Πρώτη παρουσίαση του βιβλίου
της Αγγελικής Μπούλιαρη, από την Άνεμος Εκδοτική
Paul's - Παραλία Λουτρακίου - 12 Ιουλίου 2012
Ο Μάριος Παπαγεωργίου μιλάει για το βιβλίο και την Αγγελική
Δεν κρατήσαμε κάποια επαφή τότε. Την
γνώρισα καλύτερα, χρόνια μετά, λόγω της συζύγου μου, της Μαρίας, η οποία θεωρεί
την Αγγελική σαν την αγαπημένη της καθηγήτρια. Μιλήσαμε αρκετά, έμαθα τι
πίστευε για την ζωή, τη φιλία, τους ανθρώπους. Γνώριζα ότι στο παρελθόν έγραφε,
αλλά δεν είχα δει δείγματα της γραφής της, έως τη στιγμή που δημοσιεύθηκε το
πρώτο της βιβλίο, «Πόσο λαμπερός ο ήλιος, πόσο κίτρινα τα τρόλεϊ». Το διάβασα
με ενδιαφέρον και ένοιωσα την πολύχρωμη δέσμη των συναισθημάτων που οι ήρωές
της είχαν βιώσει.
Το δεύτερο βιβλίο της, « Η αγάπη
φυλαχτό», ήταν το ίδιο όμορφο και ενδιαφέρον με το πρώτο, και το διάβασα
μονορούφι.
Το τρίτο της βιβλίο, «Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει», είναι ίσως
και το ωριμότερό της. Τα διηγήματα που περιέχει αντικατοπτρίζουν σκέψεις και επιθυμίες,
κρυφούς, ανομολόγητους και πιθανόν ανολοκλήρωτους έρωτες και διλήμματα ζωής, τα
οποία βασανίζουν τις ηρωίδες και τους ήρωες των ιστοριών της, ενώ ο φόβος και το πάθος
είναι μερικά από τα συναισθήματα που τους διακατέχουν.
Για πρώτη φορά, ίσως, στο έργο της
υπάρχει τόσο έντονο το χιούμορ, που δίνει έναν τόνο πιο ανάλαφρο, χωρίς όμως να
αφαιρεί καθόλου το δραματικό στοιχείο από αυτό, και χωρίς να μετατρέπει τους ήρωές
της σε καρικατούρες, απλά τους κάνει πολύ πιο ανθρώπινους , γήινους και πιο
προσιτούς στον αναγνώστη.
Το μοτίβο κοινό σε όλες τις ιστορίες.
Γυναίκες μέσης ηλικίας, μητέρες και σύζυγοι, παλεύουν να ξαναβρούν τον εαυτό
τους, τα όνειρά τους, μια δεύτερη ευκαιρία που πιστεύουν ότι δικαιούνται. Ίσως,
ένας άνδρας δεν είναι και ο καταλληλότερος να μιλήσει για αυτές. Οι άντρες
σύζυγοι είτε είναι απόντες, είτε αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις της αντίδρασης
στις αλλαγές. Μόνοι παρόντες είναι οι άντρες φίλοι ή οι άντρες εραστές.
Η πρώτη ιστορία είναι η δραματικότερη
όλων, κυρίως επειδή πραγματεύεται την απώλεια, όχι μόνο ως το τέλος της ύπαρξης
ενός ανθρώπου, αλλά επειδή πραγματεύεται την απώλεια δυο σχέσεων, ενός έρωτα ο οποίος
ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στην ηρωίδα και τον φίλο της τον Αχιλλέα, όσο
και ενός έρωτα ο οποίος δεν ολοκληρώθηκε ανάμεσα στην ηρωίδα και τον Δημήτρη. Από
το ημερολόγιο που κρατά η ηρωίδα, καταλαβαίνει κανείς πόσο βασανίζεται από το δίλημμα,
εάν έκανε καλά που προτίμησε το χρυσό κλουβί της εύκολης ζωής που της προσέφερε
ένας γάμος συμβιβασμού -ο σύζυγός της ο Νάσος- ή εάν έπρεπε να έχει επιλέξει
τον πραγματικό έρωτά της, τον Δημήτρη.
Η προσπάθειά της να ξαναζήσει αυτό που
άφησε χρόνια πριν πίσω της- τον έρωτα με τον Δημήτρη- να βρει την λύτρωση ή ένα
κλείσιμο, ήταν μια μάλλον απεγνωσμένη προσπάθεια να πιάσει το νήμα της ζωής της
και πάλι, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ζήσεις στα 45 αυτό που δεν
θέλησες ή δεν μπόρεσες να χαρείς στα 25.
