ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

"Μια μέρα σε ένα κουκούλι εμφανίστηκε μια μικρή τρύπα. Ένας άνθρωπος που περνούσε τυχαία στάθηκε και για ώρες παρατηρούσε την πεταλούδα που προσπαθούσε να βγει από τη μικρή αυτή τρύπα. Μετά από κάμποσες ώρες η πεταλούδα φάνηκε να εγκαταλείπει τις προσπάθειες, ενώ η τρύπα παρέμενε το ίδιο μικρή. Σαν να είχε κάνει η πεταλούδα ό,τι μπορούσε και δεν υπήρχε τίποτε άλλο να γίνει.

Τότε ο άνθρωπος σκέφτηκε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα σουγιά, άνοιξε το κουκούλι και η πεταλούδα βγήκε… Όμως το σώμα της ήταν αδύνατο και μουδιασμένο, τα φτερά της δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένα και μόλις που κουνιόταν. Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί, σκεπτόμενος ότι από στιγμή σε στιγμή τα φτερά της πεταλούδας θα άνοιγαν και θα μπορούσαν να σηκώσουν το σώμα της για να πετάξει.

Τίποτα όμως δεν έγινε! Η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ύπαρξής της σέρνοντας το αδύναμο σώμα της  με τα καχεκτικά φτερά της. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει!

Ο άνθρωπος αυτός, θέλοντας να την βοηθήσει, θεώρησε πως έκανε μια καλή πράξη. Δεν ήξερε ότι η προσπάθεια της πεταλούδας να περάσει μέσα από την στενή τρύπα του κουκουλιού ήταν απαραίτητη για να μπορέσει να διοχετεύσει τα υγρά του σώματός της στα φτερά της κι έτσι να καταφέρει να πετάξει. Αυτό της το κουκούλι δεν ήταν παρά το καλούπι μέσα από το οποίο ο θεός την ανάγκαζε να περάσει για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί.

Καμιά φορά στη ζωή μας, αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε είναι η προσπάθεια. Αν ο θεός μας επέτρεπε να ζούμε τη ζωή μας χωρίς να συναντήσουμε εμπόδια, θα παραμέναμε «μικροί» και περιορισμένοι: Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο δυνατοί, δεν θα μπορούσαμε να ανοίξουμε φτερά και να πετάξουμε.

·         Ζήτησα δύναμη. Και ο θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.

·         Ζήτησα σοφία. Και ο θεός μου έδωσε προβλήματα να λύσω.

·         Ζήτησα ευημερία. Και ο θεός μου έδωσε μυαλό και μύες για να δουλέψω.

·         Ζήτησα να μπορώ να πετάω. Και ο θεός μου έδωσε εμπόδια να περάσω.

·         Ζήτησα αγάπη. Και ο θεός μου έδωσε ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω.

·         Ζήτησα εύνοια. Και ο θεός μου έδωσε δυνατότητες.

Δεν έλαβα τίποτα απ’ αυτά που ζήτησα. Όμως, έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν!

Ζήσε τη Ζωή χωρίς φόβο, αντιμετώπισε όλα τα εμπόδια και απόδειξε ότι μπορείς να τα ξεπεράσεις!"

ΥΓ1: Μεγάλο σχολείο το Νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟΝ (και κάθε Νοσοκομείο όπου καταφεύγεις για βοήθεια και σωτηρία εσύ ο ίδιος ή κάποιος δικός σου…)

ΥΓ2: Οι αγνωστικιστές μπορούν να αντικαταστήσουν τη λέξη «θεός» με τη λέξη «Φύση» ή «Ζωή». Το μάθημα είναι το ίδιο…

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

https://www.goodreads.com/author/show/6448557._

ΤΟ FRACTAL για τους "ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"

Ανάσα ζωής/Fractal 

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης

01-02-2017

Αγγελική Μπούλιαρη, "Δραπέτες του ονείρου", Εκδόσεις Ωκεανός

Κάποιοι χωρίζουν τη λογοτεχνία σε κατηγορίες.  Δεν με ενοχλεί αυτό, είναι λογικό να συμβαίνει. Υπάρχουν αναγνώστες που λατρεύουν τις αστυνομικές ιστορίες. Υπάρχουν αναγνώστες που είναι ικανοί να περάσουν ένα σαββατοκύριακο κάτω από τα σκεπάσματα διαβάζοντας αισθηματικές ιστορίες. Άλλοι που πετάνε τη σκούφια τους για μια ιστορία τρόμου και αγωνίας.

Αυτό που με ενοχλεί είναι η κατηγοριοποίηση σε σοβαρή λογοτεχνία και γυναίκεια λογοτεχνία.  Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν «σοβαρά» και «γυναικεία» βιβλία. Υπάρχουν καλογραμμένα και κακογραμμένα βιβλία. Αυτά σαν ένας μικρός πρόλογος.

Διάβασα λοιπόν πριν λίγες ημέρες τους «Δραπέτες του ονείρου» της Αγγελικής Μπούλιαρη. Κάποιοι θα πουν ότι ανήκει στη «γυναικεία» λογοτεχνία. Τους απαντώ ότι ανήκει στα καλογραμμένα βιβλία (έγκυρη πηγή μού αποκάλυψε ότι τους «δραπέτες» η συγγραφέας τους δούλευε από το 2005).

«Δραπέτες του Ονείρου» με δικής μου έμπνευσης εναλλακτικό τίτλο «Ανάσα ζωής». Εξακόσιες δεκαπέντε σελίδες τις οποίες διάβασα σε δύο ημέρες, χωρίς να πάρω ανάσα. Θα μπορούσα να διαβάσω κι άλλες τόσες, χωρίς καν να σκεφτώ να βαρυγκωμήσω για ένα δευτερόλεπτο.  Και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Το κείμενο ρέει, οι λέξεις σε βάζουν στο ταξίδι, η δίνη της ανάγνωσης σε παρασύρει και εσύ αφήνεσαι. Αυτό είναι το σημαντικό.

Κεντρικό πρόσωπο η «Ευρυδίκη». Ανεπιθύμητη κόρη αγροίκου πολύτεκνου χωριάτη δανείζεται χωρίς ορισμένη χρονική διάρκεια σε άτεκνο ζευγάρι, γνήσιο εκπρόσωπο του αστισμού.  Ο Θεοδόσης και η Ευγενία, κυρίως η Ευγενία (όπου οι τρόποι και η συμπεριφορά της δεν έχουν τίποτα από ευγένεια) αποφασίζουν να τη «θυσιάσουν» για να διατηρήσουν την οικογενειακή τους γαλήνη παντρεύοντάς την με τον Χαράλαμπο, Μπάμπη για τους φίλους. Το παιδί του λαού, ο Μπάμπης που έχει όλα τα κακά του κόσμου και καλό ούτε για δείγμα.

Παρακολουθούμε λοιπόν τη διαδρομή της Ευρυδίκης. Νομίζω ότι η επιλογή του ονόματος δεν είναι τυχαία. Σαν την Ευρυδίκη του αρχαίου μύθου. Μόνο που η επινοημένη Ευρυδίκη της Μπούλιαρη δεν θα ακολουθήσει την πορεία εκείνης του μύθου, αλλά θα χαράξει μία δική της αυτόνομη πορεία.  Η Ευρυδίκη λοιπόν παιδί, γυναίκα, νύφη, μητέρα.

Η ενδοοικογενειακή βία, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, η υποκρισία, ο αληθινός έρωτας είναι λίγα από τα θέματα που θίγονται σ’ αυτό το βιβλίο.  Οι χαρακτήρες κινούνται και δρουν όπως πρέπει, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, η χρήση της γλώσσας κάτι παραπάνω από επαρκής, η αφήγηση γραμμική, στιβαρή, χτίζοντας ένα- ένα τα σκαλοπάτια   της σκάλας που οδηγεί στην κορύφωση και εν τέλει στο ξεκαθάρισμα με το παρελθόν και την ευθυτενή ματιά προς το μέλλον.

Πηγή: http://fractalart.gr/drapetes-tou-oneiroy/

Βρείτε το βιβλίο εδώ: http://www.oceanosbooks.gr/product/547/%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

https://www.goodreads.com/author/show/6448557._

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΡΜΟΓΙΑΝΝΗΣ στο tovivlio.net για τους "ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"

 

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ, της Αγγελικής Μπούλιαρη – Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ

Κριτική από τον Κώστα Θερμογιάννη, στην ιστοσελίδα https://tovivlio.net/

07-02-2017

Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Τούτη η διαπίστωση μπορεί να βρίσκει εφαρμογή σε πολλά πράγματα στη ζωή, όχι όμως στο πραγματικά πληθωρικό βιβλίο της Αγγελικής Μπούλιαρη «Δραπέτες του ονείρου» από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ. Πληθωρικό όχι μόνο σε όγκο, αλλά σε νοήματα, σε λογοτεχνική αξία, στη γραφή και την πλοκή της υπόθεσης αλλά και σε συναισθήματα. Η ηρωίδα της ιστορίας, η Ευρυδίκη, από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής της, στην κυριολεξία, βίωσε την απόρριψη και την καταπίεση, ταυτόχρονα όμως έχτισε έναν γενναίο χαρακτήρα και προσπαθούσε διαρκώς να βρει διέξοδο στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Η απόρριψη του πατέρα, που καρτερικά περίμενε στο καφενείο τα καλά νέα της γέννησης ενός αγοριού, αλλά αντί αυτού απέκτησε κι άλλη κόρη, την τρίτη στη σειρά, είχε ως αποτέλεσμα μια αδιάφορη μάνα κι αδέρφια που δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστούμε πως το μόνο που τους ένωνε ήταν η κοινή γραμμή του αίματος.

Η συγγραφέας ζωντανεύει στα μάτια του αναγνώστη το σκληρό πρόσωπο της επαρχίας παλαιότερων εποχών, που ξεχώριζε τα παιδιά σε ‘χρήσιμα’ αγόρια και περιττά, ενδεχομένως δε και ανεπιθύμητα, κορίτσια. Το δράμα όμως της πρωταγωνίστριας δεν περιορίζεται μόνον εκεί. Δίνεται σε μια άτεκνη οικογένεια στην οποία δεν μπορεί να βρει τη στοργή και την αγάπη που αναζητά ένα παιδί κι η μοίρα της επιφυλάσσει κι άλλα δεινά, τα οποία δεν είναι σκόπιμο να αναφέρουμε για να μη χαθεί η μαγεία της ανάγνωσης από όλους εκείνους που επιθυμούν να το διαβάσουν, αλλά που πολύ εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς. Η σωματική και η λεκτική βία είναι πάντως στο ημερήσιο πρόγραμμα…

Η πένα της Αγγελικής Μπούλιαρη φροντίζει να προκαλέσει στον αναγνώστη του μυθιστορήματός της ποικίλα συναισθήματα. Θα συγκινηθεί, θα προβληματιστεί, θα αναρωτηθεί για πράγματα που θεωρεί αυτονόητα, θα απογοητευτεί από τις καταστάσεις που περιγράφονται, ας μην ξεχνάμε πως υπήρξαν (μήπως άραγε υπάρχουν ακόμα;) εποχές που τέτοιες ιστορίες αποτελούσαν αληθινά βιώματα, μα και θα μαγευτεί συνάμα από την εξαιρετική γλώσσα της συγγραφέως κι από τις καλογραμμένες περιγραφές που θα συναντήσει μέσα στο βιβλίο. Οι δραπέτες του ονείρου είναι μια προσεγμένη έκδοση από τον ΩΚΕΑΝΟ, μια ιστορία που είναι έντονα ψυχογραφική και που μέσα από το μαύρο φόντο της μπορεί κανείς να διακρίνει τον άνθρωπο που δε σταματά να παλεύει, που δε χάνει την ελπίδα του, που καταφέρνει να αφήσει πίσω του όλες τις αντιξοότητες παρά τους αντίθετους οιωνούς που πλανώνται στην ατμόσφαιρα γύρω του. Είναι ένα πάρα πολύ καλό μυθιστόρημα που αξίζει να μελετήσει κανείς.

Πηγή: https://tovivlio.net/%CE%94%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%9C%CF%80/

Βρείτε το βιβλίο εδώ: http://www.oceanosbooks.gr/product/547/%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85

Βρείτε την Αγγελική Μπούλιαρη εδώ:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&person=x&person_id=55327

https://www.goodreads.com/author/show/6448557._

ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, Άγγελος Χαριάτης

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΕΣΗΛΙΚΑ)*

Γράφει η Αγγελική Μπούλιαρη

Αυτός ο σύγχρονος άνθρωπος, ο περίπου μεσήλικας, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος. Λέγεται Λάζαρος και είναι παντρεμένος. Έχει μια καλή και εργαζόμενη σύζυγο, δύο υγιή και ζωηρά παιδιά και μια έστω και μέτρια αμειβόμενη εργασία. Αν και αναγνωρίζει ότι λόγω της κρίσης πολλοί γύρω του βρίσκονται σε χειρότερη θέση, επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά πάντα κουρασμένος, νευρικός και κατσούφης. Το χειλάκι του δεν σκάει εύκολα χαμόγελο. Γιατί απλώς, ο Λάζαρος έχει πάψει να χαίρεται. Και έχει παραιτηθεί από προσωπικές χαρές.

Έχει περιπέσει σε μια Λήθη η οποία τρέφεται από την μονοτονία της οικογενειακής και εργασιακής ζωής, από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτή η καθημερινότητα περιγράφεται πειστικά και γλαφυρά, σχεδόν σχολαστικά, από τον ταλαντούχο συγγραφέα μας, τον Άγγελο, για να δείξει πιστεύω τον πιεστικό τρόπο ζωής και εργασίας που εγκλωβίζει τον άνθρωπο της εποχής μας στο άγχος, το στρες και στα επουσιώδη πράγματα, ενώ ταυτόχρονα τον απομακρύνει από τα πραγματικά σημαντικά που είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.

Ως πατέρας ο Λάζαρος είναι παραπάνω από συνεπής στα καθήκοντά του. Αγωνίζεται για να καλύψει όλες τις ανάγκες των παιδιών, πρακτικές και συναισθηματικές, και προσπαθεί να οικοδομήσει σχέσεις αγάπης και ασφάλειας μαζί τους. Όμως, ως σύζυγος, δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια προς την πλευρά της συντρόφου του, την παρουσία της οποίας, επίσης, έχει πάψει να χαίρεται. Σκέφτεται και δρα σαν να νομίζει ότι η σχέση με τη γυναίκα του μπορεί να επανέλθει σε μια καλύτερη προηγούμενη κατάσταση από μόνη της, ως δια μαγείας, ή έστω μονομερώς, με τις προσπάθειες της συντρόφου του μονάχα.

Όμως, καλώς ή κακώς, καλώς κατά τη γνώμη μου και πιστεύω τη γνώμη των περισσοτέρων, ο κήπος της αγάπης ενός ζευγαριού χρειάζεται συνεχή φροντίδα και πρόνοια, ακριβώς όπως το tango χρειάζεται δύο χορευτές. Εδώ, όμως στην περίπτωση του ζευγαριού μας, του Λάζαρου και της Μαργαρίτας, έχουμε μια μετάθεση της συζυγικής αγάπης και από τους δύο συντρόφους προς τα παιδιά τους. Ωστόσο,  η ζωή, ο μεγάλος δάσκαλος, θα τους δείξει με τον τρόπο της ότι αυτό όχι μόνο δεν αρκεί αλλά ούτε είναι σωστό, και η ευθύνη είναι μοιρασμένη εξίσου.

Μια μικρή διέξοδος για το Λάζαρο, μια προσωπική ικανοποίηση, είναι τα δέκα λεπτά που περνά κάθε πρωί μόνος στο μπαλκόνι του, παρακολουθώντας το σκοτάδι να φεύγει και την ημέρα να έρχεται. Όταν ξημερώνει, αυτά τα δέκα λεπτά, όπως ομολογεί ο ίδιος είναι τα δέκα καλύτερα λεπτά της μέρας, γιατί τα λέει αληθινά με τον εαυτό του και κανείς δεν τον διακόπτει. Τότε απολαμβάνει σιωπή, ενδοσκόπηση και ελευθερία. Παραδέχεται ακόμα ότι δεν ξέρει αν είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος και αμφισβητεί αν η πορεία της ζωής του είναι επιλογή του ή αν εξωγενείς παράγοντες τον έσπρωξαν εδώ.

Έχοντας ξεχάσει τη δράση, την αντίδραση, την προσπάθεια, τη χαρά, και καθώς ο δρόμος της ζωής προς την ωριμότητα αποδεικνύεται κάπως δύσκολος, ο Λάζαρος ψάχνει μέσα από το μονοπάτι της ονειροπόλησης το δικό του καταφύγιο, τον προσωπικό του χωροχρόνο, σ’ εκείνα τα λίγα λεπτά που παρακολουθεί το ξημέρωμα καπνίζοντας στο μπαλκόνι του. Και αρχίζει να λοξοδρομεί προς το παρελθόν, όπου υπάρχει κάτι που δεν έχει διαγράψει η μνήμη του και η καρδιά του. Είναι ο  παλιός, νεανικός και ανεκπλήρωτος έρωτάς του για την παράξενη, αντιφατική και απρόβλεπτη Γλυκερία…

Άραγε, γιατί επιστρέφει ο Λάζαρος, γιατί επιστρέφουμε γενικά στο παρελθόν; Ίσως επειδή υπάρχει πάντα μια ομίχλη σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής μας, ενώ η επιλεκτική μας μνήμη διαλέγει με καινούργια κριτήρια να φωτίσει ή να σκιάσει παλιά πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα. Ίσως επιστρέφουμε επειδή εκείνο το «αν» και το «μήπως χρωστάμε μια ακόμα ευκαιρία» μας καταδιώκει, ενώ η προοπτική να γυρίσουμε πίσω και να δράσουμε διαφορετικά, με άλλους όρους, άλλες θέσεις και άλλα λόγια, μας ελκύει, μας δίνει ελπίδα και ζωντάνια.

Κι ενώ ο Λάζαρος βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση ρουτίνας, αμφισβήτησης, ονειροπόλησης και λοξοδρόμησης προς το παρελθόν, την πόρτα του χτυπούν το τέρας της ανεργίας αλλά και η ίδια η Γλυκερία που επιστρέφει… Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει εντελώς για τον ερχομό μιας κρίσης, προσωπικής και συζυγικής-οικογενειακής στη ζωή του Λάζαρου. Τι θα συμβεί; Ποιος θα νικήσει στην πάλη που θα ακολουθήσει, όπου οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη; Δεν έχω πρόθεση να το αποκαλύψω, φυσικά.

Θα πω μόνο ότι ο Άγγελος δημιούργησε έναν πολύ ενδιαφέροντα, ρεαλιστικό χαρακτήρα, ο οποίος μας είναι συμπαθής παρά τα όσα τυχόν «αντιπαθητικά» κάνει. Ο Λάζαρος είναι ευαίσθητος, συναισθηματικός, σχεδόν άριστος πατέρας (διατηρούμε μια δικαιολογημένη επιφύλαξη). Κατά βάση τον θεωρώ ειλικρινή, δείχνει να εκτιμά τη σύζυγό του και απ’ όσο καταλαβαίνουμε υπήρξε και καλός υπάλληλος στην εργασία του. Εξακολουθεί να μας είναι συμπαθής ακόμα και όταν ολισθαίνει προς το ψέμα και την προσποίηση, όταν οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν σε συνθήκες ανεργίας. Αλλά και όσον αφορά στο θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτά του, τον συμπονάμε. Γιατί, αλήθεια, ποιος είναι αυτός που δεν κρύβει στα βάθη της ψυχής του έναν τέτοιον έρωτα; Και ποιος δεν θα ήθελε να τον συναντήσει ξανά, να του δοθεί ένα φιλί, ένα άγγιγμα, μια λέξη;

Κατανοούμε και τις ονειροπολήσεις του Λάζαρου. Άλλωστε δεν είναι κακό να κάνει κανείς όνειρα. Αντιθέτως, επιβάλλεται. Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε την άκρη ενός ονείρου να πιαστούμε; Απλώς, στο δρόμο προς την ωριμότητα χρειάζεται να τα αλλάζουμε…

Όμως μας θυμώνει κιόλας λίγο. Γιατί βλέπουμε μιαν αφέλεια, μιαν ανωριμότητα, μια ευπιστία που τον τυφλώνουν (ίσως βέβαια και να θέλει να τυφλωθεί) που εμάς καθώς τον παρακολουθούμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μας κάνει να φοβόμαστε πως θα μπλέξει σε άσχημους μπελάδες και ίσως το τίμημα να είναι πολύ βαρύ για να το αντέξει.

Συνοψίζοντας, θέλω να πω ότι απόλαυσα το μυθιστόρημα του Άγγελου, ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, ιδιαιτέρως ως γυναίκα αναγνώστρια, επειδή οι άντρες συγγραφείς δεν καταδέχονται συχνά να ασχοληθούν με θέματα όπως η οικογένεια, τα παιδιά, η συζυγική ζωή. Εδώ, ο συγγραφέας μας, με το θέμα του, και προπαντός με την τέχνη του και την αμεσότητα της γραφής του, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αδιάπτωτο μέχρι την τελευταία σελίδα - για την ακρίβεια τον κρατάει σε αγωνία, τον αγγίζει, τον συγκινεί και το κυριότερο τον βάζει σε σκέψεις γύρω από θέματα, καταστάσεις και σχέσεις που αφορούν όλους μας μέσα στην σύγχρονη πραγματικότητα.

ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, Άγγελος Χαριάτης

Μυθιστόρημα, Σελίδες 444, 
Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, 2016

* Από την παρουσίαση του βιβλίου στο Charlotte - Wine Bar Bistro Cafe, Μικρολίμανο Πειραιά, στις 18 Ιανουαρίου 2017

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε όσα ειπώθηκαν τη βραδιά της παρουσίασης: 
Παρουσίαση από Αγγελική Μπούλιαρη: από 08:40 έως 18:50
Παρουσίαση από Ιωάννα Κουτρολού: από 21:50 έως 28:30
Ακολουθεί συζήτηση Άγγελου Χαριάτη με το κοινό
https://www.mixcloud.com/panagiotis-sidiropoulos/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BE%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-caf%C3%A9-charlotte/

Δείτε το άλμπουμ της παρουσίασης

Ακούστε μαγνητοσκοπημένο υλικό εδώ: http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=2ed811ca-5974-4482-9161-129d4f7da449