθος, αρχές και ψυχική δύναμη, άξια να σταθεί απέναντι στην Γκιουλχανούμ. Ακόμα και στην περίπτωση αυτή, ο συγγραφέας θα έπρεπε να την εφεύρει.

Εν κατακλείδι, το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιάννη Δ. Μπάρτζη, «Φεύγω ξένη», είναι ένα απολαυστικό ιστορικό μυθιστόρημα, εξαιρετικά ενδιαφέρον, με πλήθος πληροφοριών, που αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους και γενικά της λογοτεχνίας.

********************

ΦΕΥΓΩ ΞΕΝΗ, Γιάννης Δ. Μπάρτζης

336 σελίδες

Οκτώβριος 2014

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΤ. ΣΤΑΜΟΥΛΗ

ISBN 9789609533

Ιστορικό μυθιστόρημα, που ξεκινά απ' το νωχελικό, ανατολίτικο σκηνικό της προεπαναστατικής Κορίνθου και εξελίσσεται δραματικά στις εκρηκτικές φλόγες της επανάστασης του 1821 στην Κόρινθο και στο Μοριά. Παράλληλα εξιστορείται η τραγικότητα της ζωής του Κιαμήλ μπέη, του φημισμένου οθωμανού ηγέτη της Κορίνθου, που ο θάνατός του έγινε τραγούδι και οι μυθικοί του θησαυροί ακόμα αναζητούνται στο κάστρο του Ακροκόρινθου.
Το γκρέμισμα βεβαιοτήτων του ανθρώπινου βίου αποτελεί μια δεύτερη οπτική αυτού του μυθιστορήματος. Όταν οι εθνικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, πολιτικές ή όποιες άλλες ανατροπές γίνονται βίαια και αιματηρά, μετατρέπουν ανθρώπινες υπάρξεις σε φύλλα παρασυρμένα στις ριπές των ανέμων...
Και η απεγνωσμένη κραυγή συνειδητοποίησης της κεντρικής ηρωίδας: "Φεύγω ξένη", αναδεικνύει έναν βαθύ και πάντα επίκαιρο προβληματισμό: Την πατρίδα τη ζεις και την έχεις... ή σου την καθορίζουν άλλοι; (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

***************************************************

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

http://www.goodreads.com/author/show/6448557

http://www.anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/egw-agapw-auth-kapnizei.html