Το πραγματικό θύμα της ιστορίας, όμως, είναι ο Αχιλλέας. Αυτός που προσπάθησε
να την συγκρατήσει, να της συμπαρασταθεί, να την λογικέψει, και ενώ είναι
ερωτευμένος μαζί της, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να την έχει. Ίσως σε αυτόν
αναφέρεται η φράση: « Η Άνοιξη έρχεται γι’ αυτόν που ξέρει να περιμένει».
Η δεύτερη ιστορία είναι και η πιο χιουμοριστική.
Είναι η περίπτωση μιας γυναίκας που απλά, χωρίς, ίσως, να το θέλει, ζει έναν
έρωτα ‘από σπόντα’, θα έλεγε κανείς. Όταν το αντικείμενο του ενδιαφέροντός της
δεν ανταποκρίνεται στα σήματα που του στέλνει, ψάχνοντας το γιατί, καταλήγει
μετά από την συμβουλή της φίλης της να ρωτά αστρολόγους για να βρει τον λόγο.
Αυτό οδηγεί σε κωμικές περιπέτειες και στην αποκάλυψη ότι ο έρωτας, τελικά,
έρχεται όταν και από εκεί που δεν το φαντάζεσαι.
Η τρίτη ιστορία είναι μια ιστορία που
παρόμοιες έχουμε διαβάσει σαν ειδήσεις στις εφημερίδες αρκετές φορές. Η
προσπάθεια μιας γυναίκας να γίνει λίγο πιο επιθυμητή, λίγο περισσότερο γυναίκα,
να δει τον εαυτό της με άλλο μάτι, όχι από ματαιοδοξία, αλλά επειδή αισθάνεται
ότι αξίζει ένα δώρο έστω και παροδικό, αφού κανείς άλλος δεν φαίνεται να αναγνωρίζει έστω και
λίγο τις προσπάθειές της ως συζύγου και μητέρας. Πιάνεται όμως στην παγίδα επιτήδειων
απατεώνων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη της αυτή με καταστροφικά αποτελέσματα.
Μπλέκεται σε έναν ιστό ψεμάτων και εξαπάτησης από τον οποίο δεν μπορεί να βγει
παρά μόνο πληγωμένη.
Η τέταρτη ιστορία αφορά τα αδιέξοδα
που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια, κυρίως σήμερα, τα οποία μερικές φορές εξαντλούν
τις προσπάθειές τους για επικοινωνία, παλεύοντας για το τηλεκοντρόλ της
τηλεόρασης και το αγαπημένο τους κανάλι
στον καναπέ του καθιστικού, και το πώς αφήνεται μια σχέση να φθαρεί
ανεπανόρθωτα, αφού θεωρούμε πολλές φορές τον/την σύντροφό μας δεδομένο/η. Και
στο τέλος αυτός/αυτή καταλήγει να αποτελεί στοιχείο της διακόσμησης ενός
σπιτιού και όχι μέρος της ζωής μας.
Η τελευταία ιστορία είναι ιστορία
ελπίδας. Η ηρωίδα παλεύει με τους δικούς της δαίμονες σε μια τελματωμένη σχέση,
για να ανακαλύψει, μέσω μιας αλληγορίας, ότι πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος για
την πραγματοποίηση των ονείρων, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, την αδιαφορία και
την επιτίμηση από τον σύντροφό της για τις ικανότητές της και την αξία της. Ένα
μάθημα ζωής, ότι τα όνειρα μόνο ίσως αναβάλλονται, δεν ακυρώνονται όμως ποτέ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω αυτό
που της είχε πει ο άνδρας της, ο Γρηγόρης, όταν στην αρχή και η ίδια η Αγγελική
αναρωτιόταν εάν ήταν καλή σαν συγγραφέας και αν άξιζε: Θυμάμαι ότι της είχε πει
« Ότι είναι τυχερή που μπορεί να εκφραστεί γράφοντας, επειδή για κάθε άνθρωπο που
εκφράζεται με τη συγγραφή, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι οι οποίοι δεν μπορούν να
αρθρώσουν λέξη».
Για την Αγγελική ελπίζω δύο πράγματα: Ότι
θα συνεχίσει να γράφει, όπως έχει γράψει ως τώρα, σκύβοντας πάνω από τους ήρωες
της με αγάπη, και ότι οι ιστορικοί της λογοτεχνίας του μέλλοντος θα της δώσουν
την θέση που της αξίζει.
Μάριος Παπαγεωργίου
Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη και τα βιβλία της εδώ:
